Originally Posted by
Θεοφανία
..πιεσμένη, είσαι στον τομέα μου...:)...(εννοώ τις φιλίες).
Έχω κάνει διατριβή σε μερικά πράγματα και μπορώ να σου πω, πως καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι, αλλά δυστυχώς λειτουργείς λάθος.
Μετά από χρόνια κατάλαβα πως όταν αγαπάμε και θεωρούμε φίλο μας κάποιον, τον αποδχόμαστε ΑΚΡΙΒΩΣ όπως είναι.
Έχω δυο φίλες που στις κλειστές τους δεν γουστάρουν να μιλήσουν με κανένα, δεν σηκώνουν τηλέφωνα, εξαφανίζονται, κλέινονται σπίτι και όλα τα "καλά" που περιγράφεις. Είμαι η μοναδική τους φίλη, ξέρεις γιατί?
Γιατί σε αυτές τις φάσεις είμαι η μόνη που σέβομαι την επιλογή τους, δεν στραβώνω και περιμένω όταν θα νιώσει η άλλη έτοιμη να επικοινωνήσει.
Λες πως είναι 40 φεύγα. Είναι δυνατό να μη ξέρει τι της συμβαίνει? Είναι δυνατό να μη θέλει να το πολεμήσει?
Μα, τι θα κάνεις εσύ? Θα το πολεμήσεις γι αυτήν? Θα της δώσεις τη δύναμη που της λείπει?
Δεν μπορείς.
Ξέρεις τι χριάζεται από σένα?
Να είσαι εκεί, όταν ΕΚΕΙΝΗ θα το χρειαστεί και όχι να της δίνεις λύσεις για το πρόβλημα της αν δεν στις ζητήσει.
Απλά να ξέρει πως είσαι εκεί.