σχέση βαλτωμένη

Αχ, πόσο δίκιο έχετε όλοι!
Λοιπον, θα απαντήσω σε κάθε σχόλιο που κάνατε, ικανοποιημένη πλέον που μπορώ να μιλήσω με τόσους ανθρώπους που προσπαθούν να με βοηθήσουν να ξετυλίξω ένα μεγάλο \'κουβάρι\'...........
Sardelitsa, όλα αυτά που είπες τα έχω σκεφτεί πολλές φορές, απλά το συγκεκριμένο άτομο έχει στοιχεία στον χαρακτήρα του που με γεμίζουν και που δυστυχώς δεν νομίζω ότι τα έχουν πολλοί!Γενικά ταιριάζουμε στην φιλοσοφία για τη ζωή, στον τρόπο σκέψης, και νιώθω πώς δύσκολα θα βρώ κάτι παρόμοιο!Απλά στο θέμα του γάμου \'κλωτσάει\' απο φόβο πιστεύω μήπως και δεν πάει καλά.Φοβάται να ρισκάρει...

Μιχάλη ακριβώς όπως τα είπες είναι τα πράγματα! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!Ναι μεν να χωρίσω αλλά.....ναι μεν να μείνω, αλλά.............Αν δεν είχα φτάσει τα τριάντα θα είχα κουράγιο να το παλέψω κι άλλο και να είμαι χαλαρή, αλλά η φύση δεν περιμένει δυστυχως!Ξέρεις πόσες φορές ευχήθηκα να ήμουν άντρας, άνετος και ωραίος χωρίς τέτοια άγχη;Σας ζηλεύω!Παντως η δικιά σου εμπειρία με τη γυναίκα σου με ταρακούνησε λίγο γιατί σε μια συζήτηση που είχα με τον δικό μου μου είπε ακριβως αυτό, ότι νιώθει άβολα. Πώς το ξεπέρασες εσύ και έφτασες τελικά στο γάμο;Τι μπορώ να κάνω εγώ;
Όσον αφορά το χωρισμό μας, ήταν γύρω στο εξάμηνο, όπου τόλμησα να βγω μ\'ενα παιδί για να ξεκολλήσω και μόλις το έμαθε \'έπεσε\' στα πόδια μου! Ειχαμε αποφασίσει απο κοινου ότι θα διακόπταμε για να δουμε τι θέλουμε!

demi βρίσκεσαι στην άλλη όχθη που κάποιος προσπαθεί να σε πείσει να προχωρήσετε.
Τελικά τι προσπαθούμε να κάνουμε εμείς οι άλλοι απο την άλλη όχθη; Να πείσουμε τους συντρόφους μας ότι είμαστε οι κτάλληλοι γι αυτους; Μα δεν το βλέπουν; Κι αν δεν το βλέπουν γιατί είναι μαζί μας τόσο καιρό; Απο συμπονοια, ή μήπως τονώνουμε το εγώ τους; demi δεν θέλω να σε προσβάλλω, απλά και τι δεν θα δινα να ήμουν στην άλλη όχθη μαζί σου!Να χαλαρώσω και να με παρακαλάνε!

antonop αν αποφάσιζε ο φίλος μου να μείνουμε μαζί θα πετούσα, όχι γιατι θα τον είχα πείσει απλά επειδή θα είχαμε το δικό μας χώρο που για μένα είναι το πιο σημαντικό για ένα ζευγάρι. Έχει συμφωνήσει να μείνουμε μαζί αλλά όχι ακόμα.... Μ\'εχει γονατίσει. Σίγουρα σκεφτεται και αυτός όλα τα αν τα δικά σου...το βλέπω στα μάτια του, το διαβάζω. Δεν μου λες, τι θα έκανες αν τελικά η κοπέλα σου κουραζόταν απο την αναποφασιστικότητα σου και έφευγε;Μήπως τελικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε;Βάζω και τον εαυτό μου μέσα!
Και σχετικά με το φαγητό με τους δικούς μου θέλω ν\'αναφέρω ότι δεν έχει έρθει ποτέ για φαγητό, ούτε μια φορά, πράγμα που με προβλημάτισε αλλά τώρα, μετά τα σχόλια του μιχάλη, ίσως και να τον καταλαβαίνω.Ίσως...

\'ΑΝΤΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ\'
ΜΗΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ;

Quote:

---

Originally posted by feh
Μιχάλη ακριβώς όπως τα είπες είναι τα πράγματα! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!.......Παντως η δικιά σου εμπειρία με τη γυναίκα σου με ταρακούνησε λίγο γιατί σε μια συζήτηση που είχα με τον δικό μου μου είπε ακριβως αυτό, ότι νιώθει άβολα. Πώς το ξεπέρασες εσύ και έφτασες τελικά στο γάμο;Τι μπορώ να κάνω εγώ;

---

Φέη, από το νιώθω άβολα μέχρι είμαι ....κοινωνιοφοβικός υπάρχει τεράστια απόσταση.

Εγώ δεν το ξεπέρασα...δυστυχώς. Πάντως και όταν γνώρισα τα πεθερικά μου αλλά και όταν παντρεύτηκα ήμουν υπό φαρμακευτική αγωγή...

Αγαπητή feh,

Η κατάσταση τον τελευταίο καιρό είναι αγχώδης λόγω κάποιας προθεσμίας που έχουμε θέσει στους εαυτούς μας και αυτό (το χειρότερο!) έχει μεταφερθεί στη σχέση μας. Αναρωτιόμαστε πολλές φορές π.χ. να κάνουμε ένα ταξίδι τα Χροστούγεννα...και αν χωρίσουμε τι θα γίνει; να οι στενοχώριες και οι προβληματισμοί και τα κλαμμένα πρόσωπα. Η απάντηση μου στο ερώτημα σου είναι όχι, δεν θα μπορούσα να αντέξω αυτός ο υπέροχος άνθρωπος να φύγει από τη ζωή μου σε καμία περίπτωση. Νιώθω οτι είναι μεγάλη βλακεία να χαθεί κάτι για το οποίο μαζί μοχθήσαμε, πονέσαμε και προσπαθήσαμε αφόρητα. Αν ποτέ (χτύπα ξύλο) χωρίζαμε ένα τραγικά μεγάλο κομμάτι μου θα έμπαινε σε ένα ντουλάπι και θα κλειδωνόταν εκει με το όνομα της σαν ετικέτα και θα έμενε στα αζήτητα και το τραγικότερο...αυτή δε θα ήταν ποτέ εκεί για να το πάρει πίσω. Είμαι στο γραφείο, κοιτάζω φωτογραφίες από ένα ταξίδι που πήγαμε μαζί και όπως πάντα περάσαμε τέλεια και ξετρελένομαι από το χαμόγελο της κοπέλας μου και τη χαρά που πάντα φέρνει στη ζωή μου.

Για να συνοψίσω, μέρα με τη μέρα προσαρμόζομαι στη νέα μας ζωή και μαθαίνουμε (κυρίως μαθαίνω) να λειτουργούμε πλέον σαν οικογένεια. Φταίνε ίσως και οι γονείς μου που λόγω οικογενειακών προβλημάτων δυσπιστούν στο να δεσμευτώ, εμπνέοντας μου έναν σκεπτικισμό αλλά στην τελική συνειδητοποιώ οτι είναι η δική μου (μας) ζωή και εμείς είμαστε υπεύθυνοι γι αυτή. Με αυτά τα δεδομένα, θα έλεγα οτι αυτό που πριν δεν βροντοφωνάζω, κάθε μέρα έρχεται στο στόμα μου όλο πιο αυθόρμητα και όλο πιο δυνατά.. φιλική συμβουλή: ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΤΕ!!! σηματοδοτεί την αρχή (ή το τέλος) όλων. Εκεί θα φανούν όλα. Τουλάχιστον θα ξέρετε οτι κάνατε οτι ήταν δυνατό και οι δυό σας. Εγώ μετάνιωσα που δεν το έκανα νωρίτερα. Αναδείξτε την αγάπη σας στη ζωή σας. Μετά από τόσα χρόνια σχέσης αυτή κινεί τα πάντα και τίποτα άλλο. Για μένα τουλάχιστον αυτή υπάρχει ακόμα και αποφάσισα να τη διαφυλάξω πάση θυσία.....

Προς feh και Μιχάλη,

Ναι παιδιά τη σήμερον ημέρα η ιστορία γάμος είναι ένα απίστευτο show για όλους τους άλλους εκτός από εμάς. Μιχάλη και εγώ δυσκολεύομαι να με φανταστώ σε εκκλησία κ.λ.π. Είμαι τύπος που θέλω να συναναστρέφομαι μόνο με ανθρώπους που ξέρω οτι με αγαπούν και με νιώθουν δικό τους και έχω πάντα χαμηλό profil. Τι να πώ, υπομονή ..... ας προστατέψουμε τουλάχιστον τους εαυτούς μας από τέτοιους ηλίθιους προβληματισμούς και ας διαφυλάξουμε αυτό που πάντα μας ανήκε και μας έκανε αυτό που είμαστε..(τουλάχιστο εγώ έτσι νιώθω). Συγνώμη αν σας κούρασα....

Quote:

---

Originally posted by Μιχάλης
Πάντως οι γυναίκες γενικά, \"ωριμάζουν\" πιο γρήγορα απ΄ ότι οι άντρες.

Να σας πω δηλαδή ότι οι δικές ανάγκες για οικογένεια, παιδιά κτλ \"βγήκαν\" μετά τα 32.
Σήμερα είμαι 35.

Ειδικά κάτω από τα 30 ούτε που ήθελα να το ακούσω.
Ενώ στις γυναίκες μετά τα 25-26 περίπου, οι ανάγκες για τεκνοποίηση αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο έντονες. Δεν είναι θέμα ανασφάλειας, είναι απλώς στην φύση τους.

Ειδικά για το θέμα που άνοιξε η Φέι, την καταλαβαίνω απόλυτα.

Ειλικρινά Φέι δεν μπορώ να σου προτείνω κάτι γιατί μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα.

Τι εννοώ. Σε 5 χρόνια που ο σύντροφός σου λέει να κάνετε οικογένεια, θα είσαι 35!

Και αυτά εφόσον αυτό που ισχυρίζεται ο σύντροφός σου ότι δηλαδή θα κάνετε παιδιά σε 5 χρόνια είναι αληθές...

Και αν στην πορεία βρεί μια μικρούλα και την ερωτευτεί όπως την \"έπαθε\" η secret!
Ειδικά αυτό το τελευταίο σενάριο το έχω δει πολλές φορές. Τόσο σε παλιές συμμαθήτριές μου όσο και συμφοιτήτριές μου οι οποίες πλέον 35άρισαν και δεν κατάφεραν να κάνουν οικογένεια.
Και μερικές δεν έχουν και κάποια σχέση. Μένουν με την ελπίδα ότι θα βρούν σύντομα, ότι όλα θα πάνε καλά -πόσο καλά μπορείς να ξέρεις ότι επικοινωνείς με το σύντροφό σου μέσα σε 1-2 χρόνια που θα παντρευτείς γιατί το \"καμπανάκι\" έχει αρχίσει πλέον να χτυπάει...

Από την άλλη Φέι, τι να κάνεις? Να πετάξεις στα σκουπίδια μια σχέση 9 χρόνων?
Να δοκιμάσεις για κάτι καλύτερο?
Και αν μετά από δύο χρόνια σχέσης καταλάβεις ότι δεν ταιριάζεται τί γίνεται?

Δεν θέλω να φανώ κυνικός αλλά οι άντρες έχουν συνήθως το \"πάνω χέρι\" σε μια σχέση.
Για όσους δεν το γνωρίζουν μπορούν να τεκνοποιήσουν μέχρι να πεθάνουν!
(Με μειωμένες φυσικά πιθανότητες γιατί το αντρικό σπέρμα εξασθενίζει με το πέρασμα των χρόνων...)

Φέι, θα ήθελα να απαντήσεις στις ερωτήσεις που σου έκανα παραπάνω, γιατί ο χωρισμός πλήττει συνήθως ανεπανόρθωτα μια σχέση.

---

Μιχαλη μου οφειλω να πω κατι που ισως κριθει ως off topic εδω αλλα νιωθω την αναγκη να απαντησω.

Ναι, σιγουρα η καλυτεη περιοδος για μια γυναικα να τεκνοποιησει ειναι απο τα 25 εως και τα 35. Συμφωνω πως απο κει και περα σε μεγαλα ποσοστα υπαρχουν δυσκολιες η και πιθανοτητες βλαβης στο εμβρυο.

Ειμαι 37 χρονων και ακολουθω φαρμακευτικη αγωγη την οποια και πρεπει να σταματησω για να μεινω εγγυος. Δεν εχω παιδια και η μεγαλυτερη επιθυμια μου ειναι να γινω μητερα. Επειδη ολα αυτα που λες ειναι και δικα μου ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ αγχη και με φερνουν ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ και μπλοκαρουν ακομη και την θετικη πορεια μου στην αγωγη μου, θεωρω πως σα θεμα ειναι ΠΟΛΥ ευαισθητο για να το αναφερουμε και να παραθετουμε τους κινδυνους σε ατομα που ειναι ηδη ΠΟΛΥ ΦΟΡΤΙΣΜΕΝΑ και ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ απο τις παθησεις τους.

Η μητροτητα ηταν και θα ειναι για τις γυναικες το θαυμα της ζωης. Τωρα αν οι στατιστικες δειχνουν καποια αρνητικα αποτελεσματα αυτο δε σημαινει πως εμεις εδω πρεπει να τα τονιζουμε και να προβληματιζουμε περισσοτερο τον κοσμο.

Αυτα στα λεω πολυ απλα γιατι εβαλα τα κλαματα μολις διαβασα το ποστ σου και επανηλθε μια απαισιοδοξια που εκανα πολυ κοπο για να διωξω. Καθε γυναικα εχει ΔΙΚΑΙΩΜΑ να γινει μανα ακομη κι αν δεν ειναι τοσο προνομιουχα ηλικιακα.

Οσο για τους ανδρες που με ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ευκολια θετουν χρονικα περιθωρια δεσμευσης, γνωριζοντας πολυ καλα τους ηλικιακους περιορισμους των γυναικων, δειχνουν μια τρομερα εγωιστικη συμπεριφορα απεναντι στη συντροφο τους. Παραμεριζουν τις δικες της επιθυμιες ΕΝΤΕΛΩΣ και κοιταζουν τον εαυτουλη τους. Εκει εγω προσωπικα, γυριζω την πλατη, φοραω στραβα το καπελακι μου και λεω \"ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ\".

Δεν θα δισταζα να μεινω εγγυος με εξωσωματικη και να φερω ενα παιδι στον κοσμο μονη μου, γνωριζοντας τις ευθυνες που ακολουθουν αυτη την αποφαση, αν καταλαβαινα πως με πλαγιο τροπο και για να αποφυγει τη δεσμευση ο συντροφος μου εθετε χρονικα ορια!

Αυτη φυσικα ειναι η δικη μου ταπεινη αποψη. Η αποψη μιας γυναικας που πολεμαει το αγχος της ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ με αλλα αγχη, οπως, ας πουμε, ποτε θα ειναι σε θεση να διακοψει τη φαρμακευτικη αγωγη για να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ να γινει μητερα.

Παντα φιλικα
Λενα

Lenaki, φυσικά η μητρότητα είναι δικαίωμα κάθε γυναίκας και κανείς δεν μπορεί να σου το στερήσει αυτό. Ίσα ίσα οι γυναίκες που τεκνοποιούν μετά από τα 35 είναι οι πιο συνειδητοποιημένες και γίνονται και πολύ καλές μητέρες!
Απλώς η κοινωνία μας έχει κολλησει τις ταμπέλες της μεγαλοκοπέλας, της ανύπαντρης μητέρας, της χωρισμένης κοκ λες και όλοι πρέπει να ζουν στο μικρό σπίτι στο λιβάδι και να κάνουν τα πάντα όπως πρέπει!Και πιο είναι αυτό το πρέπει;

antonop, για την συγκατοίκηση που λες, συμφωνω, απλώς δεν μπορώ να ξαναθέσω το θέμα αυτό γιατί κουράστηκα!Πες το παραίτηση, πες το αγανακτηση,...........

Μιχάλη, το κατάλαβα ότι είσαι κοινωνιοφοβικός, αλλα τουλάχιστον εσύ προχώρησες στη ζωή σου και δεν άφησες την φοβία σου να σταθεί εμπόδιο!

Παιδιά, δυστυχώς τα πράγματα δεν γίνονται όπως θα θέλαμε να γίνουν. Ακολουθεί απογοήτευση και -στη δική μου περίπτωση- θυμός που συσσωρεύεται!Δεν με αναγνωρίζω πλέον!Δεν είμαι ευτυχισμένη.:( Εχω φτάσει σε ένα σημείο που πρέπει να πάρω αποφάσεις!Πρέπει όμως να βρώ τη δύναμη.

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΒΡΕΙ ΛΥΣΗ ΒΕΒΑΙΑ...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΧΑΛΑΡΗ Η ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ...

ΠΡΕΠΕΙ Κ ΓΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΟΠΩΣ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ.

ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ ΠΡΟ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟΥ...ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΣ� �Ε Ή ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ!

ΙΣΩΣ ΤΟΣΟ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΤΟ ΘΕΛΕΙ Κ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ....

ΚΑΝΤΟ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΝΩΡΙΣ ΕΑΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ...

ΣΚΛΗΡΟ ΑΛΛΑ.....

ΑΧΧΧΧΧΧΧΧ!!!!

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ!!

demi δεν μπορώ να τον εκβιάσω ή παντρευόμαστε ή χωρίζουμε γιατί ίσως αναγκαστεί να το κάνει και ύστερα είναι σίγουρο ότι θα με μισήσει........Σκέφτομαι να αποχωρίσω έτσι απλά χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και εκβιασμούς. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο....
Ψάχνω να βρώ αφορμή για να τελειώνω με αυτό το θέμα!

Quote:

---

Originally posted by feh
Σκέφτομαι να αποχωρίσω έτσι απλά χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και εκβιασμούς. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο....
Ψάχνω να βρώ αφορμή για να τελειώνω με αυτό το θέμα!

---

Ειλικρινά, καλή τύχη.

Σ\'ευχαριστώ Μιχάλη.
Πιστεύω πως πλέον και ο ίδιος να αλλάξει γνώμη, τώρα δεν θέλω εγώ. Δεν θέλω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου, αναποφάσιστο και δειλό.

Καλη τυχη κι απο μενα Φαιη...

Κατα την αποψη μου, σοφα πραττεις. Ποναει, το ξερω. Αλλα το να \"φυλακισεις\" ηθελημενα η αθελα σου εναν ανθρωπο σε μια σχεση, ειδικα δε οταν αυτος δεν ειναι ετοιμος, μονο πονο μπορει να προκαλεσει. Κι αυτος ο πονος ειναι οξυτερος απο τον πονο του χωρισμου, γιατι εισαι πλεον εγκλωβισμενος μεσα σε ενα γαμο που σαφως ειναι δυσκολοτερο να απελευθερωθεις αν η σχεση οδηγηθει σε αδιεξοδο...Και η συγκεκριμενη σχεση εχει ολα τα φοντα για να συμβει κατι τετοιο...

Και παλι καλη τυχη.

Παιδιά πολύ δύσκολα τα πράγματα... Αποφάσισα να απομακρυνθώ και νιώθω ότι αιωρούμαι στο κενό. Έχω \'φύγει\' χωρίς να του πω ότι το αποφάσισα. Ήδη νιώθω οτι ελέγχω λίγο την ζωή μου αλλά φοβάμαι τόσο πολύ!Ξέρω πως πρέπει να επιμείνω και να φτάσω ως το τέλος. Μπορεί να μην του έχω πει τιποτα κι όμως νιώθω ότι το ΄χει καταλάβει και με τον τρόπο του συναινεί. Με βλέπει να απομακρύνομαι και μ\'αφήνει να φεύγω. Δεν έχω τίποτα να πω μαζί του ούτε απο το τηλέφωνο, ούτε κατ\'ιδίαν. Αυτός αρχίζει να μιλά για άσχετα πράγματα που ούτε τα ακούω ούτε μ\'ενδιαφέρουν.Η πλήρης αδιαφορία.... Ειλικρινά με αφήνουν αδιάφορη. Παρ\'ολα αυτά σε στιγμές αδυναμίας φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω και μείνω εγκλωβισμένη...Έχω και τους δικούς μου που ρωτάνε συνεχώς και δεν ξέρω τι να τους πω... Δεν θέλω να τον σκέφτομαι γιατί με πιάνουν τα κλάματα και νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί..... Θα μπορέσω να φύγω εντελώς και να το ξεπεράσω;

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!! ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΤΟ 2007 ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ!
ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ;

Οσο κι αν ειναι μια φραση κλισε αυτη που θα σου γραψω ειναι περα για περα αληθινη...

Ο χρονος απαλυνει και τελικα γιατρευει σχεδον τα παντα. Δωσε λοιπον χρονο στον εαυτο σου και πιστευω ακραδαντα πως ολα θα πανε καλα. Σιγα σιγα θα νιωσεις ποσο πολυ αξιζεις και θα προχωρησεις σε κατι που σε αντιπροσωπευει περισσοτερο, κατι πιο υγιες :)

Καλη Χρονια κι απο μενα κι ευχομαι ολα να σου πανε κατ\'ευχην!

Σ\'ευχαριστώ Lenaki για τις ευχές και γαι τη χιλιοειπωμένη συμβουλή που έχω ανάγκη να την ακούω συχνά για να επιμείνω και να μην αφήσω τον εαυτό μου να \'βουλιάξει\'.....Είμαι ακόμη σε ένα στάδιο που χρειάζομαι ενθάρρυνση γιατί ώρες ώρες πιστεύω πως εγώ είμαι λάθος και είμαι παράλογη που θέλω να σταματήσω αυτή τη σχέση. Ξέρω πως πρέπει να τελειώνω γιατί πλέον δεν μου προσφέρει τίποτα αυτός ο άνθρωπος, αλλά φοβάμαι μη με \'πάρει\' το ρεύμα ......και παρασυρθώ απο τα λόγια του -ότι κακώς ανησυχώ και όλα θα πάνε καλά, απλώς περνάμε μια κρίση.... Το αστείο είναι ότι πρέπει να το παίζουμε ζευγάρι και ευτυχισμένοι, ενωμένοι γεμάτοι όνειρα για το μέλλον που και οι δυο ξέρουμε πως δεν θα είναι κοινό! Τι να πω!Νιώθω σαν ηθοποιός που δίνει παράσταση και με το τέλος της παράστασης επιστρέφει στην πραγματικότητα. \'Ελπίζω να μπορέσω να ξεφύγω απο τη δική μου αναποφασιστικότητα!Να το φτάσω ως το τέρμα.