Συμπάθεια: μηχανισμός δημιουργίας

Εντάξει δεν είναι τόσο "διακριτά" στην πραγματικότητα και πολλά συναισθήματα και απόψεις συν-υπάρχουν και αλληλο-τροφοδοτούνται μεταξύ τους. Από την στιγμή που αισθάνεσαι για κάποιον πολύ "θετικά" (π.χ. όταν σε βοηθάει) αυξάνεται και η πιθανότητα να αναπτύξεις συμπάθεια γι'αυτόν(που υπο άλλες συνθήκες δεν θα το έκανες). Συνήθως όλοι εκτιμούνε τις αλτρουστικές πράξεις και τείνουν να μας "αρέσουν" πιο πολύ τα άτομα που τις κάνουν. Δεν είναι ότι θα τον/την συμπαθήσεις και αυτόματα αλλά είναι πολύ πιο πιθανό.

Quote:

---

Originally Posted by void

δε θα τον ευγνωμονούσα εφόσον δε θα είχα το επιθυμητό για μένα αποτέλεσμα..σίγουρα όμως θα εκτιμούσα την καλή του πρόθεση.

---

αλήθεια, πιστεύεις πως η φράση ''στην φύση, ποτέ δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα'', ισχύει, ή όχι, παντού και πάντα?

Quote:

---

Originally Posted by Driver

αλήθεια, πιστεύεις πως η φράση ''στην φύση, ποτέ δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα'', ισχύει, ή όχι, παντού και πάντα?

---

νομίζω ότι όλοι μας έχουμε φάει πολλά "τζάμπα γεύματα"...απλώς δεν είμαστε πάντα σε θέση να τα εκτιμήσουμε, μόνο αν είναι gourmet μας κινούν το ενδιαφέρον. Τα φασολάκια της μαμάς τα έχουμε στο φτύσιμο και δεδομένα.

Quote:

---

Originally Posted by void

Χμμ...δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι σε αυτές τις δύο τελευταίες περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με την αμιγή έννοια της συμπάθειας.
Για μένα, η συμπάθεια έχει συνήθως και την έννοια του "ανεξήγητου". Συμπαθώ κάποιον πολύ χωρίς να τον έχω ακούσει καν να μιλάει για παράδειγμα. Μόνο μέσω της εικόνας του. Αυτό δεν χωρεί μέσα στα στενά λογικά πλαίσια του ορισμού της συμπάθειας.
Πόσο μάλλον στις περιπτώσεις όπου κάποιος φεριπειν μου σώζει τη ζωή ή σπουδάζω μακριά από την πόλη μου και δημιουργώ παρέες με άτομα που υπό άλλες συνθήκες δε θα έκανα ποτέ.
Στην μεν πρώτη περίπτωση νιώθω εκτίμηση, ευγνωμοσύνη για αυτόν που με έσωσε - δεν αποκλείεται η συμπαθεια αλλά δεν είναι και αυτονόητη- στη δεύτερη περίπτωση μιλάμε για καθαρή ανάγκη που με στρέφει στη συντροφιά ανθρώπων που ενδεχομένως να μη μου ταιριάζουν και τόσο.

---

Quote:

---

Originally Posted by Driver

αν δεν σε είχε ρωτήσει όμως, αν ήθελες κι εσύ να σε σώσει...θα τον ευγνωμονούσες?

---

ελαφρώς σχετικό με αυτήν την συζήτηση.....

http://www.youtube.com/watch?v=_QBmRr7h7Fw

βέβαια, απο ότι έχω ακούσει ''δεν υπάρχει happy end όπως στις ταινίες'', για κανέναν απο τους ''συμπρωταγωνιστές'' ......ίσως βέβαια να ισχύει και η φράση ''πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις''.....και τελικά να ισχύει αυτό το happy end..............αλήθεια, εσένα σου άρεσε το συγκεκριμένο φινάλε?

Quote:

---

Originally Posted by PETRAN

ΆΛλο ένα σουπερ δοκίμιο από τον Driver ,

Καλό το κειμενάκι, αλλά να φτάσεις στους 300 για να μιλήσεις για την συμπάθεια, λολ, είναι λίγο alternative και σουρεάλ σαν επιχείρημα :P

Δεν νομίζω αυτό με τους 300 να είναι "συμπάθεια". Δεν είναι ότι θα ρωτήσεις κάποιον την γνώμη του για τον Λεωνίδα και θα σου πει "α ρε πετράν, τον Λεωνίδα εγώ τον συμπαθώ πολύ!". Αυτό με τους 300 είναι κυρίως θαυμασμός, δέος για τις ανδρεία κλπ. παρά "συμπάθεια".

---

απο ότι έχω καταλάβει όμως, η έννοια του ''θαυμασμού'' εμπεριέχει και την έννοια της ''συμπάθειας'' (θα ήταν αρκετά extreme να θαυμάζαμε κάποιον αντιπαθητικό), ενώ το αντίθετο δεν συμβαίνει (τουλάχιστον όχι πάντα)

Quote:

---

Originally Posted by PETRAN

Ωραίο θέμα ;)

---

χαχα thanks ...εντάξει μωρέ και οι δικές σου απόψεις ''τρώγοντε''.......αλλά έχεις να ''φάς πολλά ψωμιά'' ακόμα, προκειμένου να φτάσεις το δικό μου επίπεδο...:P :D :P :D