χθες κατέβασα με τις χούφτες ταβορ, εφεξόρ και λαντοζ

Δε τρέχει τίποτα.Μη ζητάς συγνώμη.Εκείνο το βράδυ τους έκανα όλους να ντραπούν για μένα.Κανείς τους όμως δε θα καταλάβει ποτέ πως φεύγει το μυαλό ενός μανιοκαταθλιπτικού, εκτός αν πάσχει ο ίδιος.Κι ο μαλάκας ο γιατρός μου!Γιατί σκάω το 50άρικο, αν είναι να μην απαντάει στις κλήσεις μου?Αντώνη, να προσέχεις.Εγώ υπήρξα τυχερή και ζω ακόμη!Με τις μαλακίες που έχω κάνει σε φάση μανίας, θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι dead meat τώρα.Κι έχω και την αδερφή μου ( 10 χρόνια μικρότερη ) να μου τη λέει μόνιμα!Έφτασε να μου πει πως η κόρη δε θα ξεπεράσει ποτέ αυτά που της έκανα.Να μην αγαπάω άραγε το παιδί μου?Πόσο εύκολα λένε μεγάλες κουβέντες κάποιοι και πόσο πολύ πληγώνουν?
Μαίρη

Quote:

---

Originally posted by arktos
Εκείνο το βράδυ τους έκανα όλους να ντραπούν για μένα.Κανείς τους όμως δε θα καταλάβει ποτέ πως φεύγει το μυαλό ενός μανιοκαταθλιπτικού, εκτός αν πάσχει ο ίδιος.Εγώ υπήρξα τυχερή και ζω ακόμη!Με τις μαλακίες που έχω κάνει σε φάση μανίας, θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι dead meat τώρα.Κι έχω και την αδερφή μου ( 10 χρόνια μικρότερη ) να μου τη λέει μόνιμα!Έφτασε να μου πει πως η κόρη δε θα ξεπεράσει ποτέ αυτά που της έκανα.Να μην αγαπάω άραγε το παιδί μου?Πόσο εύκολα λένε μεγάλες κουβέντες κάποιοι και πόσο πολύ πληγώνουν?

---

Αρκτούλα πάνω από όλα πρέπει να επιβιώσεις εσύ. Η κόρη σου, η αδερφή σου και όλοι οι υπόλοιποι έρχονται δεύτεροι. Δεν φταις εσύ που αρρώστησες. Όποιος το καταλαβαίνει, το καταλαβαίνει. Τώρα εσύ είσαι αυτή που πρέπει να γίνει καλά. Για όσους ντρέπονται για σένα ή στενοχωριούνται ή πληγώνονται ή ότι άλλο, κράτα μάτια και αυτιά κλειστά. Είναι και αυτά ένα μέρος της ασθένειας και θα φύγουν μαζί της.

Επί παραδείγματι, πέρσι το καλοκαίρι όταν σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να αυτοκτονήσω, αποφάσισα τελικά να μην το κάνω γιατί θα πέθαιναν κι άλλοι μαζί μου. Μια μέρα της δίμηνης κατάθλιψης μου (μετά από αυτήν την απόφασή μου) ο πατέρας μου μού είπε πως δεν σκέφτομαι κανέναν τους παρά μόνο τον εαυτό μου. Κουβέντα μαχαιριά που τότε με έκανε να κλάψω με λυγμούς, φυσικά, όχι μπροστά του. Δεν έκλαψα ποτέ μπροστά σε κανέναν τους. Και υπήρξαν κι άλλες τέτοιες φορές με τα ίδια και παρόμοια λόγια που με έκαναν να νευριάσω, να θυμώσω, να κλάψω, που με έφεραν σε σημείο να θέλω να τους βρίσω, να τους χτυπήσω. Καλώς ή κακώς, δεν ήμουν σε θέση να το κάνω. Έτσι δεν έλεγα ούτε έκανα τίποτα παρά μόνο άκουγα. Όλα ήταν σε δεύτερη μοίρα. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο πλην του ότι ΕΠΡΕΠΕ να γίνω καλά. Και έγινα και όλα έμειναν πίσω και θα παραμείνουν εκεί μέχρι την επόμενη φορά που θα πέσω...

Φυσικά, μόνο εσύ ξέρεις τι πρέπει και τι μπορείς να κάνεις και κανένας άλλος. Κανένας δεν μπορεί να απαιτήσει από σένα τίποτα. Μπορεί μόνο να περιμένει, κι αυτός μαζί με σένα, να γίνεις καλά. Και θα γίνεις, ψυχή μου.

Δικός σου

ακου τον ραψοδο μαιρη μου!
ειναι από τις πιο μεγαλες ψυχουλες στο φορουμ!
ειναι απο τα πιο ψαγμενα και ευαισθητα ατομα που εχω γνωρισει εδω μεσα!
με εχουν βοηθησει και μενα πολυ τα λογια του!
α!και κατι ακομα!
μιας και δεν εχω αξιωθει ακομα να γινω μητερα δωσε ένα φιλάκι και από μενα στην κορούλα σου καλή μου :)

δυστυχως η ευτυχως κανεις δεν μπορει να καταλαβει την κατασταση ενος καταθλιπτικου ατομου η ενος μανιοκαταθλιπτικου εαν δεν αρωστησει ο ιδιος.ετσι ειναι ρε παιδια δεν παει η μαλλον δεν μπορει να συλλαβει το μυαλο ενος φυσιολογικου ατομου τι γινεται στην ψυχοσυνθεση μας...λες και θελουμε να παιρνουμε τα κολοφαρμακα.χαπακιδες ειμαστε και δεν το ξερω?εδω αλλοι εχουν καταθλιψη και δεν το εχουν παρει χαμπαρι...δεν παει το μυαλο του ανθρωπου σε αυτο το πραγμα.και κανενας δικος μας δεν θελει να πιστεψει οτι εχουμε κατι τετοιο εστω και απλο...οποτε δεν υπαρχει και λογος να τους παρεξηγουμε

Αυτοί που είναι γύρω μας στο περιβάλλον μας νομίζουν ότι είμαστε αδύναμοι και οι παρεξηγήσεις και οι τριβές είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Λογικό γιατι άτομα σαν και μας συνήθως εκφράζουν ακραίες απόψεις και συναισθήματα πράγμα που ενοχλεί και κουράζει. Εγώ προσωπικά δεν καταλογίζω ευθύνες γιατί η συμπεριφορά μου ήταν βίαιη και σαδιστική απέναντι σε φίλους και οικογένεια. Γιατί; Γιατί λόγω της ασθενειάς μου θεωρούσα τον εαυτό μου υπεράνθρωπο και όλους τους άλλους κατώτερους. Και οι φωνές έκαναν την κατάσταση χειρότερη. Ποιος φταίει; Δεν θα απαντήσω. Ωστόσο πιστεύω ότι αν θυσιάσεις ένα μικρό μέρος από τον εαυτό σου και θυσιάσουν και οι άλλοι ένα μέρος τότε μπορεί να επιτευχθεί συνεργασία. Τουλάχιστον αυτό έγινε στην περίπτωση μου. Ίσως απλα είμαι τυχερός, η αλήθεια είναι ότι οι μόνες επαφές με άλλους αρρώστους ήταν στο νοσοκομείο και σε κατάσταση που δεν μπορούσα να επικοινωνήσω. Έδω ελπίζω να διαφωτιστώ περισσότερο.

αυτο ειναι το μονο σιγουρο φιλε μου...

Αυτοί που είναι γύρω μας στο περιβάλλον μας έχουν απλά λάθος [λίγο ή πολύ] εντύπωση -όσο κοντά κι αν είναι- για μας. Αλλιώς βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, αλλιώς μας βλέπουν -και άρα μας αντιμετωπίζουν- οι άλλοι. Προκύπτει ένα χάσμα το οποίο και \"γεφυρώνεται\" όταν συνειδητοποιήσουν -όσο το δυνατόν- και οι δύο πλευρές πως δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν ο ένας τον άλλο. Δεν είναι δα και τόσο τρομερό...Και στο κάτω κάτω εμείς είμαστε που \"φερόμαστε παράξενα\", εμείς ας κατεβάσουμε τους τόνους και ας μη δίνουμε σημασία -και πάλι όσο το δυνατόν- στα λόγια τους και στα άλλα τους. Εξ άλλου, είναι και αυτό ένα κομμάτι της ασθένειας...

υγ.α: difool καλωσήρθες!
υγ.β: πολύ δυναμική μανιοκαταθλιπτική επιστροφή στο φόρουμ έχουμε, έτσι; :D:P

ακου τον ραψωδο φιλε μου...ειναι παλιο μελος και μιλαει η εμπειρια ετσι ραψωδε?ναι εχουμε δυναμικο comeback...πισω και σας φαγαμε !!!χα χα χα

έτσι, έτσι!
πίσω λέμες...
:D

cool xa xa