-
Eγώ ξένη γλώσσα μαθαίνω ήδη, την τρίτη μου αισίως! Την στροφή, το είπα και θα το κάνω! Ηδη το έχω καθυστερήσει πολύ λόγω της ασθένειας και το μετανιώνω. Την κατάθλιψη την αντιμετωπίζω με φαρμακευτική αγωγή εδώ και αρκετούς μήνες και τα πηγαίνω πολύ καλύτερα ελπίζω πως μαζί με την ψυχοθεραπεία θα καταφέρω να γιατρευτώ πλήρως. Και συ μην αμελείς την ψυχική σου υγεία, είναι ανησυχητικό το ότι κλαις συχνά, ωστόσο αν πιστεύεις πως μπορείς να τα καταφέρεις και χωρίς φάρμακα, τόσο το καλύτερο! Μέσα από την γλώσσα και τις υπόλοιπες δραστηριότητες που κάνεις, δεν βρήκες ενδιαφέροντες ανθρώπους να γνωρίσεις;
όσον αφορά τον επαναπατρισμό που λες, πιστευω πως είναι το μεταβατικό στάδιο που βιώνεις γι' αυτό και αισθάνεσαι περισσότερο άσχημα. Πιστεύω πως σιγά σιγά θα επανέλθεις στους ρυθμούς σου και θα συνέλθεις.
-
Gypsy Cello με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας τον τελευταίο μήνα νιώθω πολύ καλύτερα ευτυχώς! Δε μαθαίνω προς το παρόν κάποια ξένη γλώσσα. Και έχω ένα χόμπυ που είναι μοναχικό... Πιστεύω ότι δεν προσπαθώ πολύ αλλά από την άλλη όταν δεν είμαστε καλά κοιτάμε να βρούμε φίλους για να νιώσουμε καλύτερα ή να φτιάξουμε το "μέσα" μας πρώτα ώστε να γίνουμε πιο ικανοί στη δημιουργία και διατήρηση υγειών διαπροσωπικών σχέσεων;
Με μένα τείνει να λειτουρεί καλύτερα το δεύτερο. Συνήθως στις καταθλιπτικές φάσεις μου η προσπάθεια μου γίνω πιο κοινωνική για να μη νιώθω μόνη δε φέρνει καλά αποτελέσματα δηλ. μπορεί να κάνω παρέα με όποιον να 'ναι και μετά να νιώθω ακόμη χερότερα κλπ. Ετσι αν και είμαι μήνες πάλι πίσω στη γενετειρά μου δεν είχα διάθεση για γνωριμίες και κάποιες άλλες τις αγνοούσα.
Πάντως υπάρχουν 2-3 άτομα που μπορώ να μιλήσω ακόμη και για τα πιο άσχημα θέματα αλλά δεν έχουμε κοινή ηλικία, τρόπο ζωής και επιθυμία για κοινές δραστηριότητες. Είναι από τα άτομα που όλοι έχουμε ελπίζω, μπορεί να είναι αδελφός, ξάδελφος, ένα άτομο που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά κλπ... Δεν είμαι όλη μέρα κλεισμένη μην έχοντας να μιλήσω σε κάποιον. Απλώς θέλω να κάνω πράγματα και δε ξέρω με ποιον... Και υπάρχει και οικονιμικό πρόβλημα.
Αλλά όπως λες είναι ένα μεταβατικό στάδιο. Με τον καιρό ελπίζω όλα να πάρουν τη σειρά τους και κυρίως θέλω να βρώ μια δουλειά και επειδή τα πράγματα εκεί έξω είναι τόσο δύσκολα γι αυτό και κάνω σκέψεις εξωτερικού, αλλαγής κατοικίας κλπ.
-
anonymous ευχαριστώ για την απάντηση σου! αλήθεια πέρασες κι εσύ από αυτό το στάδιο και τώρα έχεις μία τόσο μεγάλη παρέα; Μπράβο! Μακάρι να μου τύχει και εμένα κάτι τέτοιο αλλά όπως ανέφερα και στη Gypsy Cello δε το κυνηγάω και τόσο -πότε σκόπιμα και πότε χωρίς να το αντιλαμβάνομαι άμεσα- για διάφορους λόγους, αν και το θέλω διακαώς. Αλλά είναι και θέμα τύχης. Επίσης έχω συνδυάσει το μέρος που ζώ με άσχημα πράγματα και η ιδέα ότι υπάρχουν άτομα εδώ που δε θέλω ούτε να βλέπω (πχ γείτονες, συγγενολόι) και τους πετυχαίνω μπροστά μου με κάνει να κλείνομαι και το μυαλό μου να τρέχει σε μέρη με τόσο ομορφιά, όπου δε θα ξερω κανέναν και θα κάνω μια νέα αρχή. Ωραίο να ονειρεύομαι αλλά απο την άλλη σκέφτομαι μήπως είμαι φυγόπονη...
