Printable View
Ναι ναι αυτο που λες και εσυ ενιωθα, πως γινετε αυτο ? Πως ειναι δυνατον να νομιζουμε πως πεθαινουμε και παντα να ξυπναμε??? Να μου πεις ομως δεν εχουμε ουσιαστικα κατι στην υγεια μας , κι ομως ρε συ ειναι τοσο εντονο αυτο το πραγμα καθε βραδυ!!!!!!Quote:
Originally Posted by sonik
ΚΙ ΟΜΩΣΣΣ... εμείς τα προκαλούμε στον εαυτό μας! Εσύ, εγώ και όλοι οι άλλοι. Τώρα γιατί γίνεται αυτό; ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΕΣΜΕΝΟΙ!!! ΓΙΑΤΙ ΑΓΧΩΝΟΜΑΣΤΕ ΑΝ ΘΑ ΤΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ, ΑΝ ΘΑ ΜΑΣΤΕ ΑΡΕΣΤΟΙ ΣΤΟΝ Χ-Ψ ΠΑΠΑΡΑ, ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΚΕΤΑ ΟΜΟΡΦΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΤΑΝΤΑΡ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΑΝ Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΛΑ, ΑΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΣΧΕΣΗ (ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ), ΑΝ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΕΜΕΙΣ ΚΙ ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΑΝ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΜΑΞΙ ΕΝΩ ΠΕΡΝΑΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ, ΜΗ ΠΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΜΗΝ ΠΟΥΜΕ ΟΧΙ...(ΑΛΛΟ ΚΟΛΛΗΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟ), ΚΑΙ 10ΑΔΕΣ ΑΛΛΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΩΝΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!
Ο πόνος και η ανησυχία είναι σαν κραυγή του υποσυνείδητού μας, σαν να μας λέει STOP ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. sorry για τα caps μου. :P
Κι εγώ βλέπω σε αυτά που γράφετε τον εαυτό μου. Κι εμένα άρχισε με τον αυχένα, έκανα μαγνητική αυχένα και εγκεφάλου. Έκανα καρδιογραφήματα, εργαστηριακές εξετάσεις και άλλα πολλά. Όλα καθαρά.... πόρισμα άγχος (από μωρό παιδί όπως λέει και η sonik-προσπαθώντας να μην στενοχωρήσω κανένα) που οδηγούσε σε κρίσεις πανικού. Πήρα για ένα περίπου χρόνο αντικαταθλιπτικά (zoloft). Τα σταμάτησα εδώ και 4 περίπου μήνες και τώρα παλεύω με τον εαυτό μου να μην ξαναρχίσω. Έχω σύμμαχο τα αγχολυτικά όταν χρειάζεται.
Κάποιες μέρες νοιώθω ότι θα τα καταφέρω και άλλες δεν παλεύετε με τίποτα. Αλλά με τον παραμικρό πόνο που νοιώθω αμέσως ο νους μου πάει στο κακό. Έχω την εντύπωση ότι ποτέ δεν επανακτάς τον εαυτό σου όπως ήταν ακριβώς. Πάντα θα υπάρχει ένα ναι αλλά.......