Originally Posted by
melina_
και κατι ακομα, γιατι δεν μπορω να το καταπιω μου χει κατσει στο λαιμο σαν άλιωτη καραμελα βουτύρου: βιωματικά, απο όσες φίλες περασαν απτη ζωή μου, εκεινες που υπήρξαν εξαιρετικά επικριτικές για τη σταση μου στις σχεσεις μου (και στων αλλων) ήταν αυτές που εθελοτυφλούσαν σε ανίατες καταστάσεις που συνέβαιναν μπρος στα ματια τους, και καλυπταν το μελανο σημειο της δικης του σχεσης, ασκώντας μόνιμη αδιάκριτη στεγνή και στυγνή κριτική σε όλες τις άλλες. και φυσικα ειχαν και τη χειροτερη καταληξη απ' όσο μαθαίνω (γιατι δεν εχω πλεον την απολαυση της επικριτικής παρέας τους).
αντιθέτως, οι φιλες που εχω τωρα, που εχουν σχεσεις, άλλοτε με προβληματα και άλλοτε οχι όπως ολοι μας, δεν αναπτύσσουν θεωρίες βαρύγδουπες, δεν μιλουν απόλυτα, δεν κουνουν το δαχτυλάκι μεστη μάπα μου ουτε και γω στη δικη τους. για μενα ειναι τουλαχιστον απαραδεκτο ολο αυτο το γυναικομαγείρεμα και ο αγωνας για το ποια ειναι πιο "μαγκας" και πιο femme fatale στη σχεση της και οπως ειδες και εσυ αυτο πληρώνεται καμια φορά πολύ άσχημα. το λεμε αλαζονεία. και ειναι ενα εκ των 7 μοιραιων λαθών του ανθρώπου.