Printable View
δεν μπορείς να προχωρήσεις σε κάτι σοβαρό με έναν άνθρωπο για τον οποίο ήδη έχεις σοβαρές αμφιβολίες. ο γάμος δεν τις εξαφανίζει άλλά τις καταπιέζει μέχρι παρακάτω. αν δεν μπορεις άλλο, λύση είναι ο χωρισμός και ας υποστείς την τραυματική εμπειρία που πολλές φορές αφήνει και πας παρακάτω όπου πιθανό να βρίσκεται η ευτυχια για σενα.
"Εγώ είμαι πτυχιούχος με μεταπτυχιακό κι αυτός ένας απλός σερβιτόρος"
ΛΟΛΕΝΘ
Ξεκαβάλα από το καλάμι και το συζητάμε.
ενταξει ετσι οπως ειπα καποια πραγματα στην αρχη πολυ με θεωρειται καβαλημενο καλαμι..αλλα δεν ειμαι!το εθεσα πολυ χοντρικα και ακομψα μαλλον.. αυτο που εννοουσα ειναι οτι πολλες φορες νιωθω οτι δεν ταιριαζουμε πνευματικα..οχι επειδη εχει τελειωσει το λυκειο απλα επειδη δεν εχουμε τα ιδια ενδιαφεροντα..εκεινος θα προτιμησει να παιξει play station ολη μερα η παιχνιδια στο internet απ το να καθισει να μιλησουμε ή να ανταλλαξουμε αποψεις για ενα θεμα..αυτο μου λειπει!δεν εχουμε πολλα να πουμε!οταν ο αλλος δεν σ αφηνει να φυγεις η κατασταση γινεται ανυποφορη.......θα προτιμουσα να με χωριζε η τουλαχιστον να ηταν συμφωνος με αυτο τον χωρισμο!
Mια καλη λυση τοτε, αφου ουτε σε χωριζει ουτε δεχεται να τον χωρισεις, ειναι να του βρεις γυναικα να τον προξενεψεις! :P
Μπορει να ακουγεται αστειο, αλλα μια γνωστη μας η οποια ειχε μπαφιασει με τον αντρα της, του εκανε προξενειο προκειμενου να τον ξεφορτωθει! χαχαχαχα! Τραγικα ακραιο βεβαια, αλλα ειχαν φτασει σε σημειο να ειναι πολλα χρονια σα φιλεναδες, ουτε σεξ κτλ. Αυτα. :P
soft θα συμφωνήσω απόλυτα!
Μυρτώ, το θέμα είναι πως όσο φοβάσαι τη μοναξιά, όσοι και να σου πουν ότι το σωστό (εφόσον νιώθεις έτσι) θα ήταν να χωρίσεις, εσύ θα πάρεις το χρόνο που σου χρειάζεται. Ξέρεις η συνήθεια και η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που μας δίνει η σκέψη ότι 'τώρα έχω σχέση', είναι πολύ ισχυρός παράγοντας. Αυτή τη στιγμή μοιάζεις να είσαι παθητικός αποδέκτης μιας κατάστασης που δεν σε εκφράζει. Οι λόγοι που παραθέτεις, π.χ. τον λυπάμαι, μπορεί να είναι μέρος της αλήθειας, αλλά σίγουρα η δική σου ανάγκη είναι που υπερισχύει και σε κρατά εκεί. Ίσως θα ήταν καλό να αρχίσεις να ανοίγεσαι λίγο στον υπόλοιπο κόσμο και σε νέα ενδιαφέροντα, καθώς και να δεις πως εσύ θα αποκτήσεις μεγαλύτερη αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση. Κι άσε το τι θα κάνει αυτός (γιατί λες μακάρι να συμφωνούσε ή να σε χώριζε). Το θέμα είναι εσύ τι θέλεις και αν η καθημερινότητά σου είναι πραγματικά ικανοποιητική. Όχι μεθαύριο ή κοιτώντας την ‘προοπτική’, αλλά τώρα.
Τα τυπικά προσόντα, ναι, κάποιες φορές δεν σημαίνουν πολλά. Τα κοινά ενδιαφέροντα όμως, οι προτιμήσεις, ο τρόπος σκέψης, οι απόψεις, το επικοινωνιακό στυλ κλπ, είναι σημαντικά. Πάντως έχεις κάθε δικαίωμα να ψάχνεις αυτό που πιστεύεις ότι σε εκφράζει. Κι αν αυτό ονομάζεται ‘πτυχιούχος’, go for it. Δεν είσαι υποχρεωμένη να απολογηθείς σε κανέναν για τις επιλογές σου. Εγώ θα έλεγα ότι καλό είναι γενικά να ψάχνουμε κάποιον που είναι ανάλογος με εμάς, ένα είδος σχέσης που μπορούμε να υποστηρίξουμε και κάτι που μας εκφράζει συνολικά (όχι όμως απαραίτητα σε κάθε επιμέρους χαρακτηριστικό... οπότε το ειδικό βάρος κάθε χαρακτηριστικού το αποφασίζεις εσύ και η πραγματικότητα γύρω σου).
Για το οικονομικό όμως, έχω να πω (σαν γενική παρατήρηση γιατί δεν ξέρω τα δικά σου δεδομένα) πως το πιο σημαντικό είναι να είσαι εσύ αυτάρκης και να μπορείς, όχι να συγκατοικήσεις, αλλά να αυτοσυντηρείσαι και να έχεις το στυλ ζωής που θέλεις και μπορείς. Αυτό προηγείται. Για να μπορείς να ζητάς έναν άνθρωπο συμβατό με εσένα, χρειάζεται να έχεις και να είσαι αυτό που θέλεις.
Καμιά φορά, άλλος φαίνεται το θύμα και άλλος είναι!
Και παρερμηνεύουμε καταστάσεις/κουβέντες, τις βλέπουμε απο τη δική μας οπτικη γωνία και λέμε στον άλλον πράγματα που ουσιαστικά προορίζονται για εμάς;Ταυτιζόμαστε με καποιον λόγω βιωματων και απαντάμε ανάλογα;Quote:
Originally Posted by soft
Κάτι τέτοιο εννοεις;
υ.γ. Σοφτ, στάθηκα στα λόγια σου γιατι αυτο που λες το έχω σκεφτεί, κυρίως για την εκτός απο εδώ επικονωνία. Βέβαια, μου φαινεται και λιγο αναπόφευκτο,αφου απαντάμε βασει των εμπειριών μας, οποτε λίγο καθρέφτισμα υπάρχει :)
[QUOTE=marina38;333545]Μυρτώ, το θέμα είναι πως όσο φοβάσαι τη μοναξιά, όσοι και να σου πουν ότι το σωστό (εφόσον νιώθεις έτσι) θα ήταν να χωρίσεις, εσύ θα πάρεις το χρόνο που σου χρειάζεται. Ξέρεις η συνήθεια και η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που μας δίνει η σκέψη ότι 'τώρα έχω σχέση', είναι πολύ ισχυρός παράγοντας. Αυτή τη στιγμή μοιάζεις να είσαι παθητικός αποδέκτης μιας κατάστασης που δεν σε εκφράζει. Οι λόγοι που παραθέτεις, π.χ. τον λυπάμαι, μπορεί να είναι μέρος της αλήθειας, αλλά σίγουρα η δική σου ανάγκη είναι που υπερισχύει και σε κρατά εκεί. Ίσως θα ήταν καλό να αρχίσεις να ανοίγεσαι λίγο στον υπόλοιπο κόσμο και σε νέα ενδιαφέροντα, καθώς και να δεις πως εσύ θα αποκτήσεις μεγαλύτερη αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση. Κι άσε το τι θα κάνει αυτός (γιατί λες μακάρι να συμφωνούσε ή να σε χώριζε). Το θέμα είναι εσύ τι θέλεις και αν η καθημερινότητά σου είναι πραγματικά ικανοποιητική. Όχι μεθαύριο ή κοιτώντας την ‘προοπτική’, αλλά τώρα.]]
Σωστά της τα λες. Μένουμε σε μια σχέση επειδή φοβόμαστε να πάμε παρακάτω. Σκεφτόμαστε μόνο απαισιόδοξα για το μετά, ότι θα μείνουμε μόνοι, ότι δεν θα βρεθει κάτι καλύτερο. Η προσωπική μου εμπειρία, πέρασα από το στάδιο σκέψης του μετά το χάος, λέει ότι στο τέλος βρίσκεις καλύτερα απ εκεί που έφυγες και δεν μετανοιώνεις που έφυγες, φτάνει να βρεις τον τρόπο και το κουραγιο να φυγεις. Εδώ η συνδεση με το άτομο ήδη έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, άρα αυτό βοηθά στο να κοιτάξει παρακάτω, η φανταστική της ανάγκη είναι που την κρατά κοντά του. Της λείπει επίσης η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση, υποτιμά τον εαυτό της στην ικανότητα να βρει κατι καλύτερο.
Καλά σημάδια για την προοπτική μιας σχέσης φαίνονται από την αρχή.
Δέν είναι εύκολη υπόθεση η μοναξιά. Και δέν είναι κακό να μοιραζόμαστε χρόνο και πράγματα γιά να την διώχνουμε. Αρκεί να συντηρούμε τα όρια των σχέσεών μας και οι όροι του παιχνιδιού να είναι συνεχώς διακριτοί. Κάτι που δέν φαίνεται στην προκειμένηQuote:
Originally Posted by marina38
Συγγνώμη, μπορώ πολύ καλά να καταλάβω το να επιθυμεί ένας άνθρωπος δίπλα του έναν άλλο που να μοιράζονται κοινούς τόπους. Αυτό είναι άλλο και άλλο να υποτιμώ τον άλλον, ενώ αυτός μου φέρεται άψογα γιατί εγώ δειλιάζω εδώ και τέσσερα χρόνια και φοβάμαι τη μοναξιά. Και η διάσταση αυτή αποδεικνύεται με το ότι ο ένας θεωρεί τον άλλο άνθρωπο της ζωής του, ενώ ο άλλος χαζό σερβιτόρο. Δηλαδή, και σε έχω κοροιδέψει αφού δεν σου έχω πει ακόμη ότι δεν κολλάμε και εγώ είμαι που στη λέω διαρκώς και κάθομαι και σου κάνω κορδελάκια. Σόρρυ, αλλά δεν το πιάνω και δε νομίζω ότι θέλω κιόλας.
Συμφωνώ!, και γι'αυτό έγραψα:Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Quote:
Originally Posted by carry
rainandwind δεν καταλαβαινω την επιθετικοτητα σου και τα νευρα σου! καταρχιν δεν τον κοροιδεψα ποτε!αυτα ειναι δικα σου συμπερασματα!απο την αρχη γνωριζε τι ενοιωθα για την σχεση μας και για εκεινον!ειναι ενας αντρας 38χρονων και οχι παιδακι οποτε αν ενοιωθε τοσο πολυ καταπιεσμενος μπορουσε να φυγει!και οπως εχω γραψει και πιο πανω περιεγραψα την κατασταση πολυ χοντρικα αναφεροντας τα αρνητικα ως επι το πλειστον για να εχετε μια αποψη!
marina38 kai ioanni2 thanks!! συμφωνω με τα οσα εχετε γραψει!μαρινα εκφραζεις με πολυ ωραιο και ωριμο τροπο την γνωμη σου! σ ευχαριστω με βοηθησε πολυ! οσο αφορα σ αυτο που γραφεις για το οικονομικο..
''Για το οικονομικό όμως, έχω να πω (σαν γενική παρατήρηση γιατί δεν ξέρω τα δικά σου δεδομένα) πως το πιο σημαντικό είναι να είσαι εσύ αυτάρκης και να μπορείς, όχι να συγκατοικήσεις, αλλά να αυτοσυντηρείσαι και να έχεις το στυλ ζωής που θέλεις και μπορείς. Αυτό προηγείται. Για να μπορείς να ζητάς έναν άνθρωπο συμβατό με εσένα, χρειάζεται να έχεις και να είσαι αυτό που θέλεις. ΄΄
συμφωνω απολυτα και σ αυτο! αυτο που με ενδιεφερε παντα ειναι να ειμαι εγω οικονομικα ανεξαρτητη και να μην εξαρτωμαι απο κανενα αντρα!βεβαια υπαρχουν και φορες που ψιλοζηλευω ζευγαρια που ο αντρας θα εχει κανονισει ενα ωραιο δειπνο η ενα ταξιδι και δεν θα χρειαστει η γυναικα να πληρωσει τα μισα..τελοσπαντων αυτα ειναι λεπτομερειες!εξαλλου οι αντρες με πολλα λεφτα δεν μ αρεσαν ποτε!
τα προβληματα αυτης της σχεσης ειναι αλλα.. και μαλλον το πιο σημαντικο ειναι οτι δεν υπηρξε ερωτας απο την αρχη! βεβαια πολυ γνωστοι μου,μου λενε, οτι οι κεραυνοβολοι ερωτες καταληγουν σε ασχημο χωρισμο. και οτι αυτο που εχω εγω δηλ μια σχεση ηρεμη χωρις πολλα παθη και εντασεις ειναι πολυ καλυτερη. δεν ξερω αν συμφωνειτε! θα μ αρεσε να ακουσω γνωμες απο ανθρωπους με αρκετες εμπειριες στο θεμα σχεσεων..
Κατά τη γνώμη μου σε μία ερωτική σχέση είναι απαραίτητο να υπάρχει έρωτας. Αλλιώς πρόκειται για φιλική, αδερφική σχέση ή ακόμα χειρότερα καμιά φορά, αν μάλιστα μιλάμε για γάμο, για οικονομικό συμβόλαιο.
Είναι σίγουρο ότι όταν το ερωτικό στοιχείο απουσιάζει από την αρχή, πάντα κάτι θα μας λείπει και όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Πιο πιθανό είναι να αναζητήσουμε αλλού τον έρωτα.
Επίσης σίγουρο είναι ότι ο έρωτας δεν έρχεται εκ των υστέρων. Αντίθετα μάλιστα, με τον καιρό συνήθως ατονεί, ακόμα και όταν υπάρχει από την αρχή. Οπότε καταδικάζεις τον εαυτό σου σε μια σχέση χωρίς έρωτα.
Ποια η διαφαορά λοιπόν από μια φιλική σχέση ή από μια συγκατοίκηση?
Τέλος, είναι μεγάλη ανακρίβεια ότι όλοι οι κεραυνοβόλοι έρωτες έχουν άσχημο τέλος. Και μια ήρεμη σχέση χωρίς εντάσεις πού και πού, είναι συνήθως βαρετή. Κοινώς, όλα αυτά είναι παρηγοριά στον άρρωστο.
καλησπέρα και από μένα!
καταλαβαίνω και συμμερίζομαι εν μέρει τις απόψεις σου περί σπουδών, επιπέδου, οικονομικών κτλ (όχι όπως τα έθεσες στην αρχή αλλά στο βαθμό που τα διόρθωσες στη συνέχεια), αυτό που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω είναι γιατί δε χωρίζεις, εφόσον δε σε γεμίζει σε κανένα επίπεδο.
θεωρείς ότι εάν του κάνεις μια συζήτηση λέγοντάς του ξεκάθαρα ότι δεν είσαι ερωτευμένη μαζί του, ότι ονειρεύεσαι μια ζωή που καλώς ή κακώς δε μπορεί να σου προσφέρει (όχι μόνο από οικονομικής πλευράς, αλλά από πλευράς καθημερινότητας-του πώς θες να περνάς την κάθε μέρα) και ότι γενικά δεν είσαι ευτυχισμένη μαζί του, θα εξακολουθεί να θέλει να κρατήσει αυτή τη σχέση? γιατί αν ναι, τότε οκ, είναι άξιος της μοίρας του ο άνθρωπος, θεωρώ όμως ότι πρέπει να γνωρίζει την κατάσταση και σε ποια θέση βρίσκεται στην καρδιά σου και από κει και πέρα να πάρει τις αποφάσεις του.
από την άλλη, οκ, ωραία η ασφάλεια και το να μην αισθανόμαστε μοναξιά, βλέποντας όμως τα 4 τελευταία χρόνια της ζωής σου που πέρασαν μέσα σε μια σχέση χωρίς έρωτα, θεωρείς ότι αυτό το διάστημα -που δεν είναι και μικρό-, ζούσες αληθινά ή απλά υπήρχες? δε θέλω να το ρίξω στη φιλοσοφία, απλά επειδή έχω υπάρξει στη θέση σου, αν δεν το τελειώσεις θα διαιωνίζεις συνεχώς μια κατάσταση αφόρητης βαρεμάρας, αν δε, επισημοποιηθεί κιόλας η σχέση-που δε θα το γλιτώσεις έτσι που πάει το πράγμα- τότε...αντίο ζωή!
και αν δε βρεις αμέσως αυτό που ψάχνεις και αν μείνεις μόνη σου αρκετό καιρό και αν φας τα μούτρα σου με τον επόμενο και αν..και αν.. και αν.., όλα καλά θα είναι, εμπειρίες θα μαζεύεις και θα ζεις, δε θα φυτοζοείς 29 χρονών κοπέλα!
οπότε η άποψή μου εν συντομία είναι: πάρε τα ρίσκα σου και καλή τύχη!