Συζήτηση για τον Αλφισμό

Αντί γι' αυτά, αντί νάμαστε ελεύθεροι, αλληλέγγυοι, νόμιμοι κι ίσοι
μαθαίνουμε μόνο στο φόβο και πως να παρακάμπτουμε τον άλλον, για να περάσουμε και να επικρατήσουμε εμείς κι οι δικοί μας!
Συγνώμη αν ξέφυγα, αλλά και για το θέμα του αλφισμού, πιστεύω, ότι αν είχαμε τελικά παιδεία, τ' άτομα και μ' αυτήν την πάθηση,
δεν θ' απέφευγαν τουλάχιστον να καταφύγουν για βοήθεια στον ψυχοθεραπευτή τους.

Σ' ευχαριστώ Μαρκέλα για τις καίριες απόψεις σου!
Συχνά το να ζητας βοήθεια και στήριξη από ψυχοθεραπευτή, κατάληγει πιο σκληρός στιγματισμός από την ίδια την αναπηρία σου. Γνωρίζω ανάπηρη κοπέλα, που ο στενός οικογενειακός και συγγενικός της περίγυρος την εγκατέλειψε έντρομος για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί τρομάζει πολύ ακόμα η "ψυχοπάθεια / ψυχοπαθής" και δεύτερον, κυριαρχεί η αντίληψη - αντίδραση.... "Πας και δίνεις τα λεφτά σου στους τρελογιατρούς; Δώστα σ' εμένα που τα 'χω και ανάγκη!!!"
Ε, από ένα σημείο κι μετά, ο ανάπηρος ξύπνησε από τον ύπνο τον θαθύ κι αποφάσισενα κρατάει τα λεφτά για τον εαυτό του -ως χειραφετημένος σύγχρονος, ξύπνιος πια πολίτης :-)

Quote:

---

Originally Posted by Αναζητηση

Αντί γι' αυτά, αντί νάμαστε ελεύθεροι, αλληλέγγυοι, νόμιμοι κι ίσοι
μαθαίνουμε μόνο στο φόβο και πως να παρακάμπτουμε τον άλλον, για να περάσουμε και να επικρατήσουμε εμείς κι οι δικοί μας!
Συγνώμη αν ξέφυγα, αλλά και για το θέμα του αλφισμού, πιστεύω, ότι αν είχαμε τελικά παιδεία, τ' άτομα και μ' αυτήν την πάθηση,
δεν θ' απέφευγαν τουλάχιστον να καταφύγουν για βοήθεια στον ψυχοθεραπευτή τους.

Συχνά το να ζητας βοήθεια και στήριξη από ψυχοθεραπευτή, κατάληγει πιο σκληρός στιγματισμός από την ίδια την αναπηρία σου. Γνωρίζω ανάπηρη κοπέλα, που ο στενός οικογενειακός και συγγενικός της περίγυρος την εγκατέλειψε έντρομος για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί τρομάζει πολύ ακόμα η "ψυχοπάθεια / ψυχοπαθής" και δεύτερον, κυριαρχεί η αντίληψη - αντίδραση.... "Πας και δίνεις τα λεφτά σου στους τρελογιατρούς; Δώστα σ' εμένα που τα 'χω και ανάγκη!!!"
Ε, από ένα σημείο κι μετά, ο ανάπηρος ξύπνησε από τον ύπνο τον θαθύ κι αποφάσισενα κρατάει τα λεφτά για τον εαυτό του -ως χειραφετημένος σύγχρονος, ξύπνιος πια πολίτης :-)

---

Αυτό εννοώ όταν επιμένω πάντα στο ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑ!!
Δεν συμφωνώ όμως ότι ο ανάπηρος ξύπνησε με το να κρατά τα χρήματα.., αντί να αντιμετωπίσει τον στιγματισμό της αναπηρίας του.
Εκτός κι αν το λες σαρκαστικά!

Quote:

---

Γεια σου Αναζητητή! Πολύ ενδιαφέρον το θέμα σου. Ειχα μια συμφοιτήτρια με μία λευκή τούφα στα μαλλιά της. Δεν ήταν και από τα πιο κοινωνικά άτομα της σχολής αλλά είχε μία σταθερή παρέα και είχε πολυ καλες ακαδημαικές επιδόσεις. Ωστόσο ποτέ δεν αναρωτήθηκα απο τί ακριβώς έπασχε αλλά ήξερα ότι ήταν εκ γενετής αυτό που είχε. Είχα προσπαθήσει να την πλησιάσω ως κοινωνικό πλάσμα που ήμουν κάποτε αλλά δεν ήταν διατεθειμένη. Πιστεύεις ότι είχε Αλφισμό;

---

Ναι, τα στοιχεία που μας περιγράφεις,δείχνουν ότι η κοπελα είχε αλφισμό...

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αλφισμός είναι μια ακόμα αναπηρία. Και μια αναπηρία μπορεί να είναι ορατή (σωματική), αλλά και μη ορατή (συναισθηματική, πνευματική, ψυχικές ασθένειες κλπ). Και ένας "διαφορετικός" / "αναπηρος" άνθρωπος έχει μέσα στον εγκέφαλο έναν λεγόμενο Σκληρό Δίσκο -όπως οι ηλ. υπολογιστές- όπου μέσα του καταγράφοντα από τη φύση όλες οι ανάγκες που έχει ο κάθε ένας από εμάς. Βέβαια, αυτές οι ανάγκες δεν μπορούν σε ένα αναπηρο να επληρωθούν τόσο εύκολα και ομαλά, όπως σε ένα "αρτιμελή" άτομο. Αντε τώρα εσύ, ο τετραπκηγικός, παραπλγικός, τυφλός, ο χειρουργημένος καρκινοπαθής να είσαι ήσυχος ψυχολογικά όταν οι γονείς / σύντροφος / κοινωνία σε απορρίπτουν!
Αντε να παίξεις μπάλα σαν παιδί, να δοκιμάσεις το σεξ ως ενήλικος, να βγεις μια βόλτα κοντά στη θάλασα και να απολαύσεις στη φύση μια νύχτα με πανσέληνο.... 'Απλά τα πράγματα, δεν ψάχνω θαύματα', μας λέει κάποιο γνωστό ελαφρολαϊκό ελληνικό τραγούδι. Ωστοσο, ακούγοντας πρόσφατα όσα μου εμπιστεύτηκε σε συζήτησή μας μια συμπαθητική νεαρή κοπέλα, διαπίστωσα άλλη μια φορά ότι το συναισθηματικό κενό -η αγάπη, το ενδιαφέρον που δεν πήραμε και δεν δώσαμε δηλαδή, μπορούν να πάρουν ποολές μορφές και να οδηγήσουν τον άνθρωπο στα άκρα.

Με την άδεια της κοπέλα, περιγράφω παρακάτω σε γραπτό κείμενό μου όσα έζησε και της συνέβησαν τους τελευταίους οκτώ μήνες και θα ήθελα ν' ακούσω τις απόψεις σας...



Σε άλογο κούρσας μεγάλων ταχυτήτων, έβλεπε σταδιακά να μεταμορφώνεται μία γυναίκα, η οποία πάσχει από σπαστική τετραπληγία!
Ναι μεν, το όνειρο της νεαρής ανάπηρης γυναίκας ήταν να από παλιά να γίνει ανεξάρτητη, ίση και όμοια με τους υπόλοιπους στην πλειοψηφία τους συνανθρώπους της –ωστόσο η βαριάς μορφής αναπηρία της λειτουργούσε κατασταλτικά στις όποιες προσπάθειές της και στο πρακτικό μέρος των σωματικών δεξιοτήτων της.
Ωστόσο, κάποια πολυάσχολη κυρία, που ανέλαβε τη φροντίδα της κοπέλας, και, ομολογουμένως, επιδείκνυε εργατικότητα, δυναμισμό και αποτελούσε το πρότυπο της σούπερ ντούμπερ δυναμικής γυναίκας – επαγγελματίας και φανατικής αναγνώστριας της Λένας Μαντά, έβαλε ντε και καλά στόχο ζωής την… απελευθέρωση της ανάπηρης από την ίδια της αναπηρία!
Έτσι, εφόσον η εν λόγω 48χρονη βοηθός έκανε το σπίτι της νεαρής γυναίκας «λειτουργικό» σε νοικοκυριό, ανανέωσε έπιπλα, προσωπική γκαρνταρόμπα, στυλ κι έμπασε στον κόσμο της υγιεινής διατροφής –δες γαστρυμαργικών απολαύσεων από την τηλεοπτική κουζίνα Βέρθας και Αργυρώς, πέρασε στο πιο κρίσιμο στάδιο του σχεδίου της.
Με το σύνθημα «Εμείς έχουμε λύσεις για όλα», και κάνοντας μια σχετική προετοιμασία στο σπίτι της τετραπληγικής, η φιλόδοξη βοηθός άφηνε τη νεαρή εργοδότριά μόνη της και αβοήθητη ώστε (ως άξια υπολοχαγός) της μέχρι και ολόκληρα τριήμερα…
Κι ο λόγος ήταν διττός και διπλής σημασίας, αφού κατά τη γνώμη της, ΚΑΙ η νεαρή να χειραφετηθεί, να εκπαιδευτεί επιτέλους ως θεογκόμενα και αλανιάρα γυναικάρα (!) –αλλά ΚΑΙ η ίδια η βοηθός να χαίρεται συχνά πυκνά τα επαγγελματικά της ταξίδια και να παίρνει τις προσωπικές της αποστάσεις σε κοντινό ακριτικό χωριό του Έβρου. Κατά τα άλλα, στην πράξη δηλαδή, ένα άτομο με σοβαρή αναπηρία, έπρεπε να τα βγάζει πέρα μόνο του –να ζητά βοήθεια και να καλεί εθελοντές για να βοηθηθεί, εφόσον η πενιχρή σύνταξη αναπηρίας και γονέων έτρεχε για έξοδα σπιτιού, αγορές και για την αμοιβή της πολυσήμαντης (;) βοηθού.
Φυσικά, ούτε λόγος για μείωση του μισθού της,300 ευρώ το μήνα, κατά τις απουσίες δεν δεχόταν η εν λόγω κυρία. Στις όποιες αντιρρήσεις και παράπονα της, η κοπέλα εισέπραττε από τη βοηθό της εκρήξεις οργής, θυμού κι έντονους χαρακτηρισμούς περί αχαριστίας κι ότι δαγκώνει το χέρι που την χαϊδεύει.
Έχοντας χάσει πρόσφατα και τους δυο γονείς της κι επιπλέον φορτισμένη ακόμα από μια αποτυχημένη ερωτική σχέση, η νεαρή με τον βαθμό 100% ολική αναπηρία, έκανε το λάθος να δεθεί υπέρ του δέοντος συναισθηματικά με την κυρία που τη φρόντιζε και να τη θεωρεί γι’ αρκετούς μήνες πρότυπο και μυστικοσύμβουλό της.
Από το σημείο τούτο αρχίζει και ο άγριος Μαραθώνας για την, σε κατ’ οίκον περιορισμό πλέον γυναίκα - εργοδότρια. Ναι μεν είχε μερική ευχέρεια κινήσεων μέσα στο σπίτι η συγκεκριμένη ΑμεΑ, ωστόσο στην προσπάθειά της να τρώει, ντύνεται, κοιμάται και εκπληρώνοντας μόνη τα την ατομική της υγιεινή, κατέληξε στους γιατρούς της με σοβαρή σωματική και ψυχική υπερκόπωση, έντονα συμπτώματα κατάθλιψης και με έντονες κρίσεις υπογλυκαιμίας, μια που είχε εξαρτηθεί από βιταμίνες και υπνωτικά –για να αντέξει τους σωματικούς πόνους κι εξάντληση που προκαλούσε ο συγκεκριμένος Μαραθώνας!
Οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά παρόμοια περιστατικά, που συμβαίνουν δίπλα μας, στην κοινωνία μας. Τώρα η τετραπληγική αναζητά νέα βοηθό, αλλά κυρίως φ ί λ ο υ ς, γιατί στην όποια προσπάθειά της να απεγκλωβιστεί από την ολέθρια σχέση με τη βοηθό της, άκουγε από τους φίλους της ότι εκφράζει παραπονάκια αντί να χαίρεται την αλλαγή που έφεραν στην καθημερινότητά της το πεντακάθαρο σπίτι της, μαζί με τη νεανικά ανανεωμένη γκαρνταρόμπα της.

Να λοιπόν, πώς μετά το πολυθρύλυτο American Dream το... Home General Dream που προσφέρθηκε από τη συγκεκριμένη βοηθό, δεν κατάφερε να γεμίσει τα όσα συναισθηματικά κενά κουβαλά από παιδί η νεαρή ανάπηρη -αλλά και ο κάθε σύγχρονος ή και διαχρονικός Ανθρωπος.

Αν νομίζουμε ότι η αναπηρία είναι ένα θέμα που δεν μας αφορά -καλύτερα να αποφεύγουμε αυτές τις συζητήσεις της μοζέριας. ας σκεφτούμε ότι ένας λευκός μέσα στους μαύρουε. ένας αλλοδαπός / μεταννάστης που μόλις έφτασε σε ξένη χωρα, κάποιος με μεγάλη μύτη, ένας χωρισμένος / διαζευγευμένος / χήρος σε μια παρέα παντρεμένων ή μια ξανθιά ανάμεσα σε πλεοπψηφία καστανών γυναικών αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα απομόνωσης και απόρριψης. Απλώς και μόνο γιατί είναι δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ο ί.

Quote:

---

Originally Posted by Αναζητηση

Αν νομίζουμε ότι η αναπηρία είναι ένα θέμα που δεν μας αφορά -καλύτερα να αποφεύγουμε αυτές τις συζητήσεις της μοζέριας. ας σκεφτούμε ότι ένας λευκός μέσα στους μαύρουε. ένας αλλοδαπός / μεταννάστης που μόλις έφτασε σε ξένη χωρα, κάποιος με μεγάλη μύτη, ένας χωρισμένος / διαζευγευμένος / χήρος σε μια παρέα παντρεμένων ή μια ξανθιά ανάμεσα σε πλεοπψηφία καστανών γυναικών αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα απομόνωσης και απόρριψης. Απλώς και μόνο γιατί είναι δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ο ί.

---

Αναζήτηση, μας αφορά άμεσα η αναπηρία κι όχι μόνο η εμφανής, αλλά κυρίως αυτή που έχει συντελεστεί στις ψυχές μας από
τον τρόπο που μας έχουν αναθρέψει μ' ένα σωρό άχρηστα και καταστροφικά μοντέλα διαπαιδαγώγησης, που δυστυχώς ακόμα
και σήμερα ακολουθούμε κι εγώ αναρωτιέμαι, γιατί εξακολουθούμε να στηρίζουμε την εμπειρία στο "πρέπει να πάθω για να μάθω"
Μ' άλλα λόγια, γιατί δεν μας μαθαίνουν μέσα κι απ' την χαρά; Γιατί πρέπει να σακατευόμαστε απ' τα λάθη των άλλων για να μάθουμε;

Γεια σου Μαρκέλα!
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι επιρρεπής στην απόλαυση και συννεπώς επαναπαύεται συνήθως όταν απολαμβάνει. Στη χαρά... χαιρόμαστε, απολαμβάνουμε, γεμίζουμε τα εσωερικά κενά μας ή βρίσκουμε (πάντα στη χαρά) διεξόδους πρόσκαιρους, εφήμερους. Ενώ μέσα από απώλειες πένθη, δοκιμασίες, περιόδους κατάθλιψης υποχρεωνόμαστε να συλλογιστούμε, να μελαγχολήσουμε -πχ. μετά από μια σοβαρή κατάθλιψη, και με τις κατάλληλες πάντα εσωτερικές διεργασίες, κέψεις, αποφάσεις, συλλογισμούς το άτομο μαθαίνει να εκτιμά τη ζωή, την αππλότηττά αλλά και την ομορφιά του πρωινού ξυπνήματος, τον ήλιο, την καλημέρα ενός φίλου.
Ίσως μοιάζει μαζωχισμός, επίσης άλλοι συνάνθρωποί μας γίνονται κακοί και μισούν τους άλλους μέσα από την προσωπική τους οδύνη. Σημνικό και όμορφο πράγμα η χαρά στη ζωή μας -ας το εκτιμήσουμε και με την ΠΑΙΔΕΊΑ πως σωστά τονίζεις. Και μεε τη συναισθηματική νοημοσύνη προσθέτω εγώ, γιατί δεν πρέπει να καταλαβαίνουμε μόνο με τη λογική αλλά και με το συναίσθημα τις όποιες δύστροπες στιγμές του εαυτού μας και των γύρω μας. Δν εκθειάζω τις δυσκολίες, μόνο που και αυτές αποτελούν μια βασική μορφή εκπαίδυσης, ένας στενός και δύσβατος δρόμος ο οποός μας οδηγεί στο δώρο της αυτογνωσίας αλλά και της επίγνωης.

Quote:

---

Originally Posted by Αναζητηση

Γεια σου Μαρκέλα!
.. Δν εκθειάζω τις δυσκολίες, μόνο που και αυτές αποτελούν μια βασική μορφή εκπαίδυσης, ένας στενός και δύσβατος δρόμος ο οποός μας οδηγεί στο δώρο της αυτογνωσίας αλλά και της επίγνωης.

---

ναι μια βασική μορφή εκπαίδευσης, που σακατεύει όμως κιόλας! Μα μαθαίνουμε ένα σωρό άχρηστα πράγματα και δεν μαθαίνουμε
πως να ζούμε, δεν μαθαίνουμε καλά-καλά π.χ. πως να τρώμε και τι να τρώμε για να είμαστε υγιείς! Χωλαίνουμε τελικά επί της ουσίας!

υ.γ.: συγνώμη που είμαι εκτός θέματος, αλλά νομίζω πως υποφέρουμε άδικα για πολλά..

Σωστή η διαπίστωσή σου Μαρκέλα και συμφωνώ μαζί σου! Κάνουμε τη σωστή διάγνωση, βρίσκουμε τα λάθη και καταφεύγουμε στη... βαβούρα, στο θόρυβο, σε ιδέες και πλάνα που μας βγάζουν εκτός στην πράξη.
Πώς να αποφύγουμε τα σκουπίδια; πώς να μάθουμε να μιλάμε με τον ίδιο μας τον εαυτό; Καταφεύγουμε στην πρόχειρη και σπασμωδική μίμηση κι ανάπηρος κάνει τα πάντα για να γίνει όμοιος με τους αρτιμελείς, τους νορμάλ -κλεισμένος πάντα στη σιωπή του. Και σωπαίνει για να δείξει δυνατός, ότι αυτός δεν έχει πρόβλημα με τους άλλους και τον ίδιο του τον εαυτό.
Το ίδιο κάνει και ο ναρκωμανής, το ίδιο έκαναν και οι κάτοικοι της πρώη Σοβιετικής Ενωσης και όλου του Ανατολικού μπλοκ. Ακόμα και στην ίδια την Αμερική πυ ζεει την παρακμή της, τη φθίνουσα πορεία του λεγόμενου American Dream.
Η Παιδεία μας δίνει γνώσεις, μας μαθαίνει ένα αλφαβητάρι για να μιλήσουμε. Να σπάσουμε ουσιαστικά τη σιωπή μας... Αλλά μιλάμε όμως; Εχουμε, προσπαθούμε να αποκτήσουμε το θάρρος να εκφράσουμε συναισθήματα, θέλω ή ό,τι άλο μας πονά και μας πληγώνει; Δε νομίζω, γιατί η κανόνες του Life style μας έχουν επιβληθεί, τους ακολουθούμε κι ας μας γεμίζουν σκουπίδια και αποπροσανατολισμούς.
Μήπως εντέλει η σιωπή, ο νόμος και το καταφύγιο της Σ ι ω π ή ς είναι ο χειρότερος εχθρός μας;

Ας μην ξεχνάμε ότι στο όνομα του θεού και της ειρήνης, διαπράχτηκαν τα χειρότερα εγκλήματα.

συμφωνώ πως θεωρίες επί θεωριών, που θα μπορούσαν να δώσουν ερμηνείες με λίγες φράσεις, μας γεμίζουν το μυαλό με περιττές κι άχρηστες πληροφορίες!
μέχρι να βρεις από τι πάσχεις, έχεις ξεχάσει ποιό είναι το πρόβλημά σου ή μάλλον άλλο είναι το πρόβλημα κι αλλού τελικά ψάχνεσαι!
Πολλές φορές θύμα με λάθος διαγνώσεις, δηλ. ο ένας το μακρύ του κι ο άλλος το κοντό του, γι' αυτό κι εγώ λέω κι εδώ μέσα, πως εδώ που μας φτάσανε χρησιμοποίησε
την όποια εμπειρία σου, κι αν δεν βγάζεις άκρη ΓΙΝΕ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ!!!

Αλφισμός ή αλβινισμός ή λευκοπάθεια λέγεται η έλλειψη της χρωστικής που κανονικά πρέπει να υπάρχει σε κάθε είδος οργανισμού. Η χρωστική από μόνη της δεν είναι χρώμα, αλλά αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία κάθε χρώματος. Αυτό σημαίνει ότι τα άτομα εκείνα, που στα κύτταρά τους δεν παρουσιάζουν χρωστική, δεν έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν χρώματα.
Η ανικανότητα αυτή μπορεί να είναι μερική, που αυτό σημαίνει ότι μπορεί να δημιουργήσουν ένα είδος χρώματος, ενώ δεν μπορούν. να δημιουργήσουν κάποιο άλλο και μπορεί να είναι και ολική, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να δημιουργήσουν κανένα χρώμα.
Την αιτία του φαινόμενου αυτού θα πρέπει να την αναζητήσει κανείς στην έλλειψη από το ζωντανό οργανισμό ενός ένζυμου. Η έλλειψη αυτή μπορεί να είναι κληρονομική, μπορεί όμως να είναι και αποτέλεσμα του γενετικού φαινόμενου της μεταλλαγής.
Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει ολόκληρη σειρά απογόνων, που είναι αλφικοί, ενώ στη δεύτερη περίπτωση εμφανίζεται ξαφνικά κάποιο άτομο ανάμεσα σε άτομα, που δεν είναι αλφικά και, φυσικά, ανήκουν στην ίδια την οικογένεια.
Οι αλφικοί άνθρωποι γεννιούνται με τυπικά άσπρα μαλλιά και με ροζ χρώμα δέρματος. Πολλές φορές και στους ανθρώπους παρουσιάζεται το φαινόμενο να έχουν κόκκινα μάτια, που είναι εντελώς χαρακτηριστικό στοιχείο των ζώων που παρουσιάζουν αλφισμό.
Αλφισμός παρουσιάζεται επίσης και στα φυτά. Στην περίπτωση αυτή τα φυτά χάνουν την ικανότητα να δημιουργούν χλωροφύλλη. Ο αλφισμός στα φυτά δεν πρέπει να μπερδεύεται με τη δημιουργία καροτίνης αντί χλωροφύλλης που είναι κάτι το διαφορετικό.

Quote:

---

μαρκέλα: Πολλές φορές θύμα με λάθος διαγνώσεις, δηλ. ο ένας το μακρύ του κι ο άλλος το κοντό του, γι' αυτό κι εγώ λέω κι εδώ μέσα, πως εδώ που μας φτάσανε χρησιμοποίησε
την όποια εμπειρία σου, κι αν δεν βγάζεις άκρη ΓΙΝΕ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ!!!

---

Σε συζήτησή μου με συνάδελφο ψυχολόγο, όσα άτομα με αλφισμό ζήτησαν βοήθεια από ψυχοθεραπευτή, ΔΕΝ αναφέρθηκαν στο θέμα της αναπηρίας τους, γιατί απλώς ισχυρίζονται ότι δεν αποτελεί πρόβλημα γι' αυτούς ο Αλφισμός. Αλλά και η πλειοψηφία των αναπήρων, όσο κικι αν είναι πληγωμένοι, όσε δυσκολίες συνάντησαν / συναντούν Ή φοβούνται ότι θα βρούν μπροστά τους στο μέλλον, λένε ότι 'έγω το έχω ξεπεράσει", "εγώ δεν είμαι ανάπηρος", το έχω συνηθίσει, δεν με αφορά -για κοιτάξτε με!"
Αν δεν αποδεχτείς το πρόβλημά σου πρώτα εσύ, αν δεν πεις: Ναι, με πληγώνει η αναπηρία μου -ναι, μου κάνει κακό ο τρόπος ζωής που ακολουθώ -με πληγώνει ο / η σύντροφός μου, με ενοχλεί η μεγάλη μύτη μου -ακόμα αντιδρώ σπασμωδικά και με νεύρα όταν οι φίλοι μου με λένε χοντρό, μυτόγκα ή ασπρουλιάρη και χαχανίζουν με την τετραπληγία μου (κυρίως όταν οι γύρω μου μιμούνται τις όποιες τυχόν αδέξιες κινήσεις μου) κι εγώ στην ενήλική πια ζωή μου πονώ σα μαθητούδι της 1ης δημοτικού, τότε ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Και φυσικά, ούτε καν μπορείς να γίνεις ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΎ ΣΟΥ.
Ας δώσουμε λίγη περισσότερη προσοχή στην αποδοχή κι ας σπάσουμε το Νόμο της Σιωπής, ώστε να μιλήσουμε με τον εαυτό μας κυρίως -αλλά και με τους άλλους. Γιατί, ως γνήσιο κοινωνικό ον, ο άνθρωπος έχει ανάγκη την παρουσία, το χαμόγελο, την αποδοχή και την κριτική / σύγκρουση με τον τόσο φιλικό και συνάμα τόσο απαραίτητο Αλλον.
Αλλιώς τύποι επιτείδιοι, όπως η βοηθός της νεραρής τετραπληγικής, η οποία (βοηθός) μαζί με τους "φίλους" της πούλησαν πανάκριβα στην παθούσα το -κρυφό- όνειρο της κάθε γυναίκας ανα τους αιώνες. Δηλαδή, να γόνει ποθητή σεξύ γούμαν... δες και "θεογκόμενα"!!!!!!!
"Πες αυτή τη λέξη... αυτή τη μόνη λέξη, που 'χει στα χείλη μπλέξει και δεν τολμά να βγει", θα υπενθυμήσω ξανά στους φίλους αλφικούς -ως άλλος Δημήτρης Χορν και θα τους παροτρύνω να έρθουν σε επαφή μαζί μας :-)

Αναζήτηση, η βοήθεια που παρέχετε αφορά κυρίως αλφικούς ή γενικά άτομα μ' αναπηρία;
Και τί είδους βοήθεια είν' αυτή; Έχετε κάποιον φορέα; Θάθελα κάποιες πληροφορίες..

Γεια σας!
Είμαι απόφοιτος ψυχολογίας και βοηθός κλινικού ψυχολόγου.

Quote:

---

Θα ήθελα να έρθω σε επαφή με πολίτες που γνωρίζουν ή και έχουν την τύχη να πάσχουν <;> από τον Αλφισμό. Ο Αλφισμός θεωρείται ως μια πρόσθετη ακόμα αναπηρία -μια ζωή και ένας ακόμα "θάνατος μέσα στους θανάτους", όπως τονίζει ο μελαγχολικός και αξεπέραστος ποιητής μας Κώστας Καρυωτάκης.
Σε όλα τα σημεία του πλανήτη μας υπάρχουν άνθρωποι αυτού του είδους, και εγώ προσπαθώ να συγκεντρώσω / μαζέψω όλους τους Έλληνες η όσους γίνεται, για να κάνουμε συγκρίσεις, ν’ ανταλλάξουμε απόψεις κι εμπειρίες για τον τρόπο που ζει και επιβιώνει ο κάθε ένας ξεχωριστά. Σκοπός μου η ενημέρωση, η επαφή, η ψυχολογική στήριξη, ώστε να εντοπίσουμε τις σωματικές διαφορές μας και να μάθουμε όλοι μαζί πώς να αντιμετωπίσουμε τις ρατσιστικές τάσεις που ο κάθε ένας από εμάς -άλλος λίγο άλλος πολύ αντιμετωπίζουμε.

---

Διαδώστε παρακαλώ αυτήν την ανάρτηση και πιστεύω ότι… κάπου θα συναντηθούμε!

Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου Μαρκέλα!
Αν και η συζήτηση που έχουμε ανοίξει εδώ αφορά τον αλφισμό. Συνδυάζουμε ωστόσο και άλλες περιπτώσις ατόμων -"αναπήρων" ή και άλλων, που έχουν να αντιμετωπίσουν προβλήματα τα οποία μπορούν να διαταράξουν την καθημερινότητα και τον ψυχισμο τους.
Παραθέτω ξανά εδώ τον βασικό μας στόχο και θα χαρούμε να υπάρξει άμεση ανταπόκριση κι ενδιαφέρον. Προς το παρόν, σε ό,τι αφορά τον αλφισμό /αλφικούς, δεν υπάρχει κανένας σύλλογος ή επίσημος φορέας στον οποίο μπορεί κανείς να επικοινωνήσει. Το προσπαθούμε, όμως, μέσα από αυτό το σάιτ και με όσές δυνάμεις διαθέτουμε μέχρι στιγμής.

Το είδα σήμερα να κυκλοφορεί στο ίντερνετ και το καταγράφω στη συζήτησή μας, Ξέρετε, ο αλφισμός μπορεί να φέρει πιο γρήγορα τη φυσική φθορά του χρόνου. Ετσι, ο αλφικός να χρειαστεί βοηθό ή να συναντήσει την αδιαφορία ακόμη κι απ' την ίδια του την οικογένεια και τα παιδιά του.
Φυσικά, σ' αυτές τις κραυγές απόγνωσης ή και SOS των ανάπηρων ατόμων, συχνά ο στενός οικογενειακός και φιλικός τους περίγυρος, αντιδρά σπασμοδικά Δηλαδή, δείχνει φαινομενικά αδιαφορία και στην περίπτωση απόπειρα αυτοχειρίιας, αντιδρά με φρλασεις όπως "Τι θα πει ο κόσμος;", "εσύ είσαι δυνατος / αναίσθητος" ή... "έχω τόσα δικά μου προβλήματα, το δικό σου μου έλειπε -αχάριστε'!

Πρνάω στο κείμενο του f/b

είμαι ποιήτρια, βιβλιοκριτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας 7 (επτά) και κάνω μια προσπάθεια να μείνω στην κοινωνία και ανάμεσά σας -γιατί είμαι σε κατάσταση σοβαρής κινητικής αναπηρίας, αν κι εγώ αισθάνομαι ένας ισότιμό σας ενεργός πολίτης. Για να μην καταλήξω πραγματικά ανάπηρη ή σε κάποιο ίδρυμα από τώρα, χρειάζομαι καθημερινά από 9:30 μέχρι 11:45 το πρωί και λίγη ώρα απογευματινής βοήθειας από εθελόντριες κοπέλες που κάνουν την πρακτική τους ως νοσοκόμες, νοσηλεύτριες, κοινωνικοί λειτουργοί κλπ (εχέμυθου και καλού χαρακτήρα) που να αναλάβουν με ένα συμβολικό ποσό η κάθε μία και με την στήριξη / εποπτεία ενός επίσημα υπεύθυνου φορέα που θα σέβεται πλήρως την προσωπικότητα και την ανθρώπινη υπόστασή μου. Δεν επαιτώ, δεν παρακαλώ, δεν ζητώ ελεημοσύνη, όμως σήμερα γράφω τούτες τις γραμμές με εγκεφαλική διάσειση και παλεύοντας ολομόναχη στο σπίτι μου από χτες και μέχρι αύριο το πρωί, γιατί και η τέταρτη κατα σειρά ιδιώτης γυναίκα βοηθός μου ήθελε να χαρεί (δικαιολογημένα φυσικά) την Κυριακή -όπως και τις λοιπές αργίες- γιατί δεν γίνεται να έρχεται κάθε μέρα... παρά τα 300 ευρώ που έδινα κάθε μήνα, πριν γονατίσω ηθικά, σωματικά και οικονομικώς από το επίδομα αναπηρίας μου. έστω κι αν λόγω της αναπηρίας μου οι ανάγκες μου το πρωί είναι ευαίσθητες και δεν χωρούν αναβολή όπως ενός παιδιού ενός ετών. Σας ευχαριστώ, περιμένω πμ στη σελίδα μου στο φέις και έχω κατά νου ότι μπορεί και να διαγραφεί τούτη η ανάρτησή μου σε λίγο. Ευχαριστώ.