Printable View
τιμωρίες δεν έμπαινα σχεδόν ποτέ..στο σκοτάδι ποτέ. μπαμπά είχα μέχρι τα 13 στο σπίτι και γενικότερα οι γονείς μου δεν έλειπαν σχεδόν ποτέ,κι αν έλειπαν φρόντιζαν να είναι κάποιος άλλος στο σπίτι..
και στα σπίτια των φίλων μου έχει τύχει να με πιάσει φόβος..μια φορά στης ξαδέρφης μου (που νιώθω πιο άνετα κι απ το σπίτι μου) όλοι κοιμόντουσαν και ο ξάδερφος μου γυρνώντας απ έξω με βρήκε να κλαίω γιατί φοβόμουν να κλείσω την ντουλάπα που ήταν ελάχιστα ανοιχτή..
Φροντιζε τα βραδυα να εχει καποιο μαζι σου στο σπιτι ώστε να νοιωθεις ασφάλεια, να νοιωθεις ότι σε προσέχει και κυρίως εκπαίδευσε τη σκέψη σου τους φόβους αυτούς να τους κατατάξει στο παράλογο, όπως σου ξαναπα, ώστε με τον καιρο να το ξεπεράσεις.
Φρόντιζε τα βράδυα να μένεις μόνη σου και ας χέζεσαι κι ας τρέμεις θα σου πρότεινα. Η ασφάλεια σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι το γιατρικό, η ανασφάλεια είναι. Και όπως προτείνει και ο Γιάννης μας, εκπαίδευση της σκέψης, βασικό.
και μόνη μου,και με άλλους,πάλι με πιάνει..
Συμφωνω απολυτα με την παραπανω αποψη του μελους RainAndWind... με τη μπονη διαφορα οτι δεν θα περιεγραφα τη κατασταση με τους ορους "ασφλεια" - "ανασφαλεια". Μαλλον θα ετεινα να προσδιορισω την "ασφαλεια" ως "περιορισμο της πραγματικοτητας" και την "ανασφαλεια" ως "απο-πλαισιωση" (με την εννοια της αποδεσμευσης απο ενα συγκεκριμενο πλαισιο), "ελευθερη κινηση της εμπειριας", "αποδοχη του ολου (ως κοσμικο φαινομενο) και με οτι αυτο φερει". Θελω να πω πως η ασφαλεια σημαινει οργανωση των εμπειριων μας μεσα σε συγκεκριμενα πλαισια χωρις να αφηνει χωρο στο απροσμενο, αρα και στην αλλαγη θεασης του κοσμου κατω απο αλλο πρισμα.
Τι θα γινοταν αραγε εαν ο Κολομβος επελεγε την ασφαλεια του σπιτιου του και του τοπου του και δεν "ανοιγοταν" στο απροβλεπτο, απροσμενο (ακομη και επικυνδινο οπως πιστευαν τοτε) ταξιδι προς τις ινδιες; Μαλλον θα ειχε στερησει απο τον εαυτο του (και την ανθρωποτητα) να διευρυνουν τους οριζοντες της πραγματικοτητας τους. "...σε ένα τέτοιο σύμπαν λοιπόν, ένα κβαντικό σύμπαν, μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει το χάος, να περιορίζει τις προσδοκίες του και να απολαμβάνει το άγνωστο, να περιορίζει τη νευτώνεια λογική του και να είναι ανοιχτός σε οποιαδήποτε εμπειρία…και πιθανότητα…με αυτό τον τρόπο τα πάντα μπορούν να συμβούν".
Ναι Πύρρων, οι όροι είναι αδόκιμοι, συμφωνώ. Είναι η αβεβαιότητα "και αν κάτω από το κρεβάτι βρίσκεται το τέρας?" όμως που παγώνει τη νιφάδα. Btw, εξαιρετικά ποστς κάνεις, ευχαριστώ πολύ, τα απολαμβάνω, όπως το χτεσινό με τον φόβο και τον Heidegger, πολύ βοηθητικό και ενδιαφέρον το περιεχόμενό τους!
Συνοψίζοντας θα έλεγα πως αυτό που πιστεύω ότι βοηθάει είναι το να αποκτήσει ο εγκέφαλος ένα είδος χμ, πώς ακριβώς να το εξηγήσω, ας το πω "Ανοχής-στην-αβεβαιότητα"που τον κάνει πιο "εύκαμπτο" και λιγότερο αλύγιστο, και δίνει το έρεισμα να δουλέψει διαφορετικά, σιγά σιγά λοιπόν επιτυγχάνεται η ουδετεροποίηση αυτή η περιβόητη προς τις γενόμενες "απειλές" που το άτομο αναγνωρίζει μεν ως ανύπαρκτες, εξακολουθεί όμως ο εγκέφαλος να επαναφέρει τις απειλές αυτές στην καθημερινότητά του. Η λύση δεν είναι η τρεχάλα να εξαφανίσει την απειλή, αλλά το να αποδεχτεί μία ας το πω έτσι, πιθανότητα ΥΠΑΡΞΗΣ του ίδιου του τέρατος καθώς και μία άτυπη αποδοχή της συμβίωσης, σα να λες, έλα γιου φάκερ, λολ, άι καν τέικ ιτ. Και κλειδί είναι το ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ, όχι εξαναγκαστικά. Με λίγα λόγια στάση οικειοθελούς αποδοχής της ασάφειας, ε?Πωπω, το κάναμε αρκετά θεωρητικό, είδες πώς ξεγίνεται? χαχαα