...γιατί προφανώς ο ρατσισμός δεν αφορά εσένα αλλά την αρρώστεια σου. κι ο ρατσισμός είναι το τελευταίο στάδιο- στάδιο στο οποίο σπάνια φτάνουμε.Quote:
Originally posted by iwanna
Θα συμφωνήσω με το κιπ...όταν είμαι καλά δεν τον νοιωθω τον ρατσισμό...
έναντι των σοβαρών ψυχικών νοσών [στις οποίες η εκδήλωση των συμπτωμάτων είναι οφθαλμοφανής και αδιαμφισβήτητη] υπάρχει ο φόβος και η αντίδραση του μακριά από μένα κι αυτό γιατί η γνώση της ψυχικής ασθένειας δεν είναι κτήμα της κοινωνίας. έναντι του αντικείμενου του φόβου [αλλά και έναντι της αρρώστειας γενικά] υπάρχει η ανάγκη της προφύλαξης. εν προκειμένω, η απομάκρυνση από το αντικείμενο και η απομόνωσή του κρίνεται ως η καλλίτερη λύση.
έναντι των λιγότερων σοβαρών ψυχικών νοσών υπάρχει η πίστη και η αντίληψη της προσποίησης. σε αυτήν την περίπτωση η απομάκρυνση κι άλλοτε η περιφρόνηση ως τιμωρία με σκοπό την επαναφορά στην τάξη λόγω και πάλι της αμάθειας ή χειρότερα της ημιμάθειας. και μπλα μπλα μπλα...
τώρα όσον αφορά τον επαγγελματικό ρατσισμό νομίζω είναι απόλυτα φυσικό και αναμενόμενο. το μη φυσικό είναι να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως θύματα κι έτσι να προδικάζουμε τη μοίρα μας. γιατί δεν έχει σημασία πως μας αντιμετωπίζουν εκείνοι που δεν μας ξέρουν στο κάτω κάτω αλλά πως αντιμετωπίζουμε εμείς εμάς που ξέρουμε. και απαντώντας στο ερώτημα της λένας θα πω πως είμαστε ξεχωριστοί [και σε καμμία περίπτωση κατώτεροι] γιατί πολύ απλά καταφέραμε και επιβιώσαμε [και επιβιώνουμε] και πλέον ξέρουμε πολύ καλά πως η ζωή δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται...