Άλλη μία ιστορία

Έχεις δίκιο, σίγουρα είναι πολλά κ μπερδεμένα κ μέσα το πανικό μας, μπερδευόμαστε χειρότερα. Το άγχος είναι σα σαράκι! Δε φτάνεις σε ένα σημείο κάποιες φορές που λες, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Βαρέθηκα το άγχος, βαρέθηκα τη πίεση, τα χάπια, ψυχολόγους, κρίσεις κτλ κτλ κτλ! Σα να βγαίνει ο κρυμμένος εαυτός σου κ φωνάζει μέχρι εδώ! Ζήσε οσο πιο καλά μπορείς, με αυτά που έχεις, το άγχος των άλλων, δώσ'το πίσω σε αυτούς! Πολλές φορές εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου κ αρχίζει πάλι ο παραλογισμός, ξέρεις μιλάω με τον εαυτό μου! Δε θα κάνω πράγματα που με πιέζουν κ αν πρέπει, θα τα κάνω με το τρόπο που θέλω εγώ, θα είμαι μόνο με ευχάριστους ανθρώπους κ όχι με άτομα που ζηλεύουν ή δε πολυ νοιάζονται για μένα, γενικά ότι μπορώ για να καλυτερεύσω τη ζωή μου. Κάποιες φορές μοιάζουν τόσο απλά κ όμως η κάθε αλλαγή είναι τρομακτική, αλλά αντιμετωπίζεται!

Και κάτι άλλο... έχεις αναρωτηθεί προς τι το τόσο άγχος που σου δημιούργησε όλα αυτά τα προβλήματα? Άξιζε? οκ... Σίγουρα η δουλεια είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μας, για επιβίωση πρώτον, αναγνώριση, ενέργεια, κοινωνικότητα, παρέα, κ πολλά άλλα... αλλά αξίζει πάντα να μας προκαλεί τόσο σοβαρά προβλήματα στον οργανισμό μας? Αν ήσουν χαλαρός γενικά στη ζωή σου, τι ήταν αυτό που σ έκανε να πιεστείς τόσο ώστε να ξεκινήσουν όλα αυτά?

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Έχεις δίκιο, σίγουρα είναι πολλά κ μπερδεμένα κ μέσα το πανικό μας, μπερδευόμαστε χειρότερα. Το άγχος είναι σα σαράκι! Δε φτάνεις σε ένα σημείο κάποιες φορές που λες, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Βαρέθηκα το άγχος, βαρέθηκα τη πίεση, τα χάπια, ψυχολόγους, κρίσεις κτλ κτλ κτλ! Σα να βγαίνει ο κρυμμένος εαυτός σου κ φωνάζει μέχρι εδώ! Ζήσε οσο πιο καλά μπορείς, με αυτά που έχεις, το άγχος των άλλων, δώσ'το πίσω σε αυτούς! Πολλές φορές εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου κ αρχίζει πάλι ο παραλογισμός, ξέρεις μιλάω με τον εαυτό μου! Δε θα κάνω πράγματα που με πιέζουν κ αν πρέπει, θα τα κάνω με το τρόπο που θέλω εγώ, θα είμαι μόνο με ευχάριστους ανθρώπους κ όχι με άτομα που ζηλεύουν ή δε πολυ νοιάζονται για μένα, γενικά ότι μπορώ για να καλυτερεύσω τη ζωή μου. Κάποιες φορές μοιάζουν τόσο απλά κ όμως η κάθε αλλαγή είναι τρομακτική, αλλά αντιμετωπίζεται!

---

Όλες οι αλλαγές είναι τρομακτικές όντως, ειδικά όταν τη ζωή μας την ορίζει η αδράνεια, αυτή η δύναμη που μας ωθεί να ζούμε τα πράγματα κάτω από τη συνήθεια... Η αδράνεια είναι εθιστική, αλλά μπορείς να απεξαρτητοποιηθείς αν το θέλεις! Θέλει αρετή και τόλμη (όπως λέει κι ο ποιητής) η πραγματική ζωή, αλλά εμάς που μας έχει συνεπάρει ο φόβος χρειαζόμαστε διπλή και τριπλή προσπάθεια για να ανταπεξέλθουμε κι αυτό μας εξοντώνει ψυχή τε και σώματι! Που θα πάει, όμως, θα νικήσουμε ή θα πέσουμε μαχόμενοι! :)

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Και κάτι άλλο... έχεις αναρωτηθεί προς τι το τόσο άγχος που σου δημιούργησε όλα αυτά τα προβλήματα? Άξιζε? οκ... Σίγουρα η δουλεια είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μας, για επιβίωση πρώτον, αναγνώριση, ενέργεια, κοινωνικότητα, παρέα, κ πολλά άλλα... αλλά αξίζει πάντα να μας προκαλεί τόσο σοβαρά προβλήματα στον οργανισμό μας? Αν ήσουν χαλαρός γενικά στη ζωή σου, τι ήταν αυτό που σ έκανε να πιεστείς τόσο ώστε να ξεκινήσουν όλα αυτά?

---

Ένα μεγάλο πρόβλημα στη δουλειά μου τα ξεκίνησε όλα. Ένα πρόβλημα που δεν το μοιράστηκα με κανένα και γιγαντώθηκε τόσο που με εξόντωσε... Εσένα;

Εμένα ξεκίνησε όταν ήμουν 16χρ. έπαθα τη πρώτη κρίση πανικού στο ξαφνικό, δεν ήξερα τι ήταν κ με τρόμαζε όλο κ περισότερο. Η μάνα μου που ήταν σπίτι εκείνη την ημέρα, τα χρειάστηκε πραγματικα... Πιεζόμουν από μικρή διότι ο πατέρας μου έχει θέμα με το αλκοόλ, η μητέρα μου με κατάθλιψη προσπαθώντας να κρατήσει την οικογένεια κ πήρα μέρος από πολύ μικρή σε όλο αυτό. Δεν ήταν κ πολύ φυσιολογικά τα πράγματα, κάτι η έλλειψη του πατέρα λόγω του αλκοολισμού, κάτι το ότι πιο μικρή με ..."πειράζανε" κάποια ξαδέρφια μου μεγαλύτερα από εμένα, με κάνανε αντιδραστική, άτομο που δεν έλεγα τίποτα κ ποτέ κ κανείς δεν ήξερε πως ήμουν μέσα μου! εεε... μεγαλώνοντας ήρθαν κ άλλα κ προστέθηκαν ώσπου έκανα το μπαμ..! Χαίρομαι όμως ξέρεις για ένα πράγμα.. που είμαι περήφανη για εμένα κ για άλλα άτομα που ξεπερνάνε δυσκολίες, που παλεύουν διότι υπάρχουν κ άτομα που με το παραμικρό μιζεριάζουν κ ξαφνικά δε βρίσκουν νόημα στη ζωή τους, για το τίποτα! Πιο δυνατοί γινόμαστε βρε!!!;)

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Εμένα ξεκίνησε όταν ήμουν 16χρ. έπαθα τη πρώτη κρίση πανικού στο ξαφνικό, δεν ήξερα τι ήταν κ με τρόμαζε όλο κ περισότερο. Η μάνα μου που ήταν σπίτι εκείνη την ημέρα, τα χρειάστηκε πραγματικα... Πιεζόμουν από μικρή διότι ο πατέρας μου έχει θέμα με το αλκοόλ, η μητέρα μου με κατάθλιψη προσπαθώντας να κρατήσει την οικογένεια κ πήρα μέρος από πολύ μικρή σε όλο αυτό. Δεν ήταν κ πολύ φυσιολογικά τα πράγματα, κάτι η έλλειψη του πατέρα λόγω του αλκοολισμού, κάτι το ότι πιο μικρή με ..."πειράζανε" κάποια ξαδέρφια μου μεγαλύτερα από εμένα, με κάνανε αντιδραστική, άτομο που δεν έλεγα τίποτα κ ποτέ κ κανείς δεν ήξερε πως ήμουν μέσα μου! εεε... μεγαλώνοντας ήρθαν κ άλλα κ προστέθηκαν ώσπου έκανα το μπαμ..! Χαίρομαι όμως ξέρεις για ένα πράγμα.. που είμαι περήφανη για εμένα κ για άλλα άτομα που ξεπερνάνε δυσκολίες, που παλεύουν διότι υπάρχουν κ άτομα που με το παραμικρό μιζεριάζουν κ ξαφνικά δε βρίσκουν νόημα στη ζωή τους, για το τίποτα! Πιο δυνατοί γινόμαστε βρε!!!;)

---

Μοιάζουν αρκετά οι ιστορίες μας... Κι εγώ σε μια παρόμοια οικογένεια μεγάλωσα, αλλά δε με 'χτύπησε' το πρόβλημα στην εφηβεία μου, αλλά στα 30... Αλλά ήταν η χαριστική βολή, τα χρειάστηκα κανονικά! Φάρμακα δεν έχεις πάρει είπες έτσι; Αφού τα καταφέρνεις μόνο με ψυχοθεραπεία μπράβο σου... Σε ζηλεύω!

Καλημέρα, δε πήρα ποτέ φάρμακα, φοβόμουν κ δεν ήθελα κιόλας να νιώθω ότι "κρέμομαι" από χάπια για να βοηθηθώ. Το είχα δει κ ακόμη το βλέπω εγωιστικά ότι πρέπει να παλέψω μόνη μου. Και κάτι άλλο που βοήθησε είναι ότι πήγαινα σε ψυχολόγο που δε δίνουν φάρμακα. Πιστεύω πως μπορεί ο καθένας να τα καταφέρει χωρίς φάρμακα, αν φυσικά δεν είναι κάποια ειδική περίπτωση. Έχω ακούσει κ από άλλους που τους βγήκε σε πιο μεγάλη ηλικία, ότι ήταν πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Δε ξέρω γιατί. Βέβαια σε όποια ηλικία κ αν σου βγεί είναι βάσανο. Ειλικρινά εύχομαι σύντομα να νιώσεις καλά κ να μη χρειάζεσαι τη βοήθεια κάποιου φαρμάκου. Δε ξέρω... αλλά μ έχει βοηθήσει πολύ το κλάμα (Βούρτση!!!) δε το πιέζω να βγεί, όπου κ αν είμαι όμως αν μου έρθει πατάω τα κλάματα κ νιώθω ανακούφιση. Τη προγούμενη εβδομάδα είχα μια διαταραχή πανικού (μία φορά την εβδομάδα με πιάνει), ήμουν στη δουλειά, το 'παιζα μια χαρά, δε τρέχει τίποτα παιδιά κ γενικά βλέπανε ένα χαζοχαρούμενο, πάω τουαλέτα, ξεσπάω κ βγαίνω άλλος άνθρωπος!

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Δεν ξέρω κ πολλά να σου πω, ούτε είμαι σε θέση να σου δώσω κάποια συμβουλή, το θεωρώ σαχλό αφού κ εγώ δεν είμαι στα καλύτερά μου, το μόνο που θα πω κ που λέω στον εαυτό μου κάποιες φορές που με πιάνουν κρίσεις πανικού, είναι ότι το μυαλό μας είναι τόσο δυνατό που μας προκαλεί όλα αυτά κ είναι μέρος δικό μας! Είναι παράλογο αλλά μόνο εμείς τελικά μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, αν φυσικά δεν έχουμε κ κάτι οργανικό. Εγώ προσπαθώ να ελέγξω τις σκέψεις μου που κάποιες φορές πάνε να με τρελάνουν κ σκέφτομαι ότι... εγώ τα προκαλώ! Οπότε ψάχνω να βρω την αιτία, αν τη βρω, την αντιμετωπίζω οσο μπορώ έτσι... μη το παίζω κ τέλεια!!! Αυτά!

---

Έχει πολύ δίκιο η Vickyk αναφορικά με το ότι μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας πραγματικά και δεν είναι παράλογο.
Αλλά δεν είναι εύκολο.
Πρέπει να θέλεις, να μπορείς και να πιστέψεις σε αυτό.
Αν δεν μπορείς λίγη βοήθεια κάνει καλό.
Από όπου και εάν προέρχεται.

Rex, ξέρεις τι σκέφτομαι... ότι σίγουρα όλοι θα θέλουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους αλλά μάλλον πρέπει να παίζει ρόλο κ ο χαρακτήρας του καθενός. Θέλω να πω ότι όλοι μπορούμε να βρούμε τη δύναμη, απλά κάποιοι δε το πιστεύουν ότι είναι αρκετά δυνατοί για να το αντιμετωπίσουν μόνοι΄. Βέβαια, παίζει ρόλο κ οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας, βάζουνε μια ταμπέλα στο καθένα κ λένε: Εσύ είσαι δυνατός/ή, δε σε φοβάμαι μπορείς να τα καταφέρεις, όπου αυτό σου δημιουργεί την αίσθηση ότι είσαι δυνατός αλλά συγχρόνως σε πιέζει γιατί πρέπει να τους επιβεβαιώσεις σε αυτό που λένε για να μην απογοητευτούνε! Φοβερή΄πίεση! Κ από την άλλη λένε: Εεε... εντάξει... χρειάζεται βοήθεια, δε μπορεί μόνος του, δε τα καταφέρνει! Κ εκεί έχεις ευνουχίσει τον άλλο! Αυτό είχα εγώ με τον αδερφό μου, εγώ μπορούσα να κάνω τα πάντα ενώ ο αδερφός μου ήταν ο "αδύναμος".

Χρήστο γειά σου κι από μένα,
όλα όσα αντιμετωπίζουμε βασίζονται στον νόμο αιτία-αποτέλεσμα! Ψάξε και δες μόνος σου τις ψυχολογικές αιτίες των προβλημάτων σου
και για να κάνεις μια καλή αρχή ξεκίνα κι αντίστροφα.. Μ' άλλα λόγια φτιάξε την καθημερινότητά σου κατά τέτοιον τρόπο ώστε
να ευχαριστεί εσένα και μόνο. Οι περισσότεροι λόγοι που έχουμε μόνιμα έντονο άγχος είναι γιατί δεν κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας,
που να μας δίνουν χαρά και να είναι δημιουργικά.
Στην αρχή του θέματος αναφέρεις πως έκανες και γνωσιακή. Έχω κάνει κι εγώ κι αυτό που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι πως για το
όποιο μας συναίσθημα ευθύνεται η σκέψη. Άρχισε λοιπόν να παρατηρείς τις σκέψεις σου σαν να πρόκειται για ένα άλλο άτομο. Έτσι ελέγχεις
και την σκέψη και κατά συνέπεια και το συναίσθημα. Εξ άλλου το λες και μόνος σου ότι οι φόβοι σου τελικά δεν έχουν υπόσταση. :)

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Καλημέρα, δε πήρα ποτέ φάρμακα, φοβόμουν κ δεν ήθελα κιόλας να νιώθω ότι "κρέμομαι" από χάπια για να βοηθηθώ. Το είχα δει κ ακόμη το βλέπω εγωιστικά ότι πρέπει να παλέψω μόνη μου. Και κάτι άλλο που βοήθησε είναι ότι πήγαινα σε ψυχολόγο που δε δίνουν φάρμακα. Πιστεύω πως μπορεί ο καθένας να τα καταφέρει χωρίς φάρμακα, αν φυσικά δεν είναι κάποια ειδική περίπτωση. Έχω ακούσει κ από άλλους που τους βγήκε σε πιο μεγάλη ηλικία, ότι ήταν πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Δε ξέρω γιατί. Βέβαια σε όποια ηλικία κ αν σου βγεί είναι βάσανο. Ειλικρινά εύχομαι σύντομα να νιώσεις καλά κ να μη χρειάζεσαι τη βοήθεια κάποιου φαρμάκου. Δε ξέρω... αλλά μ έχει βοηθήσει πολύ το κλάμα (Βούρτση!!!) δε το πιέζω να βγεί, όπου κ αν είμαι όμως αν μου έρθει πατάω τα κλάματα κ νιώθω ανακούφιση. Τη προγούμενη εβδομάδα είχα μια διαταραχή πανικού (μία φορά την εβδομάδα με πιάνει), ήμουν στη δουλειά, το 'παιζα μια χαρά, δε τρέχει τίποτα παιδιά κ γενικά βλέπανε ένα χαζοχαρούμενο, πάω τουαλέτα, ξεσπάω κ βγαίνω άλλος άνθρωπος!

---

Το κλάμα, η ψυχοθεραπεία και ακόμη κι η ίδια η κρίση είναι τρόποι εκτόνωσης και χαρίζουν μια αίσθηση ανακούφισης αφού τελειώσουν... Δυστυχώς σε μένα δε φαίνεται να δουλεύουν ανακουφιστικά και μέχρι στιγμής βοήθεια έχω βρει μοναχά στα φάρμακα, τα οποία κι εγώ φοβόμουν και εξακολουθώ να φοβάμαι λόγω των παρενεργειών που επιφέρουν, αλλά είναι μονόδρομος, τουλάχιστον σ' αυτήν τη φάση! Ξαναξεκινάω από σήμερα ψυχοθεραπεία κι ελπίζω να δω κάποια αλλαγή... :)

Quote:

---

Originally Posted by rex

Έχει πολύ δίκιο η Vickyk αναφορικά με το ότι μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας πραγματικά και δεν είναι παράλογο.
Αλλά δεν είναι εύκολο.
Πρέπει να θέλεις, να μπορείς και να πιστέψεις σε αυτό.
Αν δεν μπορείς λίγη βοήθεια κάνει καλό.
Από όπου και εάν προέρχεται.

---

Αυτό που είπα και στη VickyK μέχρι στιγμής η μόνη (πραγματική) βοήθεια που είχα ήταν από τα φάρμακα, αλλά με τις γνωστές παρενέργειες... Ελπίζω να μην τα χρειάζομαι για μια ζωή, αλλά ακόμη κι έτσι να είναι, ίσως αυτό να είναι 'As good as it gets' (πραγματικά μια ταινία που αν και έχει να κάνει με την OCD, είναι καλή για όλους εμάς που ταλαιπωρούμε την ψυχική μας υγεία)

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Χρήστο γειά σου κι από μένα,
όλα όσα αντιμετωπίζουμε βασίζονται στον νόμο αιτία-αποτέλεσμα! Ψάξε και δες μόνος σου τις ψυχολογικές αιτίες των προβλημάτων σου
και για να κάνεις μια καλή αρχή ξεκίνα κι αντίστροφα.. Μ' άλλα λόγια φτιάξε την καθημερινότητά σου κατά τέτοιον τρόπο ώστε
να ευχαριστεί εσένα και μόνο. Οι περισσότεροι λόγοι που έχουμε μόνιμα έντονο άγχος είναι γιατί δεν κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας,
που να μας δίνουν χαρά και να είναι δημιουργικά.
Στην αρχή του θέματος αναφέρεις πως έκανες και γνωσιακή. Έχω κάνει κι εγώ κι αυτό που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι πως για το
όποιο μας συναίσθημα ευθύνεται η σκέψη. Άρχισε λοιπόν να παρατηρείς τις σκέψεις σου σαν να πρόκειται για ένα άλλο άτομο. Έτσι ελέγχεις
και την σκέψη και κατά συνέπεια και το συναίσθημα. Εξ άλλου το λες και μόνος σου ότι οι φόβοι σου τελικά δεν έχουν υπόσταση. :)

---

Γεια σου Μαρκέλα.
Έχεις απόλυτο δίκιο πως για κάθε συναίσθημα οφείλεται η σκέψη και για την ακρίβεια η ερμηνεία της... Το μόνιμό μας άγχος είναι αποτέλεσμα ενός φόβου, που τις περισσότερες φορές είναι αδικαιολόγητος, αλλά δεν μπορείς και να μην του δώσεις σημασία! Η λειτουργία του πανικού κάνει το μυαλό να δουλεύει σε κατάσταση 'άσπρου-μαύρου' και δεν μπορεί να διακρίνει κι όλα τα ενδιάμεσα στάδια και συνήθως επιλέγουμε το 'μαύρο'...

Quote:

---

Originally Posted by christos80

Αν παραθέσω εδώ το τι έχω διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια θα χρειαστούμε πολλές σελίδες. Ένας από τους λόγους που 'βυθίστηκα' στο πρόβλημά μου ήταν και το υπερβολικό διάβασμα γύρω από τη διαταραχή που μας μαστίζει. Τόσα πολλά άρθρα, τόσες πολλές πληροφορίες και αρκετές φορές αντικρουόμενες, που στο τέλος δεν ξέρεις τι να πιστέψεις! Είναι ψυχολογικό, είναι παθολογικό, είναι κάτι ανάμεσα; Τα χάπια βοηθάνε ή όχι; Αν ναι πόσο; Κάνουν κακό; Αν ναι τι; Τελειώνει ποτέ; Και πολλές άλλες απορίες που γεννούν άλλες οι απαντήσεις τους... Ίσως κάτι να πιέζει τη ψυχή μου ή κάτι να με ενοχλεί, ελπίζω κάποια στιγμή να το βρω και να το βρεις κι εσύ και όλοι όσοι ταλαιπωρούμαστε από αυτόν τον 'δαίμονα' που λέγετε άγχος! :)

---

η φαρμακοθεραπεία σιγά-σιγά μπορεί να σταματάσει, όταν φτάσεις στην ρίζα των ψυχολογικών σου συγκρούσεων και δουλέψεις
μ' όλες τις προβληματικές καταστάσεις που σε ταλαιπωρούν.. αυτό είναι που λες εσύ.. κάτι πιέζει τη ψυχή μου. Χρειάζεται να το βρεις
αυτό το κάτι.. κι ίσως για να τελειώνεις μια ώρα γρηγορότερα και να δώσεις λύση, καλό θάταν ν' απευθυνθείς σε ψυχολόγο.

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

η φαρμακοθεραπεία σιγά-σιγά μπορεί να σταματάσει, όταν φτάσεις στην ρίζα των ψυχολογικών σου συγκρούσεων και δουλέψεις
μ' όλες τις προβληματικές καταστάσεις που σε ταλαιπωρούν.. αυτό είναι που λες εσύ.. κάτι πιέζει τη ψυχή μου. Χρειάζεται να το βρεις
αυτό το κάτι.. κι ίσως για να τελειώνεις μια ώρα γρηγορότερα και να δώσεις λύση, καλό θάταν ν' απευθυνθείς σε ψυχολόγο.

---

Ξεκινάω σήμερα παράλληλα με τη φαρμακοθεραπεία και ψυχοθεραπεία. Ελπίζω να δώσει τα προσδοκόμενα αποτελέσματα, αλλά τις προηγούμενες φορές δε δούλεψε και τόσο καλά. Είναι νέος άνθρωπος και ορεξάτος ο νέος μου γιατρός κι έχω στηρίξει πολλά επάνω του. Είδομεν! Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση πάντως Μαρκέλα! :)