Δεν ειναι οτι δεν με αγαπησε,οσο γυρναω πισω οσο ημασταν μαζι υπαρχουν πραγματα που αποδεικνυουν οτι με αγαπησε...Το προβλημα ειναι οτι αυτο το πληγμα του χωρισμου εγινε ταυτοχρονα μαζι με μια αλλη απογοητευση που ειχα αφου εχασα μια υποτιθεμενη ''κολλητη'' φιλη που ειχα για 10 χρονια.Παντα οτι και να γινοταν ελεγα πως εκεινη θα ειναι παντα διπλα μου και θα εχουμε η μια την αλλη.Ομως τελικα εκανα λαθος.Φετος περασα μετα απο πολυ κοπο στο πανεπιστημιο που ονειρευομουν απο παιδι,και οταν αρχισα να κανω το ονειρο μου πραγματικοτητα η ζωη μου τα εφερε ετσι που δεν μπορω να χαρω το ονειρο μου.Εδω και 3 μηνες τα κραταω ολα μεσα μου και αισθανομαι οτι πλεον θα εκραγω..Στους γνωστους και στους γονεις μου δεν θελω να δειχνω τιποτα γιατι δεν θελω να τους στεναχωρησω,ομως το να κλεινομαι στον εαυτο μου με κανει ακομα χειροτερα...Παντα ημουν ατομο χωρις σχεδον καθολου αυτοπεποιθηση,και αυτο εκανε τους αλλους να με εκμεταλλευονται.Ο πρωην φιλος μου ομως με πληγωσε ανεπανορθωτα,νομιζω οτι ισως εχω καταθλιψη.
