Γονείς: ΔΕ ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΙ!!!

Κοιτα εγω ειχα φυγει απο το σπιτι στα 20,αρον αρον,με τον πρωτο μισθο που πηρα.....ειχαμε ενα παρατημενο ακατοικητο στην κυψελη....ουτε τζαμια δεν ειχε και πηγα εκει....αλλα χιλιες φορες προτιμοτερο αποσα ζουσα....ειχα γινει ενας ανθρωπος που δεν γουσταρα να ειμαι,φωνες ,βρισιες,υστεριες....ολα αυτα τα σιχαινομουν κι ειχα γινει σχεδον ιδια γιατι κοντευα να τρελλαθω.......εφυγα και βρηκα την γαληνη,σπουδαιο πραγμα.....φυσικα την μανα σου δεν την χανεις θα ηρεμησει κι αυτη και θα καταλαβει....και μετα απο καιρο ισως να διορθωθει λιγο γιατι να αλλαξει ριζικα δυσκολο......οτι δεν λυνεται κοβεται με το μαχαιρι.....

Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια.Τον εαυτούλη τους κοιτάνε,μήπως σου πέρασε από το μυαλό ότι έστω λίγο κάπου στην άκρη της "λογικής "τους ακουγόμαστε?Ηαπάντηση για τη δική μου περίπτωση είναι πάντως όχι.Ο πατέρας μου δεν ξέρει κ ούτε ενδιαφέρετε εάν ζω ,ΤΙ ΝΑ ΠΩ???έχουνε κάνει άλλες οικογένειες με άλλα παιδια για μένα δεν έχει χώρο εγώ βλεπεις είμαι ο καρπός ενός άτυχου γάμου,είμαι η ατυχία τους μέσα.Τέλος πάντων εμεις προχωράμε μόνοι μας γιατι αν κ δε μπήκαν ποτε στη διαδικασία να μάθουν τι παιδια έχουν ,έχουν άξια παιδιά με γερό μυαλό κ πολυ γερά πόδια.φίλες μου όρθιες μόνες μας!!!!!!!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by ΗΛΙΑΝΝΑ

Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια.Τον εαυτούλη τους κοιτάνε,μήπως σου πέρασε από το μυαλό ότι έστω λίγο κάπου στην άκρη της "λογικής "τους ακουγόμαστε?Ηαπάντηση για τη δική μου περίπτωση είναι πάντως όχι.Ο πατέρας μου δεν ξέρει κ ούτε ενδιαφέρετε εάν ζω ,ΤΙ ΝΑ ΠΩ???έχουνε κάνει άλλες οικογένειες με άλλα παιδια για μένα δεν έχει χώρο εγώ βλεπεις είμαι ο καρπός ενός άτυχου γάμου,είμαι η ατυχία τους μέσα.Τέλος πάντων εμεις προχωράμε μόνοι μας γιατι αν κ δε μπήκαν ποτε στη διαδικασία να μάθουν τι παιδια έχουν ,έχουν άξια παιδιά με γερό μυαλό κ πολυ γερά πόδια.φίλες μου όρθιες μόνες μας!!!!!!!!!!!!

---

Αυτο ειδικα που λες Ηλιαννα <<δεν μπηκαν ποτε στην διαδικασια να μαθουν τι παιδια εχουν>> μεγαλη κουβεντα......κι εμενα ηταν παντα το παραπονο μου.....για τους ξενους ημουν το καλυτερο παιδι και για τους γονεις μου....το χειροτερο!!!!!!!Πολυ πικρα και παραπονο....για μενα βεβαια ολα εχουν τελειωσει εδω και καιρο...εχουν και οι δυο πεθανει...τους εχω συγχωρησει μεσα απο την καρδια μου αλλα το παραπονο παντα μενει.........κι οχρονος δεν γυρνα πισω.....

έτσι είναι nflu,oχρόνος δε γυρνάει πίσω.......................................... .....μακάρι να το είχαν καταλάβει.

Quote:

---

Originally Posted by nflu

Αυτο ειδικα που λες Ηλιαννα <<δεν μπηκαν ποτε στην διαδικασια να μαθουν τι παιδια εχουν>> μεγαλη κουβεντα......κι εμενα ηταν παντα το παραπονο μου.....για τους ξενους ημουν το καλυτερο παιδι και για τους γονεις μου....το χειροτερο!!!!!!!Πολυ πικρα και παραπονο....για μενα βεβαια ολα εχουν τελειωσει εδω και καιρο...εχουν και οι δυο πεθανει...τους εχω συγχωρησει μεσα απο την καρδια μου αλλα το παραπονο παντα μενει.........κι οχρονος δεν γυρνα πισω.....

---

Καλημέρα σας! Κι εμένα αυτό ήταν το παράπονό μου, ότι δε μου είπαν ένα μπράβο, δεν ένιωσα ότι είναι περήφανοι για μένα, για όλους τους άλλους κ ακόμη κ γι αυτούς που δε με ήξεραν καλά, ήμουν κ είμαι μια άξια κοπέλα. Η ψυχολόγος μου, μου λέει ότι "ξεσόισα", δλδ, δε μου άρεσε αυτός ο τρόπος ζωής κ έκανα κάτι καλύτερο. Όταν το έλεγα στη μάνα μου μου έλεγε, ότι εννοείται ότι είναι περήφανη αλλά από μόνοι τους δε το είχανε πει. Nflu, μπράβο σου που έφυγες κ ζούσες υπό τέτοιες συνθήκες. Σημαίνει ότι είχες ανάγκη να φύγεις κ ας ζούσες όπως να' ναι... Με σπασμένα τζάμια... Μπράβο σου! Σπάνια το κάνουνε αυτό, τα πιο πολλά παιδιά βολεύονται, όπως ο αδερφός μου. Η μάνα μου χθες, μου ζήτησε συγγνώμη αλλά κι εκείνη δε ξέρει τι να κάνει κ όλα τα σχετικά... κ της είπα ότι νιώθω μόνη, ξεκρέμαστη, σε θέλω σα μάνα, όχι σα φίλη μου. Δυστυχώς, ο χρόνος όπως είπατε πέρασε κ δε γυρίζει πίσω κ ειλικρινά, δε μπορούν να καλύψουν το χαμένο χρόνο... κι εγλω πλ'εον δε ξέρω αν το θέλω...
Nflu, είναι ένα μεγάλο βήμα για τη ψυχή σου το ότι τους συγχώρεσες, εκείνοι χάσανε κομμάτι από εμάς, είναι λυπηρό για τους γονείς.

Quote:

---

Originally Posted by ΗΛΙΑΝΝΑ

Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια.Τον εαυτούλη τους κοιτάνε,μήπως σου πέρασε από το μυαλό ότι έστω λίγο κάπου στην άκρη της "λογικής "τους ακουγόμαστε?Ηαπάντηση για τη δική μου περίπτωση είναι πάντως όχι.Ο πατέρας μου δεν ξέρει κ ούτε ενδιαφέρετε εάν ζω ,ΤΙ ΝΑ ΠΩ???έχουνε κάνει άλλες οικογένειες με άλλα παιδια για μένα δεν έχει χώρο εγώ βλεπεις είμαι ο καρπός ενός άτυχου γάμου,είμαι η ατυχία τους μέσα.Τέλος πάντων εμεις προχωράμε μόνοι μας γιατι αν κ δε μπήκαν ποτε στη διαδικασία να μάθουν τι παιδια έχουν ,έχουν άξια παιδιά με γερό μυαλό κ πολυ γερά πόδια.φίλες μου όρθιες μόνες μας!!!!!!!!!!!!

---

Δε νιώθεις όμως υπέροχα που έχεις σταθεί στα πόδια σου? Κ φαντάζομαι δε στο έμαθε κανείς! Θα μπορούσες να είχες γίνει ένα άβουλο πλάσμα που το εκμεταλλεύονται... αλλά όχι! Θα έπρεπε να σκεφτούν ότι απέτυχαν στο γάμο τους (όπως οι δικοί μου) αλλά έχουν ένα παιδί άξιο! Που τα κατάφερε μόνο του κ δε το είχε διδαχτεί από πουθενά φαντάζομαι. Ηλιάννα μου, οι γονείς χάνουνε κ όταν θα το καταλάβουν θα είναι πολύ αργά! Αυτό είπα΄κάποια στιγμή στο πατέρα μου, τώρα του λεώ το θυμήθηκες να το παίξεις πατέρας? Που ήσουν τόσα χρόνια? Όταν σε μάζευα μεθυσμένο από το αμάξι που σ έπαιρνε ο ύπνος? Όταν έπεφτες από τη καρέκλα επειδή δε μπορούσες να σταθείς? Πολλά... πολλά... πάρα πολλά που με στιγμάτισαν! Τώρα το έχασε, το χειρότερό μου ήταν όταν έπαψα να έχω κάθε σεβάσμο, δε του φερόμουν άσχημα, αλλά δεν τον έπαιρνα στα σοβαρά, έλεγα από μέσα μου "τι να μας πεις κι εσύ..." Δε με χτύπησε ποτέ, δε μ έβρισε, αλλά σα πατέρας ΑΠΩΝ!!!

Νιώθω πολύ υπέροχα κ πολύ περήφανη για τον εαυτό μου γιατί δεν έγινα όπως αυτοί είμαι διαφορετική κ γιαυτό μου δίνω ένα φιλί κ μια αγκαλιά κ μου λέω είμαι εγώ εδώ για σένα μη φοβάσαι,δεν αναπληρώνετε ο γονιός αλλά δε θα με αφήσω κ με αγαπάω κ με στηρίζω.

ναι κοριτσια πρεπει να αγαπαμε και να στηριζουμε τον εαυτο μας....και μη νομιζετε καποια στιγμη και οι γονεις καταλαβαινουν αλλα δεν εχουν τον τροπο να ανοιχτουν στα παιδια τους(αν ειναι δυνατον)....θυμαμαι η μητερα μου που τα τελευταια χρονια ειχε αλλαξει και μαλλον ειχε μετανιωσει...κι ομως δεν μπορουσε να βρει τον τροπο να μου πει πως με αγαπαει....προσπαθουσε παλι να το κανει με παραπονα και πιεση....ειχε κι αυτη τεραστια αναγκη απο αγαπη κι ομως δεν μπορουσε να γινει τρυφερη ,να αγκαλιασει ναπει σαγαπω.....εγω οταν πεθανε ο πατερας μου,εκεινη την μερα για πρωτη φορα βρηκα την δυναμη και την αγκαλιασα και της ειπα οτι ειναι ο ανθρωπος που αγαπαω πιο πολυ στον κοσμο.....μεσα σε 38 χρονια η πρωτη φορα που βρηκα το κουραγιο να το πω ,η πρωτη και η τελευταια.....τοσο μπλοκαρισμα!γιατι....μεγαλο παραπονο....πολυς χαμενος χρονος....κριμα

Quote:

---

Originally Posted by nflu

ναι κοριτσια πρεπει να αγαπαμε και να στηριζουμε τον εαυτο μας....και μη νομιζετε καποια στιγμη και οι γονεις καταλαβαινουν αλλα δεν εχουν τον τροπο να ανοιχτουν στα παιδια τους(αν ειναι δυνατον)....θυμαμαι η μητερα μου που τα τελευταια χρονια ειχε αλλαξει και μαλλον ειχε μετανιωσει...κι ομως δεν μπορουσε να βρει τον τροπο να μου πει πως με αγαπαει....προσπαθουσε παλι να το κανει με παραπονα και πιεση....ειχε κι αυτη τεραστια αναγκη απο αγαπη κι ομως δεν μπορουσε να γινει τρυφερη ,να αγκαλιασει ναπει σαγαπω.....εγω οταν πεθανε ο πατερας μου,εκεινη την μερα για πρωτη φορα βρηκα την δυναμη και την αγκαλιασα και της ειπα οτι ειναι ο ανθρωπος που αγαπαω πιο πολυ στον κοσμο.....μεσα σε 38 χρονια η πρωτη φορα που βρηκα το κουραγιο να το πω ,η πρωτη και η τελευταια.....τοσο μπλοκαρισμα!γιατι....μεγαλο παραπονο....πολυς χαμενος χρονος....κριμα

---

Είναι κρίμα γι αυτούς γιατί θέλω να πιστεύω πως εμείς που το συνηδειτοποιήσαμε, θα δωσουμε στα παιδιά μας αυτό που μας έλειψε. Το καλοκαίρι έχασα τη γιαγιά μου που με μεγάλωσε μέχρι κ το γυμνάσιο γιατί δούλευαν οι δικοί μου, της είχα πολύ αδυναμία κ εκείνη σε μένα, ήμουν το αγαπημένο της εγγόνι, ο μόνος άνθρωπος που δε μου είπε μια κακή κουβέντα κ μου λείπει πολύ... Η μάνα μου άλλαξε όταν πέθανε γιατί έλεγε ότι ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που την αγαπούσε πραγματικά κ χωρίς ανταλλάγματα! Αγνά!!! Κ είναι αλήθεια αλλά θέλω κι εγώ αυτό το "αγνό"...

βίκη βικάκι σε αισθάνομαι τόοοοοοοσο πολύ.ευτυχώς που σαν πρότυπα γυναικών έχουμε τις γιαγιακούλες μας.Μου λείπει η γιαγιά μου τα ροζιασμένα χέρια της που έσφιγγαν με λατρεία τα δικά μου ,εγώ μεγάλωσα με τη γιαγια μου αυτή είχα για μάνα κ ήμουν πολύ πολύ τυχερή !!!!!!!!γιαγια ΣΆΓΑΠΩ

Quote:

---

Originally Posted by ΗΛΙΑΝΝΑ

βίκη βικάκι σε αισθάνομαι τόοοοοοοσο πολύ.ευτυχώς που σαν πρότυπα γυναικών έχουμε τις γιαγιακούλες μας.Μου λείπει η γιαγιά μου τα ροζιασμένα χέρια της που έσφιγγαν με λατρεία τα δικά μου ,εγώ μεγάλωσα με τη γιαγια μου αυτή είχα για μάνα κ ήμουν πολύ πολύ τυχερή !!!!!!!!γιαγια ΣΆΓΑΠΩ

---

Ααχ!!! Ηλιαννάκι μου! Ξέρεις τι μου θύμισες? Μου άρεσε πολύ να της πειράζω τα μάγουλα κ τα μπράτσα... Της έφτιαχνα τα μαλλάκια... Μου λείπει πάρα πολύ ρε γμτ! Καμιά φορά έχω την αίσθηση ότι μυρίζω το άρωμά της, ότι είναι δίπλα μου! Κ τώρα που στο λέω αυτό έχω βουρκώσει. Είχα ηχογραφήσει μια συνομιλία μας που είχε πολύ πλάκα, στο κινητό αλλά χάλασε κ μετά χάθηκε η συσκευή, δε ξέρω που είναι κ τη ψάχνω σα τρελη για να την ακούσω λίγο!!!

Βίκη έχω κάτι αναμνήσεις!τρυφερή γυναίκα,μου λείπει τόσο,πάντα στήριγμα πάντα να κάνει τον καραγκιόζη όταν ήμουν στεναχωρημένη για μένα τσαλακωνόταν, πρώτα ήμουν εγώ κ μετά αυτή ,ακούραστη δίπλα μου,να είναι καλά εκεί που είναι,ήμουν τυχέρη που με μεγάλωσε αυτός ο άγγελος,μη ξεχνάμε ότι κ μια γάτα γίνεται μάνα το θέμα είναι το μετά.

Η αγία ελληνική οικογένεια έχει σοβαρά θέματα να λύσει αν δε θέλει να ξερνάει στην κοινωνία παιδιά που γίνονται ενήλικες με μνήμες πόνου και απωθημένα. Να ξεσοίζουμε με περηφάνια όσοι έχουμε περάσει από τη λαίλαπα συστημικών οικογενειών που φορτώνουν ενοχές και τύψεις άδικα. 'Οου γιες. Και καλά κάνετε κορίτσια και είστε περήφανες γιατί με τέτοιες συμπεριφορές εξόντωσης συναισθηματικής, σας αξίζει ένα μεγάλο χαμόγελο στη ζωή για την αντοχή και τη διατήρηση της όποιας ψυχικής σταθερότητας!

Rain σ'ευχαριστούμε για τη στήριξη.Δεν υπάρχει υποκατάστατό των γονιών ,όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε μέρος της ζωής κ αξίζουμε ότι καλύτερο έχει.Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές,δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα να το αλλάξουμε το δεχόμαστε αναγκαστικά,αλλά δε θα δεχτούμε ποτέ ότι η υπαρξή μας είναι ένα μπαλόνι.

Είναι πολύ ωραίο να πατάς στα πόδια σου,να ξέρεις ότι δε μεγαλωσες υπέροχα κ όμως έγινες ένας άνθρωπος καλος,που ψάχνεται,δε βολεύεται κ συνεχίζεις να παλεύεις με χαμόγελο. Κάπου διάβασα "χαμογελα,κάνεις τους άλλους να ανησυχούν". Εμένα στη δουλειά με λέει ο εργοδότης μου χαζοχαρούμενη κ ότι ζω σε δικό μου κόσμο,χωρίς προβλήματα.. Ώρες ώρες μου έρχεται να ουρλιαξω στ αυτιά του με το πόσο επιφανειακός είναι. Που να ξερες λέω... Όσοι ξέρουν πως εχω μεγαλώσει κ όσα μου έχουν τύχει μου λένε ότι δε μου φαίνεται. Έπρεπε να είμαι με κατεβασμένα μούτρα κ μέσα στη μιζέρια? Άθλιοι!!! Μπράβο σε όσους τα έχουν καταφέρει μόνοι τους! Μας αξίζουν καλα πράγματα κ θα έρθουν!:-)