μετα τον θανατο τι?

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

Hρθε ωρα για ιστορια μου φαινεται..

Λοιπον, πριν 5 χρονια, μια παιδικη φιλη της μαμας μου ειχε αρραβωνιασει το Πασχα την μοναχοκορη της και τον Αυγουστο την παντρευε. 27 Ετων. Ενα μηνα πριν το γαμο ειχαν βγει για φαγητο εξω ενα βραδυ. Η κοπελα ηθελε να φυγει νωριτερα απο το τραπεζι, η μανα της δεν την αφηνε, με τα πολλα αγκαρεψε εναν φιλο να την παει σπιτι με το μηχανακι. Μη στα πολυλογω ατυχημα πεταχτηκε απο το μηχανακι και χτυπησε σε ενα δεντρο, σκοτωθηκε ακαριαια. Η μανα της επαθε τετοιο σοκ που δε μπορεις να φανταστεις ανθρωπο να παθαινει. Μηνες να ξενυχταει στον ταφο, να κλεινεται στο σπιτι, να μην τρωει, να μην πλενεται, να μην κανει τιποτα, δε μιλαγε σε κανεναν, μονο να κλαιει. Ειχε παθει βαρυτατη καταθλιψη. 5-6 μηνες μετα, βλεπει την κορη της στον υπνο της, να της λεει, "μαμα, μην στεναχωριεσαι, ειμαι καλα εδω που ειμαι, αλλα οταν σε βλεπω οτι εισαι ετσι ποναει η ψυχη μου και δε μπορω να σου μιλησω και να σε αγγιξω. Πρεπει να εισαι καλα αν νοιαζεσαι για μενα". Απο τοτε η κυρια Α. μεσα σε μια νυχτα δεν ξαναεκλαψε για το παιδι της. Την θυμαται, μιλαει για αυτην, εχει το δωματιο της οπως ητανε, αλλα το πενθος το εχει πεταξει απο πανω της.
Δεν ξερω αν αυτο ηταν πνευμα, αγγελος, φαντασμα, ο Θεος ο ιδιος, αν ηταν ονειρο, ψευδαισθηση, παραισθηση, το ασυνειδητο ή το υποσυνειδητο, αλλα πιστευω ακραδαντα οτι το να ειναι κανεις καλα και να συνεχισει τη ζωη του, χωρις αυτο να σημαινει οτι παυεις να αγαπας η να θυμασαι τον νεκρο, ειναι οτι καλυτερο μπορει να κανει και για τον εαυτο του, αλλα και για τον αλλο στην αντιπερα οχθη, αν πιστευει κανεις στην υπαρξη της ψυχης.

---

Αργησα να το καταλαβω...αλλα εχεις απολυτο δικιο! Το να συνεχιζει κανεις τη ζωη του δεν σημαινει οτι ξεχασε το νεκρο..Αντιθετα..αν υπαρχει ψυχη, θα ηθελε ακριβως αυτο...

den pmoro na to sinidopiiso akoma!

Υπομονή μαρία, προσπάθησε να βρεις κάτι άλλο να ασχολείσαι, συμβαίνουν και αυτά δυστυχώς!!

Πριν από δυο εβδομάδες έχασα τον αδελφό μου, Ο Νικόλας ήταν 32 χρόνων ένα παιδί γεμάτο ζωή που έδινε την ψυχή του.Αιτία θανάτου εγκεφαλικό.Περάσαμε εννιά δραματικές μέρες και αυτό γιατί ο Νικόλας είχε πλήρη διαύγεια μιλούσε έκανε τα αστεία του,μας έλεγε πόσο μας αγαπάει μας φιλούσε ,τα βράδια που έμενα μαζί του κοιμόταν στην αγκαλιά μου.Κάναμε ότι μπορει να φανταστεί ο ανθρώπινος νους για να τον κρατήσουμε στη ζωή.Την ημέρα που ο Νικόλας θεωρούσαμε ότι καλυτερεύε το ίδιο βράδυ παθαίνει ανακοπή καρδιάς, τον επαναφέρανε και τον βάλανε εντατική.Την επομένη μας ανακοίνωσαν ότι δυστυχώς είναι θέμα ωρών. Μας επιτρέψανε να τον χαιρετήσουμε για τελευταία φορά, πήγα κοντά του τον φίλησα ,του μιλούσα ,του είπα πόσο τον λατρευω και του ευχήθηκα καλό ταξίδι, ότι μπορεί τώρα να ξεκουραστεί γιατί η αλήθεια ειναι ότι πονούσε πολύ στο κεφάλι, τον ευχαρίστησα για τα 32 χρόνια που μου χάρισε,έγώ είμαι ένα χρόνο μεγαλύτερη από τον Νικόλα,ήταν ο μικρότερος απο τα τέσσερα αδέρφια χε χε 3 κορίτσια ένα αγόρι και όλοι παρα πολυ δεμένοι μεταξύ μας αδελφές ψυχές και το εννοώ. Οι γιατροί ήρθαν δειλά δειλά να μας ρωτήσουν για δωρεά οργάνων, εμείς σαφώς και χωρίς δευτερη σκέψη το αποδεχτήκαμε, εδώ την ψυχή του έδινε στο συκώτι του θα σταματούσε? Θέλω να καταλήξω ότι ανεξάρτητα εάν υπάρχει κάτι μετά θάνατο το σημαντικότερο είναι τι υπάρχει εδώ στη ζωή.Ο Νικόλας μας ζει μέσα σε εφτά ανθρώπους ,τα όργανα του ταξίδεψαν στην Ελλάδα,Αθήνα , Θεσαλλονίκη, Πάτρα και στην Ευρώπη στο Ανόβερο της Γερμανίας.Και αυτός ήταν ο Νικόλας ένα παιδί που έδινε χαρά ζωής σε όσους τον ήξεραν όσο ήταν στη ζωή αλλά έδωσε και ζωή με τον θάνατο του σε όσους δεν τον ήξεραν.Όσο για τον πόνο της απώλειας που βιώνουμε ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα φύγει ποτέ αλλά κάπου κάπου τον αισθάνομαι διπλα μου στο πλάι μου γιατι οι αδελφές ψυχές δεν χωρίζουν ποτέ.

Quote:

---

Originally Posted by ΡΑΝΙΑ

Πριν από δυο εβδομάδες έχασα τον αδελφό μου, Ο Νικόλας ήταν 32 χρόνων ένα παιδί γεμάτο ζωή που έδινε την ψυχή του.Αιτία θανάτου εγκεφαλικό.Περάσαμε εννιά δραματικές μέρες και αυτό γιατί ο Νικόλας είχε πλήρη διαύγεια μιλούσε έκανε τα αστεία του,μας έλεγε πόσο μας αγαπάει μας φιλούσε ,τα βράδια που έμενα μαζί του κοιμόταν στην αγκαλιά μου.Κάναμε ότι μπορει να φανταστεί ο ανθρώπινος νους για να τον κρατήσουμε στη ζωή.Την ημέρα που ο Νικόλας θεωρούσαμε ότι καλυτερεύε το ίδιο βράδυ παθαίνει ανακοπή καρδιάς, τον επαναφέρανε και τον βάλανε εντατική.Την επομένη μας ανακοίνωσαν ότι δυστυχώς είναι θέμα ωρών. Μας επιτρέψανε να τον χαιρετήσουμε για τελευταία φορά, πήγα κοντά του τον φίλησα ,του μιλούσα ,του είπα πόσο τον λατρευω και του ευχήθηκα καλό ταξίδι, ότι μπορεί τώρα να ξεκουραστεί γιατί η αλήθεια ειναι ότι πονούσε πολύ στο κεφάλι, τον ευχαρίστησα για τα 32 χρόνια που μου χάρισε,έγώ είμαι ένα χρόνο μεγαλύτερη από τον Νικόλα,ήταν ο μικρότερος απο τα τέσσερα αδέρφια χε χε 3 κορίτσια ένα αγόρι και όλοι παρα πολυ δεμένοι μεταξύ μας αδελφές ψυχές και το εννοώ. Οι γιατροί ήρθαν δειλά δειλά να μας ρωτήσουν για δωρεά οργάνων, εμείς σαφώς και χωρίς δευτερη σκέψη το αποδεχτήκαμε, εδώ την ψυχή του έδινε στο συκώτι του θα σταματούσε? Θέλω να καταλήξω ότι ανεξάρτητα εάν υπάρχει κάτι μετά θάνατο το σημαντικότερο είναι τι υπάρχει εδώ στη ζωή.Ο Νικόλας μας ζει μέσα σε εφτά ανθρώπους ,τα όργανα του ταξίδεψαν στην Ελλάδα,Αθήνα , Θεσαλλονίκη, Πάτρα και στην Ευρώπη στο Ανόβερο της Γερμανίας.Και αυτός ήταν ο Νικόλας ένα παιδί που έδινε χαρά ζωής σε όσους τον ήξεραν όσο ήταν στη ζωή αλλά έδωσε και ζωή με τον θάνατο του σε όσους δεν τον ήξεραν.Όσο για τον πόνο της απώλειας που βιώνουμε ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα φύγει ποτέ αλλά κάπου κάπου τον αισθάνομαι διπλα μου στο πλάι μου γιατι οι αδελφές ψυχές δεν χωρίζουν ποτέ.

---

Ρανια μου κουραγιο, κανατε αυτο ακριβως που θα ηθελε και εκεινος...δωσατε ζωη..Και πηρατε ζωη..Ο πονος της απωλειας δεν θα φυγει ποτε απλα θα ξερεις οτι οσο κοιτας μπροστα και ζεις τη ζωη σου, αν υπαρχει καπου ο Νικολας, θα σε βλεπει και θα χαιρεται..Υπομονη..

Πράξη ζωης και αγάπης Ράνια..να είστε καλά να τον θυμάστε και να τον έχετε πάντα στην ψυχουλα σας...Η απώλεια ενός ανθρώπου και ιδιαίτερα νέου είναι ότι πιο δύσκολο και τραγικό στη ζωή μας.
Δεν έχουμε ακόμα συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, δεν ξέρω και χρόνια αναρωτιέμαι και ψάχνω αν υπάρχει κάτι μετά ...Κάποιες στιγμές λέω ότι αυτό είναι, κάποιες άλλες δεν μπορώ να πιστέψω σ' ένα σύντομο ταξίδι στην ύπαρξη που απλά τελειώνει ..
Όπως και να χει, το καλύτερο είναι όταν φεύγουμε ν' αφήνουμε πίσω μας αγάπη, αυτή γλυκαίνει τον πόνο για όσους μένουν,

Quote:

---

Originally Posted by ΡΑΝΙΑ

Πριν από δυο εβδομάδες έχασα τον αδελφό μου, Ο Νικόλας ήταν 32 χρόνων ένα παιδί γεμάτο ζωή που έδινε την ψυχή του.Αιτία θανάτου εγκεφαλικό.Περάσαμε εννιά δραματικές μέρες και αυτό γιατί ο Νικόλας είχε πλήρη διαύγεια μιλούσε έκανε τα αστεία του,μας έλεγε πόσο μας αγαπάει μας φιλούσε ,τα βράδια που έμενα μαζί του κοιμόταν στην αγκαλιά μου.Κάναμε ότι μπορει να φανταστεί ο ανθρώπινος νους για να τον κρατήσουμε στη ζωή.Την ημέρα που ο Νικόλας θεωρούσαμε ότι καλυτερεύε το ίδιο βράδυ παθαίνει ανακοπή καρδιάς, τον επαναφέρανε και τον βάλανε εντατική.Την επομένη μας ανακοίνωσαν ότι δυστυχώς είναι θέμα ωρών. Μας επιτρέψανε να τον χαιρετήσουμε για τελευταία φορά, πήγα κοντά του τον φίλησα ,του μιλούσα ,του είπα πόσο τον λατρευω και του ευχήθηκα καλό ταξίδι, ότι μπορεί τώρα να ξεκουραστεί γιατί η αλήθεια ειναι ότι πονούσε πολύ στο κεφάλι, τον ευχαρίστησα για τα 32 χρόνια που μου χάρισε,έγώ είμαι ένα χρόνο μεγαλύτερη από τον Νικόλα,ήταν ο μικρότερος απο τα τέσσερα αδέρφια χε χε 3 κορίτσια ένα αγόρι και όλοι παρα πολυ δεμένοι μεταξύ μας αδελφές ψυχές και το εννοώ. Οι γιατροί ήρθαν δειλά δειλά να μας ρωτήσουν για δωρεά οργάνων, εμείς σαφώς και χωρίς δευτερη σκέψη το αποδεχτήκαμε, εδώ την ψυχή του έδινε στο συκώτι του θα σταματούσε? Θέλω να καταλήξω ότι ανεξάρτητα εάν υπάρχει κάτι μετά θάνατο το σημαντικότερο είναι τι υπάρχει εδώ στη ζωή.Ο Νικόλας μας ζει μέσα σε εφτά ανθρώπους ,τα όργανα του ταξίδεψαν στην Ελλάδα,Αθήνα , Θεσαλλονίκη, Πάτρα και στην Ευρώπη στο Ανόβερο της Γερμανίας.Και αυτός ήταν ο Νικόλας ένα παιδί που έδινε χαρά ζωής σε όσους τον ήξεραν όσο ήταν στη ζωή αλλά έδωσε και ζωή με τον θάνατο του σε όσους δεν τον ήξεραν.Όσο για τον πόνο της απώλειας που βιώνουμε ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα φύγει ποτέ αλλά κάπου κάπου τον αισθάνομαι διπλα μου στο πλάι μου γιατι οι αδελφές ψυχές δεν χωρίζουν ποτέ.

---

Ο μοναδικός τρόπος για να προσφέρουμε '' αθανασία '' σε έναν άνθρωπο που ζήσαμε μαζί και αγαπήσαμε , είναι να μην τον ξεχάσουμε...... να συζητάμε για της ωραίες στιγμές που ζήσαμε μαζί , και τα καλά που πρόσφερε και άφησε πίσω του !

καλησπερα, κανεις δεν μπορει να σου πει με βεβαιοτητα τι γινετε μετα τον θανατο, καθε δογμα-θρησκεια εχει τις δικες της θεωριες,οποτε εξαρτατε απο ποια ''σκοπια'' το βλεπει ο καθε ενας.Το σιγουρο ειναι οτι ανεξαρτητα απο το θρησκευτικο πιστευω του καθε ενος, ο θανατος ποναει και ποναει πολυ... εκει ο μονος ''γιατρος'' ειναι ο χρονος και η σταδιακη αποδοχη της οριστικης απωλειας του αγαπημενου μας προσωπου.Αυτη η αποδοχη ερχετε μετα απο ενα μακρη διαστημα αρνησης της ιδιας της απωλειας,τουλαχιστον σε εμενα ετσι εγινε.Σου ευχομαι δυναμη κουραγιο και υπομονη.