Printable View
Βασικα τα εχω γραψει στο φορουμ.Quote:
Originally Posted by ME&I
Ενα βασικο ειναι και ο λογος που γραφω εδω και λεγεται ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη.
Ενας αλλος λογος ειναι οτι ενω παντα ηξερα τι ηθελα να κανω στην ζωη μου φοβομουν να παω κοντρα σε αλλους ανθρωπους.Κυριως μελη της οικογενειας μου.
Και μεσα σε αυτα βαλε και την καταθλιψη που με βρηκε και μια αναβλητικοτητα που με χαρακτηριζει γενικα ως ατομο και το αποτελεσμα ειναι ξεκιναω απο το μηδεν στα 25...
καλη αρχη κοπελια! χαιρομαι κ σε ζηλευω που το εχεις παρει ζεστα το θεμα κ ξεκινησες δουλεια... εγω ειμαι λιγο μεγαλυτερη σου κ ειναι η πρωτη φορα που ξερω τη θελω απο τη ζωη μου αλλα δεν μπορω να το κανω πραξη απο συνεχομενο αγχος κ μαλλον κοινωνικη φοβια..Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Me &I μερικες αποφασεις πρεπει να τις παιρνουμε χωρις να τις πολυσκεφτομαστε.Γιατι ετσι και αρχισουμε να το αναλυουμε θα βρισκουμε ενα σωρο εμποδια.
Εγω οταν αποφασισα να φυγω απο Ελλαδα δεν ηξερα τι μου γινεται,δεν ημουν καθολου σιγουρη για την αποφαση μου,αλλα ειπα οκ ας το δοκιμασω και οπου με βγαλει.
Και τελικα μου βγηκε σε καλο.Θα μπορουσε βεβαια να μην μου βγει σε καλο,αλλα τουλαχιστον θα το ειχα δοκιμασει και δεν θα μου αφηνε καταλοιπα και απωθημενα...
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!! αυτο που ειπες δεν θελει κ πολυ αναλυση.... ειχα σκεφτει το ιδιο πραγμα, να σηκωθω να φύγω να αλλαξω περιβαλλον αλλα χωρις λευτα ππου να πας! βασικα εμενα το ΜΕΓΑΛΟ μου προβλημα ειναι η καθημερινοτητα μου, αναβαλω τα παντα με αποτελεσμα να αυξανω το αγχος μου κ μετα να πεφτω σε καταθληψη κ αυτολυπηση. φαυλος κυκλος... επισης δεν εχω αυτοπεποιθηση, δεν φοβαμαι να ξεκινησω πραγματα, στο μετα το χανω το παιχνιδι... εντομεταξυ ζω ακομα με την οικογενεια μου κ με αντιμετωπιζουν σαν αρρωστο καχεκτικο ενα κλημα που τρεφει συνεχεια αυτη την αδυναμια μου κ τη φοβια μου να βγαλω κατι σε περας... μπραβο σου παντως!!! ο τολμων νικα!!!!! :)Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Τίποτα δεν τροποποιείται αυτόματα. Μην ζητάς απο έναν καλα δομημένο και σε βάθος χρόνου παγιωμενο τροπο σκέψης να αλλάξει με μαγικό ραβδι. Η άρνηση ανάληψης της ευθύνης ΣΟΥ, η αναβλιτηκοτητα και η αποφυγή είναι απόρροια φόβου για την ζωή και όχι βαρεμαρα. Μην αυτομαστιγωνεσαι. Δούλεψε με έναν ειδικό που εκτιμάς και μπορεί να ακούσει τα πάντα . Αν πεις τα πάντα θα αλλάξεις και τα πάντα. Καλη τύχη.
Aπο οσα βιβλια διαβασα,κατεληξα στο συμπερασμα οτι τετοιες συμπεριφορες και καταστασεις τις δημιουργουν οι ανθρωποι οταν ειναι λιγο "κακομαθημενοι"
και εισεπραξαν πολυ υπερπροστασια ή απορριψη ή αδιαφορια απο τους γονεις,στη παιδικη ηλικια.Και οτι αυτες οι παραιτησεις ειναι για να προσελκυσουμε την προσοχη των γονιων μας,ως "ανημπορα" γιατι ισως στην οικογενεια μας εμαθαν οτι με την "ανημπορια" μας μπορουμε να "χειριζομαστε" τους αλλους,με το να μας λυπουνται ή να μην μπορουν να τα βαζουν μαζι μας,κανοντας μας ετσι ολα τα χατηρια.Οπως οταν ειμασταν παιδια που επεφταν απο πανω οι γονεις οταν δεν ειμαστα καλα.Αλλα και αυτο να ειναι η αιτια, δε βλεπω οτι αρκει για να ξεπερασω το προβλημα.
Μαλλον ειναι σαν τις φοβιες? Που πρεπει να "πιεστει" κανεις να κανει αυτο που φοβαται,για να μην το φοβαται? Αυτο με την παθητικοτητα δε το πιστευω οτι ισχυει γενικα,γιατι εγω απο την αλλη πλευρα,σε αλλα θεματα ειμαι πολυ δυναμικη(αναγκαστικα να γινω) και ο μονος τομεας που ειμαι "εξαρτημενη" ειναι ο οικονομικος,γιατι οι γονεις μου μονο οικονομικα μπορουν να με βοηθησουν,τιποτα αλλο.Απο συναισθηματικη ή ψυχολογικη στηριξης,οι γονεις μου δεν μπορουν να με βοηθησουν.Οποτε σκεφτηκα οτι ισως να φοβαμαι τη δουλεια γιατι ετσι θα ανεξαρτητοποιηθω και οικονομικα,οποτε δε θα χρειαζομαι τιποτα πια απο τους γονεις μου.Και μαλλον αυτο με ποναει.Αλλα το θεμα ειναι οτι δεν παρατω μονο τις δουλειες,αλλα και αλλες δραστηριοτητες. :( Οποτε αλυτο παλι το θεμα
Κυρια Μελη πολυ ευστοχα οσα λετε και ευχαριστω.Ομως δουλευω με ψυχολογο αρκετο καιρο,και μου λεει οτι λενε ολοι εδω.Οτι πρεπει μονη μου να βρω τη δυναμη.Οτι απλα πρεπει να το κανω.
Τότε κάνε υπομονή αλλά προσπαθώντας πραγματικά. Δεν σου μιλάει κάποιος που δεν πόνεσε. Ταλαιπωρήθηκα πολύ εώς ότου πάρω την απόφαση μέσα μου. Δούλεψα πολύ και έχασα πολλά χρόνια με αναβλητικότητα. Φιλικά πάντα πάρε την απόφαση να πας κόντρα στα κακά και αρνητικά συναισθήματα. Και πες φτάνει.
Καταλαβαινω..Το εχω προσπαθησει να παω κοντρα,αλλα μολις το κανω αυτο μου βγαινουν ψυχοσωματικα :( Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα. Με πιανουν ταχυπαλμιες,γινομαι επιθετικη, κριση πανικου,δυσπνοια,ημικρανιε ς κτλ.Και μολις απομακρυνομαι απο τη πηγη του αγχους ή της φοβιας,περνανε ολα δια μαγειας.Quote:
Originally Posted by Άννα Μελή
Μου είπες ότι συμβουλεύεσαι ειδικό. Λογικά σου έχει επισημάνει ότι τα ψχσ "χρησιμοποιούνται" απο τον εαυτό σου για την αποφυγή της πηγής του άγχους. Συνεπώς το να ακολουθείς ότι σου επιβάλουν σε κρατά στην ασφαλή και νοσηρή σιγουριά. Αν δεν νιώθεις έτοιμη οκ κάνε πίσω. Αλλα συζήτα με τον ψυχολόγο σου τι προκαλεί τις συγκρούσεις που επιφέρουν τους πανικούς. Τα ζιζάνια εκριζώνονται δεν κλαδεύονται. Όλα αυτά σε λίγο καιρό θα φαντάζουν αστεία. Να το θυμάσαι και να πέρνεις δύναμη . Είμασταν πολλοί στην απένταντι όχθη .
ετσι με μεγαλωσαν κ οι δικοι μου.Quote:
Originally Posted by Karmen_30
αυτο μου ειπε κ ο ψυχιατρος μου, οτι φοβαμαι τη ζωη, δεν ειναι βαρεμαρα ειναι φοβος, συντετριμενη αυτοπεποιθηση με αποτελεσμα να μη μπορω να δρασω.
να φανταστειτε δουλευω απο τα 16 μου (τωρα ειμαι ανεργη) κ παντα στη δουλεια πηγαινα με πολυ αγχος, σε καθημερινη βαση..απορρω πως αντεχα, πλεον κουραστηκα, προτιμω να μη δουλευω!
Αννα Μελη ποσο καιρο σου πηρε να τα καταφέρεις?
Nαι το γνωριζα οτι ηταν μηχανισμοι αποφυγης ολα αυτα που βιωνα.Μου το ειχε πει ο ψυχολογος,αλλα το υπεθεσα κι εγω αφου μολις παραιτιομουν μετα εξαφανιζονταν ολα.Quote:
Originally Posted by Άννα Μελή
Εχω προσπαθησει να παραμεινω σε δουλεια,παιρνοντας ταυτοχρονα αγχολυτικα-αντικαταθλιπτικα και σε συνδυασμο με ψυχαναλυση.ΟΛΑ ηταν καταστροφικα.Γιατι απο τη μια η ψυχαναλυση ειχε ανοιξει τους ασκους του Αιολου που δεν μπορουσα να διαχειριστω οσα εβγαιναν στην επιφανεια και τα αγχολυτικα απο την αλλη,δεν ηταν αρκετα για να "κοιμισουν" τα ψυχοσωματικα που εβγαιναν οταν αποφασιζα να αντιμετωπισω τις φοβιες μου.Και για αλλη μια φορα ειχα προσθεσει αλλη μια αποτυχια.
Και απο τοτε,αποφευγω την ψυχαναλυση(για τη δικη μου περιπτωση πανταα).Δεν ηταν αυτο που χρειαζομουν εγω.Δεν ηθελα να ασχοληθω με το παρελθον πια,αλλα με το να λυσω βασικα και πρακτικα προβληματα της καθημερινοτητας,οπως ειναι η εργασια κτλ.Και μετα οταν αντιμετωπιζα αυτα,η ψυχαναλυση ισως μου ηταν πιο χρησιμη.Γιατι καλως η κακως η ψυχαναλυση θελει πολυυυ καιροοο και ο καιρος περναει και προβληματα της καθημερινοτητας παρεμεναν.
Ενας πολυ αρνητικος παραγοντας που ειδα οτι υπαρχει και σε αλλο μελος εδω που το ανεφερε,ειναι οτι δεν μπορω ουτε εγω να αλλαξω περιβαλλον,να απο το σπιτι(οπου υπαρχουν ασχημες οικογενειακες συνθηκες) και υπαρχει και η οικονομικη εξαρτηση απο τους γονεις,που ειναι πολυ ασχημο απο μονο του και περιοριζει πολυ τη ζωη καποιου. :(
Ευχομαι ολοψυχα ολοι μας να ξεπερασουμε αυτα αγκαθια που μας στερουν το πραγματικο νοημα της ζωης μας :(
Ειναι τοσο δυσκολο να παραδεχτουμε οτι μερικες φορες το πραγματικο προβλημα που μας ταλαιπωρει,ταυτοχρονα μας "θρεφει". Οτι ειναι η δικη μας "φαινομενικη ασφαλεια",η απραξια και η στασιμοτητα,αναβλητικοτητ� �.Quote:
Originally Posted by ME&I
Ισως οταν δεν εχουμε αναγκη πια απο αυτου του ειδους την "ασφαλεια",ισως τοτε μονο απαλλαγουμε απο αυτην.Οταν την αντικαταστησουμε με πιο υγιεις συμπεριφορες.
Νομιζω οτι ισως ενας λογος που παραιτουμαστε απο πολλα,ειναι γιατι νιωθουμε ανασφαλεις,εξω απο τα νερα μας.Και αμεσως τα παραταμε για να επιστρεψουμε στην παλια γνωστη μας ασφαλεια. Που μας φθειρει,αλλα αυτην ξερουμε και αυτην προτιμαμε.
κ εγω σε αυτο το σημειο ειμαι, τοσο καιρο νομιζα οτι για όλα μου φταινε οι γονεις οι καταστασεις αλλα τελικα ειναι δικη μας επιλογη πλεον. το θεμα ειναι οτι ειναι πολυ δυσκολο μερικα πραγματα να τα κοιταξεις καταματα κ να πεις θα το κανω. ειχα αρχησει να κανω καποαι πραγματα αλλα μολις δυσκολεψε λιγο η κατασταση το εβαλα στα ποδια, αρχισα να λεω δεν ειμαι καλα, πεσανε απο πανω οι δικοι μου κ αρχισνα να με τρεχουν σε γιατρους. το θεμα ειναι οτι μποριες να παιξεις τοσο καλο θεατρο που και εσυ ο ιδιος πιστευεις οτι δεν εισαι καλα μετα καταλκαβα οτι ολο αυτο ειναι παιχνιδι του εαυτου μου κ οτι στην ουσια δεν εχω τιποτα απλα φοβαμαι... τωρα ομως τι γίνεται απο δω κ περα... ο χρονος περναει, η ζωη κ οι υποχρεωσεις τρεχουν... κ καλως η κακως πρεπει κ να τρεχουμε κ να δουλευουμε με τον εαυτο μας παραλληλα. θεωρω απο τη μια ειμαστε τυχεροι γιατι τα ατομα που περασανε τετοιεσ δυσκολιεσ κ βγηκαν νικητες πολυ δυσκολα τους ξαναβαζουν οι καταστασεις κατω.Quote:
Originally Posted by Karmen_30
νομιζω οτι πρεπει να βρουμε τον τροπο μασ, μπορει να θελουμε να τα καταφερουμε αλλα ο καθενας πρεπει να βρει τον δικο του προσωπικο τροπο, κ εκει ειναι η δυσκολια γιατι τα θελουμε ετοιμα, να μας παρει καποιος απο το χερι κ να μας πει..να τι θα κανεις..πρωτα αυτο κ μετα αυτο...
γιατι δν βλεπω το μηνυμα μου!