Γιατι διάθεση Φοβισμένη

Νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετίσω μια αγαπημένη φίλη. Έναν άνθρωπο που ήταν σχεδόν αυτοκόλλητος με μένα, για την ακρίβεια, την ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ένα χαμογελαστό κορίτσι, ένας απίστευτος χαβαλές, ένας άνθρωπος με αστείρευτη ενέργεια, μια γυναίκα που έλεγες πως δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο αυτό που θα μπορούσε να την καταβάλλει. Μια φίλη που ποτέ, κανένα βράδυ μου δεν τέλειωσε χωρίς να της μιλήσω, χωρίς να τη συμβουλευτώ, ένα πλάσμα που ήταν η προσωποποίηση του think positive.

Καμιά φορά απορούσα που διάολο τη βρίσκει αυτή τη χαρά, πως στο καλό βρίσκει χρώματα όταν όλα γύρω είναι μαύρα, πως μπορεί και μετατρέπει τη θλίψη σε απόλυτη χαρά και ευδαιμονία. Έπαιρνα τη χαρά της σα δεδομένη, έλεγα πως δεν το «δουλεύει» μέσα της, ήταν πηγαίο σκαφτόμουν, είναι απλά ένας χαρούμενος άνθρωπος.

Χθες τα ξημερώματα μου είπε πως δεν αντέχει άλλο, κουράστηκε να κάνει τη χαρούμενη και μου ζήτησε να την αφήσω να φύγει&#8230; Απόρησα, τη ρώτησα γιατί. Υπέθεσα πως κάτι είχε μαζί μου, εγώ τη στενοχώρησα, την είχα παραζαλίσει με τα δικά μου, χωρίς να το θέλω τη μαύριζα σιγά σιγά&#8230; Ή μήπως το ήθελα? Λένε πως όλοι έχουν όρια, ίσως και να ήθελα να δω τα δικά της, είχα την απορία &#8211; μια ζωή την είχα &#8211; μέχρι πόσο αντέχει, για πόσο ακόμα, τι είναι αυτό με το όποιο «ντοπάρει» τον εαυτό της για να μπορεί να κάνει ενέσεις αισιοδοξίας και στους άλλους;

Έσκυψε στο αυτί μου και ψιθύρισε «Πρέπει να φύγω, μεγαλώσαμε πια κι εγώ κουράστηκα να χαμογελάω, θέλω να γνωρίσω το «μεγαλείο της θλίψης» που λέει και ο διανοούμενος. Κι επειδή εσύ, περισσότερο απ όλους, με έχεις μάθει χαμογελαστή και χαρούμενη, εσύ, ειδικά εσύ, δεν πρέπει να με παρεξηγήσεις, ούτε να μου θυμώσεις. Για την ακρίβεια, δεν θέλω καν να νιώσεις την έλλειψη μου, έχεις μάθει πια, πως λύπη και χαρά είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, εγώ ήμουν εκείνη που δεν το ήξερα και είχα την ηλίθια ιδέα πως όλα θα παραμένουν ροζ και χαρούμενα και χαμογελαστά και προσπαθούσα κιόλας να σε προφυλάξω από τη μαυρίλα που παραμόνευε που και που στη ζωή σου. Κι αν σε γαληνεύει να το κάνεις, κλείσε με στην ψυχή σου και πέτα το κλειδί μακριά»

Διχάστηκα.. Σκέφτηκα να μην την αφήσω να φύγει, είπα να κάνω σκηνή, να αρχίσω να κλαίω περισσότερο από αυτήν, να ξυπνήσω μέσα της παλιά συναισθήματα, τότε που με πρόσεχε και που ήταν πάντα «εδώ» για μένα &#8230; Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή μου χαμογέλασε ειρωνικά και ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Έκλεισα τ΄αυτιά μου, ήξερα τι θα μου έλεγε, η «χιονάτη» θα γινόταν «bitch» και δεν ήθελα να την ακούσω έτσι&#8230; Η ψυχή της ήταν γεμάτη δικούς μου λεκέδες, λεκέδες άλλων, λεκέδες ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή της κι αυτό που λαχταρούσε, ήταν να απαλλαγεί απ όλα αυτά, έπρεπε να ξεσκαρτάρει, έπρεπε να αφήσει όλους εμάς πίσω, έπρεπε να φύγει &#8230;.

Έσβησα το φως και έκλεισα την πόρτα πίσω μου, θέλοντας να κρατήσω την ψευδαίσθηση πως και αύριο θα είναι πάλι εδώ όταν θα την ανοίξω&#8230;

Στο καλό Χιονάτη, να προσέχεις εκεί που πας &#8230;.