Κρίσεις πανικού - καθημερινότητα - δουλειά

Ναι υπαρχει ενας γιατρος που με κατευθυνει ως προς την αγωγη αλλα επιμενει πως χρειαζομαι δουλεια με τον εαυτο μου μεσω καποιου ειδικου στο CBT. Ηταν η δευτερη φορα που τα ξεκινησα. Τα διεκοψα μονος μου διοτι αρχισα λανθασμενα να πιστευω οτι δεν μου κανουν τιποτα. Την πρωτη ηταν το 2007 και τα πηρα για κανα εξαμηνο και παλι τα διεκοψα μονος μου αλλα τοτε τα πραγματα στη ζωη μου ηταν πολυ καλυτερα γενικοτερα και ειχα και καποια σχεση η οποια με βοηθησε πολυ μπορω να πω ως προς την αυτοπεποιθηση μου. Για αρκετο διαστημα μπορεσα να 'επιβιωσω' χωρις αυτα, εχοντας βεβαια και τις μαυρες μου ανα περιοδους αλλα κουτσα στραβα παντα καταφερνα να επανελθω σχετικα ευκολα. Τωρα ειμαι πολυ χειροτερα απο πολλες αποψεις. Εχω αποφασισει να δοκιμασω την ψυχοθεραπεια αλλα ειμαι πολυ απαισιοδος γιατι ξερω λιγο πολυ ποια πραγματα με ενοχλουν και με αγχωνουν και ξερω οτι σε μεγαλο βαθμο δεν μπορω να τα αλλαξω. Θα πρεπει να τα δεχτω και καποια να τα αντιμετωπισω κ αυτο με σκοτωνει μου κοβει τα ποδια...

Δεν ξέρω κατα πόσο θα σε βοηθήσει αυτό που θα σου πω αλλά θα προσπαθήσω. Είμαι 33 ετων όπως εχω αναφέρει, μένω με την γιαγια μου που ειναι 80 ετων (με καλη υγεία όμως) και τον 50 ετων θείο μου (αδελφό της μαμάς μου) ο οποίος είναι διανοητικά καθυστερημένος (αλλά και πάλι σε καλή κατάσταση, όχι τραγική). Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 24, η οποία έπασχε απο χρόνιες κρίσεις πανικού και αγοραφοβία. Είχε δέκα χρόνια να βγεί απο το σπίτι. Με τον πατέρα μου έχω μια ας πούμε καλή σχέση. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 12. Όπως καταλαβαίνεις όταν φύγει η γιαγια, ο θείος θα είναι στη δική μου ευθύνη και μιλάμε για εναν άνθρωπο 100% συναισθηματικά εξαρτημένο απο τη μανα του. Αυτό λοιπόν απο μόνο του ειναι ενα τραγικά στρεσογόνο γεγονός. Δεν μπορώ να το αλλάξω παρα μόνο να το αποδεχτώ και να το χειριστώ με τον καλυτερο δυνατό τρόπο. Επίσης δεν μπορώ να μείνω μόνη μου λόγω της γιαγιας και του θείου απο την αποψη οτι δεν έχουν κανενα άλλον στον κόσμο και φυσικά δεν έχω και την οικονομικη δυνατότητα. Αν την είχα όμως, είναι τέτοια η ανάγκη μου να ζήσω όπως θέλω που θα νοίκιαζα ενα σπίτι έστω και δίπλα τους. Έχω μια σχέση (που δεν ξέρω πως θα ήμουν τωρα αν δεν την είχα) 2 χρόνια με μια εξαιρετικη γυναίκα. Πρόσφατα μετακόμισε σε δικό της σπίτι το οποίο βρίσκεται ακριβώς κάτω απο το σπίτι των γονιών της. Οι γονείς της δεν εχουν ιδεα για τη σχεση μας και ουτε προκειται και να αποκτησουν για να αποφύγουμε τα εγκεφαλικά. Άρα, ούτε μπορω να μείνω με τον ανθρωπο που εχω επιλέξει και θέλω όσο τίποτα να μοιραστω τη ζωη μου. Ακουγεται χαοτικό όλο αυτό. Είναι η πραγματικότητα όμως. Εμείς καλούμαστε να αλλάξουμε όσα μπορούμε και να δεχτούμε όσα δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Και πίστεψε με, όσο και αν δεν το αισθάνομαι αυτό τώρα λόγω της γενικότερης πτώσης μου, μπορούμε και να αντέξουμε και να διαχειριστούμε καταστάσεις που είναι περα απο μας. Οι αντοχές υπάρχουν. Αυτό που πρέπει να υπάρξει είναι η διάθεση για αλλαγή και η δύναμη να μπορέσουμε να βλέπουμε χρώμα μέσα στο μαύρο.
Ερώτηση: Τί είναι CBT;

Cognitive behavioral therapy - Γνωσιακή Συμπεριφοριστική Θεραπεία. Ειναι ισως η πιο διαδεδομενη και αποτελεσματικη μεθοδος ψυχοθεραπειας.

Σ'ευχαριστω, θα το κοιτάξω.

Είναι πολύ σημαντικό το στοιχείο που έδωσες για τη μητέρα σου που παρουσίαζε κι εκείνη πανικούς, ή μάλλον εκδήλωνε να το πω καλύτερα. Και άλλες καταστάσεις που περιέγραψες καταδεικνύουν ότι προέρχεσαι από μια οικογένεια και ένα περιβάλλον αρκετά επιβαρυμμένο. Εφόσον από άποψης οικονομικής αλλά και λόγω του έχεις άτομα που εξαρτώνται από την παρουσία σου λόγω ηλικίας και ιδιαιτεροτήτων, τότε γιατί να μην μάθουν οι γονείς της κοπέλας σου για εσάς? Τι σημαίνει να πάθουν εγκεφαλικό? Εκείνη ανήλικη είναι να της κανονίζουν τη ζωή της? Εξήγησέ της την κατάστασή σου, να αναλάβει και κείνη ένα μέρος του βάρους που σηκώνεις. Να τολμήσει να το πει στους γονείς της για να μπορέσετε τουλάχιστον να πηγαίνετε στο σπίτι της και να μην είστε σαν τα ορφανά που δεν έχουν την κεφαλή πλύνε (ατάκα από βιντεοκασσέτα 80'ς)

blue σε καταλαβαινω εχω χασει την μαμα μου πριν 2 χρονια και ξερω πως ειναι απο τοτε εχω τρομερο ανχος φοβαμαι τα παντα αρρωστιες κτλ!!!!τον πρωτο χρονο ενιωθα καθημερινα ζαλαδα ασταθεια φοβους μ τ ζορι εβγαινα.....πολυ χαλια τον τελευταιο καιρο ειμαι παρα πολυ καλα ξυπναω και κοιμμαι καλυτερα και μεσα στην ημερα ειμαι πολυ καλα οχι βεβαια καθε μερα υπαρχουν στιγμες φοβιες ζαλαδας κτλ!!!!ζω μ τον αδερφο μου κ τον πατερα μου ειναι αντρες που δεν σηκωνουν ουτε τ πιτο τους εχω τρομερη τρελα μ καθαριοτητα οποτε μ τ παραμικρο κλαιω αν δω κατι!!!!!τεσπα το τι κανεις στο κρεβατι σ ειναι δικαιμα σου και επιλογη σου αν εισαι εσυ καλα μ αυτο δεν νοιαζει κανενας αλλος.....μια ερωτηση αδιακριτη η μητερα σ ειχε καποιο προβλημα υγειας?

Δεν είχε μόνο η μητέρα μου, είχε και η γιαγιά μου... Είναι οικογενειακό μας. Η κοπέλα μου ξέρει πολύ καλά την κατάσταση. Και στέκεται δίπλα μου όσο δεν εχει σταθεί κανεις. Ακόμα και αν τους το πει θεωρείς οτι θα της πουνε "α! οκ, κανένα πρόβλημα!" στην Ελλάδα ζούμε. Δυστυχώς δεν υπάρχει το κανω οτι γουσταρω στην περίπτωση αυτή. Δεν θα υπάρξει καμία κατανόηση. Περισσότερο πρόβλημα θα δημιουργηθεί. Άσε που το αν θα τους το πει ή οχι είναι δικό της θέμα και σε καμια περίπτωση δεν θα την πίεζα να κάνει κατι τέτοιο. Επειδή κιόλας ξέρω πως είναι να λες στους γονείς σου κατι τέτοιο και μετά να γίνεται ο κακός χαμός. Γιατί ενω ο πατέρας μου δεν είχε κανενα ιδιαιτερο πρόβλημα, η μητέρα μου είχε φρικάρει. Και δεν ειναι εύκολη απόφαση ουτε είναι εύκολο να ζεις σε ενα σπίτι που γίνεται πόλεμος. Μένουμε στο δικό μου σπίτι σχεδόν 3 φορές την εβδομάδα. Η γιαγια δεν ξέρει (δεν είναι και χαζη ομως) αλλά προτιμά την τακτική "dont ask dont tell". Εν πάσει περιπτωσει, ναι έχω βαρύ παρελθόν και αυτή τη στιγμή λόγω της κακής φάσης που περνάω έχω και βαρύ παρόν. Τώρα που γράφω ειδικά δεν μπορώ να βρω φως πουθενά (και έλεγα οτι είμαι καλύτερα σήμερα...). Το ζητούμενο είναι να κανω κατι και εγω και όλοι όσοι υποφέρουν με τη ζωή τους κατι να την αλλάξουμε και οχι τελειως να την κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερη.

Quote:

---

Originally Posted by aggelikoula89

blue σε καταλαβαινω εχω χασει την μαμα μου πριν 2 χρονια και ξερω πως ειναι απο τοτε εχω τρομερο ανχος φοβαμαι τα παντα αρρωστιες κτλ!!!!τον πρωτο χρονο ενιωθα καθημερινα ζαλαδα ασταθεια φοβους μ τ ζορι εβγαινα.....πολυ χαλια τον τελευταιο καιρο ειμαι παρα πολυ καλα ξυπναω και κοιμμαι καλυτερα και μεσα στην ημερα ειμαι πολυ καλα οχι βεβαια καθε μερα υπαρχουν στιγμες φοβιες ζαλαδας κτλ!!!!ζω μ τον αδερφο μου κ τον πατερα μου ειναι αντρες που δεν σηκωνουν ουτε τ πιτο τους εχω τρομερη τρελα μ καθαριοτητα οποτε μ τ παραμικρο κλαιω αν δω κατι!!!!!τεσπα το τι κανεις στο κρεβατι σ ειναι δικαιμα σου και επιλογη σου αν εισαι εσυ καλα μ αυτο δεν νοιαζει κανενας αλλος.....μια ερωτηση αδιακριτη η μητερα σ ειχε καποιο προβλημα υγειας?

---

Η μητέρα μου είχε αφεθεί λόγω κατάθλιψης. Είχε πολλά χρόνια να επισκευθεί γιατρό. Είχε ομφαλοκήλη, η οποία δεν είναι επικίνδυνη αν δεν σπάσει αλλά εσπασε... Το αποτέλεσμα ήταν 2 χειρουργεία, βρέθηκε και ενας τεραστιος όγκος στις ωοθήκες της ο οποιος ποτε δεν μαθαμε αν ηταν καρκινικός ή οχι, έπαθε σηψαιμικό σοκ και σε δεκα μερες απο την εισαγωγη της στο νοσοκομείο πέθανε. Ο μεγάλος μου φόβος όταν πρωτοπαρουσίασα κρίσεις πανικού (στα 19 μου) ήταν μην καταλήξω αγοραφοβική και καταθλιπτική όπως η μητέρα μου. Πιστεύω οτι εαν δεν είχα το παράδειγμα να με τρομάξει τόσο πολύ δεν θα έδινα τόση σημασία και δεν θα γινόταν όλο αυτό το κακό απο το οποίο παλεύω να ξεφύγω. Η απώλειά της ήταν πολύ μεγάλη και ομολογώ πως 9 χρόνια μετά δεν έχω θρηνήσει. Δεν έχω περάσει απο το στάδιο του πένθους. Αυτό κάνει πιο δύσκολα τα πράγματα. Προφανώς ο εγκέφαλός μου δεν είναι έτοιμος να το επεξεργαστεί όπως πρέπει. Βέβαια έχω τρομερό πρόβλημα με την απώλεια. Η τωρινή μου κρίση άγχους ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα που υιοθέτησα ενα γατάκι ενος μηνός και την πρώτη μέρα που το πήρα ενώ ήταν μια χαρά ξαφνικά έχασε τη διαθεσή του και ήταν συνέχεια κουλουριασμένο σε μια γωνια. Δεν ξέρω γιατί με φρίκαρε τόσο πολύ αυτό... Έπρεπε να περιμένω να σχολάσω στις 8:30, να παω να το παρω και να ψαξω κτηνιατρείο ανοιχτό. Όλα καλά πήγαν μεν αλλά ήταν η αφορμή για να με παρει απο κάτω.

Ρε γαμωτο είναι στιγμές - όπως τώρα - που δεν την παλεύω καθόλου... Έχω γίνει κουραστική ακόμα και για τον εαυτό μου (αν βγάζει νόημα αυτό).

Καλησπερα και απο εμενα.ειμαι 31 χρόνων και αντιμετωπιζω και εγω προβλήματα ανχους απο τα 19 μου.με κρίσεις πανικού χιλιάδες εξετάσεις και ολα τα σχετικά που κάνουν όσοι αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα.εχω κανει και εγω και ψυχοθεραπεια και χρήση αντικαταθλιπτικων με προσωρινά αποτελέσματα.εχω να παρω ανχολυτικα σχεδόν 2 χρονια.εχω σταματήσει και την ψυχοθεραπεια σχεδόν 5 μήνες γιατι πια δεν με βοηθάγε η συγκεκριμένη ψυχολόγος.πηγα σε άλλον ψυχολόγο κατευθείαν μου έγραψε χάπια δεν τα πηρα δεν ΘΕΛΩ αλλη χημεία στο σωμα μου.πηγα πρόσφατα σε άλλον ψυχολόγο και ξεκίνησα ανθοθεραπεια.ειμαι πολυ ψυχολογικα ακομα.πολυ ανχος κακή ψυχολογια αστάθεια δύσπνοια.περιμενω να δράσουν τα ανθοιαματα μπάς και συνελθω.παντως εχω απογοητευτεί πολυ ωρες ωρες νιωθω οτι θα ειμαι ετσι σε όλη μου την ζωη.δεν αντέχω αλλο στην σκέψη αυτη.καποιος που να ειχε τα συμπτώματα και να το ξεπέρασε υπαρχει εδω μεσα;;;;;;;;;;;;;

Quote:

---

Originally Posted by polivios

Καλησπερα και απο εμενα.ειμαι 31 χρόνων και αντιμετωπιζω και εγω προβλήματα ανχους απο τα 19 μου.με κρίσεις πανικού χιλιάδες εξετάσεις και ολα τα σχετικά που κάνουν όσοι αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα.εχω κανει και εγω και ψυχοθεραπεια και χρήση αντικαταθλιπτικων με προσωρινά αποτελέσματα.εχω να παρω ανχολυτικα σχεδόν 2 χρονια.εχω σταματήσει και την ψυχοθεραπεια σχεδόν 5 μήνες γιατι πια δεν με βοηθάγε η συγκεκριμένη ψυχολόγος.πηγα σε άλλον ψυχολόγο κατευθείαν μου έγραψε χάπια δεν τα πηρα δεν ΘΕΛΩ αλλη χημεία στο σωμα μου.πηγα πρόσφατα σε άλλον ψυχολόγο και ξεκίνησα ανθοθεραπεια.ειμαι πολυ ψυχολογικα ακομα.πολυ ανχος κακή ψυχολογια αστάθεια δύσπνοια.περιμενω να δράσουν τα ανθοιαματα μπάς και συνελθω.παντως εχω απογοητευτεί πολυ ωρες ωρες νιωθω οτι θα ειμαι ετσι σε όλη μου την ζωη.δεν αντέχω αλλο στην σκέψη αυτη.καποιος που να ειχε τα συμπτώματα και να το ξεπέρασε υπαρχει εδω μεσα;;;;;;;;;;;;;

---

Καλή σου μέρα. Όσο δύσκολο και αν φαίνεται , όσο τραγικά και αν αισθάνεσαι, όσο άσχημα είμαι ακόμα και εγω που σου το λεω αυτό, ναι, κάποια στιγμή ανακουφίζεσαι. Περνάει και όλα είναι καλύτερα. Το θέμα είναι να συνεχίσεις να το παλεύεις ακόμα και όταν έχει περάσει και δεν αντέχεις να το σκέφτεσαι ούτε ως ανάμνηση γιατι σε πονάει. Αν δεν το δουλέψεις, με όποιο τρόπο νομίζεις εσυ καλύτερο ή κάποιος που θα σε καθοδηγήσει, θα επανέλθει. Βέβαια το μόνο καλό όταν επανέρχονται οι κρίσεις είναι πως ξέρεις περι τίνος πρόκειται και δεν φοβάσαι οτι θα πάθεις έμφραγμα ή εγκεφαλικό. Άρα δεν υπάρχει ο φόβος του αγνωστου. Υπάρχουν όλα τα άλλα όμως και είναι πολύ οδυνηρά. Στα 14 χρόνια που παθαίνω κρίσεις πανικού ήταν μόνο 4 οι φορές που με πηρε πολυ απο κάτω και δεν μπορούσα να κανω βήμα χωρίς να είμαι τρομοκρατημένη, και η πιο μεγάλη περίοδος ήταν η πρώτη που δεν ήξερα και τι μου συμβαίνει. Όλες οι άλλες φορές άντε να κράτησαν 15 μέρες. Ξέρω πολύ καλά πως αισθάνεσαι και κυρίως οτι φοβάσαι οτι θα είσαι μια ζωη έτσι. Και εγω φοβάμαι. Όλοι φοβόμαστε. Δώσε λίγο χρόνο όμως στον εαυτό σου. Θα περάσει κι αυτό. Δες αυτο http://www.youtube.com/watch?v=w4FWqVs55jQ και κυριως δωσε σημασια στην τελευταία σκηνή. Ίσως να σε βοηθήσει. Αυτό ακριβώς θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ.

Θέλω να προσθέσω πως ουτε και εγω συμφωνώ με τα φάρμακα παρ'οτι ακολουθώ φαρμακευτική θεραπεία. Αλλά όπως έχει αναφερθεί και λίγο πιο πάνω σε αυτή τη συζήτηση, κάποιες φορές βοηθούν πολύ στο να μείνεις στην επιφάνεια και να ξαναλειτουργήσεις όπως όταν είσαι καλά. Αρκεί να μην μένουμε στη φαρμακοθεραπεία.

Νομίζω οτι σήμερα έκανα ενα βήμα πίσω. Είχε κανονιστεί να μαζευτούμε σε ενα σπίτι για τη γιουροβίζιον και δεν πήγα. Με τρόμαξε το γεγονός οτι θα έπρεπε να υποκρίνομαι οτι είμαι καλά (δεν τους ξέρω όλους στην παρέα) ενω στην πραγματικότητα δεν είμαι. Έπρεπε να πάω; Έπρεπε να δώσω αυτό το ρεπό στον εαυτό μου; Όλη την εβδομάδα πάλεψα πολύ με τους "δαίμονές" μου και αισθάνομαι κουρασμένη πάρα μα πάρα πολύ. Ήθελα να κάτσω να χαλαρώσω. Μήπως είναι ήττα όμως το οτι δεν το παλεψα και αυτό; Μπέρδεμα... Αυτό που υπο άλλες συνθήκες θα ήταν ευκαιρία για ξεκούραση τώρα γίνεται βουνό ενοχών. Και ακόμα χειρότερα αυτό που πρίν θα ήταν ευκαιρία να βρεθώ με παρέα και να περάσω καλά, τώρα είναι άγχος και απογοήτευση. Πότε επιτέλους θα φύγει αυτό το πράγμα απο μέσα μου...

Ζόρικα και σήμερα...

Blue, καλησπέρα κοπέλα μου. Μόνη σου είπες "το πολύ 15 μέρες". Υπομονή. Νομίζω ναι, πως έκανες υπαναχώρηση στα καπρίτσια της διαταραχής πανικού όταν δεν πήγες. Καταλαβαίνω ότι νιώθεις κουρασμένη, αλλά με δεδομένο ότι έγραψες πως η παρέα σε ανακουφίζει, τότε η "ανάπαυλα" αυτή δεν μπορεί να λειτούργησε ως ανάπαυλα από την ανακούφιση? Το οξύμωρο παίζει να είναι πως ό,τι σε αναγκάζει και σε πιέζει, ίσως στην περίπτωση αυτή να είναι απαραίτητο για σένα. Λέω μπορεί, δεν είμαι ειδικός. Πώς το βλέπω.
Πάντα έκοβες ό,τι σου προξενούσε τη μεγαλύτερη πίεση, τη δουλειά. Και αυτή τη στιγμή πάλι η δουλειά είναι. Οι συνθήκες που εργάζεσαι, δεν το συζητώ, μεγάλα τα δίκια σου. Αλλά κάνοντας ό,τι ακριβώς θέλεις απεγνωσμένα να ξεφύγεις, ίσως δεν είναι το σώμα σου που επαναστατεί εναντίον της δουλειάς, ίσως είναι κολπάκι της διαταραχής για να ξεφύγεις πάλι, τονίζοντας στην κατάλληλη στιγμή όλα τα μείον τα οποία και παρέθεσες (στενότητα χώρου, παραδόπιστο αφεντικό, βαρεμάρα, κακός μισθός και τα λοιπά).

Όμως σκέφτομαι, αν αντέξεις τώρα, κάτω από περίοδο μεγάλου στρες, δε θα έχεις δώσει το μήνυμα, αντέχω κάτω από δύσκολες συνθήκες να συνεχίζω? Δε σου φαίνεται πως θα κοπανήσεις στον εγκέφαλό σου ένα στικάκι ντούρατσελ? Νομίζω ναι. Αν λοιπόν στο παρελθόν η τάση ήταν ΦΕΥΓΩ, τότε η τάση πρέπει να γίνει ΜΕΝΩ, γιατί ΑΝΤΕΧΩ να μένω ενώ δε θέλω και νομίζω πως δεν μπορώ. Και εφόσον το βράδυ φοβάσαι να μένεις μόνη, τότε αυξητική θα ήταν θεμιτό να γίνει όχι η βολική τάση της παρέας μετά το σκοτάδι, όσο μελαγχολία και βαρύ συναίσθημα φέρνει, η τάση πρέπει να δυσκολέψει. Ξέρω ότι νομίζεις πως έχεις περάσει πολλά και ναι, έχεις. Αλλά και ξέρεις ότι μπορείς κι άλλα, μίσιζ ντούρατσελ. Γράφε κάθε μέρα εδώ αν θες, πώς είναι η κάθε σου μέρα, γράφε τις μικρές σου νίκες. Οδήγα στη γρήγορη λωρίδα, το ξέρεις πως μπορείς. Όχι, δεν θα πάθεις κρίση πανικού, νομίζεις πως θα πάθεις και γι αυτό την αποφεύγεις. Μην αποφεύγεις ό,τι σε ζορίζει, εκεί νομίζω είναι ένα κλειδί. Κάντο κι ας ζοριστείς. Ζόρι είναι θα περάσει, έτσι θα μάθει ο οργανισμός σου να λειτουργεί υπό πίεση δίχως να "κρασάρει".
Όσο για το γατάκι, με το δεδομένο ότι όταν άρχισε να μαραζώνει άρχισες και συ να φρικάρεις, ίσως είναι φοβία θανάτου, ίσως σου άγγιξε κάποιες μνήμες. Οκ, φρίκαρες, άλλη μία, πάει κι αυτό. Κάντε με την κοπέλα σου που τόσο φαίνεσαι να αγαπάς και να σ'αγαπάει μια ωραία βολτίτσα, πάρτε παγωτό χωνάκι να φάτε αγκαλίτσα, βγαίνε από το σπίτι, έχουν ανοίξει και κάποια θερινά σινεμαδάκια, πηγαίντε και καμιά θαλασσίτσα, άντε μου. Μια χαρά θα πάνε όλα. Οι μέρες περνάνε και πριν καλά καλά το συνειδητοποιήσεις θα έχεις κερδίσει κι άλλη μια μάχη, που σημαίνει άλλη μια χαρακιά στο ζωνάρι σου και άλλο ένα μήνυμα, τα καταφέρνω μια χαρά κι ας πιέζομαι να το κάνω.
Καλό ξημέρωμα, αύριο περιμένουμε νέα σου!