Printable View
ναι σιγουρα ειμαι σε καλο δρομο αλλα η ουσια εινα οτι θελω να ξεκοψω απτα καθημερινα φαρμακα.τα χρονια παιρνανε κ φοβαμαι μν μ κανουν ζημια στο συκωτι.θα κανω ενα πειραμα να δω ποσο θα αντεξω χωρις λαντοζ κ αμα δω τα σκουρα θα το ξαναρχισω.παντως επειδη το χω ψαξει με τ 'αντικαταθλιπτικα το πιο αθωο κ ελαφρυ ειναι το λαντοζ με τις λιγοτερες παρενεργειες
Εγώ είμαι κατά των φαρμάκων γενικά. Τα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Βοηθάει και η ιδψχ. που έχω σ' αυτό, δηλ. έχω κολλήσει ότι Φάρμακο = φαρμάκι = δηλητήριο. Αν είναι να πεθάνω , τότε θα πάρω , προκειμένου να σώσω το τομάρι μου. Μόνο τότε όμως. Όταν αρρωσταίνω, δεν πάω στον γιατρό, μόνο αν κριθεί πολύ απαραίτητο, π.χ λιποθυμήσω ή ζαλίζομαι επικίνδυνα. Τα ξεπερνώ με τη θετική σκέψη και κάνω σαν να μην είμαι άρρωστη, κάνω όλες τις δουλειές κανονικά. Έκανα ένα χρόνο ψυχοθεραπεία, με βοήθησε αρκετά, αλλά έχω καταλάβει ότι το κακό(ocd) για να το ξεριζώσεις από μέσα σου , πρέπει να το θες πραγματικά, πραγματικά όμως, και τότε θα βρεις τον τρόπο. There's the will,there's the way. Καλό forum για την ιδψχ. είναι το stuckinadoorway.org./forum.
Επίσης ένας καλός τρόπος να απαλλαγούμε από ιδψ. είναι να αφήνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται χωρίς ενοχές, ό,τι πιο παράλογο, ό,τι πιο ηλίθιο, ό,τι πιο τρελό και να μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας σε εσωτερικό διάλογο" μπράβο, μεγάλη φαντασία έχεις". Να βιώνουμε τους φόβους μας και να τους αφήνουμε να εκπνέουν, χωρίς να τους καλύπτουμε με φάρμακα. Έτσι θα παίρνουμε δύναμη για να αντιμετωπίσουμε τον επόμενο φόβο, γιατί θα έχουμε ένα θετικό βίωμα που θα μας συνοδεύει, ότι δηλ. τα καταφέραμε και στο παρελθόν, άρα και τώρα μπορούμε. Και κάτι τελευταίο ως μια απάντηση στο αρχικό ερώτημα "υπάρχει ελπίδα;" ,η δική μου απάντηση είναι πως όσο έχουμε λόγους να ζούμε , ναι υπάρχει ελπίδα.Γιατί η ζωή μας δεν είναι μόνο ταλαιπωρίες , είναι και χαρές. Όσο τις βλέπουμε , προχωράμε και ναι υπάρχει ελπίδα.
cina, "να βιώνουμε τους φόβους μας" εννοείς, στη σκέψη μας αναγνωριζοντας τους ως τετοιους και αφηνοντας τους να εκτιληχθούν ή να εκθετουμε τον ευατο μας σ αυτα που μας φοβιζουν?
Εγω εχω καταλαβει πως το φοβο τον νικας αμα εκτίθεσαι σ αυτο που σε φοβιζει, επειδη τοτε ειναι που αναγνωριζεις το παραλογο του φοβου και την υπερβολή και ετσι εξοικειωνεσαι με αυτο για το οποίο νοιωθεις φοβο.
Συμφωνω μαζι σου ότι το κακο για να ξεριζωσει από μεσα σου πρεπει να το θες πραγματικα. Γι αυτους που προσπαθουν να το επιτυχουν στην πράξη δεν ειναι καθόλου ευκολο. Ξερεις τον στοχο αλλά μεσα σου εχει παγιωθει λόγω αρνητικων βιωματων ενας λαθος τροπος σκέψης και συμπεριφορας τον οποιο κυριολεκτικα παλευεις να αλλάξεις για να φτασεις στο στοχο.
Τους φόβους μας δεν μπορούμε όλους να τους βιώνουμε στην πράξη. Μερικές φορές είναι ανέφικτο, λόγω της φύσης τους. Πχ εγώ μπορεί να φοβάμαι τα φαντάσματα , αλλά δεν έχω δει ποτέ μου , άρα πρόκειται για έναν φανταστικό φόβο. Ή να φοβάμαι τον θάνατο ή τα ατυχήματα. Καταλαβαίνεις.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Όσο για τις αρνητικές εμπειρίες μας, κανείς δεν έχει μόνο αρνητικές εμπειρίες- εξαίρεση άτομα που κακοποιήθηκαν ή παραμελήθηκαν σε παιδική ηλικία και δύσκολα αλλάζουν αυτά τα πρώιμα τραυματικά βιώματα, όχι όμως και αδύνατο να συμβεί-όλοι μας έχουμε μικρές επιτυχίες στη ζωή μας , κρατάμε αυτές, τις άλλες τις κλειδώνουμε στο συρτάρι, δεν τις πετάμε, ποτέ, γιατί άλλωστε, έχουν δικαίωμα να υπάρχουν , έχουμε ανάγκη να ξεκλειδώνουμε το συρτάρι μερικές φορές , να τις κοιτάμε, να βυθιζόμαστε στη θλίψη, είναι δικαίωμα μας και η θλίψη και ο πόνος, όλα, φτάνει να μην μένουμε μόνο σ' αυτά. Και το μήνυμα που θέλω να περάσω φίλε ιωάννη είναι πως η ζωή είναι μαύρο και άσπρο- σαν εκείνο το σήμα δεν ξέρω από ποια θρησκεία που είναι ένας κύκλος χωρισμένος σε δύο ημικύκλια, άσπρο - μαύρο.Το ζητούμενο δεν είναι μόνο άσπρο. Και στο κάτω κάτω έχω το δικαίωμα να σκέφτομαι λάθος και να συμπεριφέρομαι λάθος στη ζωή μου , αν δεν πειραματιστώ με λάθη, πως θα μάθω να επιδίωκω το σωστό.Σαν τα μικρά παιδιά που αν τους πεις ότι η κουζίνα καίει , δεν σ' ακούν μέχρι να δομιμάσουν τα ίδια και να καούν.Αλλά τότε μόνο θα μάθουν. Η μαμά τους φωνάζει μη , μη θα καείς, να αμέσως μία πρώιμη φοβία που περνούν οι γονείς στα παιδιά.Έχεις δει ποτέ κανένα τσιγγάνο να έχει άγχος και φοβίες; Το άγχος και ο φόβος είναι δημιούργημα του δικού μας δυτικού πολιτισμού.Μεγαλώσαμε μέσα σ' ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, με φοβίες για τον έξω κόσμο, άρα σε μία εικονική πραγματικότητα , μακριά από φυσικούς κινδύνους.Γι' αυτό πληρώνουμε το τίμημα.