Originally Posted by
LILA28
Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί πέφτω τόσο πολύ κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, το οποίο οι άλλοι ξεπερνούν πολύ εύκολα. Ένα μεγάλο κομμάτι της υπόθεσης είναι σίγουρα κληρονομικό, καθώς στην οικογένειά μου υπάρχει ιστορικό κατάθλιψης. Επίσης, έχει να κάνει και με τον τρόπο που έχω μεγαλώσει μέσα στην οικογένειά μου. Δεν έλαβα αγάπη από τη μητέρα μου, η οποία ήταν πάντα μακριά μου και ασχολούνταν με άλλα πράγματα και όχι με το να δώσει αγάπη στα παιδιά της. Ο μπαμπάς μου από την άλλη, μας μεγάλωσε με αρρωστοφοβίες και βάζοντας μας σε μία γυάλα για να μην παθουμε τίποτα. Όλα αυτά παίξαν το ρολο τους. Αντικειμενικά αυτη τη στιγμή δεν εχω κανενα πρόβλημα. Είμαι υγιής, έχω δουλειά, έχω τον άντρα μου, το σπίτι μου. Όλα είναι μια χαρά. Ένα γεγονός, ο θανατος του αγαπημένου μου παππού, με οδηγησε αυτη τη φορά στην κατάθλιψη. Ήταν μάλλον η αφορμή, γιατί δεν ειναι λογικό να έχω στενοχωρεθεί τόσο πολύ για το θάνατο του (αν και αυτό που με έριξε πιο πολύ είναι το γεγονός πως πιστεύω ότι πέθανε γιατί δεν είχε καλή φροντίδα στην κλινική που τον πήγαμε και νιωθω ενοχες και τύψεις για αυτό).