άλλος για τη βάρκα μας??

Quote:

---

Originally Posted by stirixi

συγνώμη που ρωτάω, κι αν θες μου απαντάς, επειδή ένιωσα οικειότητα μαζί σου για την κοινή μας κατάσταση, αλλά έχεις ψάξει προσεκτικά τους λόγους για τους οποίους αισθάνεσαι έτσι; γιατί εγώ έχω πολύ συγκεκριμένα σοβαρά προβλήματα, δεν έχω οικογένεια, είμαι πολύ μεγαλύτερή σου και με πολλά πρακτικά-οικονομικά προβλήματα. Εσύ τι λόγους έχεις; Αν θες απαντάς...Δεν πρέπει να ψάξουμε τους λόγους και να προσπαθήσουμε να λύσουμε τα προβλήματά μας; Ή μήπως είναι άλυτα; Κι αν είναι άλυτα μήπως πρέπει να αποδεχτούμε την κατάστασή μας και να βάλουμε χαρά στη ζωή μας;

---

Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί πέφτω τόσο πολύ κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, το οποίο οι άλλοι ξεπερνούν πολύ εύκολα. Ένα μεγάλο κομμάτι της υπόθεσης είναι σίγουρα κληρονομικό, καθώς στην οικογένειά μου υπάρχει ιστορικό κατάθλιψης. Επίσης, έχει να κάνει και με τον τρόπο που έχω μεγαλώσει μέσα στην οικογένειά μου. Δεν έλαβα αγάπη από τη μητέρα μου, η οποία ήταν πάντα μακριά μου και ασχολούνταν με άλλα πράγματα και όχι με το να δώσει αγάπη στα παιδιά της. Ο μπαμπάς μου από την άλλη, μας μεγάλωσε με αρρωστοφοβίες και βάζοντας μας σε μία γυάλα για να μην παθουμε τίποτα. Όλα αυτά παίξαν το ρολο τους. Αντικειμενικά αυτη τη στιγμή δεν εχω κανενα πρόβλημα. Είμαι υγιής, έχω δουλειά, έχω τον άντρα μου, το σπίτι μου. Όλα είναι μια χαρά. Ένα γεγονός, ο θανατος του αγαπημένου μου παππού, με οδηγησε αυτη τη φορά στην κατάθλιψη. Ήταν μάλλον η αφορμή, γιατί δεν ειναι λογικό να έχω στενοχωρεθεί τόσο πολύ για το θάνατο του (αν και αυτό που με έριξε πιο πολύ είναι το γεγονός πως πιστεύω ότι πέθανε γιατί δεν είχε καλή φροντίδα στην κλινική που τον πήγαμε και νιωθω ενοχες και τύψεις για αυτό).

Quote:

---

Originally Posted by LILA28

Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί πέφτω τόσο πολύ κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, το οποίο οι άλλοι ξεπερνούν πολύ εύκολα. Ένα μεγάλο κομμάτι της υπόθεσης είναι σίγουρα κληρονομικό, καθώς στην οικογένειά μου υπάρχει ιστορικό κατάθλιψης. Επίσης, έχει να κάνει και με τον τρόπο που έχω μεγαλώσει μέσα στην οικογένειά μου. Δεν έλαβα αγάπη από τη μητέρα μου, η οποία ήταν πάντα μακριά μου και ασχολούνταν με άλλα πράγματα και όχι με το να δώσει αγάπη στα παιδιά της. Ο μπαμπάς μου από την άλλη, μας μεγάλωσε με αρρωστοφοβίες και βάζοντας μας σε μία γυάλα για να μην παθουμε τίποτα. Όλα αυτά παίξαν το ρολο τους. Αντικειμενικά αυτη τη στιγμή δεν εχω κανενα πρόβλημα. Είμαι υγιής, έχω δουλειά, έχω τον άντρα μου, το σπίτι μου. Όλα είναι μια χαρά. Ένα γεγονός, ο θανατος του αγαπημένου μου παππού, με οδηγησε αυτη τη φορά στην κατάθλιψη. Ήταν μάλλον η αφορμή, γιατί δεν ειναι λογικό να έχω στενοχωρεθεί τόσο πολύ για το θάνατο του (αν και αυτό που με έριξε πιο πολύ είναι το γεγονός πως πιστεύω ότι πέθανε γιατί δεν είχε καλή φροντίδα στην κλινική που τον πήγαμε και νιωθω ενοχες και τύψεις για αυτό).

---

Lila νομίζω ότι καταλαβαίνω τι περνάς. Από την άλλη όλοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε ένα όχι ιδανικό περιβάλλον και κουβαλάμε ένα βάρος άλλος μεγαλύτερο άλλο μικρότερο. Το κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή και νομίζω ότι είναι ένα βήμα το ότι έχεις αρχίσει να κατανοείς το γιατί αισθάνεσαι έτσι. Όσο για τις τύψεις για τον παππού σου επίσης καταλαβαίνω γιατί το έχω περάσει κι εγώ για δικό μου άνθρωπο. Αν και δε βοηθάει και τόσο να έχεις τύψεις καθώς ό,τι έγινε έγινε και συνήθως κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε σε τέτοιες περιστάσεις. Ίσως θα σε βοηθούσε επίσης ένα είδος ψυχοθεραπείας. Θα σε βοηθήσει ίσως να καταλάβεις ακόμη καλύτερα κάποια πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος που ίσως δεν τα καταλαβαίνεις και που έχουν ίσως να κάνουν με τον ίδιο τον εαυτό σου κι όχι με το περιβάλλον που σε μεγάλωσε. Βέβαια κοστίζει αλλά αξίζει τον κόπο να διαθέσουμε κάποια χρήματα σε κάτι που ουσιαστικά είναι θέμα υγείας. Άλλωστε έχουν ρίξει τις τιμές τους τώρα και οι ψυχολόγοι. Αν δεν μπορείς να διαθέσεις καθόλου χρήματα έχω κι άλλες λύσεις να σου προτείνω αν σε ενδιαφέρει. Επίσης ίσως θα βοηθούσε να βάλεις στο πρόγραμμά σου διάφορες δραστηριότητες. Εγώ που είχα κατά πολύ αυτό το πρόβλημα και δεν μπορούσα και δεν ήθελα να κάνω τίποτα μέσα στη μέρα μου, έψαξα μέσα μου και βρήκα τι θα ήθελα να κάνω τον ελεύθερο χρόνο μου, και κατάφερα κάπως να τον γεμίσω και είμαι πολύ καλύτερα τώρα. Μπορεί να είναι επίσης κι ένας καφές με μια φίλη (την οποία πρέπει κι αυτή να διεκδικήσεις) όπως επίσης και γυμναστική ή μια βόλτα στο πάρκο καθημερινή, έστω και για μισή ώρα. Ίσως όμως δεν πρέπει να το αφήσεις έτσι αφού λες ότι σου συμβαίνει με κάθε αφορμή κι όχι μόνο τώρα που είναι και άλλωστε φυσικό τώρα να περνάς κάποιου τύπου πένθος μετά το θάνατο του παππού σου.

Λίλα μου, καταλαβαίνεις πως το να λέμε για έναν άνθρωπο 83 χρονών με τα τόσα προβλήματα που περιέγραψες στο άλλο σου θέμα, ότι ‘δεν θα πέθαινε αν….’, δεν είναι λογικό. Μήπως όμως έχεις τόση ανάγκη την κατάθλιψη, που ψάχνεις γύρω σου αφορμές για να την πυροδοτήσουν? Χωρίς βέβαια να το κάνεις επίτηδες και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υποφέρεις. Αν όμως έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με αρρωστοφοβίες, αδιαφορία και κατάθλιψη, αφενός η κατάθλιψη γίνεται μια πολύ οικεία αντίδραση / ταμπέλα για κάθε ανασφάλεια ή στενοχώρια, αφετέρου κινητοποιεί τους άλλους να μας φροντίσουν. Μου έκανε εντύπωση που έγραψες στο άλλο σου θέμα, ότι ξεκίνησες αγωγή για κατάθλιψη, ενώ ο παππούς δεν είχε ούτε 20 μέρες που πέθανε. Μήπως θα ήταν καλό τόσο εσύ όσο και οι γύρω σου να μην ονομάζετε τόσο σύντομα κατάθλιψη κάθε υπερβολική αντίδραση? Ή σκέψου μήπως θα ήταν καλό να ψάχνεις κάποιες άλλες διεξόδους, όπως λέει και η stirixi, ή έστω και μια επίσκεψη σε ψυχολόγο αμέσως μόλις νιώθεις ότι σε αγχώνουν οι σκέψεις σου :)