Printable View
παιζει ρολο ποσο λειτουργικος εισαι, οταν πεσεις στο κρεβατι τα χαπια ειναι μονοδρομος, δεν υπαρχει δυναμη που να σε σηκωσει και να σε στειλει στο ψυχολογο. ακομα πιο πολυ αν πιστευεις πως η κατασταση σου ειναι φυσιολογικη και εσυ φταις για την καταντια σου που και αυτο ειναι συμπτωμα της καταθλιψηςQuote:
Originally Posted by betelgeuse
Ειναι καπως περιεργο , στην δευτερη καταθλιψη δεν μπορουσα ουτε μπανιο να κανω αλλα ειχα τις ιδεοληψιες που με εκαναν να πιστευω οτι ειμαι επικινδυνη και πηγα σε ψυχιατρο.
Βεβαια τα χαπια τα πηρα μια εβδομαδα μονο απο φοβο.
Τωρα κανω ομαδκη θεραπεια και στο γκρουπ περιγραφουμε ο καθενας διαφορετικα το πως βιωσαμε την καταθλιψη. Τα κοινα στοιχεια ειναι ελαχιστα. Αλλοι παιρνουν χαπια αλλοι οχι.
Αλλοι ειναι καλα μετα απο λιγους μηνες αλλοι ειναι χρονια με φαρμακα χωρις να αλλαζει κατι.
Για αυτο και εχω καταληξει πως ο καθε ενας που πασχει ειναι διαφορετικη περιπτωση και μαλλον την λυση θα πρεπει να την βρισκει μονος του.
Όμως, τα αίτια της δε βρίσκονται σε αρνητικά βιώματα στη ζωη του ατόμου? Μήπως σε οργανικά αίτια οφείλεται όταν ανεξήγητα, χωρίς να υπάρχουν αρνητικά βιώματα το ατομο βιώνει κατάθλιψη? Μήπως είναι κατι κληρονομητο, δλδ το άτομο το φερνει μαζι του σε λανθάνουσα κατάσταση και αναπτυσσεται ευκολα με το που θα προκύψουν οι καταλληλες για την ασθενεια συνθηκες?Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Άτομα που ειναι επιρρεπεί στο φόβο εχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν στο μέλλον κατάθλιψη? (αφού ο φόβος οδηγει στην εκμεταλλευση του ατομου από άλλους, το αποτρεπει από το να διεκδικήσει και ετσι του στερει ευκαιρίες και γινεται αιτία αδράνειας. Με την πάροδο του χρονου το άτομο συνειδητοποιεί όλα αυτά τα αποτελεσματα του φοβου κι αυτο με τη σειρα του γινεται πρόξενος λύπης, απογοήτευσης και στο τελος οδηγει στην καταθλιψη. Είναι δική μου θεωρία, μπορεί να κάνω λάθος, θα θελα την αποψη σας). Τα φάρμακα βοηθουν στο να ξεπεράσει κανεις το πρόβλημα ή προσφέρουν απλά ηρεμία όσο κανεις είναι υπο την επήρρεια τους?
επειδη η καταθλιψη ανακυκλωνεται τα φαρμακα ανοιγουν τον φαυλο κυκλοQuote:
Originally Posted by ioannis2
Ποσο δικιο εχεις κρινε...Σε μενα ηταν παντελως αγνωστα αυτα τα συναισθηματα,και ποσο μαλλον οτι τα βιωσα ξαφνικα.Απο το πουθενα και χωρις πολυ σοβαρο λογο ειμαι σε μια κατασταση απεριγραπτη..Νιωθω μεσα στο κεφαλι μου τα νευρα μου να τρεμουν..δεν ξερω πως αλλιως να α το περιγραψω,κατα βαθος θελω να κανω πραγματα που εκανα παλια ομως κατι με σταματαει μεσα μου -που μακαρι να ηξερα τι ειναι- και δεν μπορω να τα κανω.Κλαιω με το παραμικρο,τρομερα νευρα και συνχυση,αισθημα απελπισιας ,δεν με χωραει ο τοπος,σκεφτομαι υποσυνειδητα την αυτοκτονια χωρις ομως να θελω να το κανω.Ειπα να πιασω δουλεια μηπως βοηθησει,ομως ειμαι χειροτερα νομιζω γιατι ειναι πολυ κουραστικη και εξαντλητικη ,δεν εχω κουραγιο να κανω τιποτα.Και να μην δουλευα ομως παλι οταν θα εβγαινα για ποτο,αν πηγαινα θαλασσα παλι δεν θα με ευχαριστουσε.Θελω μονο να καθομαι αμιλητη στον καναπε και να κοιταω τηλεοραση η υπολογιστη χωρις στην ουσια να κοιταω..ειμαι στα χαμενα.Ειμαι σε μεταβατικο σταδιο απο σπουδες οχτω χρονων πισω στο σπιτι..Και σαν να μην φτανουν ολα αυτα,εχω τους γονεις και τους γυρω μου να μην καταλαβαινουν τιποτα απ οσα τουσ εξηγω και το μονο που λενε "ολος ο κοσμος ετσι ειναι,εχω περασει εγω καταθλιψεις...!!!" ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΖΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!!! Η καταθλιψη ειναι οντως ασθενεια ρε παιδια η ειναι στο χερι μας και το δημιουργουμε εμεις??
Quote:
Originally Posted by elena60
Ασθένεια είναι καλή μου αλλά πάρτο απόφαση ότι είναι δύσκολο για τους άλλους να καταλάβουν πως αισθανόμαστε εμείς...και το βιωσα και γω ως πάσχουσα...
Πόσο καιρό είσαι έτσι;;
Πόσο σωστά τα έχεις γράψει! Είναι ακριβώς όσα θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω για να καταλάβουν επιτέλους γονείς, συγγενείς, φίλοι, ότι δεν είναι στο χέρι μου να πω ότι θέλω να το ξεπεράσω και να γίνει αυτόματα.Quote:
Originally Posted by Krine
Κουράστηκα να ακούω "Δεν προσπαθείς" και "Κανε κάτι" και "Δεν ντρέπεσαι, ο κόσμος έχει προβλήματα, εσύ είσαι μια χαρά, τα έχεις όλα και κάθεσαι και κλαίγεσαι".
Μόνο όποιος το έχει περάσει ή έχει ενημερωθεί για αυτό μπορεί να καταλάβει και να σε στηρίξει. Ο σύντροφος μου την πρώτη φορά που το περάσαμε δεν ήξερε πώς να μου συμπεριφερθεί και με πίεζε, ήταν επιθετικός και δεν καταλάβαινε γιατί δε θέλω να βγω έξω από το σπίτι ή να κάνω μπάνιο ή να καθαρίσω. Αυτή τη φορά που την περνάμε μαζί πάλι την κατάθλιψη, διάβασε πολύ στο ίντερνετ, πήγε και μίλησε με τη γιατρό μου και με στηρίζει σωστά πλέον. Και μόνο το ότι μου λέει καθημερινά "όλα θα πάνε καλά, μη φοβάσαι τίποτα, εδώ είμαι εγώ", με κάνει να νιώθω τόσο θετικά και μου δίνει δύναμη.
Παροτρύνετε τα άτομα που σας φροντίζουν να διαβάσουν στο ίντερνετ για την ασθένεια, να μιλήσουν με ειδικούς. Θα κάνει τη διαφορά.
Φιλιά σε όλους και καλή δύναμη.
Άτομα συναισθηματικά, με αποτυχίες ή άσχημα συμβαντα στη ζωη τους είναι συνήθως οι φορείς της κατάθλιψης. Δεν ειναι ασθένεια, είναι κατάσταση της σκέψης, προκειται για μια έντονη συνειδητοποίηση για αυτα που του συνέβησαν, ότι δεν αλλάζουν πλέον και έχουν ήδη κατευθυνει εκτός προσδοκιών τη ζωη του. Η εντονη και συνεχης αναμνηση τους διεγείερει έντονα συναισθηματα λύπης, μελαγχολίας, απόγνωσης. Το άτομο νοιώθει πλέον εγκλωβισμένο και σε αδιέξοδο.
Θεραπειες όπως σωστα λέτε ειναι, η ενθάρρυνση, η κατανόηση από τους γυρω και ο καλός λόγος τους και το να βρει το άτομο το κουραγιο να βαλει νεους στόχους και όσο μπορεί να ξεκόψει συναισθηματικά από το παρελθόν του κάνοντας το μια συναισθηματικά άχρωμη αναμνηση.
Lila28, τα "Δεν προσπαθείς" και "Κανε κάτι" και "Δεν ντρέπεσαι, ο κόσμος έχει προβλήματα, εσύ είσαι μια χαρά, τα έχεις όλα και κάθεσαι και κλαίγεσαι" , παρα το ότι θα ανέμενες λόγια ενθάρρυνσης παρά αυτα, σωστά σου τα λένε, δεν έχουν άδικο. Ειναι η κατασταση σκέψης που ονομάζεται κατάθλιψη που σε κρατά σε αδράνεια κι έχει θολώσει το μυαλό σου εμποδίζωντας το από κάθε δημιουργική και χαρούμενη σκέψη που σε κανει να απορρίπτεις τα λόγια τους αυτά. Κατα τα λοιπά όμως έχεις όλες τις δυνάμεις που σου χρειάζονται για να αλλάξεις τη ζωη σου και να πετυχεις πολλά.