Tomhet, μίλησες και για μένα. Σ'ευχαριστώ. Λάθος σπίτι, λάθος χώρα, λάθος timing, λάθος τα πάντα. Αφύσικα τα πάντα. Είμαι σπίτι και θέλω να βγω έξω να σωθώ, βγαίνω έξω και θέλω να τρέξω σπίτι μου να κρυφτώ.
Printable View
Tomhet, μίλησες και για μένα. Σ'ευχαριστώ. Λάθος σπίτι, λάθος χώρα, λάθος timing, λάθος τα πάντα. Αφύσικα τα πάντα. Είμαι σπίτι και θέλω να βγω έξω να σωθώ, βγαίνω έξω και θέλω να τρέξω σπίτι μου να κρυφτώ.
τομ διαβασα τα κειμενα σου κ περα απο τον πονο ψυχής που εχεις κ θα ηθελα να σου πω δυο καλες κουβεντες θα πω κατι ασχετο κ να με συχωρέσεις αλλά γράφεις υπέροχα βρε παιδί μου Υ - Π- Ε- Ρ - Ο- Χ - Α .....................κ οσο για ολα που αναφερεις σου εύχομαι να βρεις τις λύσεις σου σύντομα ,αλλα μια κ μιλάμε για καλλιτεχνική φλέβα να ξερεις οτι η μοναξια κ ευαισθησία ειναι μέρος της κουλτουρας σου...διαισθάνομαι
Πρεπει να αποκτησεις καποιο ενδιαφερον στην ζωη σου δεν νομιζεις φιλαρακι?μια χαρα τα λες πολλοι ανθρωποι εχουν τις αποριες αυτες και συμφωνω δες και λιγο την θετικη πλευρα των πραγματων....
Απαιτείται απο εμένα να επιβιώσω σαν άνθρωπος. Το τί είναι "άνθρωπος" όμως νιώθω πως καθορίζεται απο τι βλέπω όταν είμαι έξω...βλέπω όντα που μοιάζουν με εμένα να γελάνε, να συνομιλούν, να παίζουν, να αγκαλιάζονται, να στηρίζουν ο ένας τον άλλο, να μοιράζονται τα καθημερινά, τα μικρά και τα ανούσια (όχι πως υπάρχει και κάτι άλλο). Και βλέπω και εμένα που δεν νιώθω πως μπορώ να τα κάνω αυτά. Όπου και αν βρεθώ νιώθω πως δεν είμαι στο στοιχείο μου. Που όμως? να στέκομαι στην μέση μιας πλατείας και να μην ταιρίαζω? τι διαφορετικό έχω? αποφεύγω τους καθρέφτες και τις φωτογραφίες μάλλον απο ανασφάλεια, αλλά ωρες ώρες νιώθω πως αν κοιταχτώ η μόνη λογική εξήγηση είναι πως θα είμαι πράσινος με ουρά.Quote:
Originally Posted by John11
Να μην ταιριάζω σε αυτό που γεμίζει τις ζωές όλων? Σε μιά βλακία που θα φέρει χαμόγελο στα χείλη του άλλου? Αν δε μπορώ να συμμετέχω σε αυτό πόσο βλάκας μπορεί να είμαι? Αυτό που πάντα ένιωθα πως με καλύπτει συναισθηματικά είναι ....ντρέπομαι και μόνο που το λέω..."2 μέτρα άντρας" θα έλεγε κάποιος...μια αγκαλιά...και μέσα απο αυτό νόμιζα πως ένιωθα τα πάντα, ότι είχα να μοιραστώ με τον ανθρωπο που κρατούσα. Αυτά πέρασαν λοιπόν. Τα χέρια μου που κάλυπταν το άλλο σώμα και ήταν το μέσο για να νιώθω τώρα υπάρχουν μόνο για να κάνω την μίζερη δουλειά μου και να ανοίγω το γκάζι. Δεν θέλω να κάνουν τίποτε άλλο.
Τώρα βρίσκομαι να κοιτάω το κενό και αυτό εμένα...να μιλάω στο κενό και αυτό σε εμένα. Ίσως εδώ υπερβάλω λίγο....δε μιλώ μόνο στο κενό, αλλά και σε εμένα.
Δεν θέλω αυτό να είναι ο φίλος μου αλλά είναι...ήμουν πάντα μονογαμικός αλλά θέλω να το απατήσω.
Το masterplan είναι να είσαι αυτό που λένε "κοινωνικός". Μόνο έτσι ζεις τη ζωη που σου δάνεισαν. Επιστροφές δεν δέχονται οπότε απλά πρέπει να κάνεις αυτό που πρέπει. Αλλιώς ζηλεύεις...νιώθεις μόνος...αργότερα μισείς...μετά μάλλον τρελαίνεσαι και έχεις φτάσει στα 60 σου χωρίς να έχεις γνωρίσει τίποτα απο αυτά που θα έπρεπε. "Θα έπρεπε"...για αυτό νιώθω έτσι....γιατί θα έπρεπε. Θα έπρεπε να είμαι κοινωνικός. Αλλιώς τσάμπα κόπος στο μαιευτήριο. Συγγνώμη ρε μάνα...άδικα βασανιστηκες.
Φίλοι μου λένε για το που θα πάνε διακοπές πχ.....εγώ σκέφτομαι πως τις μέρες που θα πάρω άδεια απο την δουλειά μου θα με τρώνε οι σκέψεις όλη μέρα. Τι να κάνω? να μην πάρω άδεια ώστε να σκοτώνω λίγες ώρες εκεί απο το να κόβω βόλτες απο το pc στο κρεβάτι και ανάποδα παίρνωντας βαθιές ανάσες μπας και ηρεμήσω? Αυτό δεν είναι μέρος του masterplan...Το αίσθημα αυτοσυντήρησης μου, μου λέει πως κάτι δεν πάει καλά με αυτή την εικόνα.
Σκέφτομαι παράλληλα τον κόσμο που είναι στην παραλία, με τα παιδάκια τους ή το innamorato/innamorata τους. Αυτό είναι το masterplan...Κατευθείαν γίνεται ένας πόλεμος στο μυαλό μου..."αυτή είναι ζωή"..."αυτά δεν είναι για μένα"...και μόλις ξεστομίζω αυτες τις δυο φράσεις συνειδητοποιώ που καταλήγουμε γιατί τα πιστεύω και τα δύο.
Οτιδήποτε βλέπω το θεωρώ αληθινό. Κάποτε έβλεπα και την αγάπη μπροστά μου. Τώρα φυσικά και όχι.Quote:
Originally Posted by John11
Οπότε για τις "θεωρίες", φυσικά και πιστεύω πως ισχύουν καθώς το βλέπω με τα μάτια μου. Όχι δεν έχω πει σε κάποιον "τον πόνο μου" και κυλίσαμε μαζί...όπως είπα εξάλλου ντρέπομαι αφάνταστα καθώς όσοι με ξέρουν έχουν μια αρκετά διαφορετική εικόνα για μένα. Ξέρουν πως είμαι σχετικά μοναχικός αλλά όχι με την κακή έννοια.
Θα "κατηγορίσω" την δασκάλα αγγλικών που είχα πριν περίπου 12-15 χρόνια που ενώ ήμουν στο άνθος της ηλικίας μου και σχετικά παιδάκι ακόμα έκανε την διάγνωση που δεν είχε κάνει ποτέ κανείς. Πάνω σε συζήτηση που είχαμε περί ανέμων και υδάτων μου το είπε ξεκάθαρα, "you're a bit of a loner aren't you?". Τότε γέλασα φυσικά...Το θυμάμαι όμως ξεκάθαρα.
Δεν έχω κυλίσει λοιπόν με κανέναν, και προς θεού δεν θέλω να προβάλω το βάρος που νιώθω σε κάποιον άλλο. Αυτό για το οποίο είμαι όμως σίγουρος είναι πως προσελκύεις κάποιον με χαμόγελο, όχι με δάκρυ. Και τα βλέματα σας δεν γίνεται να συναντηθούν όταν κοιτάς κάτω. Ούτε μπορείς να κάνεις τον άλλο να νιώσει καλά όταν δεν μπορείς να του προσφέρεις αυτό που βλέπω στους άλλους. Γιατί εκείνος/εκείνη θα είναι άνθρωπος. Εγώ...δε ξέρω.
Οπότε θεωρώ εκ φύσεως αδύνατο να συναντηθούν δύο άνθρωποι κάτω απο αυτές τις συνθήκες. Συναισθηματικοί μπορούν όλοι να είναι...απο τον τύπο που γράφει τους στίχους σε σκυλάδικα και αυτόν που βάζει βολάνη τέρμα και περνά κάτω απο το σπίτι σου μέρα μεσημέρι και σε κάνει να εύχεσαι πως είχες για θεία την Βασιλειάδου, μέχρι και τον ερωτευμένο που γίνεται ποιητής για να εκφράσει την αγάπη του. Μπροστά όμως στο κενό, νομίζω πως όλοι δειλιάζουν.
Και στο κάτω κάτω το πιο απλό απο όλα είναι το...πως να βοηθήσει κάποιος? Θα μου πεις, τι ήρθες να κάνεις εδω αν όχι για βοήθεια? Δε ξέρω ακριβώς. Πως να βοηθήσει λοιπόν κάποιος? Να με πάρει απο το χέρι και να με κάνει "ανθρωπο"? ή μήπως να μοιραστεί μαζί μου την σιωπή και το βλέμα και τίποτα παραπάνω? Και γιατί να το κάνει αυτό? Γιατί να μην πάει κάποιος μια βόλτα να γελάσει με φίλους και αντί αυτού να βρεθεί να κοιτάει τον ουρανό με έναν ξένο? Η φοβία μου είναι αυτή...πως δεν ταιριάζω με τίποτα.
Ηλιάννα δεν γράφω υπέροχα σε καμμία περίπτωση...είμαι πνιγμένος μέσα στις σκέψεις μου και ούτε αυτό δε μπορώ να κάνω. Σε ευχαριστώ πάντως για την προσπάθεια σου να τονώσεις το εγώ μου. Μπερδεύτικα για το αν θα έπρεπε να κοκκινήσω αλλά τελικά έκλαψα. Η δικτυακή αγκαλιά είναι μάλλον καλύτερη απο την καμία αγκαλιά.
Δέσποινα μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι, μιας που η ατακτη υποχώρηση είναι μέρος της καθημερινότητας μου και εμένα...Δυστυχώς όμως δεν νιώθω αρκετά δυνατός ώστε να προσφέρω την παραμικρή βοήθεια η συμβουλή.
Κοίτα όμως που οποιοσδήποτε θα έλεγε το ανθρώπινο "κάνε κουράγιο, μην το βάζεις κάτω" κλπκλπκλπ... Νιώθω παράξενος που δεν το λέω, αλλά το συναίσθημα αυτό δεν είναι αρκετό ώστε να με κάνει να το πω έστω και σε δεύτερο χρόνο. Δεν είναι κυνισμός, ούτε και δεν θέλω να σε βοηθήσω...πιστεψέ με σε τετοια ζητήματα νιώθω πολύ ευάλωτος. Είμαι όμως ασήμαντος για να δίνω κουράγιο ή συμβουλές. Ζήτα καλύτερα απο την Ηλιάννα ...φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα με αυτά!
Μάκη τι ενδιαφέρον? Το ξέρω πως "πρέπει" γιατί αυτό φαίνεται να είναι το κλειδί για να πραγματοποιήσεις αυτό που λένε "ζω" αλλά δεν βλέπω το πως αφού πλέον δεν έχω κανένα ενδιαφέρον και όλα μου φαίνονται ψεύτικα. Θα μπορούσα να σου πω με τι έχω ασχοληθεί στη ζωή μου, φοβάμαι όμως και θα συγκρατήσω την ανωνυμία μου, αλλά το θέμα είναι πως τα παράτησα όλα σε μιά περίοδο που τα μάτια μου έβλεπαν μόνο κάποια άλλα μάτια και πλέον δεν νομίζω ότι έχει κανένα νόημα να ασχοληθώ ξανά με τίποτα. Όχι γιατί θρηνώ την απώλεια της σχέσης. Θρηνώ την απώλεια του ποιος ήμουν πριν. Βουτήματα και κονιάκ κανείς...?
Nομιζω οτι αρνεισαι να ζησεις...
Ειπες... "Το ξέρω πως "πρέπει" γιατί αυτό φαίνεται να είναι το κλειδί για να πραγματοποιήσεις αυτό που λένε "ζω" αλλά δεν βλέπω το πως αφού πλέον δεν έχω κανένα ενδιαφέρον και όλα μου φαίνονται ψεύτικα. Θα μπορούσα να σου πω με τι έχω ασχοληθεί στη ζωή μου, φοβάμαι όμως και θα συγκρατήσω την ανωνυμία μου, αλλά το θέμα είναι πως τα παράτησα όλα σε μιά περίοδο που τα μάτια μου έβλεπαν μόνο κάποια άλλα μάτια και πλέον δεν νομίζω ότι έχει κανένα νόημα να ασχοληθώ ξανά με τίποτα. Όχι γιατί θρηνώ την απώλεια της σχέσης. Θρηνώ την απώλεια του ποιος ήμουν πριν. "
Καταρχας μην βαζεις σε αυτην την δεδομενη στιγμη την λεξη "πρεπει"...Αν δεν θες ΕΣΥ, τιποτα δεν γινεται....
Επειτα,δεν ξερω με τι εχεις ασχοληθει, ομως πιστευω απλα οτι εχεις περισσοτερη δυναμη απο οσο νομιζεις....απλα καπου την εχεις κρυμμενη! Ολοι εχουμε μια δυναμη μεσα μας... Απλα ή εχεις βολευτει να βλεπεις ετσι τα πραγματα, ή δεν θες να το παραδεχτεις, γιατι φοβασαι...φοβασαι οτι αν πας παρακατω, θα θαψεις την προηγουμενη σου σχεση... (νομιζοντας οτι την προδιδεις ετσι...)
Οταν κανουμε σχεσεις, θελοντας και μη, αλλιωνομαστε και εμεις.... αλλοι γινομαστε καλυτεροι, αλλοι παλι βλεπουμε την ζωη μας απαισιοδοξα μετα απο εναν χωρισμο... Πολλες φορες μας βολευει να "πεφτουμε" γιατι πιο ευκολο ειναι να ειμαστε "το θυμα" παρα "ο νικητης".... Το να λεμε οτι φταιει ο αλλος για την κατασταση μας, μας βολευει... Ολα ομως αλλαζουν οταν πουμε οτι φταιμε εμεις και παρουμε την κατασταση στα χερια μας!
Μου ειναι αδιανοητο να πιστεψω οτι εχεις παραδωσει τα οπλα! Ξερεις, οτι οταν κατι τελειωνει, εκεινη την στιγμη, αρχιζει κατι αλλο? Στο χερι σου ειναι να το στρεψει προς το μερος σου... Σκεψου λιγο θετικα βρε παιδι μου...Ακομα και αν υπαρχουν ανθρωποι που θα ηθελαν να ειναι διπλα σου, με το να σε βλεπουν να αρνεισαι να ζεις και να εισαι παντα καταθλιπτικος, δεν τους βοηθας να σταθουν διπλα σου... Και ακομα και να δεν το δειχνεις, να εισαι σιγουρος, οτι φαινεται στα ματια σου, στην χροια της φωνης σου και γενικα στην αυρα σου ολη η αρνητικη ενεργεια που προβαλεις...
Για εμενα, οταν παρεις αποφαση να αλλαξεις, ειναι μονοδρομος.... ή το κανεις, ή παρασυρεσαι και ζεις μια ζωη χωρις να διεκδικεις τιποτα ζώντας με τα ψιχουλα που ισως σου πεταξει καποιος...παιρνοντας αξια απο καποιον που μπορει να σου πει καποια στιγμη μια καλη κουβεντα, αλλα και μειονοντας τον εαυτο σου καθε φορα που καποιος θα εχει να πει κατι αρνητικο για εσενα... Μη δινεις το δικαιωμα σε κανεναν να παιζεις με τα συναισθηματα σου, και ορισε την αξια σου σαν ανθρωπος, κρινοντας μονο εσυ τον εαυτο σου, για ο,τι εχεις κανει, και δεν εχεις κανει....
Εχεις αναλογιστει οτι ο καθε ανθρωπος ειναι ξεχωριστος? Αν εχεις επιλεξει να κανεις πραγματα που ξεχωριζουν ή δεν ακολουθει "η μαζα", μπραβο σου! Θελει ΔΥΝΑΜΗ να κανεις κατι που δεν κανουν οι αλλοι... Μιλησες για "μονογαμικοτητα"... ειναι κακο να επιλεγει κανεις να ειναι δοσμενος σε εναν ανθρωπο??? Δεν το νομιζω... ειναι επιλογη... καποιοι συμφωνουν, αλλοι διαφωνουν.... γιατι να σε ενοχλει αυτο? ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΡΕΣΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.... Και στο κατω κατω, το τι θα επιλεξεις να κανεις εσυ στην ζωη σου και ποιο δρομο θα ακολουθησεις αφορα ΜΟΝΟ εσενα....μην ασχολησαι αν αρεσουν οι αποψεις σου ή οχι...
"Απαιτείται απο εμένα να επιβιώσω σαν άνθρωπος. Το τί είναι "άνθρωπος" όμως νιώθω πως καθορίζεται απο τι βλέπω όταν είμαι έξω...βλέπω όντα που μοιάζουν με εμένα να γελάνε, να συνομιλούν, να παίζουν, να αγκαλιάζονται, να στηρίζουν ο ένας τον άλλο, να μοιράζονται τα καθημερινά, τα μικρά και τα ανούσια (όχι πως υπάρχει και κάτι άλλο)."
Ολοι αυτοι ομως που εσυ αποκαλεις ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ μπορει να εχουν περασει και πιο δυσκολα απιο εσενα...ολοι αυτοι καποια στιγμη πονεσανε, κλαψανε, χασανε καποιον, πενθησανε, αρρωστησανε, καταστραφηκαν, απογοητευτικα... ομως οπως ειδες, ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ, ΠΑΙΖΟΥΝ, ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ...Ή τουλαχιστον, ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ!
Αυτο που μαλλον πρεπει να καταλαβεις και να βαλεις στο μυαλο σου, ειναι οτι ετσι ειναι η ΖΩΗ.... Παντα θα πεφτεις και θα σηκωνεσαι... Ετσι ειναι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, δεν εκτιμανε παντα ολοι οσα εμεις τους προσφερουμε.... Με καποιους ειναι δικαιη, με καποιους αδικη... ξερεις ομως ποσοι εχουν καει, εχουν πεθανει αλλα εχουν ξαναγεννηθει απο τις σταχτες τους???
Σταματα να αρνησαι την δυναμη σου και προσπαθησε να βγεις απο αυτην την τρυπα που εχεις πεσει.... Οταν πιανεις τον εαυτο σου να κανει αρνητικες σκεψεις, σταματησε τον! Μην σκεφτεσαι και πολυ τα πραγματα,γιατι θα βαλτωσεις... Ζησε πιο αυθορμητα την ζωη σου... χωρις πολλα πολλα....ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ!
(αυγνωμη αν μιλησα καπου αποτομα ή σκληρα...)
Ηλιάννα δεν γράφω υπέροχα σε καμμία περίπτωση...είμαι πνιγμένος μέσα στις σκέψεις μου και ούτε αυτό δε μπορώ να κάνω. Σε ευχαριστώ πάντως για την προσπάθεια σου να τονώσεις το εγώ μου. Μπερδεύτικα για το αν θα έπρεπε να κοκκινήσω αλλά τελικά έκλαψα. Η δικτυακή αγκαλιά είναι μάλλον καλύτερη απο την καμία αγκαλιά.
δεν ξερω τι λες πάντως είσαι ανθρωπός με ΠΟΛΥ περιεχόμενο ..λίγο από αυτό να εκμεταλλευτείς νομίζω θα βελτιώσεις τη ζωούλα σου κ όσο γιαυτό που γράφεις ότι ο λογος μου σε συγκίνησε νιώθω το ιδιο αυτή τη στιγμή...ξερεις η ενωση των ανθρώπων είτε με κρικο την αγαπη είτε την καλοσυνη είτε οτιδήποτε που τον κανει να νιωθει μια αγκαλιά είναι πηγή ζωής ..οπότε με δυο κουβεντες πηρες κ πηρα απο σενα κατι όμορφο ..σου στελνω μια αγκαλιά όλη εχουμε αυτή την ανάγκη κ πάλι θα σου χτυπήσω τον κώδωνα ..ΤΟΜ ΕΙΣΑΙ ΑΞΙΟΣ ΝΑ ΣΤΡΙΨΕΙΣ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ..ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ ΧΩΡΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ..
Tomhet....βρεθηκες για λιγο στον πυρηνα της γης ε;..ακριβως στο κεντρο.....κι ηταν το φως τοσο εκτυφλωτικο και πυκνο....κι η ζεστασια τοσο απολυτη και κυκλωτικη, ποτισε τις φλεβες και καθε σου κυτταρο.....κι ησουν εκει....οπως δεν ησουν ποτε...πουθενα αλλου.....
ομως η πορτα ανοιξε ξαφνικα και πεταχτηκες βιαια εξω....
σου χω νεα..... εισαι εξοριστος φιλε μου...κι η πατριδα σου..ειναι μακρια ,χαμενη για παντα.......
το συστημα ηλεκτροδοτησης καηκε.....και τα καλωδιακια που απομειναν ζωντανα υπολειτουργουν..........
βαλε μπροστα την γεννητρια και προχωρα....δεν υπαρχουν απαντησεις.......
υπαρχουν κι αυτοι οι ανθρωποι......... που μενουν εξοριστοι.... γιατι μια μονο πατριδα αναγνωριζουν..............
Δεν είσαι ακόμη έτοιμος να πας παρακάτω. Αυτό καταλαβαίνω εγώ.
Εξακολουθείς να παραμένεις πιστός σε κάτι που έχει τελειώσει, αλλά μάλλον δεν τελείωσε ακόμη μέσα σου. Κάποια στιγμή θα γίνει.
Εκτός αν αποφασίσεις να εγκλωβιστείς για πάντα σε αυτό που νιώθεις τώρα, πράγμα απίθανο κατά τη γνώμη μου.
Eγω απορω πως κατσατε και τα διαβασατε αυτα τα σεντονια!!!
Tomhet ωφειλω να σου πω οτι εχεις συγγραφικο ταλεντο.. διαβασα κ τα δυο μηνυματα σου χωρις να το καταλαβω.. μου δημιουργησες εικονες κ περιεγραψες με πολυ ωραιο τροπο κ τα δικα μου συναισθηματα.. μαλλον ειμαστε πολλοι αυτοι που νιωθουμε ξενοι σε αυτη την κοινωνια.. πιστευω το προβλημα δεν ειναι δικο σου.. απλα γεννηθηκες σε λαθος χωρα, γιατι ειμαι σιγουρη σε καποια αλλη (βορεια) θα ενιωθες πιο οικεια.. αν βρεις καποια καλη ευκαιρια, θα σου προτεινα να φυγεις να δουλεψεις για ενα διαστημα στο εξωτερικο σε καποιο μερος το οποιο μεσα σου νιωθεις οτι σου ταιριαζει καλυτερα
το κενο που νιωθεις πιστευω οφειλεται οχι μονο στο γεγονος οτι δεν εχεις καποιον δικο σου ανθρωπο να συμμεριστει τα συναισθηματα σου,αλλα κ στη γενικοτερη κατασταση που επικρατει στο εργασιακο κομματι, στο οτι δεν σε γεμιζει η δουλεια σου, δεν πληρωνεσαι, δεν διοχετευεις καπου τη δημιουργικοτητα σου
ασχολησου πιο εντατικα με τη συγγραφη, σου ταιριαζει κ ειναι ενας πολυ δημιουργικος τροπος αυτοψυχαναλυσης
@nflu...σε ευχαριστώ.
@marian_m
Δεν νομίζω πως μένω πιστός σε κάτι που έχει τελειώσει...όπως είπα φρόντισα να το καταστρέψω εγω συνειδητά. Νιώθω πως τα κατάφερα. Θα με βόλευε νομίζω να έλεγα πως είμαι ακόμα αγκιστρωμένος γιατί θα ήξερα τι λάθος κάνω. Το "λάθος" που κάνω όμως είναι αυτό που με χαρακτηρίζει. Να προσπαθήσω να το αλλάξω? Φοβάμαι για το τι θα χάσω ακόμα απο εμένα.
@mariaanna0
Έχεις δίκιο για τα πάντα...πήρες το φιλμ και εμφάνισες τις αδυναμίες μου. Εκτός απο ένα πράγμα...Θεωρώ πως εγώ φταίω και γιαυτό δε μπορώ να κάνω αυτό που περιγράφεις ως "παιρνω την κατάσταση στα χέρια μου". Πως να το κάνω όταν ξέρω ότι έχω άδικο? Όταν ξέρω ότι το φταίξιμο είναι η αδυναμία μου? Να ξέρω πως το όπλο δεν έχει ούτε έναν κενό θάλαμο αλλά να ρισκάρω? Έτσι μου φαίνονται τα πάντα. Δεν είναι καν ρίσκο αυτό, είναι βέβαιο το αποτέλεσμα. Εγώ φταίω.
Είναι πολλοί που έχουν περάσει πιο δύσκολα απο εμένα. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το χάσμα αυτό. Το σέβομαι όσο δεν φαντάζεσαι. Σέβομαι και την δύναμη τους να συνεχίσουν. Είναι η δύναμη που βλέπω σε αυτούς, η ίδια δύναμη που δεν βλέπω σε εμένα που με κάνει να φοβάμαι ακόμα περισσότερο ότι φταίω εγώ όμως.
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που μου χάρισες.
@kalopisti
Καλως όρισες στο club των ανθρώπων που με έκαναν να δακρυσω. Τα παπούτσια που μου δίνεις μου είναι πολύ μεγάλα και δε μπορώ να τα φορέσω. Είμαι πιο μικρός άνθρωπος απο ότι νομίζεις.
@κανέναν
Μην είσαι θυμωμένη με τα πάντα. Όλοι κάνουν λάθη. Επέτρεψε αν θες το δικό σου λάθος να είναι το να είσαι θυμωμένη...μπορείς να το αναγνωρίσεις και να μάθεις απο αυτό όμως.
Έχει πολύ ωραίο καιρό πάντως σήμερα το βράδυ...ένα αεράκι σε σχέση με τις τελευταίες μέρες...και ξέρω πως δε θα μου πεί όχι σε μιά βόλτα. Θα μουγκρίσει απαλά αλλά αγχωμένα στην αρχή και μετά θα αντιδράσει ανάλογα στο άγγιγμα μου. Υπάρχουν μέρες που δεν θέλει πολλά πολλά και το σέβομαι, υπάρχουν μέρες που της αρέσει να με κάνει να προσπαθώ να κρατηθώ πάνω της.
Ξέρω ότι θα κάνω λάθος και εδώ όμως κάποτε...θα την εμπιστευτώ υπερβολικά. Το αναγνωρίζω και μαθαίνω και εγώ απο αυτό, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν...ετσι θα συμβεί ξανά.
Πολύ μεγάλο πράγμα η κατάλληλη παρέα...βλέπεις δεν της έχω μιλήσει ποτέ. Η επικοινωνία μας γίνεται χωρίς λέξεις. Δεν γνωριζόμαστε πολύ καιρό, μην νομίζεις. Μου έχει κρατήσει όμως παρέα όπως θα ήθελα και αυτό σημαίνει πολλά για μένα. Σιωπηλά και αγαπημένοι και πάντα όταν με αφήνουν όλοι οι άλλοι μόνο. Συμβαίνει συχνά όμως.
Όπως και η νύχτα. Όχι δεν είμαι μπεκρής, ούτε τοξικομανής. Ούτε γυρνώ ψάχνωντας συντροφιά τα βράδυα. Όπου σταθώ την έχω πάντα...απλά δε μπορώ να την αγγίξω και νιώθω ότι ποτέ δε μου φτάνει. Τον ίδιο ουρανό έχω απο πάνω μου να με κοιτά όπως και παλιά απλά δεν του έδωσα ποτέ σημασία. Δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ όμως και δεν έχει κάτι να κερδίσει απο εμένα. Χαρίζεται σε όλους και δεν προδίδει κανέναν. Γιατί δεν μπορώ να μάθω τίποτα απο αυτόν?
Έχω περάσει ώρες ατελείωτες μόνος να κοιτώ και όμως δεν έμαθα κανένα απο τα μυστικά του. Γιατί εγώ νοιάζομαι, πληγώνω και πληγώνομαι. Δε με βλέπεις που σε κοιτώ πίσω απο την φιμέ ζελατίνα. Σε έχω ήδη πληγώσει.
Χιλιοειπωμένη και η φράση "η ζωή είναι μικρή". Τα δικά μου βράδυα περνούν αργά όμως. Το επόμενο πρωί τα θυμάμαι μακρυνά. Ίσως να φταίει οτι δεν είχαν κάτι συγκεκριμένο.
Εδώ αρχίζει να σκοτεινιάζει ο πίνακας. Θα πιάσω το πινέλο, θα αδειάσω τα άλλα χρώματα και θα κρατήσω το μαύρο στο χέρι. Πόσο έυκολα το βαριέσαι το μαύρο? Αρκετά θα έλεγα. Είναι μυστικιστικό, προκλητικό, γεμάτο ερωτηματικά. Μέχρι να ποθήσεις κάτι άλλο γιατί το μαύρο είναι αυτό που σου υποσχέθηκαν....μαύρο. Και δεν σου είναι αρκετό. Με έκανες και το άδειασα όμως όλο...τωρα? τώρα που ήταν το μόνο χρώμα που είχα...γιατί μου το αλλάζεις? Κατάλαβα...ανθρώπινο είναι. Συγγνώμη με είχε συνεπάρει το γεγονός ότι μου ζήτησες το αγαπημένο μου χρώμα και βιάστηκα να το μοιραστώ.
Πού να ήξερα οτι είναι ανθρώπινο να χρησιμοποιείς σύριγγες, περιορισμούς, μέτρα και σταθμά. Όλα αυτά ήρθαν μετά απο εμένα. Εγώ απλά βρέθηκα δίπλα στην μηλιά και εσύ νόμιζες ότι πεινούσα. Να πω όχι στο κέρασμα? Και πως θα σου έπιανα κουβέντα?
Με τα μαύρα σου μαλλιά και τα στρώματα απο ρούχα. Το παραμύθι αυτό έχει ήδη λογοκριθεί... απο εμένα. Μιλάει μόνο για λήθη και όχι για έρωτα. Για αυτόν φρόντισε το φίδι. Το είχα δει πως σε κοιτούσε όμως.
Τώρα σέρνομαι εγώ και αυτό έβγαλε πόδια. Απο αλαζονία, τέσσερα. Πως να συναγωνιστείς με κάτι τέτοιο?
Και ο αγώνας είναι σε γνώριμο του έδαφος. Το δικό μου είναι στην μέση του πουθενά. Στην έρημο, ένα βράδυ σαν αυτό...με αεράκι να σου φέρεται απαλά. Και μόλις πέφτει η σημαία να τρέχω προς όλες τις κατευθύνσεις. Να σκίζεται η σάρκα μου μην ξέροντας προς τα που να πάει. Το πιο δυνατό κομμάτι να θέλει να πάει μπροστά, το αδύνατο να τρέχει πίσω. Υπάρχει όμως και το κομμάτι που δεν τρέχει αλλά μένει εκεί. Το κομμάτι αυτό θα μετανιώσει μετά. Για την προσπάθεια που δεν έκανε, για την γνώση που νόμιζε πως είχε...για την σιγουριά που αισθανόταν ότι όλα είναι μάταια. Θα κάτσει να σκεφτεί...να αναλύσει.. Φυσικά θα είναι αργά μετά. Όχι γιατι θα χάσει τον αγώνα αλλά γιατί θα χάσει τον υπόλοιπο εμένα.
Κάθε βράδυ γυρνώ λιγότερος απο ότι ξεκίνησα.
γιατι σε εκανα να δακρυσεις? δεν θεωρω τραγικο το να ψαξεις για κατι καλυτερο στη ζωη σου ή να παλεψεις για τα ονειρα σου.. πιστεψε στον εαυτο σου κ μην τον ριχνεις, γιατι μεχρι στιγμης αυτο μου βγαζεις.. παραεισαι εξυπνος μαλλον κ ισως γι'αυτο νιωθεις οτι υστερεις σε αυτη τη δικτατορια της βλακειας που ζουμε... μην το βλεπεις σαν μειονεκτημα, καλο ειναι! :)
υ.γ. τελειο το κειμενο σου...
Πρόσφατα κάποιος άνθρωπος που σέβομαι πολύ, μου είπε ότι αυτό που τελικά ψάχνουμε όλοι είναι ο Θεός, απλά τον ψάχνουμε σε λάθος μέρη και γεμίζουμε το κενό που τελικά προκύπτει με τα διάφορα είδη "καλοπέρασης" ή επιτυχίας ή όλα αυτά που θεωρούμε τόσο σημαντικά μα είναι τελικά τόσο προσωρινά και ίσως ανούσια... (ή κάπως έτσι μου το είπε).Quote:
Originally Posted by Tomhet
Μόνο τα δύο πρώτα μηνύματά σου διάβασα και σκέφτομαι, σε σχέση και με αυτό που έγραψα παραπάνω... οι πιο πολλοί από μας αρκούνται σε όλα αυτά τα υποκατάστατα και συχνά δεν παίρνουν καν μυρωδιά τι παίζει...αλλά είναι και κάτι άνθρωποι τελικά που δε μπορούν από τη φύση τους να γεμίσουν με τα ψεύτικα, και νιώθουν πως δε χωράνε πουθενά...και όλο κάτι ψάχνουν γιατί δεν τους ταιριάζουν όλα αυτά τα μάταια, και όλο ψάχνουν το νόημα...μάλλον είσαι ένα από αυτά τα πολύ ξεχωριστά άτομα. Οπότε συνέχισε να ψάχνεις...ίσως και προς μια τέτοια κατεύθυνση.
Επίσης από τα μηνύματά σου μου φαίνεται απίστευτα τρυφερό άτομο... ή αυτό ή ξέρεις να χειρίζεσαι πολύ καλά το λόγο :)
Καμια φορα τα πιο απλά πράγματα είναι τα πιο δύσκολα. Το να αναπνέεις, το να βλεπεις, να νιώθεις, να ζεις. Ισως να μην έμαθα πως. Ίσως οι πνευμονες μου είναι αδύναμοι, τα μάτια μου θολά, η καρδία μου σε αρρυθμία και η ζωη μου.....?
Πως μπορώ να ζω "λάθος" και αν υπάρχει αυτό, ποιο είναι το σωστό? Λένε να πιέσω τον εαυτό μου για να ζήσω... αυτό που κάνω τώρα τότε πως λέγεται?
Οταν τα βράδια είναι οι ώρες ατελείωτες και ο δρόμος φαντάζει η μόνη λύση, γιατί ούτε αυτό είναι αρκετό? Αφου δεν εχω τίποτε άλλο.
Οι συμβουλές κινούνται πάντα σε αυτά που ξέρω ήδη... ασχολήσου με κάτι, γνώρισε κόσμο, γίνε κοινωνικός...Γιατί να νιώθω ότι όλα αυτά μου είναι το πρόβλημα? Γιατί να ασχοληθώ?
Γιατί να γνωρίσω κόσμο? Γιατί να γίνω κοινωνικός αν όλα αυτά δεν μου είναι ευχάριστα? Για να κερδίσω τι? Πόνο? Απογοήτευση? Τα ίδια δηλαδή που έχω και τώρα. Το ξέρω όμως οτι κάτι δεν είναι σωστό...το βλέπω.
Γιαυτό λοιπόν δεν άλλαξε τίποτα, απλά κέρδισα λίγο χρόνο...δεν περίμενα κιόλας να κόψει κάποιος ταχύτητα για να συμβαδίσει με τη ζωη μου. Ισως να το φαντάστηκα για λίγο, να το ευχήθηκα αμέσως μετά, ακόμα και να το πίστεψα αργότερα! ..μόνο για να απογοητευτώ απο το ποίος είμαι στο τέλος.
Τα τζάμια είναι θολά για κάποιο λόγο...όχι όμως απο πόθο...απο ντροπή. Και είναι τόσο καιρό έτσι που απλά μάλλον πρέπει να μείνουν έτσι. Όχι, δεν ειναι ένας χρόνος...είναι 29.
Και να, όπως σου μιλάω τώρα, μιλάω και σε εμενα όταν είμαι μόνος. Ούτε τότε όμως ο διάλογος είναι αυτό που θα ήθελα. Τίποτα απο αυτά δεν είναι αυτό που θα ήθελα. Δεν είναι καν συμβιβασμός! Είναι άγχος, ντροπή, φοβία και απογοήτευση. Η αγία τετράδα, πανταχού παρούσα. Σε αυτό πιστεύω...και με αγχώνει, με κάνει να ντρέπομαι, με φοβιζει αλλά τουλάχιστον δεν με απογοητεύει ποτέ! Μονάχα όταν απο χαζομάρα ξεχνιέμαι για λίγο...αλλά δε φταίει αυτή.
Σήκω...πήγε η ώρα 3:00...τι κάνεις? Δεν στριφογύρησες αρκετά? Τι κέρδισες? Ώρα να χάσεις λίγο ακόμα, με όποιο τρόπο μπορείς. Βγες εξω να δεις τους αδειους δρόμους...στο κιτρινο φως της αθηνας το βραδυ ολα φαινονται αλλιώς και ζωη έχει παει καπου δεν μπορεις να πας εσυ τωρα. Και αναρωτήσου, που ειναι όλοι? Δε θα σου αρέσει η απάντηση αλλά θα το κάνεις έτσι κ αλλιώς.
Αναρωτήσου τι κάνεις εκεί μετά...ουτε σε αυτό θα σου αρέσει η απάντηση αλλά θα το κάνεις
κ αυτό. Θες λοιπόν να γυρίσεις τώρα πίσω? ....αστεία πράγματα...
Και εσύ...εσύ μην λες οτι σε άγγιξαν ποτέ τα λόγια μου...μην λες οτι μοιράστηκες ποτέ κομμάτι απο το μυαλό μου. Απλά κοίτα τα και κούνα το κεφάλι. Γύρνα πίσω στο δικό σου ξεχωριστό μαυρο και άσε με εμένα στο βρώμικο λευκό μου, να μην σε ακουμπώ, να σε μην σε συγκρίνω, να μην σου λεω ζήσε και να μην μου λες οτι λεω παραμυθια!
Μήπως είναι πλέον αργά για οτιδήποτε? Έτσι πιστεύω...να πεθάνω όμως προσπαθώντας? Απογοητευμένος απο την αποτυχία? Ή με την ψευδαίσθηση οτι μπορούσα αλλά δεν προσπάθησα?
Κάπως το δεύτερο μου ακούγεται καλύτερο.
Θα ήθελα να μην το διάβαζες ολο αυτό...θα ήθελα όμως περισσότερο να μην το έγραφα.
...και εσυ θα μπεις μεσα απροσκλητος...
Θα χτυπησεις τις μυτες και τις φτερνες των παπουτσιων σου στο πατωμα να τιναξεις το χωμα...θα βγαλεις το παλτο σου και θα με δεις εκει...στο ιδιο σημειο που με αφησες. Στην ιδια πολυθρονα τοσα χρονια. Θα δεις το προσωπο μου προβληματισμενο..σχεδον σκεπτικο. Τα φρύδια μου ανασηκωμενα, το μετωπο μου ζαρωμενο.. Θα με πλησιασεις και θα με χτυπησεις φιλικα στον ωμο....πάλι εσυ? καθησε, τι αλλο να σου πω? Παντα εδω καθε βραδυ σε περιμενω και δεν αργεις ποτε. Αν σε βαρεθηκα? Αν θα ηθελα καποιον αλλο στη θεση σου? Ισως οχι. Ισως κάτι να αγγίζουν τα χερια μου και κάτι να βλέπουν τα μάτια μου...αλλα......Κάθησε λοιπον και κάνε μου παρεα...πες μου για το πως ειναι έξω και το τι χάνω. Πές μου για το πως είμαι και το τι δεν μπορώ να κάνω. Μόνο μην βγάλεις ήχο και μην με κοιτάξεις στα μάτια. Μην μου πεις οτι βλεπεις κατι που δεν ειμαι και μην μου χαλασεις την σιωπη. Ασε το I love you more than you'll ever know απο Gary Moore να παιζει και ασε την καρδια μου να τρανταζει το σωμα μου καθως συγχρονιζεται με τον ρυθμο του. Και οταν κλαιει η LP ασε με να κλαιω και να ξερεις γιατι.
Και ολα αυτα που με εκαναν να νιώθω δυνατός? Ούτε καν ο θυμός πλεον? αντικαταστάθηκε και αυτο απο την θλίψη...πανε ολα με τον καιρο...Μα εγω δεν άλλαξα...
Τώρα είμαι μέσα....στο "σπιτι"...στο "δωμάτιο".
Παράξενα πραγματα...ποιανου το σπιτι? ποιανου το δωματιο? Δανεικά ειναι ολα και μη δεδομενα..όπως καθε τι με εκανε χαρουμενο και να νιωθω ασφαλεια.
Τι και αν ο υπολογιστης μου εκλεισε απροοπτα ενω το εγραφα ολο αυτο? Εφυγε απο τη δικη του μνημη, στην δικη μου ομως ειναι ολα εδω ακομα.
Δεν εχω ορεξη να βγω αποψε. Ειναι παραξενο να λεω αυτη τη φραση γιατι στο στομα οποιουδηποτε αλλου εχει τοσο διαφορετικη εννοια.
Ποσο αποκοσμο με κανει να νιωθω και αυτο....
Επέλεξα λάθος εδαφος να αφήσω την γραμμή μου ...να πω, "να ημουν και εγω εδω!"
Σαν τους ερωτευμενους που χαραζουν τα δεντρα με καρδουλες...σαν τα παιδια που γραφουν στα θρανια.
Σαν τους χαζους που γραφουν στην αμμο...αυτο εκανα και εγω. Θα σβήσει λοιπον με τον αερα, με την θαλασσα, μα χειροτερα ειναι οταν το σβησουν οι αλλοι περνωντας απο πανω.