Printable View
εχεις απολυτο δικιο.τα σογια δεν με νοιαζουν καθολου καθως ολοι γνωριζουν την κατασταση απο κοντα και ξερουν τι συμβαινει.δεν με χαλαει η αληθεια.θα οπλιστω με δυναμη να αντιμετωπισω για μενα και τα παιδια μου την κατασταση.τα πραγματα θα χειροτερευουν και πρεπει να γινω λιγοτερο ενοχικη αν θελω να βγω αλωβητη απο αυτο που περνω.με βοηθα πολυ η γνωμη σας,γιατι σαν τριτοι τα βλεπετε πιο ψυχρα και οχι συναισθηματικα.
Εδώ κανεις ένα λάθος γιώτα μου, συναισθηματικά το βλέπουμε τουλάχιστον οι περισσότεροι και όχι ψυχρά..
Προσωπικά έχασα τη μητέρα μου πριν 7 χρόνια, ήμουν δίπλα της και εγώ και η αδερφή μου στις δύσκολες στιγμές της αρρώστειας της και παρόλο που ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο, θα συνεχίζαμε να είμαστε με όλη την αγάπη μας αν ακόμα ζούσε.
Όμως με όλα τα ανθρώπινα λάθη της , ήταν πραγματική μητερα, δίπλα μας πάντα, πάντα να προσπαθεί να δίνει...
Δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο για τον πατέρα μου..
Επειδή και εσύ και εγώ μητέρες είμαστε, μπορεις να διανοηθείς στο ελάχιστο να βασάνιζες έτσι τα παιδιά σου???
συμφωνω 100% με αυτην την απαντηση..Quote:
Originally Posted by arktos
στερεις απο τα παιδια σου την παρουσια σου.. αυτα τι φταινε? εσυ τι φταις? να μη νιωθεις τυψεις που εκεινη εχει τετοιο χαρακτηρα..
αν ειναι δυνατον..
ηδη σημερα ειχα αντιδρασεις γιατι δεν εδωσα σημεια ζωης μετα το μεσημερι.δεν με λυπασαι, δεν κοιμηθηκα , ανησυχω κλπ.της ειπα οτι δεν ειμαι υποχρεωμενη να χτυπαω καρτα καθε φορα που φευγω απο το σπιτι μου και καλα θα κανει να μην ανησυχει.εφυγα για να μην γινει φασαρια.
ξερω οτι συντομα θα εχουμε εκρηξεις αλλα η ιδια δεν ξερει οτι εχω αρχισει και αλλαζω εγω, οποτε δεν θα πιασουν τα γνωστα κοπλα.
τελικα η γυναικα δεν θα αλλαξει μεχρι να φυγει απο την ζωη.το μυαλο της παντα σκεφτεται τροπους χειραγωγησης.
εγω δεν εχω σκοπο να τρελαθω.εχει γυναικα εσωτερικη και ολα οσα χρειαζονται.όλα ασα μου λετε τα ακουω απο γνωστους και συγγενεις.ολοι ξερουν ποσο αυταρχικος ανθρωπος ηταν και παραμενει.
Γιώτα μου, λογικά(κι αφού τάχει και 400!) βλέποντας την αλλαγή σου κι όσο εσύ παραμένεις σταθερή στην νέα θέση που υιοθετείς,
υπάρχει το ενδεχόμενο, την στιγμή που θα διαπιστώνει ότι δεν την παίρνει, θέλοντας και μη, ν' αλλάξει ρόλο και να συμβιβαστεί.
Το θέμα είναι κατά πόσο εσύ στηρίζεσαι και νιώθεις δυνατή για ν' αντιμετωπίζεις την όποια συμπεριφορά της..
Μακάρι οι γνωστοί κι οι συγγενείς να σου συμπαραστέκονται όσο χρειάζεσαι, αλλά θα μπορούσες ν' απευθύνεσαι π.χ.
για περισσότερες οδηγίες και πρακτικές συμβουλές και στην κοινωνική λειτουργό του δήμου της περιοχής σου. Καλά κουράγια!
ευχαριστω μαρκελα αλλα να αλλαξει τακτικη ειναι το μονο που δεν θα γινει ποτε.εγω θα αλλαξω.το θεμα ειναι να το κανω και μεσα μου να μην ποναω οταν αναγκαστικα θα πρεπει ας πουμε να ειμαι σκληρη.σημειωνω προοδο ομως εχω να πω.μακαρι να καταφερω να διαχειριστω την κατασταση για το καλο ολων μας.ανθρωπος ειμαι θα σπασω αλλα θα ξανασηκωθω.αυτα που επαθα στο παρελθον περασαν ανεπιστρεπτι.τωρα καλουμαι σε δυσκολοτερες καταστασεις να φανω δυνατη.νοιωθω οτι θα τα καταφερω.ειλικρινα με βοηθησατε πολυ.οσο κι αν ακουω απο γνωστους το σλογκαν.προσεχε τον εαυτο σου, τα λογια σας με τονωσαν πολυ.στα παιδια μου πια δεν αναφερω κανενα γεγονος και θελω να τα κρατησω μακρια απο αυτη την κατασταση.βεβαια η μανα μου παραπονιεται πως τα εγγονια της την ξεχασαν αλλα τι να της κανω; οταν ανοιγε το στομα και κατηγορουσε τους γονεις στα παιδια ας προσεχε.
απο καθε συμβουλη και γνωμη πηρα πραγματα.εχετε μερικοι απο σας περασει αναλογες καταστασεις και ξερετε ποσο ψυχοφθορο ειναι.
ηδη αυτες τις μερες κανω πραγματα για μενα.ειχα συμπτωματικα και κοινωνικες υποχρεωσεις οποτε με βοηθησε πολυ το να απομακρυνθω.
χαιρομαι που τα καταφερες, μπραβο σου Γιωτα!!
και να μη νιωθεις ασχημα ποτε για αυτο.. και καλα κανεις που απομακρυνες τα παιδια σου απο τη μανα σου, να μην ακουνε ασχημα πραγματα απο εκεινη.
θα τη φροντιζει η γυναικα που εβαλες εκει, και οποτε μπορεις θα την επισκεπτεσαι..
τα παιδια σου σε χρειαζονται περισσοτερο..
καλη δυναμη, και ειμαι σιγουρη οτι ολα θα πανε καλα..
ΓΙΩΤΑ ΠΡΟΧΩΡΑ και μη κοιτας πισω..
Αστη να γαυγιζει,ειναι σχεδον σιγουρο οτι θα αλλαξει τακτικη οταν δει οτι δεν μασας..
Θυμασαι τα δικα μου?Ετσι δεν εγινε?Μολις αλλαξα εγω και εμεινα σταθερη σε αυτα που ελεγα και εκανα,τσουπ αλλαξανε πορεια ,κοπηκανε τα δραματα και οι γελοιοτητες..
ναιιιι μιας και αυριο φευγω για το νησι μερικες μερες,ειχαμε μια κουβεντουλα το απογευματακι.πρωτον θα εισαι ησυχη καθως εχεις γυναικα και ολα τα καλα.δευτερον τα παιδια δεν θα τα ενοχλεις εκτος και υπαρξει αναγκη.που πανε,τι ωρα γυρνουν, τι τρωνε κλπ ειναι ενηλικα και θα κανονιζουν μονα τους.
τριτον, μην περιμενεις να τηλεφωνω συγκεκριμενη ωρα ή καθε τρεις και λιγο,γιατι αν σκεφτομαι συνεχεια το τηλεφωνο με αγχωνει και εγω θελω να ηρεμησω.εγω θα επικοινωνω να δω τι κανεις,αλλα δεν θα κρεμεσαι απο το τηλεφωνο και δεν θελω ειδικα παραπονα.και για τελος να εχεις υπ΄οψιν σου οτι στη ζωη μου ποτε δεν ημουν ελευθερη.καιρος ειναι να κανω αυτο που μ΄ευχαριστει.οποτε ειτε φωναζεις, ειτε χτυπιεσαι, κακο του κεφαλιου σου κανεις.
ελπιζω ειπα να καταλαβες για το καλο ολων μας.εγω πρεπει να ειμαι σταθερη το ξερω Φωτεινη.
παιρνω μαθηματα απο την κορη μου.χεχε που θα πας παιδι μου;βγαινω ειναι η απαντηση.
περασαν 4 μερες που εφυγα.δεν προλαβα να συμπληρωσω 24 ωρες εδω και μου τηλεφωνει η γυναικα πως δεν μπορει αλλο.ηρθε κεραμιδα στο κεφαλι μου.κουτσα στραβα τα καταφερα να παραμεινω.η μανα μου με ρωτα ποτε θα γυρισω.εγω προσπαθω να παραμεινω ψυχραιμη αν και ειναι τοσο αποβλεπτη.προς το παρον νοιωθω ποσο αναγκη ειχα να ξεφυγω απο την κατασταση αυτη και μετα απο πολλα χρονια θελω να χαρω την θαλασσα.
νοιωθω πως ελευθερωνομαι κολυπωντας.δεν θελω να σκεφτομαι οτι θα βρει καποιο τροπο να μ'εγκλωβισει σένα διαμερισμα κατακαλοκαιρο.
εκει πρεπει να ετοιμαστω να δωσω μαχη για την ψυχικη μου υγεια.εχω δυο βραδια που κοιμαμαι σαν ανθρωπος και μου φανηκε παραξενο.σκεφτειτε ποσο αναγκη απο ψυχικη ξεκουραση εχω.δεν θελω να ξανανοιωσω αυτο το αισθημα του βυθισματος στην καταθλιψη.εδωσα μαχη μονη για να βγω απο αυτο το τουνελ και να σταματησω να πινω χαπια.εχω τοσα αλλα προβληματα οικογενειακα να ασχοληθω,αλλα νοιωθω οτι εχω κι εγω διακαιωματα στη ζωη και οχι μονο υποχρεωσεις και πρεπει να παλεψω για ολα τα αυτονοητα.
.............................................
γιώτα, γεια:-)
Aπ' τη μια η κατάσταση με την ιδιότροπη μαμά,
ναι κατανοητό, επηρεάζει,
αλλά απ' την άλλη αν μπορείς να διαχωρίσεις τη θέση σου
(και δεν εμπλέκονται θέματα οικονομικών εκβιασμών
που συνήθως υπάρχουν στις οικογένειες
και είναι αιτία αυταρχικών συμπεριφορών και εκβιασμών)
γνώμη μου είναι να μην καταπιέζεσαι, να μη δίνεις το παρόν καθημερινά,
και πράξε όπως νομίζεις εσύ καλύτερα και κατά συνείδηση
χωρίς να επιτρέπεις σε κανέναν να σου χαλάει τη διάθεση.
Και γιατί να σ' επηρεάζουν οι απειλές της; Ας απειλεί όσο θέλει.
Μην τη φοβάσαι.
Και γιατί να σου μαυρίζει την ψυχή;
Καμιά φορά επιρρίπτουμε την ευθύνη για ό,τι μας χαλάει
μόνο σ' έναν παράγοντα, ενώ είναι πολλοί που ευθύνονται.
Μείνε σταθερή στη στάση σου να προσαρμοστεί με τις γυναίκες
που τη φροντίζουν μέχρι να πάρει απόφαση ότι δεν μπορεί
να σε "φυλακίζει" αναγκάζοντάς σε να είσαι μαζί της διαρκώς.
Αφορμή μου 'δωσες να γράψω ότι στις καλοκαιρινές διακοπές
έκανα μια βόλτα σ' ένα βουνίσιο μονοπάτι με μητέρα αγαπημένου φίλου
-αγαπημένο μου πρόσωπο και αυτή, 91 χρονών παρακαλώ-
και ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές του φετινού καλοκαιριού.
Έτσι, νομίζω ότι τελικά η στριμάδα είναι θέμα ανθρώπου
και όχι ηλικίας.
Α! ο καιρός είναι ακόμα πολύ καλός για μπάνια
και αν υπάχει τρόπος ν' αποδράσεις και να ηρεμήσεις, κάν' το.
Μην κλείνεσαι μέσα ούτε για χάρη της μαμάς, ούτε κανενός άλλου.
Βρες μόνη σου τι σου δίνει χαρά και ξενοιασιά,
ρύθμισε τα διαδικαστικά
και ό,τι χρειάζεται για να 'χεις ήσυχη τη συνείδησή σου
και επεδίωξε να ξεσκάσεις! :-)
..ωραιο ποστ τζοαν...:)Quote:
Originally Posted by Joann
...γιώταγιατί το έσβησες το μνμ?
Γεια σας, παιδιά! Καλό μεσημέρι!
Έτσι, νομίζω ότι τελικά η στριμάδα είναι θέμα ανθρώπου
και όχι ηλικίας.
αυτο πιστευω κι εγω Τζοαν.το εχω πει πολλες φορες.
Θεοφανια νοιωθω οτι γινομαι γραφικη και το εσβησα.γραφω σβηνω πανω σ΄αυτο το θεμα σημερα παλι.σκεφτομαι οτι εγω εχω το προβλημα και μπροστα μου μεγαλο αγωνα.κανεις δεν ειναι διπλα μου να με βοηθησει,μα ουτε να με ακουσει.η μοναξια ειναι αφορητη.μου λειπουν αγαπημενα μου προσωπα,που φυσικα δεν θελω να επιβαρυνω με τα δικα μου και οσο μπορω παιζω θεατρο.
το εσβησα γιατι μου ηρθαν τα λογια μιας φιλης που εχει αντιμετωπισει παρομοιο προβλημα.πως εγω θα τα περασω ολα και κανεις αλλος.
ειχε ομως η ιδια διπλα της εναν αντρα βραχο και τα παιδια της που την στηριξαν.