ΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΦΟΒΙΑΣ ΜΟΥ .ΕΣΕΙΣ?

Ντάξ νομίζω είμαι χαλαρά ο πιο TRAGIC σε όοολο το site:

1. Όταν πήγαινα σχολείο, αργούσα επίτηδες να μπω στην τάξη ως και 5 λεπτά για να αποφύγω την αμηχανία της ελεύθερης συζήτησης με τους συμμαθητές.
2. Μέσα στο μάθημα δεν μιλούσα παρά μόνο στον διπλανό μου και χαμηλόφωνα για να μην ακούσει κανένας τα "ηλίθια" σχόλια μου.
3. Στα διαλείμματα και τις εκδρομές κρυβόμουνα σε κάποιο μέρος για ώρες (με την καρδιά στο στόμα). Εμφανιζόμουν όταν έπρεπε να επιστρέψουμε.
4. Όταν ήταν να πω μάθημα κοκκίνιζα, ξεροκατάπινα και γενικώς φερόμουν περίεργα γιατί πίστευα ότι όλοι με κοιτάζουν και με κρίνουν.
5. Ήμουν θύμα σωματικής/ψυχολογικής βίας και όλοι με είχαν για ηλίθιο γιατί αντιδρούσα με χαζό γέλιο (μηχανισμός άμυνας ενώ μέσα μου έκλαιγα)
6. Όταν η κατάσταση χειροτέρεψε, δεν μπορούσα καν να μείνω όλες τις ώρες και έφευγα τις 2 τελευταίες.
7. Στο πολυτεχνείο ήταν άπειρες οι φορές που έφτασα ως την πόρτα του αμφιθεάτρου και γύρισα πίσω. Αργότερα δεν πήγαινα καν.
8. Πολλές φορές έφευγα πρωί από το σπίτι για να νομίζουν οι γονείς ότι πηγαίνω στο μάθημα. Αντιθέτως, εγώ κρυβόμουν κάπου με τ'αμάξι και επέστρεφα μόλις φεύγανε. Εναλλακτικά, κατέβαινα κανονικά πολυτεχνείο αλλά καθόμουν στη βιβλιοθήκη (όπου διάβαζα άσχετα βιβλία, κοιμόμουνα κτλ)

Άν θυμηθώ κι άλλα θα ποστάρω

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

[*] Πολλές φορές έφευγα πρωί από το σπίτι για να νομίζουν οι γονείς ότι πηγαίνω στο μάθημα. Αντιθέτως, εγώ κρυβόμουν κάπου με τ'αμάξι και επέστρεφα μόλις φεύγανε. Εναλλακτικά, κατέβαινα κανονικά πολυτεχνείο αλλά καθόμουν στη βιβλιοθήκη (όπου διάβαζα άσχετα βιβλία, κοιμόμουνα κτλ)[/LIST]


Άν θυμηθώ κι άλλα θα ποστάρω

---

Εγω ντυνομουν, βαφομουν και την εβγαζα στην αποθηκη για κανα 2 ωρο. Θεατρο κανονικο.
Και μετα απορουσα γιατι δεν με επαιρναν στα σοβαρα οταν τους ειπα για τη καταθλιψη και τις φοβιες ,

ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΠΗΓΑΙΝΑ ΠΟΛΥ ΠΡΩΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΑΡΓΟΥΣΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΠΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ....
ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ,ΕΓΩ ΣΕ ΠΑΙΡΝΩ .
ΟΤΑΝ ΕΙΧΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ
¨ΓΛΙΤΩΣΩ ¨.
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΟΜΩς ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΕΝΙΩΘΑ ΧΑΛΙΑ ........
ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ .........

Άλλο ένα τρελό που κάνω (άθελα μου) όταν έχω πολύ άγχος είναι ότι δεν ενεργούμαι!

Μου έχει τύχει να πάω στο χωριό 5 μέρες, να τρώω κοντοσούβλια και όλων των λογιών
τα κρέατα και να μην έχω πάει μία φορά στην τουαλέτα για χοντρό!

Μη με ρωτήσετε που πάνε όλα αυτά τα κρέατα :confused:

αν αργησω να παω στη σχολη και εχουν ηδη μπει ολοι μεσα στην αιθουσα δεν μπαινω μεσα γιατι ντρεπομαι (λες κ θα γυρισουν να με κοιταξουν )
δεν αφηνω καινουρια ατομα να με γνωρισουν γιατι πιστευω πως θα με αντιπαθησουν οπως αντιπαθω εγω τον εαυτο μου :p

Δεν πήγαινα στην ώρα μου στη δουλειά για να μη με πιάσει η κίνηση. Πήγαινα από τον αξημέρωτο (1-2 ώρες νωρίτερα).Το χειρότερο ήταν σε μέρες απεργίας (και φρικτού μποτιλιαρίσματος) που συνάδελφοι μου ζητούσαν να τους εξυπηρετήσω με το αυτοκίνητο...
ΟΚ αυτό το έγραψα επειδή είδα ότι το θέμα οδεύει σε έναν αυτοσαρκασμό για τις αποφυγές μας
Στα όντως φρικτά είναι που δεν πηγαίνω διακοπές χρόνια τώρα!

Αυτο που λες αγνωστε το εχω και εγω. Δεν παιζει να αργησω. Αν αργησω εστω και 5 λεπτα απλα δεν εμφανιζομαι.

Οι αντιδρασεις στο φόβο, με βάση τη ψυχολογία, όπως τις έχει παραθέσει η kuxumuxu ειναι : Fight, fright or freeze! . Κι όπως κρινεις - σωστα κατα τη γνωμη μου - εσυ Sandy, η πιο σωστη αντίδραση που βοηθα στο να νικησει κανεις το φοβο, μέσω της εξοικειωσης σ αυτο που υποτιθεται φοβιζει είναι το Fight. Τα αλλα δυο διαιωνίζουν το πρόβλημα και μελλοντικα αμα το καλοσκεφτεις ειναι αιτίες απωθημένων, καταθλιψης και στασιμότητας στη ζωη του ατόμου. Εχω διαβασει τα οσα εχουν πει οι προλαλήσαντες με τα περιστατικα από τη ζωη τους, τα χουμε περασει όλοι, δεν ηταν τιποτα αλλο παρα φοβίες. Κι αν τις δουμε απο τη σκοπια της λογικης ήταν παραλαγες, δεν ειχαν ερεισμα στην πραγματικοτητα, και τι κερδίδαμε, τίποτα, μονο μας στερησαν ωραιες στιγμες και επιτυχίες. Θελει πεισμα να πεις φοβαμαι αλλά θα πάω ή θα πω ή θα μεινω και δε θα φύγω, ειναι η αναγκαία υπέρβαση του εαυτου μας (του κακου εαυτου που κυριαρχει) για να νικηθει ο φοβος.

Εχω χασει διακοπες, δουλειες, ταξιδια στο εξωτερικο και το εσωτερικο, συναντησεις με φιλους, ανθρωπους.
Τερμα ως εδω ομως (που λεει και το ασμα) αλλο δεν μπορω να χανω τη ζωη μου.

Quote:

---

Originally Posted by Blue9791

Εχω χασει διακοπες, δουλειες, ταξιδια στο εξωτερικο και το εσωτερικο, συναντησεις με φιλους, ανθρωπους.
Τερμα ως εδω ομως (που λεει και το ασμα) αλλο δεν μπορω να χανω τη ζωη μου.

---

Το ζήτημα είναι ότι έχουμε πει πολλές φορές αυτο το τέρμα ως εδω.......

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Το ζήτημα είναι ότι έχουμε πει πολλές φορές αυτο το τέρμα ως εδω.......

---

Καποια στιγμη θα το εφαρμοσουμε κιολας με επιτυχια.
Φετος το καλοκαιρι πχ, μπορει να με αγχωνε η ιδεα αλλα πηγα τις διακοπες μου ωραιοτατα (με κρισεις πανικου - ελεφρες) και ειπα οτι καλυτερα εδω με πανικους παρα στο σπιτι κλεισμενη χωρις.
Ε, δεν εγινε τιποτα. 1-2 μερες και ολα οκ.
Το θεμα ειναι τι περιθωρια δινουμε στον εαυτο μας να κανει πισω και ναι μεν το μπροστα μπορει να φαινεται εφιαλτικο αλλα καποιες φορες ειναι ο μονος δρομος.

Θελει πεισμα να πεις φοβαμαι αλλά θα πάω ή θα πω ή θα μεινω και δε θα φύγω, ειναι η αναγκαία υπέρβαση του εαυτου μας (του κακου εαυτου που κυριαρχει) για να νικηθει ο φοβος.

πολυ ωραιο αυτο που ειπες ειδικα η αναγκαια υπερβαση του ευατου μας το θεμα ειναι πως γινεται αυτο ?


οταν πηγαινα στο λυκειο ενω ημουν καλη μαθητρια και διαβαζα παρα πολυ δεν ελεγα το μαθημα ποτε εκτος και αμα με σηκωνε η καθηγητρια .
πολλες φορες με ¨κοροιδευαν ¨τα αλλα παιδια οπως πειραζομαστε τοτε και δεν αντιδρουσα ηθελα πολυ να μπορουσα να τους βρισω και να μαλωσω μαζι τους αλλα το κρατουσα μεσα μου .

Quote:

---

Originally Posted by sandy25

Θελει πεισμα να πεις φοβαμαι αλλά θα πάω ή θα πω ή θα μεινω και δε θα φύγω, ειναι η αναγκαία υπέρβαση του εαυτου μας (του κακου εαυτου που κυριαρχει) για να νικηθει ο φοβος.

πολυ ωραιο αυτο που ειπες ειδικα η αναγκαια υπερβαση του ευατου μας το θεμα ειναι πως γινεται αυτο ?


οταν πηγαινα στο λυκειο ενω ημουν καλη μαθητρια και διαβαζα παρα πολυ δεν ελεγα το μαθημα ποτε εκτος και αμα με σηκωνε η καθηγητρια .
πολλες φορες με ¨κοροιδευαν ¨τα αλλα παιδια οπως πειραζομαστε τοτε και δεν αντιδρουσα ηθελα πολυ να μπορουσα να τους βρισω και να μαλωσω μαζι τους αλλα το κρατουσα μεσα μου .

---

ειναι πολυ περιεργα οταν εισαι στο σχολειο ....πολλα παιδια ειναι περιθωριοποιημενα και τα πειραζουν κατι που το θεωρω απαραδεκτο απο μερικα παιδια να εξευτελισουν καποιον αλλον για ποιο λογο για να δειχθουν εκεινοι και ετσι δημιουργουν ψυχολογικα στους αδυναμους χαρακτηρες ...ευτυχως ολα αυτα τελειωνουν με το που μπαινεις σε καποια σχολη ολα εκει ειναι πολυ διαφορετικα ολοι οι φοιτητες λιγο πολλοι εντασσονται σε καποια παρεα κανενας δεν μενει μονος του και δεν υπαρχουν πια πειραγματα μεταξυ τους ....το βλεπω στην σχολη μου οτι καθε παιδι με οποιον χαρακτηρα κ να εχει κλειστος τυπος η ανοιχτος βρισκει παρεα κ δεν ειναι μονος ...αυτο ειναι ενα ευχαριστο οταν περνας σε μια σχολη

Το να είναι κανείς κλειστός σημαίνει έλλειψη κοινωνικοποίησης άρα έλλειψη εμπειριών σε διαφορους τομεις της ζωης. Υπέρβαση ειναι το να πράξει το άτομο αυτό που φοβάται να πράξει. Πράττει έχοντας την πεποίθηση ότι αυτο που θα κανει ειναι το σωστο. Η ελλειψη εμπεριών όμως λόγω του ότι ήταν κλειστός (μπορει ακομα να παλευει να το ξεπεράσει) του έχει στερησει τη γνωση τι ειναι σωστό, ποια κινηση δλδ τελικα θα τον ωφελήσει και ποια θα τον μπλέξει σε περιπέτειες. Έτσι τετοια άτομα κάνουν συχνά λάθη ακόμα και σε θεματα που για τους αλλους ειναι αυτονόητα. Επίσης, το άτομο παρα το ότι θελει να κανει την υπέρβαση αποτρέπεται λόγω αυτης της ελλειψης γνωσης, ενώ σε θέματα όπου γνωρίζει αυτο το ενισχύει στο να κανει την υπερβαση.

Αγνωστος, το αν αυτα τα παιδια ξεπέρασαν πραγματικά το πρόβλημα που τους προκάλεσαν αλλοι στο σχολείο θα φανει μετα το τελος των σπουδων όταν θα βγουν στη ζωη, στο τι θα κανουν επεγγελματικά και στην προσωπικη τους ζωη και γενικα στη ζουγκλα της ζωης. Επειδη το πρόβλημα μπορει μεσα τους να υποβόσκει, σα να ναι σε λανθάνουσα κατασταση. Το ωραιο περιβαλλον στη σχολη δεν το αφηνει να εκδηλωθει. Απλά στη σχολή βρηκαν ενα ευχαριστο περιβαλλον που καμια σχεση ειχε με αυτο στο σχολείο. Το αν εχουν όντως ξεπερασει το πρόβλημα ή το αν το περιβαλλον στη σχολη τους βοήθησε θα φανει όταν βρεθουν υπό παρόμοιες στο σχολείο συνθήκες. Κι οταν βρεθουν στη βιοπάλη εκει ειναι που θα ξυπνησει αυτο που κοιμοταν για τεσσερα χρονια.

Σαντυ, το παιδι που δε μιλούσε στο μάθημα ενω τα ήξερε καλύτερα από όλους μήπως συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και μετέπειτα στη ζωη του? δλδ δεν διεκδικεί ενω του αξίζουν περισσότερα? Δεν σηκωνε το χερι επειδή δεν ειχε συνηδητοποιησει ότι αυτο συνηστουσε πρόβλημα, απλά βολευόταν. Τοτε ήταν πιο ευκολο να το λύσει γιατι δεν ειχε ακομα εδραιωθει μεσα του. Με τον καιρο όμως του διαμόρφωσε τετοιο χαρακτηρα. Τωρα που εχει μπει στη ζωη, αυτο το ίδιο μοτίβο τον διαμορφωνει στις διαφορες όψεις της ζωης του, μεσα του έχει εδραιωθεί, απο λοφος που ηταν εγινε βουνο και παρα το ότι τωρα το έχει συνηδητοποιήσει εντούτοις δεν ειναι καθολου ευκολο να το ξεπερασει. Να πως ξεκινησε η ζημια και που εχει φτασει σημερα.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Σαντυ, το παιδι που δε μιλούσε στο μάθημα ενω τα ήξερε καλύτερα από όλους μήπως συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και μετέπειτα στη ζωη του? δλδ δεν διεκδικεί ενω του αξίζουν περισσότερα? Δεν σηκωνε το χερι επειδή δεν ειχε συνηδητοποιησει ότι αυτο συνηστουσε πρόβλημα, απλά βολευόταν. Τοτε ήταν πιο ευκολο να το λύσει γιατι δεν ειχε ακομα εδραιωθει μεσα του. Με τον καιρο όμως του διαμόρφωσε τετοιο χαρακτηρα. Τωρα που εχει μπει στη ζωη, αυτο το ίδιο μοτίβο τον διαμορφωνει στις διαφορες όψεις της ζωης του, μεσα του έχει εδραιωθεί, απο λοφος που ηταν εγινε βουνο και παρα το ότι τωρα το έχει συνηδητοποιήσει εντούτοις δεν ειναι καθολου ευκολο να το ξεπερασει. Να πως ξεκινησε η ζημια και που εχει φτασει σημερα.

---

Ioanni, έχεις απόλυτο δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι... Και μόλις συνειδητοποίησα ότι ένα από αυτά τα παιδιά ήμουν (και είμαι) κι εγώ.