Printable View
κοριτσακι μου γιατι ταλαιπωρεισαι...η γιατρος μου ειπε''ακυρωσε το μονη σου αφου ξερεις οτι εσυ το προκαλεις.μη τρεχεις σε γιατρους.εγω ενιωθα οτι παρελυαν τα ποδια μου και ετρεχα σε ορθοπαιδικους τζαμπα.μεχρι που πηγα στη ψυχιατρο μου εκανα αγωγη για κανα μηνα και ολα τελειωσαν.το καταλαβαινω να μη θες φαρμακα.αλλα αν ταλαιπωρεισαι πολυ ξανασκεψου το...ειναι κριμα να χανουμε την ποιοτητα της ζωης μας...
Lilith η παραπανω προταση λεει παρα πολλα.Εισαι μονο 23. Με το να το βασανιζεις δεν κανεις τιποτα παραπανω απο το να χειροτερευεις την ποιοτητα της ζωης σου. Γιατι να το κανεις? Δεν θελεις να εισαι καλα? Πιστευω οτι θελεις να εισαι καλα. Απο την στιγμη που δεν σου βρισκουν κατι σωματικο θα πρεπει να το ψαξεις ψυχολογικα. Ειμαστε χιλιαδες με παρομοια προβληματα. Δεν ειμαστε τρελοι απλα εχουμε καποια προβληματα που η πηγη τους βρισκεται στην ψυχολογια μας. Οπως πας ας πουμε στον ορυλα αμα σε ποναει το αυτι ετσι πας και στον ψυχολογο η ψυχιατρο οταν σε ποναει κατι ψυχικο.Quote:
Originally Posted by LIA1975
Εχω σκεφτει να παω..αλλα πως να το κανω που τρεμω στην ιδεα να βγω εξω απο το σπιτι?δεν ξερω τι μεχει πιασει.με το που παω να κανω ενα βημα εξω απο την πορτα αρχιζω να σφιγγομαι νιωθω να σφιγγουν τα πνευμονια μου νιωθω να μου τελειωνει ο αερας πανικοβαλομαι με πιανει δυσπνοια κοβεται η αναπνοη μου την νιωθω να σταματαει..οντως υποφερω αλλα ταυτοχρονα το θεωρω και ηλιθιο.γενικα μπορω να αντιμετωπισω την κατασταση.αλλα αυτη η δυσπνοια το οτι δεν μπορω να παω εξω ουτε για αστειο...δεν ξερω τι να κανω πια..
Αρνουμε να παρω χαπια και να κανω οποιαδηποτε αγωγη...΄μαλλον μαρεσει να τααλαιπωρουμε κατα καποιο τροπο..απλα θελω να το ξεπερασω μονη μου αυτο..ξεκινησα ψυχοθεραπεια και ισως βοηθησει αρκετα.το ερωτημα μου ειναι περι του θεματος δυσπνοια.τι ακριβως συμβαινει και δεν μπορουμε να παρουμε ανασα (η εστω νομιζουμε?) γιατι γινεται καθημερινα ακομα και εαν δεν το σκεφτομαι?εχω φτασει σε σημειο να χασμουριεμαι ολη μερα και να μην μπορω καποιες φορες ποναω κιολας.υπαρχει περιπτωση να μου κανει κακο?δεν υπαρχει στιγμη εδω και ενα μηνα που να μπορεσα να παρω αυτη την τελεια βαθια ανασα ανακουφησης.ποσο θα το θελα ...
Lilith ηδη εκανες ενα καλο πρωτο βημα ξεκινησες ψυχοθεραπεια. Θελει χρονο και υπομονη. Οσο για το θεμα της δυσπνοιας εχω καταληξει οτι φται και το αγχος εστω και αν νομιζεις οτι δεν το σκεφτεσε (λειτουργει υπογεια). Καθοτι εγω κανω και φαρμακευτικη αγωγη παρατηρω οτι οταν παιρνω αγχολυτικα περιοριζονται διαφορα προβληματα μου και μεταξυ αυτων και η δυσπνοια.
Καταρχην σας ευχαριστω ολους για τις απαντησεις σας!αλλα βρε παιδια αρχιζω και ανησυχω...εχω κλεισει 1μηνα ξαπλωμενη και σηκωνομαι μονο για τα απαραιτητα επειδη δεν μπορω να παρω βαθυα ανασα.και οταν μου συμβαινει ενω ειμαι ορθια αρχιζω και ζαλιζομαι και μου κοβετε κυριολεκτικα η ανασα σαν φοβιτσιαρα με αυτα ξαπλωνω αμεσως και μου περνει πολυ χρονο να συνελθω..αυτο συμβαινει ακομα και οταν μπορει να σκεφτομαι και ασχετα πραγματα.νιωθω σαν να μου εχει σφυξη καποιος τα πνευμονια και εισπεω μισα.εχω περασει πολλες κρισεις αλλα δεν μου εμενε ολη μερα και οταν μου αποσπουσε κατι την προσοχη ξεφευγα ενω τωρα τπτ.εχω παει ηδη σε πνευμονολογο και περυσι περασα και απο καρδιολογο.υπαρχει κατι αλλο που πρεπει να κοιταξω πριν συμβιβαστω στο ψυχολογικο επιπεδο?εχω κουραστει πραγματικα...
γεια σου lilith!!ολα αυτα που περιγραφεισ τα εχς περασει κ εγω κ ειμαι 26 χρονων!!περισυ τετοια εποχη ξεκινησαν οι ζαλαδεσ κ η δυσπνοια,ειχα φρικαρει τοσο πολυ γτ δεν μπορουσα ουτε να δουλεψω.πγα σε ωρυλα κ μου ειπε οτι μαλλον ηταν λαβυρινθοσ,ξεκινησα αγωγη κ ως δια μαγιας τα συμπτωματα περασαν!!επισι ειχα δυσπνοια,τηυμαμαι ενα ωραδυ δεν κοιμηθηκα καν γτ ημουν σιγουρη πωσ πεθαινω,εκλαιγα γτ δεν μπορουσα να παρω ανασα,ειχα πανικοβληθει αλλα δεν ξυπναγα κανεναν να ζητησω βοηθεια!οταν ξημερωσε πηγα στο νοσοκομειο διπλα απο το σπιτι μου(με ξερουν ολοι οι γιατροι οπωσ φανταζεσαι γτ ολο κ απο κατι υποτιθεται πως πασχω) με ειδε καρδιολογος κ μου ειπε κοψε τον καφε,οποτε 4 χρονια τωρα πινω ντεκαφ κ μς=ειωσε το τσιαγρο!!το βασικοτερο απεβαλλε το αγχος.ολα αυτα που εχεις δε τα φανταζεσαι αλλα τα δημιουργεις η ιδια!!!αρα εσυ μπορεις κ να τα σταματησεις.οσο για φαρμακευτικη αγωγη κ εγω ειμαι κατα των φαρμακων κ ευτυχως κ η γιατρος που με παρακολουθει κ απλα στην χειροτερη των περιπτωσεων μου ειπε να παιρνω μισο ζαναξ που ειναι αγχολυτικο και δεν εθιζει.οταν λειπω εχω να βγω κ να κανω κατι που δεν ειναι στην καθημερινη μου ρουτινα αρα με αγχωνει παιρνω μισο κ ολα οκ!!κ στα λεει αυτα ενας ανθρωπος που σιχαινεται τα χαπια λογω τραυματικης εμπειριας που εζησα σαν παιδι στο σπιτι μου απο στενο μου οικογενιακο προσωπο!!οποτε συζητα το με τη γιατρο σου κ δες τι θα σου προτεινει επαυτου!!!
Lilith, είναι προσωπική σου επιλογή το αν θα πάρεις φάρμακα ή όχι.Το σίγουρο είναι πως κάτι βασανίζει την ψυχή σου.Το σώμα δεν στέλνει αυτά τα μηνύματα επί του κάπνισε.Έχεις άγχος σίγουρα και αυτό μετατρέπεται σε ψυχοσωματικά προφανώς.Μπορείς να πας και να κάνεις όλες τις εξετάσεις που θες για να διαβεβαιωθείς πως δεν είναι κάτι παθολογικό.
Εμένα με έχει βοηθήσει πολύ η διαφραγματική αναπνοή,θέλει χρόνο επίμονη και υπομονή αλλά πίστεψε με αξίζει το κόπο.
Ξαπλώνεις αναπαυτικά κάπου βάζεις το ένα χέρι στο στήθος και το άλλο στην κοιλιά για αρχή.Παίρνεις σιγανή αναπνοή από την μύτη και βλέπεις πιο χέρι σηκώνεται.Αν σηκώνεται το χέρι στο στήθος τότε αναπνέεις λάθος.Προσπάθησε να φουσκώνει η κοιλιά σου και μετά να νιώθεις το κάτω μέρος του θώρακα να ανοίγει.Θέλει δουλειά όμως.Και θέλει και προσπάθεια.Εισπνοή από την μύτη αργά και εκπνοή το ίδιο αντίστροφα.Όταν θα αγχώνεσαι θα προσπαθείς να αναπνέεις έτσι.
Εγώ έχω κανά μήνα που το κάνω και κατά την διάρκεια της ημέρας όταν αγχώνομαι το κάνω σχεδόν αυτόματα πια.
Θέλει χαλάρωση και να εκπαιδεύσεις το υποσυνείδητο σου
Το μονο που σκεφτομαι ειναι να γινω καλα και να ζησω φυσιολογικα.ο τροπος που αναπνεω πλεον πηγαινει αναλογα με την διαθεση μου και το ποσο μπορει να αποβαλω αυτη την εμμονη με το να ασχολουμαι συνεχως ποτε θα παρω βαθυα ανασα και πια θα ειναι η επομενη.ειναι πραγματικα κουραστικο και αρκετα συχνα με πανικοβαλει τοσο που νιωθω οτι βιωνω το θανατο μου.θα ηθελα να πω σε αυτους που περνανε κατι αντιστοιχο μην το βαλουν κατω και να το παλεψουν οσο πιο πολυ μπορουν.αυτες οι εμμονες οσο μενουν μεσα μας μας τρωνε και δεν μας αφηνουν να ζησουμε.εχω 3 μηνες μπορει και παραπανω που νιωθω οτι θα σταματησω να αναπνεω και δεν μπορω να κρυψω πως ακομα υποφερω και εχω εντονη την σκεψη οι εχω κατι παθολογικο κιομως ειμαι ακομα εδω και προσπαθω και παλευω!ειλικρινα θελω αυτα τα χριστουγεννα που ερχονται να τα απολαυσω χωρις φοβους και προβληματα παρολο που δεν διανυω και την καλυτερη περιοδο της ζωης μου και ομως θα προσπαθησω να το νικησω μεχρι κοκαλο και ελπιζω να τα καταφερω!.
panicgirl πολυ βοηθητικη αυτη η τεχνικη!
ναι και εγω τα ιδια!συνεχεια βαθιες ανασες και χασμουριτα με αποτελεσμα να με ποναει ο θώρακας!να νομιζω πως θα ανεβω ενα οροφο και πως θα πεσω κατω εδω και ενα χρονο περιπου εχω παει παντου σε πνευμονολογο σε παθολογο γαστρεντερολογο ( γτ ειχα προβλημα με το στομαχι μου οντως αλλα μπορω να πω πως μ αφησε αρκετα κουσουρια η ολη πιεση) ειλικρινα πρεπει να μαθουμε να παλεύουμε και να μην λυγιζουμε αν ειμαστε σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση δεν πρεπει να το παιζουμε περηφανοι αν μας δωσουν καποια αγχωλιτικα αλλα να το δεχτουμε αρκει να μην το αφηνουμε στον κοκορα και αρκει για μενα οταν εισαι σε νεαρη ηλικια να μην ειναι εξαρτιοσιογονα αλλα ελαφρια! και να φευγουμε απο οτι μας ενοχλει!!!!!!το αγχος ειναι μια ιδεα..όσο ευκολα ερχεται τοσο ευκολα φευγει!
εχεις δικιο!ολα μια ιδεα ειναι οπως τα λες ολα το μυαλο μας τα προκαλει.Quote:
Originally Posted by liaki!!
Εγω να δεις απο χασμουρητο αλλο τπτα δεν κανω και κατι αλλο ολη μερα χασμουριεμαι εμενα δεν με ποναει ο θωρακας πλεον αλλα το ενοχλητικο ειναι πως μου κοβετε το χασμουρητο ακομα και αν θελω να φτερνιστο μου κοβετε πριν καλα καλα γινει, η βαθυα εισπνοη μου ειναι μιση αν δεν μου αρεσει κατι που βιωνω συγκεκριμενες στιγμες μου κοβετε η αναπνοη και γενικοτερα ζω ενα δραμα αλλα καταβαλω προσπαθειες να το ξεπερασω δεν θα αφησω ενα αγχος να με νικησει εγω θα το νικησω με τον οποιοδηποτε τροπο!