Θα σου πω δυο πραγματα για τον εαυτο μου.
Οταν ο φιλος μου με λατρευε, με υπεραγαπουσε, κι εγω δεν ενιωθα το ιδιο συναισθηματικα, βασανιζα τον εαυτο μου με τυψεις κι ενοχες για το πως τολμαω να απορριπτω και να μη νιωθω για καποιον που με λατρευει!!! Αυτο οφειλοταν και στην χαμηλη αυτοεκτιμηση και την ανασφαλεια μου για το αν θα με ξαναγαπησει καποιος τοσο πολυ, αν το αξιζω γενικοτερα αυτο. Βασανιστηκα πολυ με αυτην την ενοχη μου, καθε φορε του ζηταγα συγνωμη γιατι φερομουν ασχημα. Με μερδευα οσο πιο πολυ μπορουσα με το να λεω στον εαυτο μου οτι δεν ξερω αν τον θελω αν τον αγαπω, ειμαι μπερδεμενη, και του τα ελεγα και αυτου.
Το δικο του λαθος ειναι οτι καθοταν και τα υπομενε ολα αυτα. Σαν καλος Χριστος μου προσφερε και το αλλο μαγουλο να τον χτυπησω.. Και αυτο εκανε τις τυψεις μου να φτανουν στα ουρανια! Κοιτα ποσο σε ανεχεται, αυτος ο ανθρωπος, ελεγα. Ευτυχως μπορεσα να δω τα πραγματα πιο καθαρα κι εφυγα απο εκεινη τη σχεση. Τον ανθρωπο εκεινο τον αγαπω σαν φιλο και πατερα. Μπορουσα να απολαυσω την σεξουαλικη επαφη μαζι του κι αυτο με μπερδευε αρκετα. Ωστοσο οχι παντα, αλλα οταν ενιωθα τον οργανισμο μου να μου χτυπαει το καμπανακι! Με τις εποχες και τις αναγκες μου πηγαινα δηλαδη... Λιγο ειχε να κανει με εκεινον..
Τωρα το δευτερο.. Εχω βαλει καλα στο κεφαλι μου μια προταση που σκεφτηκα καποτε μπροστα σε ενα διλημμα και μου την επαναλαμβανω καθε φορα: Δεν υπαρχουν εκ των προτερων \"σωστες\" και \"λαθος\" αποφασεις. Υπαρχουν μονο αποφασεις που παιρνουμε και εκεινες που δεν πηραμε ποτε. Πιο πολυ δηλαδη στο θεμα της επιλογης δεν βαραινει να κανεις το σωστο, ουτε το καλυτερο. Προσωπικα με δυσκολευει σαν κριτηριο. Μπορω να μεινω παθητικη και να αφησω τα πραγματα να με πανε αυτα η να παρω μια αποφαση, οπου κι αν αυτη με οδηγησει.