αισθάνομαι πολύ άσχημα λόγω χωρισμού

Αυτο το εγω φταιω για ολα το εζησα κι εγω! Μ'εβαλε στο τριπακι της ενοχης για τα παντα! Πηγα στο γιατρο με την πεποιθηση οτι τα κανω ολα λαθος, ειμαι νευρικη κλπ! Μιλωντας ομως μαζι του, διαπιστωσα πως ημουν απολυτα φυσιολογικη, απλα επειδη ο αλλος ηταν ανασφαλης και δεν μπορουσε να αντιμετωπισει τις συνεπειες των πραξεων του, σιγα σιγα καταφερε -εκμεταλλευομενος την αγαπη μου- στο τρυπακι του εγω φταιω! Εινα πολυ ασχημο να νιωθεις ετσι για τον ευατο σου! Αν εσυ φταις για ολα, τοτε γιατι εμενινε μαζι σου τοσα χρονια, γιατι σε διεκδικουσε μετα το χωρισμο?

Quote:

---

Originally Posted by alucky

Αυτο το εγω φταιω για ολα το εζησα κι εγω! Μ'εβαλε στο τριπακι της ενοχης για τα παντα! Πηγα στο γιατρο με την πεποιθηση οτι τα κανω ολα λαθος, ειμαι νευρικη κλπ! Μιλωντας ομως μαζι του, διαπιστωσα πως ημουν απολυτα φυσιολογικη, απλα επειδη ο αλλος ηταν ανασφαλης και δεν μπορουσε να αντιμετωπισει τις συνεπειες των πραξεων του, σιγα σιγα καταφερε -εκμεταλλευομενος την αγαπη μου- στο τρυπακι του εγω φταιω! Εινα πολυ ασχημο να νιωθεις ετσι για τον ευατο σου! Αν εσυ φταις για ολα, τοτε γιατι εμενινε μαζι σου τοσα χρονια, γιατι σε διεκδικουσε μετα το χωρισμο?

---

λυπάμαι, δεν αισθάνομαι με τίποτα όμορφα όμως...κάνω δραστηριότητες, όχι πολλές, αλλά κάνω. Προσπαθώ να μη μένω μέσα, μιλάω με κοντινούς μου ανθρώπους, αλλά αυτό πραγματικά δε φεύγει. Εννοείται πως επειδή φοβήθηκε ότι είναι μόνος του, ήθελε να είναι μαζί μου. Δε μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Και επίσης, όλα αυτά τα χρόνια, δε μπορώ να τα δω ως τίποτα θετικό. Είμαι σίγουρη ότι απλά είχε βολευτεί με μένα, μέχρι να βρει κάτι καλυτερο (όπως και το βρήκε).
Με πονάει πάρα πολύ να το διαπιστώνω τώρα αλλά ότι είχα εγώ μαζί του πρέπει να ήταν φάρσα. Σκέφτομαι συνέχεια πώς και γιατί μπορεί να τον απομάκρυνα. Προσπάθησα να μη μιλάω μαζί του και του εξήγησα ότι δε μπορώ κι όμως τελικά εγώ φταίω που τον άφησα να με κάνει να νομίζω ότι θέλει να είμαστε μαζί. Μόνο εγώ φταίω γι'αυτό. Εκείνος απλά, άλλαξε γνώμη. Όπως λες κι εσύ, το έκανε για να ικανοποιήσει τον εαυτό του, δε νομίζω ότι με "διεκδίκησε". Απλά ήθελε να εξασφαλιστεί. Λυπάμαι πολύ και λυπάμαι ακόμη και που τον είδα κι ότι έχει βρει άλλη. Δε θέλω να παραδεχτώ το χειρότερο, ότι δηλαδή δεν είχε τίποτα μαζί μου. Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια, κι εγώ φταίω πρώτα πρώτα στο ότι δεν το κατάλαβα....

Αρα το προβλημα σου πως διατυπωνεται? Οτι θες να ξεπερασεις? Ή θες να γινει επανασυνδεση? Ή κατι αλλο?

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Αρα το προβλημα σου πως διατυπωνεται? Οτι θες να ξεπερασεις? Ή θες να γινει επανασυνδεση? Ή κατι αλλο?

---

kerasi φταίει ίσως η άσχημη διάθεσή μου, αλλά το κάθε σου μήνυμα πραγματικά με κάνει να νιώθω χειρότερα... Με ρωτάς τί θέλω...για ποιά επανασύνδεση μιλάς; Έχει νόημα; Δεν κατάλαβες ότι έγραψα; Τον είδα με άλλη...δε ξέρω πραγματικά γιατί το ρωτάς αυτό. Φυσικά και θα ήθελα να ήμαστε μαζί και πολλά άλλα πράγματα. Αυτό δε θα γίνει ποτέ όμως, αυτό είναι για μένα το πρόβλημα. Τον αγαπώ πάρα πολύ, δεν αντέχω να ξέρω πως με ξέχασε, μετά από τόσα που περάσαμε μαζί, δε θα το ξεπεράσω ποτέ. Ισως δε διευκρίνισα ότι ήδη ο καιρός που προσπαθώ να νιώσω καλά, έιναι πολύς...δε γίνεται τίποτα όμως. Συνειδητοποιώ ότι δεν αισθανόταν τίποτα για μένα. Δηλαδή τί άλλο μπορώ να περιμένω; Δεν κατάλαβα ότι είχε πρόβλημα μαζί μου, δεν κατάλαβα ότι δεν ήμουν αρκετή γι'αυτόν, ότι δεν ήταν ευτυχισμένος. Αυτά δε φτάνουν; Δεν κατάλαβα τίποτα.

Αμα ειναι να χαλιεσαι, ασε δεν ξαναγραφω!

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Αμα ειναι να χαλιεσαι, ασε δεν ξαναγραφω!

---

Δεν είπα αυτό. :) Απλά νιώθω ότι δε σου απαντώ με τον τρόπο που θέλεις, ή κάτι δεν καταλαβαίνω σε αυτά που με ρωτάς.

Καλημέρα και πάλι...γράφω εδώ ξανά, γιατί δε βλέπω να μπορώ να αλλάξω τίποτα. Προσπαθώ να κάνω διάφορα πράγματα, αλλά ξέρω μέσα μου ότιδε θέλω να κάνω τίποτα από αυτά. Θέλω να του πω τόσα πράγματα που ποτέ δε θα έχω την ευκαιρία να του τα πω. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι πώς γίνεται να μην έχω στη ζωή μου αυτόν τον άνθρωπο, τί έκανα τόσο πολύ άσχημο ώστε να με αφήσει χωρίς να ξέρω το γιατί, πού έφταιξα και γιατί δεν το κατάλαβα. Σκέφτομαι ότι τον είδα με άλλη, και συγκρίνω τον εαυτό μου με εκείνη ενώ ξέρω πως δε θέλω να το κάνω. Είναι άραγε η εξωτερική μου εμφάνιση αυτό που έφταιγε; Κι αν δεν του άρεσα τόσο, γιατί έμεινε τόσο μαζί μου; Μόλις βρήκε το καλύτερο έφυγε; Περάσαμε μαζί τόσα πράγματα, ήμουν δίπλα του σε πολλές καταστάσεις κι όμως γιατί δεν τον βοήθησα τελικά; Πώς τα ξέχασε όλα; Πώς γίνεται να μη με θυμάται καθόλου; Δε μπορώ να σκέφτομαι άλλο τελικά. Έχω χάσει τον ύπνο μου και την όρεξή μου παιδιά, δεν μπορώ να ηρεμήσω με τίποτα και δεν τρώω σχεδόν καθόλου. Δε μπορώ να το χωνέψω, που λένε, με κανένα τρόπο. Νομίζω πως θα είμαι για πάντα θλιμμένη, ενώ εκείνος θα περνάει τέλεια. Νιώθω πως δεν πρόκειται να μπορέσω ποτέ νιώσω όμορφα, ώστε να πάω παρακάτω ενώ ξέρω πως εκείνος θεωρεί ότι είναι αρκετά καλός κι ωραίος ώστε να γνωρίσει όποια θέλει. Ξέρω ότι τελικά, αν καθήσω και σκεφτώ λογικά, μάλλον δεν αξίζει τον κόπο να κλαίω και να υποφέρω για κάποιον που με πέταξε κυριολεκτικά, μόλις δε με χρειαζόταν αλλο, αλλά ξέρω πως δε μπορώ με τίποτα να το ελέγξω. Θέλω να του μιλήσω. Γιατί; Για να τον κάνω να αλλάξει γνώμη; Αφού δεν πρόκειται. Βρήκε αυτό που έψαχνε μάλλον. Δεν έχω κανένα λόγο να ασχολούμαι μαζί του, τώρα που δεν ειναι και μόνος του, αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό. Ενα "γιατί" έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Γιατί, τί έκανα; Τί έκανα και δεν το κατάλαβα; Πώς γίνεται, προσπάθησα τόσο πολύ για να είμαστε μαζί, γίατι; Σε τί έφταιξα;Δεν άξιζα τίποτα εγώ για να προσπαθήσει λίγο κι εκείνος; Μόνο όταν με χρειαζόταν, τότε φρόντιζε να με θυμάται; Γιατί δεν το κατάλαβα; Καιρό πριν, που μου είπε να είμαστε μαζί και το περίμενα τόσο, γιατί δεν κατάλαβα ότι με κορόιδεψε; Γιατί δεν σκέφτηκα ότι θα άλλαζε γνώμη; Γιατί; Τώρα εγώ φταίω για αυτά που νιώθω. Εγώ φταίω για την κατάστασή μου τώρα.

Μηπως αλλαξες γνωμη πανω στο ερωτημα του πως ηταν η σχεση ολα αυτα τα χρονια? Απ το πως ξεκινησε μεχρι το σημερα? Και θα ρθουμε κ στο τωρα....

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Μηπως αλλαξες γνωμη πανω στο ερωτημα του πως ηταν η σχεση ολα αυτα τα χρονια? Απ το πως ξεκινησε μεχρι το σημερα? Και θα ρθουμε κ στο τωρα....

---

Εννοείς να έχω αναθεωρήσει κάτι; Να θεωρώ ότι τελικά υπήρχε κάποιο πρόβλημα και τώρα το βλέπω; Αν δεν έχω καταλάβει τί με ρωτάς, ζητώ συγνώμη, είμαι τόσο άσχημα που μάλλον παρανόησα. Εξήγησέ μου αν θέλεις.

dwyn καλησπέρα :-)
Θα σε βοηθούσε το να προσπαθήσεις να μη σκέφτεσαι τι έχεις κάνει τόσο λάθος..ή πόσο προδοτική ήταν η συμπεριφορά του, και να πεις στον εαυτό σου : "οκ, βαρέθηκε ο τύπος. Όχι επειδή εγώ είμαι βαρετή και δεν αξίζω, αλλά επειδή βαρέθηκε..ήθελε να πηδήξει κι άλλες".

Quote:

---

Originally Posted by void

dwyn καλησπέρα :-)
Θα σε βοηθούσε το να προσπαθήσεις να μη σκέφτεσαι τι έχεις κάνει τόσο λάθος..ή πόσο προδοτική ήταν η συμπεριφορά του, και να πεις στον εαυτό σου : "οκ, βαρέθηκε ο τύπος. Όχι επειδή εγώ είμαι βαρετή και δεν αξίζω, αλλά επειδή βαρέθηκε..ήθελε να πηδήξει κι άλλες".

---

αυτό ακριβώς είναι που σκέφτομαι. Δε θα έλεγα πως με βοηθά αυτό. Μάλλον εμένα δε βοηθάει, δε ξέρω αν εσένα θα σε βοηθούσε να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Επικοινωνούσε μαζί μου επί μήνες ολόκληρους για να μου πει τελικά ότι πρέπει να πάρει πίσω όλα όσα έλεγε. Τη στιγμή που εγώ τον είχα παρακαλέσει να μην το κάνει, ήταν σα να ήξερα ότι θα άλλαζε γνώμη. Ηξερα και δεν έκανα τίποτα να με προστατευσω, και τώρα τα αξίζω όλα αυτά που περνάω.
Αλλά εκείνος γιατί; Αφού νιώθει αρκετά σίγουρος να βρει μια αλλη, καλύτερη για εκεινον, γιατί να με κάνει να μπω σε αυτή τη διαδικασία; Ήξερε πως είμαι, πως σκέφτομαι, δε με γνώρισε πριν ένα μήνα...ήξερε ότι θα με πλήγωνε ακόμη περισσότερο κι όμως το έκανε. Εγώ λοιπόν δε φταίω;
Δεν είναι λοιπόν εύκολο να σκέφτομαι ότι απλά βαρέθηκε. Είχε άπειρο χρόνο (στον οποίο ήταν μονος του) για να αποφασίσει, κι εγώ ήμουν εξαφανισμένη. Τον άφησα όπως ήθελε στην ησυχια του, και όταν ήρθε να πει αυτά που είχε να πει (κοιτώντας με πλέον στα μάτια) απλά τα πήρε πίσω. Δε μπορώ να πάψω να σκέφτομαι πόσο άσχημο είναι αυτό, όχι. Και δε μπορώ να πάψω να σκέφτομαι ότι εγώ φταίω. Εγώ έκανα τα πάντα λάθος. Εγώ δεν ήμουν αυτό που έψαχνε, μόλις βρήκε το κάτι καλύτερο με άφησε, κι εγώ δεν το κατάλαβα ότι δεν ήταν ικανοποιημένος...ότι απλά ήθελε να πάει και με άλλες, όχι, δε με βοηθά καθόλου να το σκέφτομαι......δε ξέρω τί να πω :(

Αυτα που σε ρωτω στην πρωτη σελιδα εννοω. Και θα ρθουμε κ στο τωρα, γτ ξερω οτι εχεις φρικαρει!

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Αυτα που σε ρωτω στην πρωτη σελιδα εννοω. Και θα ρθουμε κ στο τωρα, γτ ξερω οτι εχεις φρικαρει!

---

Απλά δε μπορώ να το αφήσω, νιώθω πολύ πολύ άσχημα. Εννοείς να σου πω λεπτομέρειες; Τι απ' όλα; Συγνώμη, δεν επικοινωνώ σωστά..

Ναι ρε ντουιν. 5 ετη ειναι πολλα. Δηλ επι 5 ετη ηταν μια ουαου σχεση και ξαφνικα ενα πρωι τερμα? Δε το αποκλειω αλλα σε προτρεπω να πεις καποια περαιτερω στοιχεια γτ ετσι θα κανεις εναν αναστοχασμο. Δε βοηθαει πολυ στο να ξεφρικαρεις, εκει θελει αλλα κολπα. Για πες κ βλεπουμε.

Quote:

---

Originally Posted by dwyn

αυτό ακριβώς είναι που σκέφτομαι. Δε θα έλεγα πως με βοηθά αυτό. Μάλλον εμένα δε βοηθάει, δε ξέρω αν εσένα θα σε βοηθούσε να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Επικοινωνούσε μαζί μου επί μήνες ολόκληρους για να μου πει τελικά ότι πρέπει να πάρει πίσω όλα όσα έλεγε. Τη στιγμή που εγώ τον είχα παρακαλέσει να μην το κάνει, ήταν σα να ήξερα ότι θα άλλαζε γνώμη. Ηξερα και δεν έκανα τίποτα να με προστατευσω, και τώρα τα αξίζω όλα αυτά που περνάω.
Αλλά εκείνος γιατί; Αφού νιώθει αρκετά σίγουρος να βρει μια αλλη, καλύτερη για εκεινον, γιατί να με κάνει να μπω σε αυτή τη διαδικασία; Ήξερε πως είμαι, πως σκέφτομαι, δε με γνώρισε πριν ένα μήνα...ήξερε ότι θα με πλήγωνε ακόμη περισσότερο κι όμως το έκανε. Εγώ λοιπόν δε φταίω;
Δεν είναι λοιπόν εύκολο να σκέφτομαι ότι απλά βαρέθηκε. Είχε άπειρο χρόνο (στον οποίο ήταν μονος του) για να αποφασίσει, κι εγώ ήμουν εξαφανισμένη. Τον άφησα όπως ήθελε στην ησυχια του, και όταν ήρθε να πει αυτά που είχε να πει (κοιτώντας με πλέον στα μάτια) απλά τα πήρε πίσω. Δε μπορώ να πάψω να σκέφτομαι πόσο άσχημο είναι αυτό, όχι. Και δε μπορώ να πάψω να σκέφτομαι ότι εγώ φταίω. Εγώ έκανα τα πάντα λάθος. Εγώ δεν ήμουν αυτό που έψαχνε, μόλις βρήκε το κάτι καλύτερο με άφησε, κι εγώ δεν το κατάλαβα ότι δεν ήταν ικανοποιημένος...ότι απλά ήθελε να πάει και με άλλες, όχι, δε με βοηθά καθόλου να το σκέφτομαι......δε ξέρω τί να πω :(

---

Λυπάμαι για τη φάση που περνάς.
Ελπίζω να μη σου διαρκέσει πολύ ακόμα. Ξέρεις, όταν είμαστε χάλια ψυχολογικά κάνουμε τις χειρότερες σκέψεις, εν προκειμένω ότι δε θα νιώσουμε ποτέ καλά κλπ. Και να σου πω τώρα ότι είναι περαστικό κι ότι θα περάσει ο καιρός και θα ξαναερωτευτείς..μάλλον δε θα σου προσφέρω και τίποτα.
Απλώς αν θες να κάνεις κάτι για σένα, το ελάχιστο δηλαδή που μπορείς, είναι να μη λες και ξαναλες και ξαναλες στον εαυτό σου ότι εσύ φταις για όλα, ότι δεν ήσουν αρκετά καλή γι'αυτόν κλπ.
Το κάνεις χειρότερο και μετά είναι λογικό και αναμενόμενο να επιτείνεται ο χρόνος της απόγνωσής σου και της λύπης.
Προφανώς σε μια σχέση την ευθύνη φέρουν και οι δύο άρα μπορεί όντως και να φταις κάπου. Από την άλλη μπορεί να μη φταίει κανείς σας. Απλώς η σχέση να έκανε τον κύκλο της. Μπορεί να προορίζεσαι για άλλα καλή μου, πιο όμορφα...αλλά τώρα που νιώθεις έτσι απαίσια να μην τα βλέπεις.
Δεν αξίζεις αυτά που περνάς, μη λες χαζομάρες. Οι περισσότεροι στον έρωτα μένουμε εντελώς απροστάτευτοι, αυτό έκανες κι εσύ..κι εγώ το έχω κάνει, και οι περισσότεροι. Πάντως αν μπορώ να σου εγγυηθώ κάτι είναι το εξής: όταν σιγά σιγά θα αρχίσεις να ξεπερνάς την κατάσταση - γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη η κατάσταση είναι με σε κάνει να ασφυκτιάς όχι ίσως τόσο πολύ η έλλειψή του - θα διακρίνεις κι αυτά που σου λέμε τώρα και τα ερωτήματα σου θα απαντηθούν ένα ένα.
Μην το καθυστερείς όμως βρε κορίτσι πάρα πολύ...είναι κρίμα πραγματικά.