Φοβίες και Απόρριψη Γονέων

Οι γονείς είναι όπως τους μάθεις αμα πατήσεις πόδι τελείωσε το θέμα παιδί τους είσαι τι θα κάνουν θα σ κόψουν την καλημέρα;

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Ξέρεις, όσο ζητάς την έγκριση από τη μητέρα σου, τόσο θα απογοητεύεσαι, γιατί δεν νομίζω ότι κάποια επιλογή σου θα της φανεί ποτέ αρκετά καλή. Λες ότι φοβάσαι την απόρριψη, όμως η απόρριψη προϋπήρχε και υπάρχει, δεν είναι κάτι που θα συμβεί. Το θέμα είναι να μην απορρίπτεις εσύ τον εαυτό σου και τις επιλογές σου, μέσα από μια ταύτιση με το πρότυπο της μητέρας σου. Και κυρίως να μη φοβάσαι να αποδειχτούν εσφαλμένες κάποιες επιλογές, ή να αναγνωρίζεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να αλλάξει άποψη. Εξάλλου στην ηλικία σου, μαθαίνουμε πλέον κυρίως μέσα από τη δική μας εμπειρία. Άσε που οι όποιες συνέπειες βαρύνουν μόνο εμάς. Οπότε συγκεντρώσου στις δικές σου επιθυμίες, ξεκαθάρισε σε κάθε επιλογή σου το 'γιατί' και προχώρα :) Και πρώτα υλοποίησε την απόφαση σου και μετά ανακοίνωσε τη στους γονείς. Αν δε σου πουν ότι δεν είναι κατάλληλη, μη φοβάσαι να τους ξεκαθαρίσεις ότι στο εδώ και τώρα είναι κατάλληλη αυτή η επιλογή για εσένα και πως δεν θέλεις να το συζητήσεις περαιτέρω. Αν δεν βάλουμε κάποιο όριο στους άλλους, η παρέμβαση και η στενοχώρια θα συνεχίζεται.

Πάντως, δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα να μετακομίσετε κοντά στους γονείς... ιδίως τώρα που ξεκινάτε μια κοινή ζωή. Θα μπορούσατε να παραμείνετε για ένα διάστημα ακόμα Αθήνα? Ή είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να αποφασίσετε τώρα? Και τέλος, για το θέμα της εγκυμοσύνης να μην αγχώνεσαι καθόλου. Μια πρώιμη αποβολή είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και καθόλου καθοριστικό για μια μετέπειτα εγκυμοσύνη. Το βασικό είναι ότι μπόρεσες, οπότε κάποια στιγμή θα ξανασυμβεί :) Να ρωτήσω κάτι τελευταίο? Αν μετακομίσετε, πώς θα διαμορφωθεί η σχέση του συντρόφου σου με τα παιδιά του, μένουν Αθήνα?

---

Γεια σου marina! Συμφωνώ με τις απόψεις σου και ειδικά όσον αφορά τα όρια που θέτουμε στους άλλους. Ως προς τη μετακόμιση, η πρόταση για τη δουλειά δυστυχώς δεν μπορεί να περιμένει. Αν δεν τη δεχτεί ο σύντροφός μου, θα την πάρει κάποιος άλλος, οπότε είναι κάτι άμεσο. Επίσης, τα παιδιά του βρίσκονται στην επαρχία και είναι κι αυτά ένας λόγος που θέλουμε να πάμε εκεί, για να έχει καλύτερη και αμεσότερη σχέση μαζί τους. Τέλος, αν κάνουμε κι εμείς ένα παιδί, θα βλέπει τα αδέρφια του κι εγώ θα έχω περισσότερο χρόνο να του αφιερώσω, γιατί όπως ίσως ξέρεις στην Αθήνα τα ωράρια είναι τρελά και οι αποστάσεις μεγάλες για να σου μείνει χρόνος για το παιδί σου, πόσω μάλλον για σένα τον ίδιο.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Οι γονείς είναι όπως τους μάθεις αμα πατήσεις πόδι τελείωσε το θέμα παιδί τους είσαι τι θα κάνουν θα σ κόψουν την καλημέρα;

---

Αυτό ξαναπές το! :)

Καλημέρα amoutsin :)
επειδή απ' ότι φαίνεται, αυτό που κυρίως σε προβληματίζει είναι η αντιμετώπισή σου από τη μεριά των γονιών, σχετικά
με τις νέες αποφάσεις σου, για να μη νιώθεις λοιπόν φόβο και τρόμο, χρειάζεται να μάθεις μαζί τους να λειτουργείς
μόνο με τη λογική και σχεδόν χωρίς συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι οι φόβοι, μας προκαλούνται κατά την διάρκεια
της ανατροφής μας και κυρίως από τους γονείς μας.. όπως επίσης και η αναφορά σου στο θέμα της απόρριψης δεν
θα είναι κάτι που θα συμβεί για πρώτη φορά - αν βέβαια εννοείται εσύ το επιτρέψεις τώρα- αλλά μάλλον ίσως έχεις
ήδη εμπειρία απόρριψης.. για να μπαίνεις ξανά στη διαδικασία να φοβάσαι.. Καλό θα ήταν να μάθεις να λειτουργείς μόνο
με αντικειμενική παρατήρηση και να μην εμπλέκεσαι συναισθηματικά, όταν αυτό τελικά, σου δημιουργεί τόσο πρόβλημα.
Επειδή λοιπόν κάποτε, ήσουν μικρή κι αδύναμη κι είχες λόγους να φοβάσαι.. στο παρόν δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα!
Μ' άλλα λόγια και τώρα, λειτουργούμε με τα συναισθήματα του τότε.. αλλά αυτό μέχρι να το επεξεργαστούμε με τη λογική.

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Καλημέρα amoutsin :)
επειδή απ' ότι φαίνεται, αυτό που κυρίως σε προβληματίζει είναι η αντιμετώπισή σου από τη μεριά των γονιών, σχετικά
με τις νέες αποφάσεις σου, για να μη νιώθεις λοιπόν φόβο και τρόμο, χρειάζεται να μάθεις μαζί τους να λειτουργείς
μόνο με τη λογική και σχεδόν χωρίς συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι οι φόβοι, μας προκαλούνται κατά την διάρκεια
της ανατροφής μας και κυρίως από τους γονείς μας.. όπως επίσης και η αναφορά σου στο θέμα της απόρριψης δεν
θα είναι κάτι που θα συμβεί για πρώτη φορά - αν βέβαια εννοείται εσύ το επιτρέψεις τώρα- αλλά μάλλον ίσως έχεις
ήδη εμπειρία απόρριψης.. για να μπαίνεις ξανά στη διαδικασία να φοβάσαι.. Καλό θα ήταν να μάθεις να λειτουργείς μόνο
με αντικειμενική παρατήρηση και να μην εμπλέκεσαι συναισθηματικά, όταν αυτό τελικά, σου δημιουργεί τόσο πρόβλημα.
Επειδή λοιπόν κάποτε, ήσουν μικρή κι αδύναμη κι είχες λόγους να φοβάσαι.. στο παρόν δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα!
Μ' άλλα λόγια και τώρα, λειτουργούμε με τα συναισθήματα του τότε.. αλλά αυτό μέχρι να το επεξεργαστούμε με τη λογική.

---

Συμφωνώ απόλυτα. Η δυσκολία είναι να κάνουμε τη θεωρία πράξη, βέβαια! Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο...

Quote:

---

Originally Posted by amoutsin

Συμφωνώ απόλυτα. Η δυσκολία είναι να κάνουμε τη θεωρία πράξη, βέβαια! Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο...

---

Έχεις δίκιο, είναι θέμα επανεκπαίδευσης.. αλλά όμως βήμα-βήμα και παρατηρώντας τη φοβική σκέψη, την στιγμή που αυτή γεννιέται, αρχίζουμε πολύ απλά
να την ελέγχουμε, μέχρι το σημείο να καταφέρουμε να τη σταματάμε. Αυτό χρειάζεται να το πετύχουμε, γιατί το συναίσθημα είναι παράγωγο της σκέψης.
Όλα όσα νιώθουμε, εξαρτώνται απ' τις σκέψεις που εμείς επιτρέπουμε να γίνονται. Από κει εξάλλου προκύπτει και το " κάνε θετικές σκέψεις " :)