Πως θα επρεπε να συμπεριφερομαι στις κρισεις πανικου του αντρα μου?

Quote:

---

Originally posted by gramle
δεν του πολυαρεσει η κουβεντα γιατι τον φερνω σε δυσκολη θεση, του μιλαω με επιχειρηματα για αυτο που υποστηριζω ενω αυτος λεει αερολογιες. Εχει κατι να πει αλλα παντα τον επισκιαζω με την δικη μου προσωπικοτητα που σαφως ειναι πιο δυνατη... Αυτο τον κανει αδυνατο μπροστα μου και νιωθει σαν το μικρο παιδι που το μαλωνουνε

---

Ποιος ευθυνεται για την ενωση δυο ανθρωπων με διαφορετικα επιπεδα νοημοσυνης? ΕΣΕΙΣ
Ποιος ευθυνεται για το χαμηλο επιπεδο νοημοσυνης του συζυγου σου? ΚΑΝΕΙΣ

Δεν το κανει επιτηδες, αλλα ουτε και μπορει να κανει κατι παραπανω. Σκεψου το καλυτερα.

Δεν νομιζω να προσποιειται... αν αυτο εννοεις.Απλα πιστευω οτι πιεζεται πολυ με μενα και με τη σχεση μας και νιωθει ανικανος να ορθωσει το αναστημα του. Τι να σου πω τωρα, νιωθω οτι εγω ειμαι ο αντρας της οικογενειας και οχι αυτος!
Μια μερα ειχε γυρισει απο ενα φιλος του που ειχανε κανει μαζι ενα τσιγαριλικι.
Αυτη ηταν και η σοβαροτερη κριση που επαθε. Εκανε σαν τρελλος. Βαρουσε το στερνο του με δυναμη και για 3 ωρες (μπορει και παραπανω δεν θυμαμαι εχει και 2 χρονια που εγινε αυτο) εκανε βολτες μεσα στο σπιτι με γρηγορο βηματισμο και εφτυνε κατω συνεχεια. Εκει πραγματικα ειχα πανικοβληθει. Νομιζα οτι τρελλαθηκε. Ευτυχως το παιδι κοιμοτανε και δεν τον ειδε σ\' αυτα τα χαλια. Δεν ειχε προηγηθει καποιος καβγας μεταξυ μας. Ουτε και καυγαδιζουμε συχνα γιατι απλα δεν πολυμιλαμε. Οταν ομως μαζεψω εγω πολλα μεσα μου του τα λεω και τοτε γινεται χαμος. Απο τοτε δεν εχει ξαναγινει καμια τετοια χοντρη κριση αλλα οταν τον στριμωχνω φαινεται οτι τον πιανει ο πανικος. Ιδρωνει, ρευεται συνεχεια (κουλο αλλα αυτο κανει) και σκυβει το κεφαλι. Του λεω συνεχεια οτι ξεσπαω γιατι αυτος ποτε δεν μου μιλαει και οταν τα μαζεψω ολα μεσα μου νιωθω οτι θα εκραγωαν δεν του τα πω. Συνεχεια του λεω οτι πρεπει να μου μιλαει και αυτος και γενικα να εχουμε μια επικοινωνια αλλα δεν γινεται τιποτα. Μου φαινεται οτι με φοβαται....

Aς μιλησουμε για σενα. Ηταν επιλογη σου να παντρευτεις αυτο τον ανθρωπο. Εν γνωση σου πηρες την αποφαση φανταζομαι. Αυτος ειναι, αυτο το μυαλο εχει, αυτες ειναι οι δυναμεις του. Εσυ θα εισαι το κεφαλι γιατι εσυ το επελεξες. Αν γνωριζες τη νοημοσυνη του, τοτε θα γνωριζες και τις συνεπειες, δλδ αυτα που ζεις σημερα. Αν δεν τα γνωριζες τοτε θα λεγα πως δεν εισαι και τοσο ανωτερη του, οπως μας περιγραφεις...

Παντου και παντα μια γυναικα διευθυνει ενα σπιτι, μια οικογενεια μπλα μπλα, οσο εξυπνος κι αν ειναι ο αντρας. Αν ακομη αναρωτιεσαι γιατι, καλα ειναι ν ανοιξουμε νεο topic.

Δεν ειπα οτι ειμαι ανωτερη του, μαλλον δεν καταλαβες τι εννοω.
Φυσικα και ηταν δικη μου επιλογη να τον παντρευτω, κανενας δεν με πιεσε. Η νοημοσυνη του ειναι αριστη, ειναι ενας μορφωμενος αντρας.
Απλα οταν τον παντρευτηκα ημουν 26 χρονων (οχι μικρη αλλα οχι και ετοιμη για γαμο) και δεν το πολυσκεφτηκα. Δεν ηταν ο ερωτας της ζωης μου απλα ηταν ενα καλο παιδι που θα γινοταν και ενας καλος μπαμπας. Οπως και εγινε. Ομως εμενα ποτε δενμου γεμισε την ζωη (επιλογη μου θα μου πεις) αλλα δεν κανουμε παντα σωστες επιλογες διστυχως και αυτο στοιχιζει την ζωη μας και αυτων που ειναι κοντα μας.΅Εχω κανει πολλα λαθη. Δεν τα αποποιουμαι. Ο αντρας μου ειναι ενα πολυ καλο παιδι αλλα δεν τον νιωθω αντρα διπλα μου που θα με στηριξει. Για μενα ειναι ενα παιδι. Αυτο μου εδωσε και μου δινει. ΤΙποτα παραπανω. Δεν τον θαυμαζω. Ειναι παντα στην μετριοτητα. Ποτε δεν πασχιζει για κατι καλυτερο. Παντα προσπαθει να κανει κατι με τις πλατες των αλλων. Αυτο εμενα δεν μου γεμιζει σιγουρια γι\'αυτο και δεν μπορω να τον δω ψηλα αν και πολυ θα το ηθελα. Δεν εχει φιλοδοξιες, ονειρα και παντα θελει μασημενη τροφη. Οι αλλοι να του βρουν δουλεια, εγω να τα βγαζω περα σε μια δυσκολη στιγμη που τυχον θα περναει η οικογενεια μας. Πως λοιπον να τον θαυμαζω και να νιωθω ερωτευμενη μαζι του? Και μετα ηρθε το κερατο και μαλιστα με φιλη μου.... και μετα οι κρισεις...Εγω τι θα επρεπε να κανω? Να του συμπαρασταθω? και εμενα ποιος θα μου συμπαρασταθει?

οι λαθος επιλογες δεν πρεπει να συνοδευουν αρνητικα κ ολη την υπολοιπη μας ζωη!

Τοτε γιατι αυτο το θεμα: Πως θα επρεπε να συμπεριφερομαι στις κρισεις πανικου του αντρα μου?

Ο αντρας σου αυτος ειναι. Αν θελει να σ ακουσει, θα σ ακουσει. Αν θελει να διορθωθει για χαρη σου, θα το κανει, αλλα γιατι να μη διορθωθεις εσυ? Εννοω οπως απαιτεις σχεδον να σε αποστομωνει εκεινος κι οχι εσυ, δεν ειναι πιο ευκολο υπαρχει μια συζητηση χωρις να τον κολλας στον τοιχο?

Αν ζουσες πανικους ή κατι παρομοιο, το θεμα του ποιος ειναι απο πανω και ποιος απο κατω, θα ταν το τελευταιο πραγμα που θα σε απασχολουσε. Δεν γνωριζεις αν και ποσο τον θλιβει το γεγονος που δεν μπορει να σε αντιμετωπισει.

Αν ηθελες εναν αντρα \"τρανυτερο\" σου, απλα θα τον εβρισκες. Δες το κι αυτο λιγο.

Quote:

---

Originally posted by interappted
οι λαθος επιλογες δεν πρεπει να συνοδευουν αρνητικα κ ολη την υπολοιπη μας ζωη!

---

...αλλα και ουτε να ριχνουμε τις ευθυνες αλλου και να απαιτουμε ριζικες αλλαγες.

δλδ οτι εκανες ενα λαθος επιλογη στα 26 σου δεν σημαινει οτι θα πρεπει να τη φας στη μάπα όλη σου τη ζωή

Gramle γεια ,

Το σιγουροτερο ειναι οτι κανενας απο τους δυο σας δεν ειναι ευτυχισμενος σε αυτον τον γαμο.

Αληθεια να σε ρωτησω τον αγαπας? Αν ναι.
Μιλησε του πες οτι σε απασχολεί οτι μας γραφεις εδω τωρα, με ηρεμο τροπο χωρις φωνες Σκεψου τι θελεις εσυ απο αυτον και πες του να σκεφτει και αυτος. Δουλεψτε την σχεση σας δουλεψτε τις κρισεις όλα. Για όλα υπαρχουν λύσεις αλλα χρειαζετε μεγαλη προσπαθεια υπομονη και πολυ χρονο.
Αν όχι απλα τον λυπασε ή φοβασε να τον αφησεις μόνο. Τοτε φυγε.
αυτο θα σας ηρεμησει. Ο χωρισμος ειναι πολυ δυσκολος αλλα το μετα ειναι σαφως καλύτερο. Και αν φοβασε οτι δεν μπορεις να τον αφήσεις λογω των κρίσεων του, βλακειες και εγω με κρισεις εφυγα απο τον γαμο μου και σε πληροφορω οτι ήταν χιλιες φορες καλυτερα.


( και μια απιστια δεν μπορει να ξεχαστει με τιποτα όσα χρονια και να περασουν )

...αλλα και ουτε να φαει στη μαπα ο αλλος τις ανανεωμενες ιδεες και καινουρια \"θελω\" σου με φοβικο τροπο.

Wintertimes o γαμος δεν ειναι ετσι απλος..κανεις μια επιλογη καταλαβαινεις καποια στιγμη οτι εκανες λαθος..δεν σου βγαινει..τι να κανεις δλδ να χαραμισεις ολη σου τη ζωη για κατι που επελεξες καποτε..

Διαφωνω interappted. Πρεπει να ειμαστε υπευθυνοι και ν αναλαμβανουμε τις ευθυνες μας οταν δε μιλαμε μοναχα για μας αλλα και για αλλα δυο ατομα!!!

Το θεμα δεν ειναι να διορθωθει, ειναι 39 ετων δεν εχω απαιτηση να αλλαξει ο χαρακτηρας του τωρα. Το μονο που ζηταω ειναι να εχουμε μια επικοινωνια για να μην μου μαζευονται και μενα και ξεσπαω και μετα αυτος εχει κρισεις κλπ. Ενας κυκλος ειναι δηλαδη. Ποιος φταιει? Μπορει κι εγω που βιαστηκα να παντρευτω ενα απλα καλο παιδι χωρις να σκεφτω οτι θα ειναι ο ανθρωπος που θα περασω μαζι του το υπολοιπο της ζωης μου. Γιατι οταν σε μια 10ετια ο γιος μου φυγει απο το σπιτι εγω τι θα κανω με καποιον που δεν ταιριαζω με τιποτα? Τωρα εχω τον γιο μου που με γεμιζει και δεν με νοιαζει τιποτα αλλο. Συνειδητα δεν εκανα αλλο παιδι λογο αυτης της καταστασης με τον αντρα μου αλλα στην τελικη το μετανοιωνω. Ενα αλλο παιδι ισως μου εδινε κι αλλο νοημα στη ζωη μου

Κανε αλλα 10 να χεις πιο πολλα νοηματα στη ζωη σου...