Η ερωτική μας ζωή έχει πεθάνει λόγω φαρμάκων

Quote:

---

Originally Posted by soft

γεια σου !

Εμενα προσωπικα με βοηθησαν πολυ τα φαρμακα στις κρισεις πανικου . και δεν αλλαξε καθολου η συμπεριφορα μου .. αλλα μαζι με ψυχοθεραπεια βελτιωθηκε θα ελεγα..

οταν λες οτι ησουν σαν μωρο στις κρισες τι εννοεις και με τι τροπο τις ξεπερασες ..??

---

Εννοώ πως ήμουν οπως ένα μικρό παιδί όταν φοβάται....εκλαιγα, ζητούσα να είμαι με άτομα που ένιωθα ασφάλεια, πήγαινα κοιμόμουν με τη μάνα μου επειδή είναι νοσοκόμα ας πούμε και ήξερε τί να κάνει αν πχ πάθω κάτι, και τέτοια...που δεν είχαν λογική φυσικά....άλλα ο φόβος που με καθοδηγούσε με παρέλυε...Το ξεπέρασα όπως είπα και πιο πάνω με ψυχοθεραπεία μόνο....Κάποιες φορές πήρα λίγο λεξοτανίλ για να ηρεμήσω...άλλα μόνο 2-3 ,...κρατούσα μερικά στην τσάντα μου σα δικλείδα ασφαλείας , χωρίς τελικά να τα χρησιμοποιήσω....Συνήλθα εντελώς μετά από 3-4 χρόνια...ακόμα μια φορά το χρόνο μπορεί να πάθω μια κρίση άλλα ο ψυχολόγος μου είχε υποδείξει πώς να το ελέγχω και οντως κατάφερνω να ελέγξω πλήρως την κρίση. Για την κατάθλιψη δεν πήρα ποτέ τίποτα. Άλλα όλη αυτή η ιστορία με τη διαταραχή με γέμισε αυτοπεποίθηση και νιώθω πως δε θα ξαναπάθω....

Quote:

---

Originally Posted by blondleo

..Δέχτηκε μετά από απειλές για διαζύγιο να πάμε μαζί σε κάποιον ψυχολόγο....και θέλω να πάω κι εγώ ακριβώς για να με κατευθύνει πώς πρέπει να τον αντιμετωπίζω και να του συμπεριφέρομαι για να το κάνω πιο εύκολο γιαυτόν. Ελπίζω να δούμε κάποιο φώς, αλλιώς το διαζύγιο είναι μονόδρομος.... Αυτό που θελω να ρωτήσω είναι από άτομα που έχουν πάρει φαρμακευτική αγωγή, γιατί εγώ όπως σας είπα το ξεπέρασα αλλιώς, άλλαξε η συμπεριφορά τους τόσο πολύ? Κι εγώ ήμουν ένα τέρας όσο διαρκούσαν οι κρίσεις πανικού μου....τέρας λέγοντας από την άποψη ότι οι γύρω μου έπρεπε να κάνουν πολλή υπομονή μαζί μου γιατί ήμουν σα μωρό....άλλα δεν ξέρω τι γίνεται με τα φάρμακα....

---

Καλημέρα blondleo :) πολύ σημαντικό το ότι τελικά δέχτηκε να συνεργαστεί με ψυχολόγο.. Πιστεύω, ότι έτσι θ' αντιμετωπίσει το πρόβλημά του/σας.
Τί εννοείς με το δεν ξέρεις τι γίνεται με τα φάρμακα; Πάντως πες του, ότι τα χάπια έτσι κι αλλιώς είναι μια προσωρινή λύση.. Όταν λοιπόν θελήσει κάποια
στιγμή να τα σταματήσει, μ' ένα νέο στρεσάρισμα που θα του προκύψει, το πρόβλημα θα ξανακάνει την εμφάνισή του, ίσως και με πιό έντονα συμπτώματα,
αφού οι αιτίες που ευθύνονται και για τα συμπτώματα και για το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζονται με φάρμακα.

Εννοώ ότι δεν έχω ιδίαν εμπειρία από το πώς είναι να παίρνεις φάρμακα...αν όντως σε βοηθάνε, αν λειτουργούν και σαν placebo μερικές φορές, αν όντως επηρρεάζουν τη χημεία του εγκεφάλου και κατά πόσο.....Ξέρω από φίλο ότι έκανε πολύ αγώνα μέχρι να κόψει τα αντικαταθλιπτικά...γιατί ήταν ψυχολογικά πιο πολύ εξαρτημένος...συζητούσαμε και μου έλεγε ότι φοβόταν να τα κόψει μην τυχόν και δεν την παλεύει....αυτό το καταλαβαίνω....πιστεύω στην χρησιμότητα της ιατρικής , των φαρμάκων και τα λοιπα....άλλα σε μένα λειτούργησε ευτυχώς η ψυχοθεραπεία....και πάτησα στα πόδια μου και όχι σε δεκανίκια....

Quote:

---

Originally Posted by blondleo

Ήταν πάντα έτσι κλειστός, σοβαρός, όταν ξεκίνησε η σχέση μας ήδη είχε δύο χρόνια που τον βασάνιζε αγχώδης διαταραχή και προσπαθούσε να το ξεπεράσει μόνος του....Γενικώς από την αδερφή μου άκουγα τι καλό παιδί και τί καλό παιδί....είχα δλδ τις καλύτερες εντυπώσεις για το χαρακτήρα του....Μετρημένος, όχι σαχλοκούδουνο...τις μετρούσε τις κουβέντες του, άλλα στις αρχές τουλάχιστο έδειχνε μια τρυφεράδα που με κέρδιζε....Δλδ και ο Γιαγκούλας να είσαι, υποτίθεται ότι στον άνθρωπό σου κατεβάζεις όλες τις άμυνες...αν όχι όλες τις περισσότερες..... Δέχτηκε μετά από απειλές για διαζύγιο να πάμε μαζί σε κάποιον ψυχολόγο....και θέλω να πάω κι εγώ ακριβώς για να με κατευθύνει πώς πρέπει να τον αντιμετωπίζω και να του συμπεριφέρομαι για να το κάνω πιο εύκολο γιαυτόν. Ελπίζω να δούμε κάποιο φώς, αλλιώς το διαζύγιο είναι μονόδρομος.... Αυτό που θελω να ρωτήσω είναι από άτομα που έχουν πάρει φαρμακευτική αγωγή, γιατί εγώ όπως σας είπα το ξεπέρασα αλλιώς, άλλαξε η συμπεριφορά τους τόσο πολύ? Κι εγώ ήμουν ένα τέρας όσο διαρκούσαν οι κρίσεις πανικού μου....τέρας λέγοντας από την άποψη ότι οι γύρω μου έπρεπε να κάνουν πολλή υπομονή μαζί μου γιατί ήμουν σα μωρό....άλλα δεν ξέρω τι γίνεται με τα φάρμακα....

---

μαλλον δεν τον γνωριζεισ καλα ετσι που τα λεσ

Quote:

---

Originally Posted by blondleo

Εννοώ πως ήμουν οπως ένα μικρό παιδί όταν φοβάται....εκλαιγα, ζητούσα να είμαι με άτομα που ένιωθα ασφάλεια, πήγαινα κοιμόμουν με τη μάνα μου επειδή είναι νοσοκόμα ας πούμε και ήξερε τί να κάνει αν πχ πάθω κάτι, και τέτοια...που δεν είχαν λογική φυσικά....άλλα ο φόβος που με καθοδηγούσε με παρέλυε...Το ξεπέρασα όπως είπα και πιο πάνω με ψυχοθεραπεία μόνο....Κάποιες φορές πήρα λίγο λεξοτανίλ για να ηρεμήσω...άλλα μόνο 2-3 ,...κρατούσα μερικά στην τσάντα μου σα δικλείδα ασφαλείας , χωρίς τελικά να τα χρησιμοποιήσω....Συνήλθα εντελώς μετά από 3-4 χρόνια...ακόμα μια φορά το χρόνο μπορεί να πάθω μια κρίση άλλα ο ψυχολόγος μου είχε υποδείξει πώς να το ελέγχω και οντως κατάφερνω να ελέγξω πλήρως την κρίση. Για την κατάθλιψη δεν πήρα ποτέ τίποτα. Άλλα όλη αυτή η ιστορία με τη διαταραχή με γέμισε αυτοπεποίθηση και νιώθω πως δε θα ξαναπάθω....

---

ετσι που τα λεσ εδω εσενα σου πηρε αρκετο χρονο να συνελθεισ κ τα καταφερεσ κ βγηκεσ πιο δυνατη η απορια μου ειναι γτ αφου φαινεσαι δυνατη κ μαχητικη διαλεξεσ εναν που δεν τον γνωριζεισ καλα κ μαλιστα ειναι κλειστοσ;

Quote:

---

Originally Posted by blondleo

Εννοώ ότι δεν έχω ιδίαν εμπειρία από το πώς είναι να παίρνεις φάρμακα...αν όντως σε βοηθάνε, αν λειτουργούν και σαν placebo μερικές φορές, αν όντως επηρρεάζουν τη χημεία του εγκεφάλου και κατά πόσο.....Ξέρω από φίλο ότι έκανε πολύ αγώνα μέχρι να κόψει τα αντικαταθλιπτικά...γιατί ήταν ψυχολογικά πιο πολύ εξαρτημένος...συζητούσαμε και μου έλεγε ότι φοβόταν να τα κόψει μην τυχόν και δεν την παλεύει....αυτό το καταλαβαίνω....πιστεύω στην χρησιμότητα της ιατρικής , των φαρμάκων και τα λοιπα....άλλα σε μένα λειτούργησε ευτυχώς η ψυχοθεραπεία....και πάτησα στα πόδια μου και όχι σε δεκανίκια....

---

Απ' όσο γνωρίζω, ειδικά τα αντικαταθλιπτικά, έχουν και περισσότερες παρενέργειες.. κάτι που επιβεβαιώνεται κι από τον τίτλο στο θέμα σου..
κι εννοείται όχι μόνο για το σεξουαλικό, αλλά γενικά για τη μειωμένη δραστηριότητα και την έλλειψη διαθέσης. Ήταν που ήταν ο δικός σου..
Τώρα, εξαρτάται από το τι επιλέγει ο καθένας.. Άλλος θέλει συνέχεια να παίρνει μόνο φάρμακα και να μη κάνει άλλη προσπάθεια..
Άλλος επιλέγει συνδυαστικά την αντιμετώπιση του προβλήματός του, δλδ με φάρμακα και ψυχοθεραπεία, γι' αυτό
καλό είναι να πειστεί, ότι από κάποια στιγμή και μετά θα μπορεί ξανά να λειτουργήσει.. και χωρίς χάπια,
μόνο που χρειάζεται να "δουλέψει", νάχει κίνητρα και πραγματικά να το θέλει, για να προχωρήσει έτσι και σ' αλλαγές..

Είναι απαραίτητο να γνωρίζεις καλά κάποιον για να τον ερωτευτείς? Θέλω να πω, μπορείς να διαχειριστείς τι σου κάνει ένας άνθρωπος συναισθηματικά και ερωτικά? Τον παντρεύτηκα γνωρίζοντας ότι είναι ένα καλό άτομο, που πάλεψε από μικρός να κερδίσει τη ζωή του, που μεγάλωσε χωρίς πατέρα φροντίζοντας τη μάνα του, που μου έδειξε ότι με αγαπά και με εκτιμάει, που με έβαλε στο σπίτι του και με θέλησε ακόμα κι αν ήξερε ότι είχα ήδη ένα παιδί μεγάλο από προηγούμενη σχέση. Δεν ήταν "βολικό" για μένα να τον παντρευτώ, δεν έψαξα πατέρα για την κόρη μου (με τον πατέρα της έχουμε άριστες σχέσεις), δεν πανικοβλήθηκα για την έλευση των πρώτων -άντα. Η ερώτησή μου δεν είχε να κάνει με τους λόγους για τους οποίους είμαι με τον άντρα μου, αυτό είναι πλέον ένα γεγονός τετελεσμένο και σφραγισμένο με ένα μωράκι, ο προβληματισμός μου απευθυνόταν ως επί το πλείστον σε άτομα που είχαν οι ίδιοι πάρει φάρμακα αντικαταθλιπτικά ή παρόμοια για το πως επηρρέασε γενικά τη ζωή τους και ως ακόλουθο και τη σεξουαλική τους ζωή. Όπως καταλαβαίνεις, αν δεν έχεις περάσει παρόμοια εμπειρία, μη έχοντας πάρει φάρμακα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να πειστώ ότι όντως μπορουν να σε φέρουν στο σημείο να δυσλειτουργείς τόσο πολύ....όχι πως δεν είμαι ανοιχτή να το πιστέψω, κι αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος της αναζήτησής μου....

Οκ με κάλυψεσ θα σ πω απλά την εμπειρία μου από τα φάρμακα τα αντικαθλιπτικα είναι καραμέλες σε σχέση με τα αντιψυχωτικα άσχετο αυτό από εμπειρία δικιά μου αλλά κ από ατα που εχω ακούσει τα χάπια αυτα σου ανεβάζουν το σημείο κρίσης εκεί δηλαδή που θα αγχώθέισ με την πρώτη κουβέντα που θα πει ο άλλος αγχώνεσαι με την πέμπτη κουβέντα το ίδιο ισχύει κ με τη διάθεση αυτό είναι που λένε σε κάνει πιο αναίσθητο στο σεξουαλικό μειώνεται η όρεξη συχνά κ αργείσ να τελειώσεις υπάρχουν χάπια που δεν επηρεάζουν το σεξουαλικό πες μου αμα θες

Συμπτώματα να σ πω γενικά τα φάρμακα εχω πάρει πολλά χωρίς να κάνω το γιατρό

Μακάρι να αργούσε.....εδώ μιλάμε ότι βία δεκάλεπτο....και δεν ήταν έτσι....δεν ήταν καθόλου έτσι....μου είναι εξαιρετικά άβολο να φέρνω τα της κρεββατοκάμαράς μου εν δημοσία συζήτηση...άλλα να καταλάβετε πόσο έχω απηυδίσει... Για τη συμπεριφορά είναι όπως το είπες....δλδ του μιλάς και είναι σα να μη σε ακούει....του ζητάω κάτι και το για να το κάνει πρέπει να το πω δέκα φορές.... κλείνεται στο κινητό ή στον υπολογιστη και δεν επικοινωνεί....βαριέται στο σπίτι, μου έχει πει κάποια στιγμή που μαλώναμε ότι το βλέπει σα μπουντρούμι και ότι δεν μπορεί να κάθεται μέσα με τις ώρες (μένουμε στους γονείς μου , δυστυχως), κοιμούνται πχ οι δικοί μου ή το μωρό και του λέω να κάνει ησυχία και είναι σα να μη νιώθει, χτυπάει μπαμ μπουμ πόρτες, ασυναίσθητα μεν, άλλα μπορεί να του είπα να κάνει ησυχία πριν δύο λεπτά...Δεν ξέρω...ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη ενσυναίσθηση....δυστυχώς λόγω οικογένειας πάντα έμαθε να βάζει πρώτο τον εαυτό του για να μπορέσει να επιβιώσει...άλλα τόσο χάλια δεν ήταν ποτέ....και άλλο λόγο εκτός από τα φάρμακα δε μπορώ να βρω....γιατί πιστεύω ότι μας αγαπάει....εκτός αν κάνω τόσο λάθος και απλά θέλω να βλέπω κάτι που δεν υπάρχει.

Λοιπόν από εμπειρία κρίσεις πανίκου αγοραφοβία κλπ η με Ssri η με snri η με συνδυασμό αυτών και σπανιότερα με χρήση αντίψυχωτικου σε συνδυασμό με ένα από τα δύο προηγούμενα η κ τα δύο τα ηρεμιστικά είναι εθιστήκά κ καλό είναι να από αποφεύγονται

σ εστειλα μυνημα πανω δεξια ειναι απαντα αμα θεσ να σε κατατοπισω αμα μπορω

τα ssri κ snri ειναι ειδοσ φαρμακου ενημερωσου απο το ιντερνετ τι ειναι το καθενα για απλεσ περιπτωσεισ ειναι τα snri κανουν καλη δουλεια τοσο καλη που δεν θα το πιστευεισ αλλα θελει κ δραστηριοτητα χαμηλησ εντασησ παραλληλα

Ευχαριστώ, θα το ψάξω....πλέον με έχει καθησυχάσει αρκετά το ότι δέχτηκε να δει ψυχολόγο....βέβαια από το πες μέχρι το κάνε είναι πολύς ο δρομος...θα ενημερωθώ πάντως...όσοι απο εσάς παίρνετε φαρμακευτική αγωγή για τέτοιου είδους περιπτώσεις ( ο ψυχολόγος μου είχε χαρακτηρίσει τις κρίσεις πανικού "κρυολόγημα" σε σχέση πχ με μια σχιζοφρένεια) και έχετε σύντροφο, πώς είναι οι μεταξύ σας σχέσεις? Ελις αυτό με το μύνημα δεν μπορώ να το δω ακόμα, νυστάζω βέβαια αφόρητα, άλλα πιστεύω να το βρω κάποια στιγμή....

Βlond η ερωτικη σας ζωη μπορει να εχει πεθανει και λογω των προβληματων που αντιμετωπιζει και οχι απαραιτητα λογω των φαρμακων.
Εγω στα χαλια μου ουτε μπανιο δεν μπορουσα να κανω , ποσο μαλλον σεξ. Και οσες φορες ετυχε να κανω απλα δεν συμμετειχα.
Θα προτιμουσες να το κανετε και να ειναι αλλου?
Και βεβαια οχι.
Εγω στην θεση σου θα πηγαινα σε εναν ψυχολογο μονη μου , θα του περιεγραφα την κατασταση και θα τον ρωτουσα για το πως πρεπει να κινηθω, .

Σε καποιο σημειο λες οτι τον απειλησες με χωρισμο για να παει σε ειδικο. Το βρισκω λογικο να αντιδρα με αρνηση απο την στιγμη που απειλεις και μαλλον νιωθει οτι δεν τον καταλαβαινεις. Δεν νομιζω αυτη η τακτικη να λειτουργησει .
Σκεψου αυτο που σου προτεινα , ισως αποδειχτει αποτελεσματικο.

Και κατι ακομα που μπορεις να κανεις ειναι να του μιλησεις για αυτο που ανεφερες πιο πανω , για τις αγκαλιες και τα φιλια κλπ . Εξηγησε του οτι δεν θελεις απαραιτητα σεξ αλλα οτι εχεις αναγκη απο λιγη τρυφεροτητα και να νιωσεις οτι νοιαζεται για σενα.



Υ.Γ.: A και μην συγκρινεις αυτο που βιωσες εσυ με αυτο που περναει τωρα ο συντροφος σου. Μπορει το προβλημα να ειναι το ιδιο , αλλα η σοβαροτητα του να ειναι διαφορετικη.