Printable View
Το ίδιο ακριβώς περνάω και εγώ. Με τη διαφορά ότι εγώ δε πατάω στη σχολή μου επειδή θα είμαι μόνη μου. Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι. Να νομίζεις ότι έχεις φίλους αλλά τελικά να καταλαβαίνεις ότι είσαι μόνη σου. Ότι δε νιώθουν και αυτοί το ίδιο.
Σε καταλαβαίνω, και εγώ έκανα στο σχολείο παρέα με άτομα που στο τέλος κατάλαβα ότι δεν τους ενδιέφερε καθόλου αν θα πάθαινα κάτι ή αν με απασχολούσε το οτιδήποτε. Από τότε άρχισα να απογοητεύομαι. Αλλά και μέχρι τώρα δεν έχω γνωρίσει διαφορετικά άτομα και αυτό με απογοητεύει πολύ. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα κάνω πραγματικούς φίλους που θα νοιάζονται όπως νοιάζομαι και εγώ για τους άλλους. ααα και πήγαινε στην σχολή έστω και αν είσαι μόνη για να τελειώσεις πιο γρήγορα γιατί όσο μένεις εκεί δεν θα περνάς και φανταστικά αφού είσαι μόνη. Προσωπική συμβουλή από κάποια που ζει το ίδιο!Quote:
Originally Posted by eleana011
Σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση. Μου ειναι ομως πολυ δυσκολο να παω στη σχολη και γενικα να βγω απο το σπιτι. Δε ξερω νομιζω πως ολο αυτο σε συνδιασμο με αλλα θεματα που ειχα μου εχει προκαλεσει κατι σαν φοβια. Φοβαμαι να γνωρισω κοσμο. Δε μπορω να το εξησησω.Quote:
Originally Posted by nicole_evan
Μάλλον όσο περισσότερο μένει κάποιος σπίτι, τόσο δεν θέλει να βγει. Το καταλαβαίνω και από μένα. Αν και αναγκαστικά μένω σπίτι γιατί δεν έχω με κάποιον να βγω.
γεια, σε καταλαβαινω.
ειναι δυσκολες οι σχεσεις ρε πουστη μου. και οι φιλικες. και ολες. καμια φορα αναρωτιεμαι αν καποιος μπορει να γινει φιλος με ατομα με τα οποια δεν εχουν τιποτα κοινο παρα το οτι πανε ας πουμε στην ιδια σχολη. εχω στη σχολη μου εναν αναρχικο. περα του οτι εχουμε διαφορετικη κοσμοθεωρια αναρωτιεμαι πως θα ηταν αν με αυτο το ατομο ημουν πιο ανοιχτος, του μιλουσα συνεχεια, του ελεγα προσωπικα μου θεματα, ισως γινομασταν φιλοι. ποιος ξερει; αλλα δε μου το βγαζει. οπως δε μου το βγαζουν πολλα αλλα ατομα. δυστυχως. αυτο σημαινει οτι εγω ειμαι δυσκολος; ή γενικα ειναι θεμα χημειας; σκεφτομαι οτι μπορει ο αλλος να εχει κοινα ενδιαφεροντα αλλα παλι να μην κολλαμε. εχω γνωρισει ενα σωρο ατομα τελευταια με τα οποια δεν κολλαμε και εχω ξενερωσει αγρια. ετσι συμβαινει παντα; παντα με λιγους ταιριαζουμε;
υπαρχουν ατομα που εχουν την ικανοτητα να ειναι το ιδιο με ολους, να ειναι κοινωνικοι με ολους και να κανουν φιλους ευκολα, ασχετα αν εχουν κοινα ενδιαφεροντα ή οχι κτλ;
και αυτο που γινεται με τις σχολες ειναι πολυ ξενερωτο. δυσκολα κανεις φιλους σε μια σχολη. κανουν καποιοι εναν κυκλο, μια παρεα και μετα εσυ μενεις στην απεξω.
εγω ποτε βασικα δεν ηθελα τις μεγαλες παρεες. ηθελα λιγα ατομα και καλα να τα νιωθω κοντα μου και αυτο δε μου εκατσε δυστυχως :(
Εδω κ αρκετα χρονια δεν εχω κανεναν,ως γνωστον λιγο πολυ οι φιλοι γινονται ειτε απο τα χρονια του σχολειου κ σου μενουν,ειτε στα φοιτητικα χρονια του πανεπιστημιου/σχολης,ειτε απο καποια δουλεια που κανεις για πολυ καιρο.Δυστυχως δεν ανηκα ποτε σε καποια ομαδα ατομων με κοινα ενδιαφερονται η χαρακτηριστικα,εισεπρατα απο τους γυρω μου μια αδιαφορα προς το προσωπο μου,ειτε ημουν μαζι ειτε προσπαθουσα να πω κ γω μια κουβεντα δεν υπηρχε ανταποκριση,με προσπερνουσαν σαν να ημουν αορατος.
Αυτη η σταση τους μου εκανε σημαντικη ζημια μετεπειτα διοτι αναγκαστικα να απομονωθω απο παντου,να κλειστω παρα πολυ,να πιστευω οτι ειμαι προβληματικος,θυμωσα κ ειπα στον εαυτο μου οτι ενταξει αφου δεν ειμαι ενδιαφερον για κανεναν,αφου σε απορριπτουν πλαγιως η εμμεσα,λοιπον ως εδω,δεν προκειται εμενα να με ξαναδει ποτε κανεις,ετσι κ εγινε,τα χρονια περασανε,με ξεχασανε γνωστοι/"φιλοι",τους ξεχασα,δεν με αναζητησαν ποτε,δεν τους αναζητησα ποτε,κ αν τυχαινε καμια φορα στο δρομο καμια φατσα γνωστη εκοβα απο αλλο πεζοδρομιο.
Τα πραγματα χειροτερεψαν οταν δεν μπορουσα πλεον να αντιμετωπισω κ να υπερασπιστω τον ιδιο μου τον εαυτο αναμεσα στην πολυκοσμια,ποσο μαλλον στο ιδιο το οικογενειακο μου περιβαλλον,δεν ειναι λιγο πραγμα να εχεις ξεκοψει απο συγγενεις πρωτου/δευτερου βαθμου για 6-7 χρονια κ να ρωτανε τους δικους σου για τα νεα σου,τι κανεις,που εισαι,αν δουλευεις,γιατι εχεις χαθει,ειναι μια κατασταση που πρεπει συνεχεια να ωραιοποιεις τα πραγματα,να προσποιεισαι οτι ειναι ενταξει ενω δεν ειναι τοσο ενταξει.Δεν νομιζω οτι περιγραφω κατι περιεργο,πιστευω οτι κ αλλοι εχουν περασει αντιστοιχες φασεις στη ζωη τους η περνανε ακομα.
Συμπτωματα λιγο πολυ γνωστα,απογοητευση,απελπησ ια,κατωτεροτητα,δυσθυμια,κ οινωνικη απομονωση,αποτυχιες σε σπουδες,καθολου προσπαθιες για καποια σχεση,εθισμος στο ιντερνετ για ωρες χωρις αντικειμενο συγκεκριμενο,ανασφαλιες για επιλογες η στοχους ζωης,ενοχες για επιλογες δεν εγιναν στην ωρα τους,ευκολα κ καθημερινα πραγματα να σου φαινονται δυσκολα,πχ οδηγηση ενω εχεις παρει πριν χρονια διπλωμα,φοβιες κ δειλιες στην εξευρεση εργασιας αδιαφοροντας για ευκαιριες που παρουσιαζονται,απορριψη,αρ νητισμος κ οχι σε πολλα πραγματα απο τη μερια μου.
σα να διαβαζω για τον εαυτο μου...ετσι παω να γινω κ εγω.το θεμα ειναι τι πρεπει να γινει.εχω ευκαιριες να κανω παρεες.ομως σαν να μην εχω ορεξη να μιλησω.οσες αποπειρες εκανα κατεληγε στο να μιλαμε για 5-10' κ μετα τιποτα.σα να τελειωνουν οι λεξεις.σκεφτομαι οτι αφου δε μιλαω γινομαι βαρετος,οποτε μη αποδεκτος.απομονωνομαι κ γινομαι ολο κ πιο εσωστρεφης.αρχιζω κ απομακρυνομαι κ απο συγγενεις.κ το θεμα ειναι πως οταν βγαινω εξω με χαιρετανε ατομα που πολλους δε τους ξερω.με εχουν δει στο γυμναστηριο κ απλα με χαιρετανε.αλλα μεχρι εκει.οσο για τις γυναικες,χειροτερα.ενω τις περισοτερες φορες μου στελνουν σημαδια,ειτε τα αγνοω ειτα αν τελικα μιλησουμε κ βγουμε για να γνωριστουμε συμβαινει ακριβως το ιδιο.κ φυσικα ποια θελει να βγαινει με καποιον που ειναι βαρετος;εχω αρχισει να απελπιζομαι,πραγματικα δε ξερω τι να κανω.οι περισοτεροι απο εδω τουλαχιστον ειστε φοιτητες,πιτσιρικαδες,εχετ ε τη ζωη μπροστα σας.μπορειτε να αλλαξετε τα πραγματα.εγω ειμαι 38.κ γινεται ολο κ χειροτερα.Quote:
Originally Posted by Jason
to na eisai monos den einai to pio kako pragma.kaneis pragmata pou theleis na kaneis kai den dineis logariasmo.h megalyteri monaksia einai
na eisai me to lathos atomo.kai akoma xeirotera otan auto se empodizei na kaneis pragmata na nioseis pio kala
Ενα θα πω.. Σε καταλαβαινω
Μακαρι. Αν και μονο αν το ζεις θα καταλαβεις πως ειναι να εισαι μονος.Quote:
Originally Posted by νιφάδα
και σκεψου τωρα αν το νιωθεις εσυ αυτο που εισαι μολις 21, τι να πει καποιος κοντα στα 30, ή και μεγαλυτερος που εζησε ολη του τη ζωη μονος ?
Δεν ειναι κακο να εισαι μόνος αμα γουσταρεις να εισαι μόνος, αμα εχεις την ευχερεια ανα πάσα στιγμη να εχεις όσες παρεες θες και φασεις μαζι τους κι εντουτοις επιλέγεις να μεινεις μόνος. Αμα όμως η μοναξια ειναι αποτελεσμα δυσκολιας να καταφερεις να σχετιστεις με τους άλλους ή θεμα απόρριψης τοτε ειναι ψυχοπλάκωμα, σου κοβονται τα πόδια για οτιδήποτε. Το να εισαι με τα λάθος άτομα ειναι πιο ψυχοφθορο απο το να εισαι μόνος διότι εισαι σε ένταση, αγωνιάς για το τι θα σου φερει η επόμενη στιγμη μαζι του, εισαι συνεχεια σε χαλια διαθεση η οποία διαχεεται σε ότι αλλο κάνεις και την καθε επαφη διαδεχεται η απογοητευση. Ατομα που για καποιους λογους βρισκονται συνεχως με λαθος ατομα και ειναι και ευαισθητοι βλεπουν την αποδοση τους να πεφτει σε ότι αλλο κανουν, η σκεψη τους γυροφερνει στο τι περασαν μαζι τους παρα στο αντικειμενο εργασιας ή αποδοσης και πιθανον να πέφτει και η αυτοεκτιμηση τους. Εγω προτιμω, απο τη μοναξια, το να ψαχνω συνεχως μεχρι να βρω τα καταλληλα για μενα ατομα.Quote:
Originally Posted by toosensible
Πλεονεξία σε ένα thread ενός ατόμου που λέει οτι βιώνει τη μοναξιά. Σαν να γκρινιάζει ο Πάγκαλος στους άστεγους λέγοντας ότι τελείωσαν τα αγαπημένα του δημητριακά απο το super market και τώρα νιώθει δυστυχισμένος.Quote:
Originally Posted by toosensible
Δεν είμαι σκληρός....τι πράγματα είναι αυτά που λέτε? Σας λέει κάποιος ότι είναι μόνος και νιωθει δυστυχισμένος και του απαντάτε "και σχέση να είχες μη νομίζεις οτι είναι καλύτερα" ...αν δεν είσαι καλύτερα κοπελιά στην σχέση σου παράτα τον και μείνε μόνη σου. Δική σου επιλογή είναι...μην γκρινιάζουμε για αυτά που έχουμε και μην συγκρίνουμε ανόμoια πράγματα. Το τελευταίο post της nicole ισχύει και για σένα.
"...μονο αν το ζεις θα καταλαβεις πως ειναι να εισαι μονος...". Κάποιοι δεν θα το βιώσουν ποτέ αλλά η ανάγκη μας να ανοίκουμε και να κατανοούμε τα πάντα μας κάνει να φέρνουμε τον Όλυμπο σαν παράδειγμα στις ανηφόρες του Παγκρατίου. ισοπέδωση.
Συγγνώμη για το ύφος αλλά το post αυτό με εξόργισε.
Όλοι αυτοί που λένε ότι ψάχνουν με το πάσο τους απλά κοροιδεύουν τους υπόλοιπους. Ζούν σε διαφορετικά επίπεδα αλλά βλέπετε η ανάγκη για κατανόηση που έλεγα παραπάνω.
Όταν κάποιος μιλάει για απομόνωση για μοναξιά και μελαγχολία δεν χωράνε τα "καλύτερα μόνος μου". Κανείς απο εσας που "ψάχνετε" με το πάσο σας δεν είναι μόνος. Μιλάμε για άλλο είδος μοναξιάς. Ο άνθρωπος δεν είναι μοναχικό ον. Όταν λοιπόν λέτε ότι είστε μόνοι και είστε καλά καλύτερα να σκύβουμε όταν στρίβετε μην μας πάρει η μύτη σας και φάμε καμία. Όταν ο άνθρωπος είναι μόνος είναι άρρωστος, σωματικά και ψυχολογικά. Δεν υπάρχει το "καλύτερα μόνος και να ψάχνω".