Printable View
Γιατί τον παντρεύτηκες τον άνθρωπο? Το τι μπορεί να σου προσφέρει κάποιος φαίνεται μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και εσεις οι γυναίκες το έχετε αυτο το ένστικτο. Όσο για τον εραστή.....αυτός καλά κάνει τη δουλειά του για να μην είναι παντρεμένος θα το έχει κάνει και σε άλλες. Μερικοί ξέρουν οτι θα πάνε στο πάτο και προσπαθούν να πάρουν και άλλους μαζί τους.
μαργαρίτα φυσικα κ θές κ τρυφερότητα κ να σε ακουνε κ να σε προσέχουν....λογικό το βρίσκω...το παράλογο θα ταν να λεγες οτι δεν θες τίποτα απο ολα αυτα σε μια σχέση...
Δεν θες να χωρίσεις, οκ! δεν νομίζω οτι κανεις χωρίζει κ γουστάρει τρελά που το κάνει...ειδικα κ αν εχει παιδια...! Δεν θές ομως να σαι καλά? αργά ή γρήγορα τα παιδια σου θα καταλάβουν....και μπορεί να χουν ακομα κ ενοχές που εσεις δεν περνατε καλα...
Και με αφορμή αυτο να πώ πως ας θυμηθούμε ολοι τους εαυτους μας παιδια κ τί καταλαβαίναμε τότε, στην παιδική ηλικία....γιατί μου κανει φοβερή εντύπωση πώς νεοι άνθρωποι που γράφουν σ αυτο το φόρουμ, γράφουν για τα παιδια σαν να χουν ξεχάσει εντελώς την δική τους παιδική ηλικία....σαν να μην υπήρξαν ποτέ παιδια...Και τα αντιμετωπίζουν σαν να μην παιρνουν χαμπάρι Χριστο!!!
Quote:
Originally posted by anitak
....και γιατί είχες ξεχασει οτι είσαι ακόμη ζωντανή; Δεν μπορώ να ακούω τετοια, τσατίζομαι ρε γμτ! Εννοώ το κλασικό ελληνικό: τα πάμε καλά αλλά ζω σα νεκρή! Αποψή μου είναι ότι το να χανεις το παθος σου -για τη ζωή, οχι για γκομενο- είναι κάτι τραγικό που χρειαζεται μεγαλύτερο προβληματισμό και λύσεις ριζικότερες από το \"γνωρίζω κάποιο καινουργιο προσωπο και γεμιζω μπαταριες\".
Θα συμφωνησω!!!! και θα προσθεσω γιατι τοση μιζερια;γιατι να πρεπει παντοτε να γνωριζουμε κατι καινουργιο για να νιωθουμε ζωντανοι; Βαζω και τον εαυτο μου μεσα... Ισως γιατι ειμαστε τοσο απληστοι,τοσο εγωιστες.Παντα θα λεμε πως κατι μας λειπει.
Φιλη μου margarita μπορω να καταλαβω σε καποιο βαθμο τι συμβαινει.Τα ειχα κανει και εγω αυτα...Μεσα απο τους ανθρωπους τελικα νιωθουμε να υπαρχουμε.Δεν ειναι αυτο απολυτο,αλλα υσχιει σε πολλες περιπτωσεις.Εμεις κρινουμε παντα καποιον που απατα τον αλλον αλλα ποτε δεν αναλογιζομαστε γιατι μπορει να το εχει κανει.Ισως η αιτια να ειναι πολυ πιο σημαντικη απο την απατη.Δεν θα σε κρινω γιατι απατησες τον αντρα σου,μπορω να καταλαβω το γιατι.Ομως η απιστια γενικοτερα δεν ειναι οτι καλυτερο και ξερεις γιατι;Πρωτο πληγωνεις ανθρωπους και δευτερο γεμιζεις με τοσες ενοχες που δεν μπορεις να ζεις με αυτες
Και ειναι ενα μαρτυριο,ειναι μαρτυριο να λες ψεματα και να κρυβεσαι.Οι αναγκες μας,μας κανουν τοσο ευαλωτους και καταληγουμε εκει που δεν πρεπει.Οι αναγκες εινα θηρια και σε τρων και σενα μαζι.Εχασες το παθος οπως ειπες,ηθελες να νιωσεις ποθητη ακομη..μα ειναι λογικο,απο 19 χρονων εισαι με ενα αντρα
Πολυ μικρη και τωρα μικρη εισαι.Ομως δεν μπορουμε να κανουμε οτι θελουμε γιατι πολυ απλα ετσι νιωσαμε.Υπαρχουν συνεπεις και σε σενα υπαρχει ακομη κατι,τα παιδια.Το θεωρω υπευθυνοτητα να βρεις το θαρρος να μιλησεις με τον αντρα σου αν και θελει και θαρρος.Δεν μπορεις να κρυβεσαι,αν το μαθει απο μονος τους θα ειναι ολα χειροτερα και οχι για εσας,αυτο που εμενα με ενδιαφερει ειναι τα παιδια.Γιατι να τραβανε τα λαθη των δικων τους εκεινα τα παιδια;...κανε διαλογο μαζι του..δες αν μπορεις να αλλαξεις την κατασταση με τον αντρα σου.Οσο για τον αλλο αντρα,τι να πω;...εσυ ισως να ξερεις καλυτερα!
ευχαριστω
Κατι αλλο που θηελα να αναφερω...
Τα παιδια φιλη μου μαργαριτα ισως οχι τωρα αλλα στην συνεχεια να αντιληφθουν οτι οι γονεις τους ειναι δυστυχισμενοι και αυτο ειναι χειροτερο και απο τον χωρισμο.Αν δεν βιωσουν αγαπη και αφοσιωση απο τους ιδιους τους τους γονεις πως θα μεγαλωσουν;Ιως και αυτα μεσα στην μιζερια και την υποκρισια..Ο χωρισμος δεν ειναι παντοτε τοσο φρικτος οσο μας εκαναν να τον βλεπουμε.Καποιες φορες ειναι και λυτρωτικος.Ειναι το ιδιο πραγμα να μεγαλωνουν τα παιδια με τον ενα τους γονιο με το να μεγαλωνουν μεσα σε ενα σπιτι που δεν υπαρχει αγαπη.Τελικα δεν ειναι τοσο σημαντικο με αν ζεις με τον εναν η και με τους δυο γονεις φτανει να υπαρχει αγαπη μεσα στο σπιτι,παθος και ερωτας.
..........Quote:
Originally posted by Alterego
Quote:
Originally posted by anitak
....και γιατί είχες ξεχασει οτι είσαι ακόμη ζωντανή; Δεν μπορώ να ακούω τετοια, τσατίζομαι ρε γμτ! Εννοώ το κλασικό ελληνικό: τα πάμε καλά αλλά ζω σα νεκρή! Αποψή μου είναι ότι το να χανεις το παθος σου -για τη ζωή, οχι για γκομενο- είναι κάτι τραγικό που χρειαζεται μεγαλύτερο προβληματισμό και λύσεις ριζικότερες από το \"γνωρίζω κάποιο καινουργιο προσωπο και γεμιζω μπαταριες\".
Θα συμφωνησω!!!! και θα προσθεσω γιατι τοση μιζερια;γιατι να πρεπει παντοτε να γνωριζουμε κατι καινουργιο για να νιωθουμε ζωντανοι; Βαζω και τον εαυτο μου μεσα... Ισως γιατι ειμαστε τοσο απληστοι,τοσο εγωιστες.Παντα θα λεμε πως κατι μας λειπει.
Φιλη μου margarita μπορω να καταλαβω σε καποιο βαθμο τι συμβαινει.Τα ειχα κανει και εγω αυτα...Μεσα απο τους ανθρωπους τελικα νιωθουμε να υπαρχουμε.Δεν ειναι αυτο απολυτο,αλλα υσχιει σε πολλες περιπτωσεις.Εμεις κρινουμε παντα καποιον που απατα τον αλλον αλλα ποτε δεν αναλογιζομαστε γιατι μπορει να το εχει κανει.Ισως η αιτια να ειναι πολυ πιο σημαντικη απο την απατη.Δεν θα σε κρινω γιατι απατησες τον αντρα σου,μπορω να καταλαβω το γιατι.Ομως η απιστια γενικοτερα δεν ειναι οτι καλυτερο και ξερεις γιατι;Πρωτο πληγωνεις ανθρωπους και δευτερο γεμιζεις με τοσες ενοχες που δεν μπορεις να ζεις με αυτες
Και ειναι ενα μαρτυριο,ειναι μαρτυριο να λες ψεματα και να κρυβεσαι.Οι αναγκες μας,μας κανουν τοσο ευαλωτους και καταληγουμε εκει που δεν πρεπει.Οι αναγκες εινα θηρια και σε τρων και σενα μαζι.Εχασες το παθος οπως ειπες,ηθελες να νιωσεις ποθητη ακομη..μα ειναι λογικο,απο 19 χρονων εισαι με ενα αντρα
Πολυ μικρη και τωρα μικρη εισαι.Ομως δεν μπορουμε να κανουμε οτι θελουμε γιατι πολυ απλα ετσι νιωσαμε.Υπαρχουν συνεπεις και σε σενα υπαρχει ακομη κατι,τα παιδια.Το θεωρω υπευθυνοτητα να βρεις το θαρρος να μιλησεις με τον αντρα σου αν και θελει και θαρρος.Δεν μπορεις να κρυβεσαι,αν το μαθει απο μονος τους θα ειναι ολα χειροτερα και οχι για εσας,αυτο που εμενα με ενδιαφερει ειναι τα παιδια.Γιατι να τραβανε τα λαθη των δικων τους εκεινα τα παιδια;...κανε διαλογο μαζι του..δες αν μπορεις να αλλαξεις την κατασταση με τον αντρα σου.Οσο για τον αλλο αντρα,τι να πω;...εσυ ισως να ξερεις καλυτερα!
ευχαριστω
ξερω οτι αυτο που εκανα δεν ηταν το καλυτερο και για αυτο εχω και νιοθω τοσες ενοχες...και για αυτο αποφασισα να σας γραψω ........
καθε μερα που περναει ειμαι χειροτερα.......
οσο αφορα τα παιδια..ΠΟΤΕ δεν ενιωθαν οτι κατι συμβενει μεταχι μας ...εχουν πολλυ αγαπη απο μας....μας λατρευουν και εμεις το ιδιο...παντα προσπαθουμε να τα συζηταμε καθε τι οταν ειμαστε μονοι ..και ΠΑΝΤΑ με λογικι χορισ να υψονουμε τη φωνη...
ασχετα αν καταφεραμε να βρουμε 1 λυση....
ενα ευχαριστω... σε ΟΛΟΥΣ... που απαντησατε ....το εκτιμω πολυ αν και ενιωθα οτι μερικοι με εκριναν αυστιρα ...
αλλα καταλαβενω..και σεβομαι καθε αποψη...
Και να σε κριτικάραμε αυτηρά μερικοί απο μάς δεν έχει και τόση σημασία γιατι όλοι μας άνθρωποι είμαστε και το λάθος μπορεί να το κάνει ο καθένας. Πιο σημαντικό είναι να ανέβεις μετα το πέσιμο, να βρείς το κουράγιο και να διορθώσεις αυτο το λάθος. Δοκίμασε να ξαναγαπήσεις το άντρα σου απ\'την αρχή για αυτον που είναι. Πες του τι θέλεις απ\'αυτον και μην τον αποσυντονίζεις με γρίφους. Εγώ σαν παιδί ποτέ δεν θυμάμαι τους γονείς μου σε τρυφερή στιγμή. Τι ωραία ανάμνηση που θα μπορούσε να ήταν αυτή...
Μαργαρίτα, είσαι πολλά χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο και είναι φυσικό το πάθος να χει σβήσει. Δεν ξέρω ζευγάρι- όσο ερωτευμένο και να είναι στην αρχή- μετά απο τόσα χρόνια γάμου να μη βλέπει φθορά και ρουτίνα στη σχέση.
Η γνώμη μου είναι να συζητήσεις με το σύζυγο όλα αυτά που σε απασχολούν και σε χαλάνε. Να του πείς πως δεν περνάς καλά, πως πρέπει να προσπαθήσετε να αναζωπυρώσετε την αγάπη και να αποκτήσετε ξανά επικοινωνία διαφορετικά οδεύετε στο χωρισμό.
Δεν συμφωνώ με χωρισμό, πατώντας στις΄πλάτες του \"άλλου\". Εξάλλου, δεν τον ξέρεις καν αυτό τον άλλο καλά. Μπορεί να σε κρεμάσει, να σε αφήσει.
Χώρισε μόνο αν είσαι βέβαιη πως δεν αντέχεις άλλο τον άντρα σου...και προετοιμασμένη πως μπορεί να μείνεις- έστω και προσωρινά- μόνη.
Και αν, τέλος πάντων, αποφασίσεις να ζήσεις αυτή την παράλληλη σχέση χωρίς να μαθευτεί, πρόσεχε!! Μην το τραβάς πολύ.
Το να κρινουμε τους αλλους ειναι το πιο ευκολο πραγμα. Η μαργαριτα εκανε ενα και μοναδικο λαθος. Παντρευτηκε πολυ μικρη. Δεν εζησε τιποτα, δεν χαρηκε σαν παιδι. Να φλερταρει, να παθιαστει, να ερωτευτει ξανα και ξανα ωσπου να καταλαγιασει σε καποιον. Μπηκε κατ\' ευθειαν στα βαθεια. Απο πολυ μικρη με την ευθυνη 2 παιδιων.
Τωρα ωριμη πλεον αναζητα αυτο που στερηθηκε. Το παθος και τον ερωτα. Πληρωνει αυτο το λαθος της τωρα αλλά εχει να επωμιστει και την ευθυνη των παιδιων της που δεν της φταινε σε τιποτα. Το θεμα ειναι κατα ποσο αγαπαει ακομα τον αντρα της και θελει να προσπαθησει γι\' αυτη την σχεση. Αν ολα εχουν τελειωσει ειναι πολυ δυσκολο. Το να χωρισει παλι δυσκολο. Ιδιως το να χωρισει για καποιον αλλον. Αυτος ο αλλος μπορει να φαινεται τωρα ο τελειος συντροφος αλλά μεσα στην ρουτινα του γαμου που θα φορτωθει και 2 ξενα παιδια θα ειναι ο ιδιος τελειος? Ειναι καποια ερωτηματα που πρεπει να κατσει να σκεφτει καλα και να πραξει αναλογα. Κανενας μας ομως δεν μπορει να την κρινει. Αν νιωθει αυτη καλα με αυτη την εξωσυζηγικη σχεση ας την συνεχισει με ολες τις συνεπειες και τα ρισκα της. Το οτι χτυπησε το καμπανακι στον αντρα της ειναι υπερ της. Αυτος ομως δεν την ακουσε, δεν την ενιωσε. Ας αναλάβει κι αυτος καποιες ευθυνες, δεν ειναι μονη της στη σχεση της. Για αυτον, οπως και για τους περισσοτερους αντρες, ολα ειναι δεδομενα.
Θα συμφωνησω απολυτα!!!! Μην παιρνεις Μαργαριτα ολο τα βαρος εσυ!!Ομως δεν πρεπει τα δικα μας λαθη να τα φορτωνουμε στους αλλους.Αλλα για να γινει ετσι η σχεση σας ευθυνονται και οι δυο!Δειξε του που εχει μεριδιο ευθυνης,μην μενεις στην σιωπη!Ειναι χειροτερα..
Το να κρινουμε τους αλλους ειναι το πιο ευκολο πραγμα. Η μαργαριτα εκανε ενα και μοναδικο λαθος. Παντρευτηκε πολυ μικρη. Δεν εζησε τιποτα, δεν χαρηκε σαν παιδι. Να φλερταρει, να παθιαστει, να ερωτευτει ξανα και ξανα ωσπου να καταλαγιασει σε καποιον. Μπηκε κατ\' ευθειαν στα βαθεια. Απο πολυ μικρη με την ευθυνη 2 παιδιων.....
gramle...θα συμφονισω απολυτα με σενα...οντωσ παντρευτικα πολυ μικρη..αλλα ημουν ερωτευμενη πολυ ...παρα πολυ....
και να φανταστιτε οτι ηταν η πρωτι μου σχεση...τον γνωρισα 16 χρ. και ο ανδρασ μου 23.
Τωρα ωριμη πλεον αναζητα αυτο που στερηθηκε. Το παθος και τον ερωτα
ΝΑΙ...αλλα δεν το βρηκα εκει που επρεπε ..στον ανδρα μου...
και αυτο ειναι το προβλιμα μου...και αυτο που ρωταω ΓΙΑΤΙ....γιατι πρεπει να μου το δοσει καποιος αλλος????
προσπαθησα να το αποφευγω...αλλα ηταν κατι που δεν μπορεσα να αντισταθω...η λογικη μου ελεγε ΟΧΙ..αλλα τελικα δεν ακουσα τη λογικη....μαλλον ..ηθελα να γινει....
κατι αλλο που πρεπει να πω....ΔΕΝ μιλαμε για χορισμο...ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ...
αλλα φοβαμε να του μιλησω μετα απο αυτο...δεν εχω το θρασος...
μαλλον ΔΕΝ θα το μαθει ΠΟΤΕ....
πως θα συνεχισω ομως μετα απο αυτο???
και κατι αλλο που θελω να σας πω ....
δεν περιμενα να νιοθω αυτο το συναισθιμα με το φιλο μου....ηταν κατι που δεν μπορω να το ξεχασω....
Αlterego.....fisika ftaime kai oi 2 ..pou ftasame mexri edw...alla egw prospathisa na tou milhsw me to tropo mou alla panta elege oti einai kati pou to pernane OLOI..kai me auto nomise oti i lusi tha erxontan apo mono tou....kai to lathos mou einai oti egw stamatisa meta kathe prospathia..kai to apotelesma ...na kanw apistia....
to monadiko pragma pou misousa ..
ela omws pou to ekana kai egw...
Ποτέ κανείς και καμμιά δεν περιμένει να νιώσει με κάποια άλλη επιλογή τα ίδια που νιώθει με τον/την σύζυγο διαφορετικά γιατί να επέλεγε το διαφορετικό και να μην παρέμενε εκεί που είναι? Μήπως όμως κρίνεις πολύ αυστηρά τον εαυτό σου? Για ψάξε λίγο βαθύτερα μέσα σου τι ακριβώς ήταν εκείνο που σε οδήγησε στην επιλογή σου αυτή...
δεν ξερω αν κρινω αυστηρα τον εαυτο μου...
δεν νομιζω...
τι με οδηγησε...?
ξεκινισε σαν φιλια....με ακουγε, με καταλαβενε, με ρωτυσε συχνα τι με προβληματιζει, μου μηλουσε τρυφερα , με λιγα λογια αυτα που δεν επαιρνα απο το συζυγο μου..
μαργαρίτα, κι εγώ έχω κάνει σχεδόν το ίδιο. Βρήκα την έξοδο από το γάμο μου μέσω κάποιου τρίτου. καταλαβαίνω τις ενοχές σου και όλα. Τα πέρασα και ταλαιπωρήθηκα πολύ καιρό. Τώρα ξέρω ότι δυστυχώς δεν είχα άλλα περιθώρια. Κι εμένα ο άντρας μου ήταν πολύ του στρουθοκαμηλισμού. Αυτός δεν είχε πρόβλημα- ο γάμος δεν έχει πρόβλημα! όμως δε μετάνοιωσα. Ηταν αδύνατο να συζητηθει οτισηποτε με τετοια αντιμετώπιση. μόνο λυπάμαι βαθειά, που δεν είχα τα κότσια κι εγώ εγκαίρως να εξηγηθώ πιο υπεύθυνα και ξεκαθαρα
anitak......πως το ξεπερασες?? Μηλησες στον ανδρα σου???
Η δεν το ξερει ακομα...
και αν ειχες τα κοτσια τι θα εκανες???
οποτε μας λες οτι αφου
1. δεν θέλεις να χωρίσεις
2. σύμφωνα με τα λεγόμενα σου τα παιδια δεν καταλαβαίνουν ΤΙΠΟΤΑ (αφου παιρνουν πολύ αγάπη από εσας - αλλά αλήθεια αναρωτήθηκες τί μαθήματα συμβίωσης παιρνουν απο την μεταξύ σας σχέση )
3. δεν θέλετε να κοιτταξετε κατάματα τα μεταξύ σας προβλήματα ώστε να τα αντιμετωπίσετε με όποιο κόστος, αλλα κ κέρδος
η λύση ειναι να εξακολουθείς να μενεις με τον αντρα σου που δεν ακουει ή δεν θέλει να ακουσει?
Αρα εχεις αποφασίσει να διατηρήσεις την παρούσα κατάσταση μεσα στο γάμο σου?