Γεια σας...

Υπάρχει ήδη σε 3 σημεία, πνευμονες, ματι, ηπαρ.
Καμμια ενόχληση προς το παρον όμως. Τυχαίο εύρημα εξετάσεων ρουτίνας ήτανε.

Δεν ξέρω ρε παιδιά, δεν ξέρω. Περιμένει να πάει διακοπές στο εξοχικό του, οι τελευταίες της ζωής του ως φαίνεται, να τις χαλάσουμε με χημειοθεραπείες, ή να τ αφήσουμε και να φύγει μια ώρα αρχύτερα?? Έτσι κι αλλοιώς, το αποτέλεσμα της θεραπείας είναι αμφίβολο, ο ίδιος ο γιατρός μας είπε πως κατά τη γνώμη του δεν αξίζει η ταλαιπωρία διότι το αμφίβολο κέρδος θα είναι μια μικρή παράταση ζωής- αν την έχει, λόγω γενικής επιβαρυμένης υγείας (βαρύ ιστορικό καρδιοπάθειας)
Πώς όμως αφήνεις έναν άνθρωπο χωρίς καν να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι??????

Quote:

---

Originally posted by Τίνα
το αποτέλεσμα της θεραπείας είναι αμφίβολο, ο ίδιος ο γιατρός μας είπε πως κατά τη γνώμη του δεν αξίζει η ταλαιπωρία διότι το αμφίβολο κέρδος θα είναι μια μικρή παράταση ζωής
Πώς όμως αφήνεις έναν άνθρωπο χωρίς καν να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι?

---

Αγαπητη Τινα... οι χημειοθεραπειες ειναι μια επιπονη διαδικασια.
Δεν ειναι, παω στο νοσοκομειο, την κανω και απλα ξαναπαω σε 2 μερες. Οι παρενεργειες ειναι δυσβασταχτες... και δεν μιλαω για την πτωση των μαλλιων. Εαν τωρα δεν εχει συμπτωματα, με τις χημειοθεραπειες θα αποκτησει... δυστυχως ετσι παει... Και εμας μας ειχαν βαλει να διαλεξουμε... και επιλεξαμε τη θεραπεια γιατι μας ειπαν οτι θα εχει καλα αποτελεσματα στην περιπτωση του και μεχρι τοτε ηταν δυνατος οργανισμος. Ισως αν δεν την ειχε κανει ομως... τωρα να μην ειχε στο μυελο. 1-2% αυτων που υποβαλλονται σε χημειοθεραπεια καταστρεφουν το μυελο τους... Δεν φανταζομαστε τοτε οτι θα ειναι μεσα στο ποσοστο αυτο. Αν το ξεραμε... δεν θα την ειχαμε κανει. Να σε συμβουλεψω δεν μπορω....
Μετα απο 3 χρονια... παρακαλαμε να φυγει... οσο το δυνατον νωριτερα. Αφου καποια στιγμη θα γινει... γιατι να ταλαιπωριεται κι\'αλλο; Σιγουρα τον αγαπαμε και τον θελουμε κοντα μας... αλλα το να βλεπεις αγαπημενο σου προσωπο... ζωντανο νεκρο... ειναι ισως πιο δυσκολο απο το να εχεις ενα τετελεσμενο γεγονος, το θανατο, και να πρεπει να το αποδεχθεις... Το να ζηταμε πια να ζησει και αλλο θα ηταν εγωιστικο εκ μερους μας. Ουτε ο ιδιος δεν το θελει.... Η μονη του κουβεντα οταν με βλεπει ειναι \"Δεν μπορω αλλο... αφηστε με....\" και εγω προσπαθω να κανω τον καραγκιοζη και να δινω ελπιδα... αλλα μολις βγω απο το δωματιο του καταρρεω.

Fairy_Dust θέλει πολύ κουράγιο και δύναμη για να σταθείς όπως στέκεσαι εσύ στην οικογένειάσου.
Κι έχεις δίκιο για τη χημειοθεραπεία. Το γνωρίζω από φιλικό μου πρόσωπο που έχασα παλαιότερα. Δεν θα την κάνουμε. Καταστρέφουμε έτσι τις τελευταίες μέρες του ανθρώπου, δεδομένης και της γενικής του κατάστασης.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά νοιώθω ένοχη που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Γιατί από μένα περιμένουν όλοι να βοηθήσω.
Σόρι αν σε ζάλισα με τα δικά μου, δεν έπρεπε. Είσαι ήδη πολύ πιεσμένη.
Τελικά με τα χάπια τι έγινε? Τι σου είπε ο γιατρός?

Quote:

---

Originally posted by gramle
εχω ακουσει πως το φαρμακο για τον καρκινο εχει βγει ή θα μπορουσε να βγει αλλά τα διαφορα συμφεροντα δεν το αφηνουν να βγει. Τραγικο ετσι?

---

Πολλα φαρμακα εχουν βγει αλλα υπαρχουν τα συμφεροντα που δεν τα αφηνουν να βγουν στο εμποριο.Και υπαρχουν αρκετα παραδειγματα διασημων προσωπων που γλυτωσαν απο μια ασθενεια .
Ειναι κριμα να βλεπεις να χανεται κοσμος απο καποια αρρωστεια την στιγμη που υπαρχει φαρμακο η θεραπεια τα οποια μπορουν να τον/την γλυτωσουν.

Quote:

---

Originally posted by Τίνα
θέλει πολύ κουράγιο και δύναμη.... τη χημειοθεραπεία....Δεν θα την κάνουμε. Καταστρέφουμε έτσι τις τελευταίες μέρες του ανθρώπου...Δεν ξέρω γιατί, αλλά νοιώθω ένοχη που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Γιατί από μένα περιμένουν όλοι να βοηθήσω.
Σόρι αν σε ζάλισα με τα δικά μου....
Τελικά με τα χάπια τι έγινε? Τι σου είπε ο γιατρός?

---

Ο γιατρος μου ειπε να τα συνεχισω. Οι εφιαλτες σταματησαν.Μετα απο 5 μερες... συνειδητοποιω οτι με εχουν βοηθησει. Σταματησε η υπνηλια που ειχα στην αρχη, σταματησαν οι εφιαλτες και μπορω να πω οτι 2 μερες εχω χορτασει normal υπνο!
Οχι δεν εγινα αναισθητο φυτο οπως φοβομουν.
Συγκινηθηκα οταν με πηρε αγκαλια ο παππους (αυτος ειναι ο καρκινοπαθης) και εκλαιγε στα χερια μου σαν μικρο παιδι λεγοντας απεγνωσμενα \"δεν μπορωωωω\", αλλα βρηκα το κουραγιο ξανα να του πω οτι ολα θα περασουν μολις περασει ο καυσωνας και αρχισει να τρωει...(ψεμα...) αλλα το ειπα πολυ πειστικα, τοσο που χαμογελασε και μου λεει \"θα βαλω τα δυνατα μου...και θα σηκωθω απο το κρεβατι σε λιγες μερες... εχεις δικιο\"
Ειπα πολλα ψεματα μεσα σε δυο μερες... για να τον κανω χαρουμενο... αλλα πια δεν με ενοχλει καθολου, μη σου πω οτι με χαροποιησε λιγακι.
Επειδη μερικες στιγμες τις τελευταιες μερες λεει ασυναρτητα πραγματα, με ρωτησε αν τελειωσα το διδακτορικο... το οποιο δεν κανω! Του ειπα πως το τελειωσα... Με ρωτησε αν ειμαι καθηγητρια στο πανεπιστημιο... του ειπα... \"η καλυτερη\"... γελασε... και ειπε...\" δηλαδη εσκισες;\"... τους παντες του απαντησα... Πρεπει να χαρηκε περισσοτερο απο οσο εχει χαρει μεχρι τωρα στη ζωη του... 10 λεπτα μετα τα ειχε ξεχασει ολα....
Απο την αλλη εγινα πιο ψυχραιμη. Ναι μεν στεναχωριεμαι, αλλα βγηκα με τους φιλους μου, πηγα για μπανιο, τους μιλησα και ειδα οτι με καταλαβαινουν τελικα. Η φοβια μου ηταν οτι θα μου ελεγαν \"πως κανεις ετσι για τον παππου σου; ειναι 80 χρονων...\" οτι δεν θα καταλαβαιναν οτι τον λατρευω... οτι ειναι σε ολες τις ομορφες παιδικες μου αναμνησεις... οτι μεγαλωσα μαζι του, οτι εζησα κοντα 30 χρονια στο ιδιο σπιτι μαζι του και οτι ειναι ενα απο τα πιο γλυκα και τρυφερα και καλοσυνατα μελη της οικογενειας μου. Οτι με αγαπαει περισσοτερο και απο τη ζωη του....
Χθες βραδυ, δεν πηρα το φαρμακο... και πλακωσα τα μοχιτο μαζι με εναν παιδικο φιλο... και ενιωσα πολυ καλυτερα!χεχε... μ\'αρεσει που χαμογελαω ξανα, και που τα βλεπω ξανα ολα αισιοδοξα, οπως πριν 3 χρονια. Αισιοδοξα, παρα τη μαυριλα... Εφτασα να βλεπω το θανατο ως λυτρωση του παππουλη μου. Τον αγαπαω πολυ...
Δεν με ζαλισες καθολου... ειμαστε οικογενειακως σε μια αλλη κατασταση πια... να θελουμε να στηριξουμε οποιον περναει αυτη τη διαδικασια...
Ξερεις κατι.. ειχα μια συζητηση με τη μητερα μου σημερα και αφορα και την αποφαση που πηρατε. Καλυτερα ποιοτικη και λιγοτερη ζωη παρα ταλαιπωρια και πονος. Μετα απο αλλα αυτα που ζουμε, οι γονεις μου, μου ζητησαν πως αν βρεθουν αυτοι σε αυτη τη θεση που ειναι ο παππους μου να μην δεχτω ποτε να τους κανουν χημειοθεραπεια. Να μην νιωθεις ενοχη... κατα τη γνωμη μου πηρατε την πιο δυσκολη, αλλα την πιο σωστη αποφαση δεδομενης της καταστασης. Μπορει να ειμαι μια αγνωστη... αλλα σε νιωθω και ειμαι διπλα σου.

Καλο μηνα σε ολους... Καινουργιος μηνας... καινουργια διαθεση... αισιοδοξη... σα να ανοιξε ο ουρανος... σα να τελειωνει η μπορα και να βλεπω στο βαθος τον ηλιο... ετσι νιωθω σημερα... Θα περασει και αυτο....

Quote:

---

Originally posted by Fairy_Dust
Καλο μηνα σε ολους... Καινουργιος μηνας... καινουργια διαθεση... αισιοδοξη... σα να ανοιξε ο ουρανος... σα να τελειωνει η μπορα και να βλεπω στο βαθος τον ηλιο... ετσι νιωθω σημερα... Θα περασει και αυτο....

---

Το ξαναδιαβασα... σκεφτομαι οτι μια τετοια εικονα πριν λιγες μερες ουτε καν περνουσε απο το μυαλο μου...

Σ ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον Fairy_Dust. Η απόφαση να μην κάνει χημειοθεραπεία (ο μπαμπάς μου) πάρθηκε κατόπιν προτροπής του γιατρού, που πιστεύει πως, λόγω επιβαρυμένης κατάστασης του κάρδιαγγειακού, δεν θα αντέξει. Και κατόπιν επισήμανσης πως ο όγκος είναι πολύ επιθετικός και δεν ανταποκρίνεται ούτε στη χημειοθεραπεία- οπότε μια τρύπα στο νερό κάνουμε....Και με τη χημειοθεραπεία, έχει ένα 20% πιθανότητα να παρατείνει τη ζωή του λίγους μήνες- ούτε καν χρόνο. Άστα, βράστα δηλαδή....

Χαίρομαι για σένα, που κατάφερες να ξαναδείς με αισιοδοξία τη ζωή. Το ταξίδι στη ζωή μετράει, ο προορισμός σε όλους γνωστός. Μακάρι και μεις να μεγαλώσουμε, να δούμε εγγόνια που θα μας αγαπάνε τόσο πολύ, όσο εσύ τον παππού σου.. (και όπως τα παιδιά μου τον δικό τους παππού).

I am in a bad mood today.... Ξανα μανα ολα μαυρα μου φαινονται!...

Μερικες φορες νιωθω σαν μπαλακι του τενις... Μια απο εδω μια απο εκει... ετσι ειναι και η διαθεση μου... Μια χαλια, μια καλα. Μια ειμαι αισιοδοξη, μια τα βλεπω ολα μαυρα....

Σταματησα το φαρμακο, εδω και 3 μερες. Νιωθω πως δεν το χρειαζομαι πια. Ειδα τι μου φταιει και ειπα να κανω αλλη μια προσπαθεια να κουμανταρω το αγχος μονη μου και παρεα με τους φιλους και τους συγγενεις που εμπιστευομαι... Κατι γινεται νομιζω... Στο ανεβασμα της διαθεσης νομιζω οτι βοηθαει και το νερο. Εχει γινει η μεγαλυτερη απολαυση μου. Να βουταω το κεφαλι μου σε κρυο νερο! Να το παγωνω τοσο πολυ... μεχρι που μουδιαζει. Μπορει να ακουγεται τρελο... αλλα μ\'αρεσει!

Επεστρεψα στις παλιες μου συνηθειες. Φαγητο. Νιωθω τυψεις. Ειπα οτι μπορω να κουμανταρω το αγχος μονη μου. Αυτο παλι θεριευει... οσο οι μερες των εξετασεων στη σχολη πλησιαζουν. Φυσιολογικο σκεφτομαι. Φυσιολογικο οταν ταυτοχρονα προσπαθω να βγω απο μια μαζοχιστικη για μενα σχεση.
Παλιοτερα, οταν ημουν εφηβη, απο το αγχος των πανελληνιων ειχα παρει πολλα κιλα. 5 χρονια μετα η διαιτολογος που πηγα για πρωτη φορα εκρουσε τον κωδωνα... \"εισαι στα ορια της παχυσαρκιας\"... Εβαλα μυαλο. Σταδιακα, εμαθα να τρωω, και εχασα 20 κιλα και εμεινα σταθερη για 3 χρονια. Ξαναπηρα 10 οταν η προηγουμενη σχεση μου οδευε προς χωρισμο. Τα εχασα σε 2 μηνες. Για ενα χρονο ειμαι σταθερη στο βαρος μου... Ουτε χανω, ουτε παιρνω.
Και ξαφνικα... μεσα σε μια βδομαδα.. αρχισα να τρωω οσο 10 ατομα ταυτοχρονα. Φοβαμαι να ανεβω στη ζυγαρια. Μεσα σε 1 ωρα εφαγα 3 σοκολατες και μετα με επιασε αναγουλα. Ειχα 3 μηνες να παραγγειλω απ\'εξω και τωρα το κανω καθημερινα... και σε ποσοτητες τρελες για μενα. Σταματησα την σωστη διατροφη... παει το πρωινο... Μονο σαβουρες... Μα τι επαθα παλι.
Απο την αλλη προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου να μην ανησυχει γι\'άυτο. Σε μια βδομαδα η εξεταστικη θα τελειωσει, θα αρχισω τα μπανια και.... Μα πως θα κανω μπανια... αφου θα εχω γινει σαν φαλαινα... Μα καλα γινεται να γινω σαν φαλαινα μεσα σε 2 βδομαδες;
Ειναι τοσο παρανοικες οι σκεψεις μου;