πωπω χαράς το κουράγιο σου ειλικρινά !!θα είχα σπαστεί και θα είχα ξενερώσει τελείως αλλά σε καταλαβαίνω γιατί όταν τρως λαμαρίνα,όλα τα άλλα τα παραβλέπεις ή πολύ απλά δεν τα βλέπεις (ο έρως τυφλός) και αυτό που σε κρατάει ακόμα είναι αυτά που σου έδινε στην αρχή και μένεις με την ανάμνηση του αλλά έτσι δεν προχωράς και δεν ξεκολλάς!!σου μιλάω ως παθούσα!!!
Δεν έχει να κάνει με κουράγιο αλλά με μια φάση ανασφάλειας....
