Originally Posted by
JenMs
....
Ελεύθερη πλέον, γνώρισα κάποια αξιόλογα άτομα με τα οποία ένιωθα ότι έχω ανάλογα ζητούμενα κοινά στοιχεία τον τελευταίο χρόνο...Ανάμεσα τους, κι εκείνος... ο Δ....
Μεγαλύτερος μου κατά 15 χρόνια, χωρισμένος εδώ και δεκαετία, απόλυτα επιτυχημένος σε θέμα σπουδών και δουλειάς......
Οικονομικές εξελίξεις, γνωστες και μη εξαιρετεες...
... κλειστηκε σπιτι του... στον εαυτο του... με απομακρυνε εντελως απο ολα... κομμενη καθε επικοινωνια... του ζητησα να βρεθουμε να τον ενθαρρυνω λιγο να ξεφυγει... δεν ανταποκριθηκε σε τιποτα...με ακυρωνε συνεχως... επεμεινα απελπισμενη μη μπορωντας να το ελεγξω... Περασε 1 μηνας χωρις να τον δω και νιωθω κενη... ζωντανη νεκρη... Μου ειπε οτι τον πιεζω με το να του λεω να βρεθουμε, δεν εχει χρονο για τιποτα αλλο...του ζητησα απειρες φορες συγγνωμη, το εκανα κυριολεκτικα αθελα μου... και το ΕΝΝΟΩ...ΑΘΕΛΑ ΜΟΥ... η μονη επικοινωνια...περιοριστηκε σπανια μεσω facebook... ποσο πονουσε αυτο...ουτε ενα τηλεφωνο... ξαφνικα απο εκει που με ελεγε προτεραιοτητα του επεσα στο μηδεν... ΠΟΝΕΣΑ παρα πολυ... ωσπου πριν 5 ημερες ειδα και το προφιλ της πρωην του στο fb να δηλωνει ''παντρεμενη'' και να εχει φωτογραφιες απο το σπιτι του... του ζητησα ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να βρεθουμε... και με αναγκασε παλι να του τα πω ολα μεσω fb... τον ρωτησα τι τρεχει...αν συμβαινει κατι που δεν ξερω.... ΕΝΙΩΣΕ ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΣ μου ειπε που δεν τον εμπιστευτηκα και καθομαι και ασχολουμαι με αναλογα, και οτι αν αυτο θεωρειται επειγον τοτε δεν μπορει να ασχοληθει με τα δικα μου αλλα μονο με τα δικα σου σημαντικοτατα επειγοντα...το τι τρεχει μου το εχει πει, μου ειπε, απο την πρωτη στιγμη και ηταν απολυτα ξεκαθαρος μαζι μου, στο fb μπορει η αλλη να δηλωσει οτι θελει... του ζητησα παλι συγγνωμη, αλλα απλα ηθελα να ξερω, δεν εχει να κανει με υστεριες κλπ... γενικα δεν ειμαι ανθρωπος που ζηλευει απλα θελω να εχω συνειδηση τι γινεται. κλεισαμε την συζητηση γενικα καλα... ωσπου...εδω ξεκιναει το δραμα μου... μου ειχε πει θα βρεθουμε την επομενη...ουτε φωνη ουτε ακροαση... μια καλημερα σκληρη τυπικη μονο... επι 2 μερες κρατηθηκα να μη του στειλω τιποτα...ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΕ...και χθες τον ρωτησα ενα ΓΙΑΤΙ μονο... και μου ειπε αυτο... οτι με διελυσε η αμφιβολια σου ενω υπηρξα ειλικρινης μαζι σου ακομη και στα δυσκολα..και δεν προτιθεμαι να λυσω καμια απορια αυτη τη στιγμη και θελω να το σεβαστεις.........
Δεν απαντησε... παλι...
ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ... Και η γνωμη σας θα ηταν απιστευτα ανακουφιστικη...στο τι πρεπει να κανω...πως να κινηθω...Ξυπναω το πρωι και λιωνω στα κλαματα...βλεπω εφιαλτες... δεν εχω υπνο... δεν τρωω τιποτα η μητερα μου ανησυχει... εχω κοπει εντελως απο καθετι κοινωνικο... κι ολα αυτα γιατι; ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ και εφυγε τοσο αδικα απο τη ζωη μου... κυριευομαι απο θλιψη... κανεις δεν ξερει για την ιστορια μου γιατι θα με κρινουν λογω της διαφορας ηλικιας κλπ...ολο αυτο το ζω ΜΟΝΗ μου...και ΥΠΟΦΕΡΩ...
Ηθελα την ΟΥΣΙΑ στη ζωη μου... τη ΒΡΗΚΑ... και την εχασα...
Μόνο μου λυτρωτικό η ποίηση... του γράφω, του μιλάω μέσα από εκεί...και μετριάζεται ο πόνος... όπως και αυτή ήταν εκείνη η οποία μας έφερε κοντά... Τα γράμματα μου κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, τα κείμενα μου, τα ποιήματα μου για εκείνον... όλα αυτά... ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ...
Ευχαριστω για το χρονο σας... και συγχωρειστε το τεραστιο μου κειμενο...