Originally Posted by
nick cave
Λάκρυ, είσαι πολύ αυστηρή, κορίτσι πράμα. Δες λίγο πώς το αντιλαμβάνομαι: Οταν συμβαίνει στους άλλους κάτι κακό, χαιρόμαστε ενδόμυχα γιατί δε συνέβη σ' εμάς. Οταν πάλι συμβεί στους άλλους κάτι καλό, χαλιόμαστε που η τύχη ή οι ικανότητές μας δε μας αξίωσαν με κάτι αντίστοιχα καλό.
Το θέμα είναι πώς διαχειριζόμαστε αυτά τα σχεδόν αυτόματα συναισθήματα. Κάποιοι έχουν ξεμπερδέψει με αυτά νωρίς, σε μικρή ηλικία. Λίγο η ανατροφή, λίγο κάποιοι καλοί δάσκαλοι (υπάρχουν και τέτοιοι), έχουν "εκπαιδευτεί" να διώχνουν αυτά τα συναισθήματα τη στιγμή που γεννιούνται, κάποιοι μάλιστα δεν αντιλαμβάνονται καν την ύπαρξή τους. Οι περισσότεροι όμως τα διώχνουμε σε δεύτερο χρόνο. Δηλαδή, με το που τα νιώθουμε να γεννιούνται, τα μεταμορφώνουμε μέσα από τη λογική σε κάτι θετικό, την αλληλεγγύη.
Άυτά τα συναισθήματα επομένως δεν πρέπει να μας τρομάζουν, ούτε να μας γεμίζουν ενοχές. Οπως όλα τα αρνητικά, ενστικτώδικα και πρωτόγονα στοιχεία που κουβαλάμε σην ανθρώπινη φύση μας, οφείλουμε να τα δουλεύουμε και να τα μεταμορφώνουμε...