Είμαι κακός άνθρωπος?

Κοίταξε αυτό το παθαίνω και εγώ. Ακούω κάτι κακό για τους άλλους, και το μόνο που κάνω είναι να με πιάνει μια απάθεια να μην με αγγίζει τίποτα και να σκέφτομαι τα χειρότερα για αυτήν την κατάσταση. Όμως κάποιες φορές αφού σκέφτομαι όσα περνάνε από το μυαλό μου, φοβάμαι ότι κάποια στιγμή οι σκέψεις που κάνω για τους άλλους, χωρίς όμως να επιθυμώ με την θέληση μου το χειρότερο για αυτούς, θα γυρίσουν σε εμένα και όταν θα πάθω εγώ κάτι δεν θα είναι κανείς δίπλα μου και θα με βλέπουν όλοι με απάθεια. Νομίζω όμως, και είναι το μοναδικό πράγμα, που με κάνει να δικαιολογώ τον εαυτό μου για αυτή την στάση, ότι μας έχουν κάνει έτσι οι καταστάσεις. Εννοώ με όλη αυτήν την κατάσταση που κυριαρχεί πλέον, και δεν είναι μόνο οικονομική αλλά επηρεάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ζωή μας, μας έχουν κάνει τα ΜΜΕ κυρίως να θέλουμε το κακό για τους άλλους. Γιατί όταν εσύ θα πάθεις κάτι, ποιος θα τρέξει? από τους 20 που γνωρίζεις το πολύ οι 2 να σου συμπαρασταθούν, γιατί έχουμε πολύ απλά όλοι προβλήματα και ο καθένας θα κοιτάξει την πάρτη του... είναι καθαρά άποψη μου, και πιστεύω ότι είναι ένα μεγάλο μέρος επιρροής προς αυτή την χαιρεκακία

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

αυτο λεγεται καφριλα μαναρι μου κι εγω το εχω, αλλο ομως αυτο αλλο η χεραικακια.

---

για σενα μεταφραζεται καφριλα. για αυτον που το κανω μπορει να ειναι και η υπερτατη κακια. σιγα μη σκεφτεται "α ειναι καφρος ο KENO γι'αυτο γελαει που υποφερω, δε το κανει επιτηδες". και καπως ετσι μπλεκουμε και δημιουργουνται παρεξηγησεις με τους ανθρωπους.

Quote:

---

Originally Posted by KENO

για σενα μεταφραζεται καφριλα. για αυτον που το κανω μπορει να ειναι και η υπερτατη κακια. σιγα μη σκεφτεται "α ειναι καφρος ο KENO γι'αυτο γελαει που υποφερω, δε το κανει επιτηδες". και καπως ετσι μπλεκουμε και δημιουργουνται παρεξηγησεις με τους ανθρωπους.

---

σ αυτο συμφωνω, ορισμενοι μπερδευουν την καφριλα με την κακια, κ αμα δεν ξερεις καλα το ατομο π εχεις απεναντι σου, δεν ξερεις καμια φορα τι να πεις κ δισταζεις να πεις κατι π θα λεγες πχ με τους κολλητους σου, διοτι ορισμενοι αρπαζονται, το χω παρατηρησει κ εδω μεσα κ εξω φυσικα, συνηθως το χω συναντησει σε ατομα μεγαλυτερης ηλικιας, οπου λογικο το βρισκω κ απο την αλλη, δν θα μιλησω στην κυρα γειτονισσα οπως μιλαω στη φιλη μου, η σε ατομα π προερχονται απο χωρια κ γενικα κλειστες κοινωνιες

Κοιτα πιστευω κακος ανθρωπος δεν εισαι προφανως ειναι θεμα εντονης ανασφαλειας ειναι προτιμωτερο να ηρεμησεις κ να σκεφτεις ποια θεματα σε βασανιζουνε προσωπικα

Ανώνυμη, δε θα λεγα ότι ειναι χαιρεκακία διοτι δε δινεις εντυπωση μνησικακου ατομου. Το να αντικριζεις τις καταστασεις τις οποιες περιγραφεις με αυτο τον τροπο για μενα ερμηνευεται ως σταση ότι, δεν εισαι ικανοποιημενη με αυτο που γενικα εισαι στη ζωη, ηθελες να πετυχεις καποια πραγματα στη ζωη σου και ειχες εντονη επιθυμία γι αυτο όμως για καποιους λογους δεν το κατορθωσες. Κι αυτο το πλαισιο σε κανει να συγκρινεσαι με τους άλλους. Να ζηλευεις όταν εχουν πετυχει σε κατι που εσυ δεν τα καταφερες. Χαιρεσαι κατα βαθος όμως με το να τους βλεπεις να αποτυγχανουν ή να εχουν προβληματα εκει που θα θελες να πετυχεις αλλα δεν τα καταφερες. Και τοτε η συγκριση που κανεις σου προκαλει μια ικανοποίηση τυπου μειωνει στη σκεψη σου τη μειονεξία και την αποσταση που νιωθεις εναντι τους. Μήπως προκειται για κατι τετοιο?

Γιαννη μπορει να εχεις κ δικιο.. ισως η λεξη "χεραικακια" να ηταν υπερβολικη, αλλα πιστεψε με εχω συναντησει ανθρωπους πολλους που οσο περιεργο κι αν σου φανει θα χαρουν ακομα κ αν ο αλλος παθει καρκινο.. λες κ θα αλλαξει σε αυτους η ζωη.. αυτο ειναι στανταρ χοντρο ψυχολογικο θεμα κ χρηζει αντιμετωπισης, αλλα δν παυει να αποτελει κατι αρρωστημενο ουσιαστικα..

Να στο θεσω αλλιως : ας πουμε οτι η κοπελια του θρεντ μαθαινει οτι καποιος γνωστος της απετυχε σε κατι.. αυτο τι σημαινει, οτι θα πετυχει η ιδια? μ θυμιζει αυτο π ορισμενες χαζογκομενες οταν χωριζουν οι φιλες τους χαιρονται.. λες κ πχ ο γκομενος παρατησε τη φιλη τους αρα το επομενο βημα ειναι να τα φτιαξει μαζι τους?

Επισης η συγκριση με αλλους δν βοηθαει πουθενα.. διοτι βλεπεις την επιφανεια, οχι το βαθος.. μπορει να βλεπεις εναν φαινομενικα ευτυχισμενο κ πληρη ανθρωπο κ να τον ζηλευεις, αλλα να μην ξερεις τι ζορια κ δυστυχιες κουβαλαει η αν εχει ενα σοβαρο προβλημα υγειας η οικογενειακο κτλ.. ο καθενας ειναι διαφορετικος κ μοναδικος :)

Λάκρυ, είσαι πολύ αυστηρή, κορίτσι πράμα. Δες λίγο πώς το αντιλαμβάνομαι: Οταν συμβαίνει στους άλλους κάτι κακό, χαιρόμαστε ενδόμυχα γιατί δε συνέβη σ' εμάς. Οταν πάλι συμβεί στους άλλους κάτι καλό, χαλιόμαστε που η τύχη ή οι ικανότητές μας δε μας αξίωσαν με κάτι αντίστοιχα καλό.

Το θέμα είναι πώς διαχειριζόμαστε αυτά τα σχεδόν αυτόματα συναισθήματα. Κάποιοι έχουν ξεμπερδέψει με αυτά νωρίς, σε μικρή ηλικία. Λίγο η ανατροφή, λίγο κάποιοι καλοί δάσκαλοι (υπάρχουν και τέτοιοι), έχουν "εκπαιδευτεί" να διώχνουν αυτά τα συναισθήματα τη στιγμή που γεννιούνται, κάποιοι μάλιστα δεν αντιλαμβάνονται καν την ύπαρξή τους. Οι περισσότεροι όμως τα διώχνουμε σε δεύτερο χρόνο. Δηλαδή, με το που τα νιώθουμε να γεννιούνται, τα μεταμορφώνουμε μέσα από τη λογική σε κάτι θετικό, την αλληλεγγύη.

Άυτά τα συναισθήματα επομένως δεν πρέπει να μας τρομάζουν, ούτε να μας γεμίζουν ενοχές. Οπως όλα τα αρνητικά, ενστικτώδικα και πρωτόγονα στοιχεία που κουβαλάμε σην ανθρώπινη φύση μας, οφείλουμε να τα δουλεύουμε και να τα μεταμορφώνουμε...

...και μιά που έγραψα για ένστικτα και ανθρώπινη φύση και σου αρέσει η ποίηση, πάρε αυτό:

Γένεσις

Στην αρχή ήταν το χάος.
Μετά γεννήθηκα εγώ,
μονάχος, σ' ένα κόσμο ραγισμένο
μ' έναν κουρελιασμένο Θεό
που γύριζε από πόρτα σε πόρτα
ζητιανεύοντας την ύπαρξή του
Ύστερα γίναμε ξαφνικά δυό
φιληθήκαμε
κι άρχισε να σκοτώνει ό ένας τον άλλον.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Quote:

---

Originally Posted by nick cave

Λάκρυ, είσαι πολύ αυστηρή, κορίτσι πράμα. Δες λίγο πώς το αντιλαμβάνομαι: Οταν συμβαίνει στους άλλους κάτι κακό, χαιρόμαστε ενδόμυχα γιατί δε συνέβη σ' εμάς. Οταν πάλι συμβεί στους άλλους κάτι καλό, χαλιόμαστε που η τύχη ή οι ικανότητές μας δε μας αξίωσαν με κάτι αντίστοιχα καλό.

Το θέμα είναι πώς διαχειριζόμαστε αυτά τα σχεδόν αυτόματα συναισθήματα. Κάποιοι έχουν ξεμπερδέψει με αυτά νωρίς, σε μικρή ηλικία. Λίγο η ανατροφή, λίγο κάποιοι καλοί δάσκαλοι (υπάρχουν και τέτοιοι), έχουν "εκπαιδευτεί" να διώχνουν αυτά τα συναισθήματα τη στιγμή που γεννιούνται, κάποιοι μάλιστα δεν αντιλαμβάνονται καν την ύπαρξή τους. Οι περισσότεροι όμως τα διώχνουμε σε δεύτερο χρόνο. Δηλαδή, με το που τα νιώθουμε να γεννιούνται, τα μεταμορφώνουμε μέσα από τη λογική σε κάτι θετικό, την αλληλεγγύη.

Άυτά τα συναισθήματα επομένως δεν πρέπει να μας τρομάζουν, ούτε να μας γεμίζουν ενοχές. Οπως όλα τα αρνητικά, ενστικτώδικα και πρωτόγονα στοιχεία που κουβαλάμε σην ανθρώπινη φύση μας, οφείλουμε να τα δουλεύουμε και να τα μεταμορφώνουμε...

---

Δεν διαφωνω σε κατι.. κ εξηγησα νομιζω οτι δν ειμαι αυστηρη οπως πιθανον το θετεις, αλλα με αφορμη το θεμα της κοπελας ανεπτυξα τη συλλογιστικη μου κ ανεφερα κ καποια σκληρα παραδειγματα π συμβαινουν δυστυχως.. αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου κ ποτε δν ξερεις τι κρυβει κ τι κουβαλαει μεσα του.. η τι σκεφτεται για σενα, κ αν πραγματικα χαιρεται με τη χαρα σου κ στενοχωριεται με τη θλιψη σου.. μπορει να ειναι κ ο καλυτερος μας φιλος αυτο το ατομο, ποτε δν θα μαθουμε τις ενδομυχες σκεψεις του, ουτε εμας μας αγγιζουν κ θα μας επηρεασουν τη ζωη, αλλα αντιθετως εκεινος κατατρωγεται απο την 'ζηλια' οπως θες πεστο, το οποιο σε συνδυασμο με τη χεραικακια ειναι ενα σαρακι πολυ ψυχοφθορο.. καπου ειχα διαβασει καποτε οτι "το καλο με την ζηλια κ την κακια ειναι οτι επιστρεφει στον ανθρωπο που την βιωνει/εκδηλωνει".. θελει απλα δηλαδη να πει οτι ειναι αυτοκαταστροφικο συναισθημα κ μονο εμας φθειρει.. αντι λοιπον να κοιταμε τους αλλους, που φτασανε, πως φτασανε, κ να τους ζηλευουμε, να τους γλωσσοτρωμε, η ακομα κ να τους θαυμαζουμε, δεν θα ηταν καλυτερο να στραφουμε με αγαπη στον εαυτο μας κ να χαραξουμε τη δικη μας πορεια? κ τονιζω να χαραξουμε δικη μας πορεια γιατι ο καθενας ειναι διαφορετικος κ δν πιστευω οτι πρεπει να εχουμε καποιον προτυπο, διοτι δν ξερουμε ολες τις παραμετρους της επιτυχιας του κ αν κρυβεται καποια μεγαλη δυστυχια απο πισω.. διοτι στην τελικη εμεις θα ζημιωθουμε κ θα μεινουμε πισω, βλεποντας τον να προχωραει.. η αγαπη στον εαυτο μας, μας λειπει γι αυτο κ τα νιωθουμε ολα αυτα.. κ μακαρι οπως ειπες μακαρι να τα μεταμορφωνουμε σε κατι θετικο οπως η αλληλεγγυη...

Και για να δωσω κ ενα παραδειγμα που το εχω σκεφτει μονη μ κ ειναι πιστευω πολυ αξιολογο

"Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΕΝΑ ΟΧΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟ. ΟΔΗΓΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΑΜΑΞΙ, ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΣΤΑΥΡΟ. ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΟ ΠΙΣΩ ΣΟΥ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ. ΕΣΥ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΕΥΘΕΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΠΟΡΕΙΑ. ΔΙΟΤΙ ΑΝ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΠΙΣΩ Η ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΘΑ ΒΓΕΙ ΕΚΤΟΣ ΠΟΡΕΙΑΣ, ΘΑ ΣΤΟΥΚΑΡΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΦΑΣ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ. ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΗ ΤΟΥΣ"

Πετυχημενο το παραδειγμα, ε? Δν μπορειτε να πειτε!! :p

Quote:

---

Originally Posted by nick cave

...και μιά που έγραψα για ένστικτα και ανθρώπινη φύση και σου αρέσει η ποίηση, πάρε αυτό:

Γένεσις

Στην αρχή ήταν το χάος.
Μετά γεννήθηκα εγώ,
μονάχος, σ' ένα κόσμο ραγισμένο
μ' έναν κουρελιασμένο Θεό
που γύριζε από πόρτα σε πόρτα
ζητιανεύοντας την ύπαρξή του
Ύστερα γίναμε ξαφνικά δυό
φιληθήκαμε
κι άρχισε να σκοτώνει ό ένας τον άλλον.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

---

Μ αρεσει η ποιηση!! Σε ευχαριστω πολυ!!! :)