Διαζύγιο - επιμέλεια τέκνων - ψυχολογική αστάθεια - νέα αρχή - μοναξιά - αγάπη...

Δεν πιστευω οτι εισαι ηλικιακα οσο λες και αν και δε γνωριζω λεπτομερειες, αρχιζω να καταλαβαινω γιατι σ εδιωξε η συζυγος...φαινεται οτι σε τσουξε παρα πολυ και τωρα αναλωνεσαι στο αν επαρκει ο χρονος που θα βλεπεις τα παιδια κλπ...δεν ειναι τυχαιο αλλωστε που δεν ξερεις ακομα γιατι σε σουταρησε. Ασε τον απνικο και φερσου σαν αντρας παντελονατος. Ασε την κλαψα και καλα για τα παιδια. Καλα σου λεει η πρωην συζυγος, η μανα ειναι πανω απ τον πατερα και ο χρονος που προβλεπει ο νομος ειναι μια χαρα. Αλλο ειναι το θεμα, οτι με τοση κλαψομουνιαση και απελπισια και πολυ σε κρατησε. Τερμα το τροπαριο των παιδιψν, μια χαρα αρχηγοπουλα θα ειναι, δεν παθαινουν τιποτα. Εσυ τι χεις το προβλημα και μαλιστα βαρυ. Συνελθε, μην κανεις καμια μαλακια και τα σκατωσεις χειροτερα.

@nick,
καταλαβαίνω τι λές, τα έχω σκεφτεί όλα αυτά αλλά δεν παύω να αναρωτιέμαι αν αρκούν.
ΌΣο για τον χρόνο που έχει ένας εργαζόμενος με τα παιδιά του δεν παύει να είναι (τουλάχιστον όταν έχει πρωινή βάρδια) 10 ώρες ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. 10 ώρες που και τίποτα να μην κάνει είναι δίπλα τους. Και απολύτως τίποτα να μην κάνει ένα χάδι το δίνει, ένα σε αγαπάω το λέει, ένα καληνύχτα μωρό μου το ψιθυρίζει, ένα χαμόγελο βγαίνει από το στόμα του θέλει δεν θέλει όταν βλέπει τα παιδιά του. Δεν γίνεται αλλιώς. Και όλα αυτά κάθε μέρα. Και ακόμα και με τα σχολεία, τα φροντιστήρια, τις παρεές των παιδιών, τίποτα να μη κάνει ενα καλώς την ψυχή μου θα το νιώσει, θα το πεί, θα το δείξει όταν ανοίξει την πόρτα, μία ευχή καλά να περάσετε θα την πεί., μια αγκαλιά πάντα έχει, ένα τι όμορφη που είσαι πάντα θα το ακούσουν από αυτόν, ένα μη στεναχωριέσαι μωρό μου θα περάσει, ένα.....ένα...... ένα..... (συγχώρα με δεν αντέχω να γράφω τι άλλο έχει να δώσει ένας πατέρας που είναι μαζί με τα παιδιά του ακόμα και αν δεν κάνει τίποτα άλλο)Θα τα εισπράξουν τα παιδιά του αυτά τα τόσο μικρά πράγματα από τον πατέρα τους κάθε μέρα, κάθε στιγμή που είναι δίπλα τους. και δεν είναι λίγες οι στιγμές αυτές.

@Frini,
σε παρακαλώ, γράψε μου περισσότερα είτε σε μύνημα είτε εδώ. Βοήθησέ με να δώ μέσα από τα μάτια σου το μέλλον το παιδιών μου και να δώ ότι θα είναι υπέροχο. Ναι δεν έχω μέσα μου καμμία απολύτως διάθεση για καυγάδες και κόντρες και δεν μπορώ καν να σκεφτώ κάτι ασχημο για την μητέρα των παιδιών μου. Οσο άσχημα και αν νιώθω δεν έχω μέσα μου να βγάλω κάτι άσχημο απέναντι στην μητέρα των παιδιών μας. Ακόμα και όσα άσχημα έχουν μπεί μέσα μου και αφορούν όχι την μητέρα αλλά την σύζυγο το μόνο νοημα που βλέπω είναι να τα σκεφτώ εγώ. Σίγουρα όχι λοιπόν δεν πρόκειται να κατηγορήσω την μάνα των παιδιών μας.
Σε παρακαλώ λοιπόν κάνε με να δώ ότι αυτό το "Έβλεπε τον πατέρα του 2-3 φορές τη βδομάδα και αρκετές φορές πήγαινε αυτός και τον έπαιρνε από το σχολείο" θα είναι αρκετό στην ζωή τους όσον αφορά την πατρική φιγούρα. Κάνε με να δώ ότι ναι θα χωρίσω από την γυναίκα μου αλλά δεν θα χάσω και τα παιδιά μου ούτε αυτά θα χάσουν εμένα. Πές μου πως καταφέρατε να είναι ο 22χρονών γιός σας μια χαρά και να είστε περήφανοι και οι δύο?
Αν θέλεις πές μου και κάτι ακόμα. Πέρα από αυτά που με συμβουλεύεις και τα θεωρώ αυτονόητα τι πρακτικό πρόγραμμά είχατε? Πως καταλήξατε σε αυτό το πρόγραμμα επισκέψεων του πατέρα (φαντάζομαι κράτησες εσύ την επιμέλεια). Πόσο διαλακτική ήσουν και πόσο αυτό που εξαρχής συμφωνήσατε το τηρήσατε ή (από ότι καταλαβαίνω) το αλλάξατε? Τι ακριβώς ζήτησες από τον πρώην σου και το είδες να γίνεται πράξη και τον εμπιστεύτηκες περισσότερο χρόνο με το παιδί σας?
Και κάτι τελευταίο. Αν κάτι μπορούσες να αλλάξεις για το καλίτερο τι θα ήταν αυτό?
Μίλησέ μου, γράψε μου , πες πως είμαι ο πρώην σου πριν από 17 χρόνια. Τι θα ήθελες από εμένα?
Θενξ εκ των προτέρων.

@kerasi
σε ευχαριστώ για το μύνημά σου.
Αλλά αν θέλεις βοήθησέ με. Μίλησέ μου εντελώς ανοιχτά. Κάνε με να δώ τι βλέπεις. Τι υποψιάζεσαι για μένα.
Τώρα το πόσο στραβός, λάθος, χωρίς παντελόνια, με πόσα προβλήματα είμαι μπορεί να έχεις δίκιο μπορεί και άδικο. Να δεχτώ εγώ ότι ήμουν ο χειρότερος σύζυγος και πολύ με κράτησε. Αλλά από που καταλαβαίνεις πόσο χάλια πατέρας ήμουν και ακόμα περισσότερο θα είμαι? Και πόσο χάλια πρέπει να είναι κάποιος πατέρας ώστε για το καλό των παιδιών του να μην μπορούν αυτά ούτε καν μία γιορτή να μπορούν να περάσουν μαζί του? Ούτε πάσχα ούτε χριστούγεννα ούτε καλοκαίρι?
Μη μου χαριστείς, σε παρακαλώ. Πές μου όλα όσα στραβά βλέπεις σε εμένα.
Πάντως να ξέρεις ότι έχεις άδικο όσον αφορά τον νόμο. Δεν υπάρχει χρόνος που να προβλέπεται από κάποιον νομο.
Και αν θέλεις πές μου σε παρακαλώ γιατί πιστεύεις ότι η μάνα είναι πάνω από τον πατέρα σε κάθε περίπτωση? Δεν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να υπάρχουν περιπτώσεις που και οι δύο γονείς είναι εξίσου σημαντικοί?

Τωρα εχεις κολησει σε ερωτηματα που δεν εχουν σχεση με την ουσια, ακριβως επειδη σε ετσουξε τοσο πολυ που σε σουταρησε η τυπισσα. Η προταση μου ειναι μην κανεις καμμια μαλακια απ τον πανικο κ την απελπισια και εν ευθετω χρονω θα σου απαντησω αναλυτικοτατα αν σ ενδιαφερει. Τωρα συμφωνα με τη κοπελα και απεφυγε τις εντασεις ακομα και αν νιωθεις οτι θιγεσαι. Ο,τι αλλο κανεις θα σου γυρισει μπουμερανγκ...

Δυστυχώς δεν έχω χρόνο να περιμένω.
Οι χρονικές διορίες που έχω τελειώνουν.
Και δεν υπάρχει το τώρα μόνο.
Οταν θα πέσουν υπογραφές θα είναι για τα επόμενα 17 χρόνια της μπέμπας μας.
(πάντως 41 είμαι και η σύζυγος επίσης και δεν υπάρχει λόγος να γράφω ψεύτικα στοιχεία)

Γιωργο, αυτό που κάνεις είναι να περιμένεις διαβεβαίωση ότι ολα θα είναι μια χαρά. Αυτήν κανεις δεν μπορεί να στην δώσει. Την διαβεβαίωση που χρειάζεσαι, θα την πάρεις μόνο απ' τον εαυτό σου, το ότι και αν γίνει. εσύ θα προσπαθείς για το καλύτερο για τα παιδιά σου.
Πρόσεχε όμως, αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου σε πρώτη φάση και μετά με την σύζυγο για να έχετε μια αξιοπρεπή σχέση, δεν θα έχεις ούτε τις σχέσεις που θέλεις με τα παιδιά σου.
Και η σωστή σειρά είναι έτσι όπως την τοποθετώ. Πρώτα με τον εαυτό σου πρέπει να τα βρεις και όχι να βολοδέρνεις μέσα στην απελπισία , να οδύρεσαι και να οικτίρεις την κακιά σου τύχη. Αυτό θες να βλέπουν τα παιδιά σου? Αυτο το "σταθερό" σημείο αναφοράς θέλεις να έχουν ? Να μεγαλώνουν με έναν "καυμένο" μπαμπά για πρότυπο?
Εγώ δεν θα κολλήσω σε θέματα που θίγει το κεράσι. Το τι κάνατε με την γυναικα σου στην διάρκεια του έγγαμου βίου σας , αν σε σουτάρισε γιατί δεν ήσουν επαρκής ή ήσουν άπιστος , αν κουραστήκατε μετά απο 20 χρονια και βλέπατε ο ενας τον άλλο με μισο ματι, δεν αφορά το παρον. Κανατε τα λάθη σας, τα σωστά σας, τα παιδάκια σας, ζήσατε όμορφες και άσχημες στιγμές. Αν ο χωρισμός σας είναι κάτι τελειωμένο και δεν υπάρχει χώρος για επανασύνδεση (αν και απορώ πως πήρατε την αποφαση για δεύτερο παιδί), τοτε κοιτα με αξιοπρέπεια να μαζέψεις τα κομματια σου και κοιτα πως θα φτιάξεις την ζωή σου από εδώ και πέρα όσο γίνεται καλύτερη ώστε να συμμετέχουν τα παιδιά σου σ' αυτήν με χαρά

Το ξέρω ότι έχεις δίκιο, το βλέπω, το καταλαβαίνω.
Αλλά δεν μπορώ (τουλάχιστον ακόμα) να ξεκινήσω.
Είμαι στο κενό, στον πάγο, στο περίμενε.
Ούτε μπρός ούτε πίσω δεν έχει να κάνω.
Λες και είμαι στη γωνία και από μπροστά έχει μόνο γκρεμό.
Εχω χάσει κάθε συναισθηματικό δέσιμο με τη σύζυγο. Είναι αδιανόητο δύο ξένοι να είναι παρόντες σε ένα σπίτι. και μάλιστα όχι δύο απλοι ξένοι. Δύο ξένοι που έχουν ζήσει τόσα μαζί. Στραβά και όμορφα.
Είναι πέρα από κάθε ψυχική λογική να μπαινεις στο σπίτι σου και να αντικρίζεις την γυναίκα που τόσο έχεις αγαπήσει και να βλέπεις έναν τοίχο
Το μόνο που θέλεις είναι να χαθείς. Να μήν έχεις υπάρξει καν
Και μετά σηκώνεις το κομμάτια σου και κοιτάζεις 4 μάτια που σε κοιτάζουν και αυτά.
Δεν ξέρω αν παίρνω δύναμη από αυτά τα 4 μάτια ή αν σηκώνομαι γιατί "πρέπει"
Αλλά δεν γίνεται ούτε να σβήσω τι νιώθω, ούτε πόσο πονάω
Επίσης δεν γίνεται ούτε να εξηγήσω (γιατί αυτομάτως θα πληγώσω) ούτε να ξεσπάσω (γιατί αυτομάτως θα πονέσω) άλλους και πρώτα πρώτα τα παιδάκια μας
Θα αντέξω οτιδήποτε. Θα ξεκινήσω, και θα ζήσω και ελπίζω να καταφέρω να ζήσω καλά.
Αλλά δεν αντέχω άλλο το περίμενε να σου ανακοινώσω τι έχω αποφασίσει.
Δεν γίνεται να ζείς χωρίς ούτε την παραμικρή διάθεση για κουβέντιασμα των μελλοντικών καταστάσεων.
Δεν γίνεται να μην γνωρίζεις τίποτα άλλο πέρα από το "έχω αποφασίσει να χωρίσουμε και θέλω να κρατήσω τα παιδιά"

Ουφφφφφφφ ευτυχώς κάπου βρήκα και τα γράφω

Αναγνωριζω και αισθανομαι ολα αυτα που περιγράφεις.Νιώθω οσο δεν φαντάζεσαι τι σημαινει να νιώθεις σαν ξένο, έναν άνθρωπο που κάποτε αγαπηθήκατε πολυ.
Θα σου προτεινα κάτι, αν μπορει να γίνει. Σταματα να βρισκεσαι σε κατάσταση αναμονης και να περιμένεις απο την γυναικα σου να σου ανακοινώσει τις αποφάσεις της. Αυτοματα αυτο καθιστά εσένα τον αδύναμο κρίκο της ιστορίας ενω εκείνη που μπορεί να φαντάζει σε θέση ισχύος, έχει όλο το βάρος μιας οδυνηρής αποφασης. Δεν ξέρω τι έχει παιχτει μεταξύ σας και γιατι υπάρχει αυτή η κατάσταση, δεν έχω καταλάβει καν τι ανακοινωσεις περιμένεις.
Αν υπάρχει η δυνατότητα, μείνε για ενα χρονικο διαστημα αλλου, στους γονεις ή σε καποιον φίλο. Ίσως μια προσωρινη απομάκρυνση βοηθήσει και τους δυο σας και να έχει μια θετική έκβαση.

Δεν βλέπω κάποιον σαν αδύναμο και κάποιον σαν δυνατό.
Δεν βλέπω ότι είναι κάτι εύκολο από την πλευρά της συζύγου να αποφασίσει και να πάρει το βάρος της απόφασης του χωρισμού μας.
Προσπάθησα να την μεταπείσω.
Αλλά πλέον είδα ότι δεν υπάρχουν περιθώρια.
Οπότε έχω δεχτεί και εγώ και πλέον πιστεύω ότι είναι καλύτερα να χωρίσουμε.
Καλλίτερα για εμένα και για την σύζυγο.
Αλλά για να είναι καλλίτερο και για τα παιδιά πρέπει να συντρέξουν και κάποιες συνθήκες.
Ναι ένα διαζύγιο είναι καλλίτερο από έναν δυστυχισμένο γάμο.
Αλλά όσον αφορά τα παιδιά δεν μπορώ να σου πώ εάν είναι καλίτερο για δύο παιδιά να ζούνε σε έναν δυστυχισμένο γάμο ή σε ένα άσχημο διαζύγιο.
Αυτό που νιώθω είναι ότι τα παιδιά είναι καλίτερα σε ένα καλό, συναινετικό διαζύγιο που οι γονείς τουλάχιστον όσον αφορά τα παιδιά τους δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν παρά σε ένα διαζύγιο που ξεκινάει με το
"περίμενε να σου ανακοινώσει ο επιμελητής τι έχω αποφασίσει"
"θα μιλήσω για τον χωρισμό μας στο παιδί μία μέρα πριν να πάει διακοπές και αν θέλεις να είσαι και εσύ παρών"
"δεν έχω τίποτα να συζητήσω μαζί σου. Ούτε για τα παιδιά μας."

Επίσης πρέπει να γράψω και το εξής. Το ότι δεν βλέπω κάποιον σαν δυνατό και κάποιον σαν αδύνατο δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω ότι σε ένα δικαστήριο που αποφασίζει για τα θέματα της επιμέλειας των παιδιών δύο γονιών που χωρίζουν αυτό το ελληνικό δικαστήριο δεν αποφασίζει όπως θα αποφάσιζε ένας φίλος, ένας γνωστό ή άγνωστος, ένας οποιοσδήποτε που τον ρωτούσαν "ρε συ, αυτοί οι δύο χωρίζουν. Τι πιστεύεις ότι είναι καλίτερο να γίνει με τον χρόνο που θα έχουν τα παιδιά με τον κάθε γονιό? Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει όσον αφορά τους ίδιους τους γονείς? ΟΚ. χώρισαν. Αλλά είναι κάποιος πιο απαραίτητος στη ζωή των παιδιών? Ενα παιδί δεν μπορεί να έχει δύο σπίτια που να τα νιώθει εξίσου σπίτι του όταν μέσα και στα δύο σπίτια νιώθει την παρουσία ενός γονέα που το στηρίζει, το αγαπάει, του δίνει κάθε ασφάλεια, του καλύπτει κάθε ανάγκη του? Ενα παιδί πως νιώθει άνετα και ζεί στο σπίτι του θείου, του παππού, της γιαγιάς όταν υπάρχουν συνθήκες που το κάνουν απαραίτητο να ζεί και εκεί κάποιοες ώρες ή και μέρες και στο σπίτι των γονιών του? Κάθε παιδί δεν ζει άνετα όπου νιώθει αγάπη? ΠΩς είναι δυνατόν ένα παιδί να πιστεύουμε ότι δεν θα νιώθει καλά στο σπίτι του πατέρα του και έχει ανάγκη να ζεί με την μητέρα του και να βλέπει τον πατέρα του μόνο σε επισκέψεις?"

Γειά σου Γιώργο
Διακρίνω στην γυναίκα σου πολύ θυμό και αυτό δεν είναι καλος σύμβουλος.
Προσπάθησε να της εξηγήσεις με ηρεμία και λογικά επιχειρήματα ότι αποφάσεις για τα παιδιά δεν παίρνονται με τέτοιος τρόπους. Και αν από τώρα δεν θέλει να συζητήσει, τι θα γίνει στο μέλλον?
Εξηγησε της πως ότι και αν έχει γίνει και νιώθει έτσι, πρόκειται για τα παιδιά σας και πρέπει να βάλει στην άκρη τα δικα της αισθήματα, πίκρα , απογοήτευση , θυμό. Αισθάνεται προφανώς προδομένη, όμως εδώ δεν πρόκειται για σας αλλά για το καλο των παιδιών και αυτό είναι πάνω απ' το πληγωμένο μας Εγω.
Εμεις πριν ανακοινώσουμε στον γιο μας τον χωρισμό μας, ειχαμε μαζί επισκεφτεί παιδοψυχολόγο για να μας δώσει κάποιες κατευθυντήριες γραμμές. Τα πράγματα δεν είναι απλά όμως στο χέρι σας είναι να τα κάνετε πιο δύσκολα ή πιο εύκολα

Για αυτό που ρωτάς παρακάτω. Δεν υπάρχουν στάνταρ καταστάσεις. Μπορεί ένα παιδί να μεγαλώσει καλύτερα στο σπίτι του πατέρα από της μητέρας όταν συντρέχουν ειδικοί λόγοι. Όμως όταν δεν συντρέχουν, ναι Γιώργο είναι καλύτερα τα παιδιά να μένουν με την μητέρα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα κορίτσι στην αρχή της εφηβείας και ένα μωρό. Σου είπα και παραπάνω όμως ότι διαφωνώ με τις επισκέψεις μια στο πόσο, το σπίτι σου θα γίνει εξίσου και σπίτι για τα παιδιά σου. Οπότε πρέπει με κάποιον τρόπο ν' αποκατασταθούν οι σχέσεις σας με την μητέρα τους ώστε να υπάρχει συνεννόηση και κοινή στάση και γραμμή στα θέματα τους.
Και συγγνώμη Γιώργο για αυτό που θα πω, αυτό που έχω δει να συμβαίνει στο μεγαλύτερο ποσοστό, είναι μητέρες να τρέχουν πανικόβλητες να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους, παραμερίζοντας αρκετά την προσωπική τους ζωή και πατερες ν' αποστασιοποιούνται
όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων. Ελπίζω και πιστεύω ότι δεν είσαι ένας απ' αυτούς όμως η πραγματικότητα είναι συνήθως αυτή.

Φιλαρακι βλεπω εχεις φαει χοντρο κολημα. Τοσο πολυ σε πειραξε που σε σουταρησε? Κι ακομα δεν μας λες γιατι χωρισατε. Οποιος και να ναι ο λογος ομως το μυαλο σου εχει κολησει και καλα για το μελλον των παιδιων ενω για την ταμπακιερα τιποτα. Ειπαμε να φερθεις εξυπνα και αντ αυτου πας να μεταπεισεις την πρωην συζυγο και αναλωνεσαι σε ατερμωνες συζητησεις με ειλημενες αποφασεις. Τι θες να μας πεις στο θεμα αυτο με τα κατεβατα? Οτι επειδη δεν επαρκει ο χρονος που θα βλεπεις τα παιδια πρεπει να τα ξαναβρειτε με τη γυναικα? Δεν καταλαβαινω. Δεν ξερω, απορω πως σε αντεξε η γυναικα, πρεπει να χει ιωβειο υπομονη. Ηρεμησε, συμφωνα και περιμενε. Τα παιδια μια χαρα αρχηγοπουλα θα ειναι, μη τα κανεις χειροτερα. Δε μπορεις να φανταστεις ποσο με κουρασες που απλως σε διαβασα, σκεψου να μουνα η γυναικα σου κ να σε ακουγα να αναμασας τα ιδια...Τεεεελος λεμε, παρτο αλλιως, καλα δεν εχεις ξαναχωρισει? Γρηγορα διαζυγιακι, θα δινεις τη διατροφη σου και θα βλεπεις τα παιδια οποτε σου πει ο δικαστης και αν εισαι καλο παιδι και παραπανω. Ξεγραφεις τη συζυγο και κοιτας τη ζωη σου. Μη μαλακιζεσαι. Μαλιστα αν κανεις οπως σου λεω εχεις και πιθανοτητες να διατηρηθει ενα καλο κλιμα μεταξυ σας, ενω αν επιμενεις στην ανατροφοδοτηση της πιεσης θα γινοντε χειροτερα τα πραγματα. Αναλογα βεβαια και το τι εχει συμβει.

Συγγνώμη κεράσι, είναι αντιμετώπιση αυτή σε κάποιον που μιλάει για το πρόβλημά του?
Πρώτον, γιατί να πει τον λόγο που χώρισαν?
Δεύτερον με τι κριτήριο απορεις πως τον άντεξε η γυναίκα του...τους ήξερες και από χθες μήπως?
Τρίτον το ίδιο είναι να χωρίζεις απο μια σχέση για παράδειγμα 5 χρόνων και το ίδιο όταν υπάρχει γάμος 20ετιας με δύο παιδιά?
Τι είναι δηλαδή το διαζύγιο? ψεκάστε, σκουπίστε , τελειώσατε?

Τιποτα φρυνη, απλως εμενα μου βγαζει το μηνυμα αυτο κουραση, απελπισια, πανικο και λανθασμενο φοκους, κολημα στο θεμα των παιδιων. Και ετσι πιστευω οτι ακουγεται κ στα αυτια της συζυγου. Αντε εγω σε λεω οτι δεν ειναι καλο αυτος ο περιορισμενος χρονος για τα παιδια. Και τι να κανουμε? Να αναγκαστει απ αυτο η γυναικα και να θελει να ξαναειναι μαζι? Οι μεσοβεζικες λυσεις, τα κολληματα και ο πανικος ειναι οι χειροτεροι συμβουλοι...

Δεν θα διαφωνήσω στο τελευταίο που λες .Επίσης σταθερή η θέση μου ότι ένα ζευγάρι δεν πρέπει να μένει μαζί μονο για τα παιδιά, αν οι ίδιοι ασφυκτιουν και δυστυχούν σ' ενα γάμο.
Όμως μπορώ να νιώσω και τον πανικό του φίλου γιώργου γιατί είναι νωπά ακόμα όλα και τον πονάνε. Αυτή την αγωνία εκφράζει. Και σίγουρα του είδους οι διαδικασίες είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρες.
Όχι, δεν θ' αναγκάστει η γυναικα να ξαναείναι μαζί. Οφείλουν όμως όπως προείπα, να βάλουν και οι δυο τους στην άκρη τον θυμό, τις ανασφάλειες, την απογοήτευση και ότι άλλο κουβαλάνε, όσο μπορούν και να επικεντρωθούν στο τι είναι καλύτερο για τα παιδιά.
Και καμιά μάνα δεν έχει δικαιωμα αν δεν συντρέχει σοβαρός λογος να περιορίζει τον πατέρα απο το να βλέπει, να χαίρεται και να συμμετέχει στο μεγάλωμα των παιδιών του.

Που εντοπισες θυμο στη συζυγο? Ουτε και διαθεση να αποκοψει τον φιλο μας απ τα παιδια βλεπω. Δε νομιζω παντως οτι ηταν ολα παραδεισενια και ξυπνησε το πρωι η γυναικα και εγινε σκυλα. Γι αυτο λεμε οτι πρεπει να ξερουμε γτ επηλθε ενας χωρισμος.

"περίμενε να σου ανακοινώσει ο επιμελητής τι έχω αποφασίσει"
"θα μιλήσω για τον χωρισμό μας στο παιδί μία μέρα πριν να πάει διακοπές και αν θέλεις να είσαι και εσύ παρών"
"δεν έχω τίποτα να συζητήσω μαζί σου. Ούτε για τα παιδιά μας."

Βρε κεράσι αν αυτός δεν είναι θυμός, τι είναι ?
Και οκ μπορεί να έχει κάθε δικαίωμα να είναι θυμωμένη με τον σύντροφό της για οτιδήποτε πιθανά της έκανε, αλλά πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι άλλο είμαι θυμωμένος , προδομένος, από τον σύζυγο και άλλο μεταφέρω όλα αυτά τα αισθήματα στα παιδιά μου μαζί με τις συνέπειες τους.
Κάποιος μπορεί να μην υπήρξε ο σύντροφος που προσδοκούσαμε αλλά αυτό δεν τον αποκλείει από το να είναι ο καλύτερος πατέρας και φυσικά δεν τον αποκλείει από την ενεργή συμμετοχή στο μεγάλωμα των παιδιών του.

Έπειτα ο φίλος εδώ, δεν μας μετέφερε το πρόβλημα με την σύζυγο και τους λόγους που τους οδηγούν στον χωρισμό για να του πούμε την γνώμη μας σχετικά μ' αυτό. Μας μεταφέρει την αγωνία του σχετικά με τα παιδιά του. Και από τη στιγμή που ο ίδιος δεν το εκθέτει σαν θέμα προς συζήτηση, όχι κεράσι μου δεν μας αφορά. Επικεντρωνόμαστε σ' αυτό που μας λέει γιατί αυτός είναι ο πόνος του.
Στην τελική, εδώ, δεν εχουμε τον ρόλο του λαϊκού δικαστηρίου.