Γιατί όχι?

Quote:

---

Originally Posted by cartoon

Δεν ρωτάω ποιο είναι το νόημα της ζωής. Ρωτάω εάν υπάρχει έστω και ένας λόγος για να μην αυτοκτονήσει κάποιος. Ρωτάω για πιο λόγο όταν κάποιος θέλει να δώσει τέλος στην ζωή του, πέφτουν όλοι να του αλλάξουν γνώμη.

---

πολλοι λογοι, οχι ενας.
το θεμα ειναι οτι εσυ πρεπει να βρεις τους δικους σου ,γιατι των αλλων μπορει να μην σου λενε τιποτε.
παρε μερικους δικους μου:
οι ανθρωποι που αγαπας, οι ανθρωποι που σε αγαπουν, ο ερωτας, το σεξ,η φιλια, η δημιουργια, η χαρα, οι γευσεις, η ομορφια, η θαλασσα, τα ταξιδια, Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ, η γνωση,
η πεποιθηση οτι δεν μας περιμενει τιποτε μετα τον θανατο και (σχεδον)οτιδηποτε ειναι προτιμοτερο απο το τιποτε..

αν σκεφτεσαι να αυτοκτονησεις και δεν βρισκεις κανενα κοινο με οσους βρισκουν λογους για να ζουν, δωσε στον εαυτο σου κι αλλο ΧΡΟΝΟ.
φανταζεσαι να αλλαξεις γνωμη σε ενα μηνα και να μην εισαι εκει για να το δεις?

"Από την στιγμή που η ίδια η ζωή έχει ως τελικό προορισμό τον θάνατο γιατί να μην την βοηθήσει κάποιος πηγαίνοντας πιο γρήγορα στο τελικό στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης?"
Αυτο που εχει σημασια ειναι το τα'ι'μιγκ ,, και προφανως ο φοβος ειναι μην "συναντησει" κανεις τα χειροτερα στην φαση μετα θάνατον ! Πρεπει ναναι απελπιστικα αβιωτος ο βιος καποιου ωστε να δικαιολογησει οτι οι πιθανοτητες ναναι χειροτερα το "μετα" ειναι ελαχιστες !

θα μπορουσες να πεις και με απλα λόγια οτι αυτο που ζούμε πολλοι είναι το "μη χειρότερα",, καθώς αυτο φοβόμαστε και δεν την ..."κανουμε" !

Μπορω να σκεφτω τρεις σοβαρους λογους που αξιζει κανεις να ζει. Τους εξης δυο ...
1)εεεεεεεεε....δεν μουρχεται ουτε ο πρωτος.

1) Για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς...
2) Στο να γνωρίσεις ''πράγματα'' και καταστάσεις..
3) Στο να απολαύσεις
4) Για να κάνεις κάτι που θα κάνει τον κόσμο καλύτερο
5) Απλά να ζεις κάθε λεπτό την ζωή της με θετικά και τα αρνητικά, αυτό σου χαρίζει τόση γνώση.

Ναι όλοι θα πεθάνουμε ...ε και??? το όσο ζεις έχει σημασία και το τι μένει πίσω σου όταν φεύγεις. Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις.
Για μένα ο σκοπός της ζωής είναι μια ζωή με σκοπό και η καλύτερη χρήση της ζωής είναι να την αφιερώσεις σε κάτι που θα διαρκέσει περισσότερο απ’ αυτήν.
Εγώ δεν φοβάμαι το θάνατο αλλά μια ανεπαρκή ζωή ....
Δεν έχεις όνειρα; στόχους; αν έχεις τότε είναι καιρός να αρχίσεις να ζεις τη ζωή που έχεις ονειρευτεί...

Ωραια και ρομαντικα ολα αυτα , δε λεω. Λιγο 'κλισε' βεβαια. Μηπως τελικα ολοι ζουμε μια ζωη 'ηρεμης απογνωσης ? Ως ανθρωποτητα , εχουμε καποιον αληθινο σκοπο , καμια ουσιαστικη επιδιωξη ? Ναι , ο Μεγαλοδυναμος ειπε 'αυξανεσθε και πληθυνεσθε ,και κατακυριευσθασθε επι της γης ' εννοουσε αυτο το
χαλι ? Ναι , ωραια , εχω τη σπιταρωνα μου , εχω και πεντε δεκαρες , κανω και οτι γουσταρω επειδη ειμαι ανυπαντρος , τα ταξιδακια μου , τις φιλεναδιτσες
μου , διαβαζω τα βιβλια μου , ε και. Αυτο ειναι το point ? Ασπαζωμαι πληρως την ρηση του Αινσταιν 'δεν θα θεωρησω οτι η ανθρωποτητα θα εχει κανει ενα
βημα μπροστα αν υπαρχει εστω και ενα παιδι στον κοσμο που πειναει ' .Αινσταιν ,ακους ? Υπαρχουν 18000 παιδια την ημερα απο αυτο που ειπες ,και πεθαινουν κιολας, δεν τα καταφεραμε ,ε ?. Να κανουμε λοιπον τα στραβα ματια στο οτι η ανθρωποτητα εχει παρακμασει και καταρρεει ? Να την σωσω εγω ? Εδω δεν μπορουμε να κουμανταρουμε τον εαυτο μας. Οι φημες λενε παντως οτι η Δευτερα Παρουσια ερχεται , και ο Ιησους ειναι πολυ τσαντισμενος .

Και (όπως είπαν και στο ράδιο αρβύλα) θα έρθουν και πλημμύρες, και ραδιενεργές αρκούδες και θα πέσει και ένα τεράστιο σιδερένιο αμόνι πάνω από την Ελλάδα
Δεν την γλιτώνουμε λοιπόν...
Σωστά?

Quote:

---

Originally Posted by justme

Και (όπως είπαν και στο ράδιο αρβύλα) θα έρθουν και πλημμύρες, και ραδιενεργές αρκούδες και θα πέσει και ένα τεράστιο σιδερένιο αμόνι πάνω από την Ελλάδα
Δεν την γλιτώνουμε λοιπόν...
Σωστά?

---

Right to the point,justine .Και μια που αναφερεις τους Αρβυλα ,που πολυ τους γουσταρω , πιο σωστα πεθαινεις.......

Quote:

---

Originally Posted by vagpap

Right to the point,justine .Και μια που αναφερεις τους Αρβυλα ,που πολυ τους γουσταρω , πιο σωστα πεθαινεις.......

---

χαχα... να λοιπόν μια άλλη απάντηση στο ερώτημα: γιατί είναι πιο ενδιαφέρον να 'πεθαίνεις' πολλές φορές αντί για μία!

Πιστεύω πως εφόσον η ζωή είναι καταδικασμένη να τελειώσει κάποια στιγμή, είναι μάταια και οποιαδήποτε προσπάθεια. Έστω ότι ζεις, αγαπάς, σε αγαπάνε, έχεις φίλους, έχεις αμάξι, έχεις προσωπική ζωή και χίλια δύο άλλα. Όλα αυτά για να συνεχίσουν να υπάρχουν θέλουν καθημερινό αγώνα. Θέλουν διαρκώς προσπάθεια. Αγώνα και προσπάθεια όμως για πιο λόγο? Αφού έτσι και αλλιώς θα έρθει ο θάνατος. Και τι είναι προτιμότερο? Να πεθάνεις από ατύχημα, αρρώστια, ανακοπή κτλ ή να επιλέξεις εσύ την στιγμή και τον τρόπο εξόδου? Προσωπικά πιστεύω πως το μεγαλύτερο δώρο που έχει δώσει αυτός που δημιούργησε τον άνθρωπο είναι το δικαίωμα της επιλογής. Το δικαίωμα να επιλέγει ο ίδιος από το επόμενο βήμα που θα κάνει έως και την στιγμή που θα σταματήσει να υπάρχει στον υλικό κόσμο. Δεν είναι θέμα προβλημάτων ή ότι άλλο. Είναι θέμα επιλογής. Είναι πως δεν υπάρχει νόημα στο να ζει κανείς. Η ζωή από μόνη της είναι μια διαρκείς προσπάθεια. Γιατί? Αφού όσο και να προσπαθήσει κάποιος στο τέλος θα πεθάνει! Πιστεύω πως είναι παρανοϊκό να λέει κανείς "θα ζήσω την ζωή μου, θα ταξιδέψω, θα δουλέψω, θα κάνω πράγματα" από την στιγμή που ήδη ξέρει πως όλα αυτά είναι μάταια. Από την στιγμή που υπάρχει ένα δεδομένο τέλος, τότε η ίδια η ζωή είναι μια παράλογη επιλογή.

Quote:

---

Originally Posted by cartoon

Πιστεύω πως εφόσον η ζωή είναι καταδικασμένη να τελειώσει κάποια στιγμή, είναι μάταια και οποιαδήποτε προσπάθεια. Έστω ότι ζεις, αγαπάς, σε αγαπάνε, έχεις φίλους, έχεις αμάξι, έχεις προσωπική ζωή και χίλια δύο άλλα. Όλα αυτά για να συνεχίσουν να υπάρχουν θέλουν καθημερινό αγώνα. Θέλουν διαρκώς προσπάθεια. Αγώνα και προσπάθεια όμως για πιο λόγο? Αφού έτσι και αλλιώς θα έρθει ο θάνατος. Και τι είναι προτιμότερο? Να πεθάνεις από ατύχημα, αρρώστια, ανακοπή κτλ ή να επιλέξεις εσύ την στιγμή και τον τρόπο εξόδου? Προσωπικά πιστεύω πως το μεγαλύτερο δώρο που έχει δώσει αυτός που δημιούργησε τον άνθρωπο είναι το δικαίωμα της επιλογής. Το δικαίωμα να επιλέγει ο ίδιος από το επόμενο βήμα που θα κάνει έως και την στιγμή που θα σταματήσει να υπάρχει στον υλικό κόσμο. Δεν είναι θέμα προβλημάτων ή ότι άλλο. Είναι θέμα επιλογής. Είναι πως δεν υπάρχει νόημα στο να ζει κανείς. Η ζωή από μόνη της είναι μια διαρκείς προσπάθεια. Γιατί? Αφού όσο και να προσπαθήσει κάποιος στο τέλος θα πεθάνει! Πιστεύω πως είναι παρανοϊκό να λέει κανείς "θα ζήσω την ζωή μου, θα ταξιδέψω, θα δουλέψω, θα κάνω πράγματα" από την στιγμή που ήδη ξέρει πως όλα αυτά είναι μάταια. Από την στιγμή που υπάρχει ένα δεδομένο τέλος, τότε η ίδια η ζωή είναι μια παράλογη επιλογή.

---

Συμφωνω cartoon ,ειναι οντως προσωπικη επιλογη .Ουτε κι εγω φοβαμαι τον θανατο .Απλως προτιμω να μην ειμαι εκει οταν συμβει.
Βεβαια , θα προτιμουσα να πεθανω ησυχα στον υπνο μου , οπως ο παππους μου . Οχι ουρλιαζοντας σαν τους επιβατες στο αυτοκιητο του.

Quote:

---

Originally Posted by cartoon

Πιστεύω πως εφόσον η ζωή είναι καταδικασμένη να τελειώσει κάποια στιγμή, είναι μάταια και οποιαδήποτε προσπάθεια. Έστω ότι ζεις, αγαπάς, σε αγαπάνε, έχεις φίλους, έχεις αμάξι, έχεις προσωπική ζωή και χίλια δύο άλλα. Όλα αυτά για να συνεχίσουν να υπάρχουν θέλουν καθημερινό αγώνα. Θέλουν διαρκώς προσπάθεια. Αγώνα και προσπάθεια όμως για πιο λόγο? Αφού έτσι και αλλιώς θα έρθει ο θάνατος. Και τι είναι προτιμότερο? Να πεθάνεις από ατύχημα, αρρώστια, ανακοπή κτλ ή να επιλέξεις εσύ την στιγμή και τον τρόπο εξόδου? Προσωπικά πιστεύω πως το μεγαλύτερο δώρο που έχει δώσει αυτός που δημιούργησε τον άνθρωπο είναι το δικαίωμα της επιλογής. Το δικαίωμα να επιλέγει ο ίδιος από το επόμενο βήμα που θα κάνει έως και την στιγμή που θα σταματήσει να υπάρχει στον υλικό κόσμο. Δεν είναι θέμα προβλημάτων ή ότι άλλο. Είναι θέμα επιλογής. Είναι πως δεν υπάρχει νόημα στο να ζει κανείς. Η ζωή από μόνη της είναι μια διαρκείς προσπάθεια. Γιατί? Αφού όσο και να προσπαθήσει κάποιος στο τέλος θα πεθάνει! Πιστεύω πως είναι παρανοϊκό να λέει κανείς "θα ζήσω την ζωή μου, θα ταξιδέψω, θα δουλέψω, θα κάνω πράγματα" από την στιγμή που ήδη ξέρει πως όλα αυτά είναι μάταια. Από την στιγμή που υπάρχει ένα δεδομένο τέλος, τότε η ίδια η ζωή είναι μια παράλογη επιλογή.

---

Καλησπέρα κι από μένα...!!!Με αυτή τη λογική,δεν θα έπρεπε να ξαναφάς,είναι μάταιο,γιατί θα ξαναπεινάσεις και θα πρέπει να ξαναφάς.Επίσης είναι μάταιο να πάς τουαλέτα γιατί θα ξαναχρειαστεί να πας,όπως επίσης το να στρώσεις το κρεββάτι σου ή να κάνεις ένα μπάνιο.Αυτά όμως είναι ανάγκες οι οποίες δεν γίνοντε να αλλάξουν.Αλλά παλι στις ανάγκες έχεις το δικαίωμα της επιλογής.Δηλαδή όταν είναι να φας,θα διαλέξεις τι σου αρέσει να φάς και το πόσο θα φάς.Αν δεν υπάρχει μέτρο, θα υποστείς τις συνέπειες.Για παράδειγμα αν φας πολύ και το κάνεις καθημερινότητα,η συνέπεια θα είναι να πάρεις κιλά.Αυτά είναι απλά παραδείγματα,για να σου πω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις αλλά το δικαίωμα της επιλογής είναι δικό σου κι όχι των άλλων.Το πως θα χρησιμοποιήσεις αυτά που σου δίνοντε κι αυτά που κάνεις,είναι επιλογή σου.Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνεις όμως είναι να σκεφτείς αισιόδοξα....Θα σου πω 2 πράγματα που εννοείται είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ.....1)Κατά κάποιο τρόπο για μένα η αυτοκτονία δεν είναι εύκολο πράγμα.Δηλαδή δε μπορώ να πιστέψω ότι ένα άνθρωπος ο οποίος είναι ψυχικά/ψυχολογικά ήρεμος,μπορεί να κάνει μία σκέψη αυτοκτονίας απλά με το ''φιλοσοφικό'' σκεπτικό ότι έτσι κι αλλιώς κάποτε η ζωη θα τελειώσει.Στην ουσία δηλαδή κάποιος σκέφτεται την αυτοκτονία,όταν τον προβληματίζει κάτι κι έχει χάσει τον έλεγχο του ευατού του.Εσύ τώρα μπορεί να είσαι εξαίρεση,δε το ξέρω αυτό.Στη συνέχεια για να μείνω στα ''της αυτοκτονίας'',έχω να σου συμπληρώσω σε αυτό που είπα δεν είναι εύκολο πράγμα.Πιστεύω για να αυτοκτονήσει κάποιος χρειάζεται πολύ δύναμη.Ϊσως με πείτε τρελό,αλλά τα σημεία της αυτοκτονίας είναι δύο.Ένα να πάρεις την απόφαση κι ένα να το κάνεις.Το να πάρεις την απόφαση δε σημαίνει ότι έχεις και το θάρρος να το κάνεις.....2)Αφού θα φύγουμε που θα φύγουμε,ας κάνουμε κάτι καλό για να τα βρούνε αυτοί που θα ..''έρθουνε''.Ας κρατήσουμε κάποιες αξίες,ας κρατήσουμε το ήθος μας κι οταν έρθει η ώρα του καθενος θα ''φυγει''.Εφόσον όμως (σε φυσιολογικά πλαίσια) δεν ξέρει ο καθένας την ώρα του,ας κάνουμε κάθε μέρα ότι καλύτερο μπορούμε για τον ευατό μας και για τους άλλους.Σου είπα σκέψου κι αυτούς που θα έρθουν.Το ότι θα φύγεις εσύ δε σημαίνει ότι δε θα πάρει καποιος άλλος την θέση σου.Σεβάσου τον ευατό σου και σκέψου λογικά........

Είπα 2 πράγματα,έγραψα ήδη πολλά,αλλά θα σου πω και κάτι άλλο.Αν πραγματικά δεν έχεις κάτι που σε βασανίζει και δε μπορείς να το θεραπεύσεις,με λίγα λόγια αν είσαι 100% υγιής,τοτε ασε αυτό το σκεπτικο στην άκρη και σεβάσου τον τυφλό που σε αυτή τη ζωή δε του δόθηκε το απλό δικαίωμα της όρασης.Σεβάσου τον ανάπηρο που δεν μπορεί να κάνει αυτά που κάνεις εσύ.Σεβάσου τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στα νοσοκομεία λόγω κάποιας ασθένειας.Με λίγα λόγια σεβάσου ανθρωπους που βρήκαν δύναμη και έδωσαν αγώνα να τα καταφέρουν,χωρίς όλα τα εφόδια που μας δόθηκαν...ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ....!!!Και δε το λέω για παρηγοριά...Δε μίλησα για λύπηση.Μίλησα για σεβάσμό...!!!

Αυτά είχα να πω,είναι εντελώς φιλικά και ξαναλέω ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ.....!!! :) Μακάρι να βοήθησα....προς τον σωστό τρόπο σκέψης!!!

Quote:

---

Originally Posted by cartoon

Πιστεύω πως εφόσον η ζωή είναι καταδικασμένη να τελειώσει κάποια στιγμή, είναι μάταια και οποιαδήποτε προσπάθεια. Έστω ότι ζεις, αγαπάς, σε αγαπάνε, έχεις φίλους, έχεις αμάξι, έχεις προσωπική ζωή και χίλια δύο άλλα. Όλα αυτά για να συνεχίσουν να υπάρχουν θέλουν καθημερινό αγώνα. Θέλουν διαρκώς προσπάθεια. Αγώνα και προσπάθεια όμως για πιο λόγο? Αφού έτσι και αλλιώς θα έρθει ο θάνατος. Και τι είναι προτιμότερο? Να πεθάνεις από ατύχημα, αρρώστια, ανακοπή κτλ ή να επιλέξεις εσύ την στιγμή και τον τρόπο εξόδου? Προσωπικά πιστεύω πως το μεγαλύτερο δώρο που έχει δώσει αυτός που δημιούργησε τον άνθρωπο είναι το δικαίωμα της επιλογής. Το δικαίωμα να επιλέγει ο ίδιος από το επόμενο βήμα που θα κάνει έως και την στιγμή που θα σταματήσει να υπάρχει στον υλικό κόσμο. Δεν είναι θέμα προβλημάτων ή ότι άλλο. Είναι θέμα επιλογής. Είναι πως δεν υπάρχει νόημα στο να ζει κανείς. Η ζωή από μόνη της είναι μια διαρκείς προσπάθεια. Γιατί? Αφού όσο και να προσπαθήσει κάποιος στο τέλος θα πεθάνει! Πιστεύω πως είναι παρανοϊκό να λέει κανείς "θα ζήσω την ζωή μου, θα ταξιδέψω, θα δουλέψω, θα κάνω πράγματα" από την στιγμή που ήδη ξέρει πως όλα αυτά είναι μάταια. Από την στιγμή που υπάρχει ένα δεδομένο τέλος, τότε η ίδια η ζωή είναι μια παράλογη επιλογή.

---

Μένεις στον τύπο τον λέξεων που χρησιμοποιείς και όχι στην ουσία τους.
Μιλάς για νόημα της ζωής σαν να είναι κάποιο κρυμμένο πράγμα μέσα στην ζωή και δεν βλέπεις ότι νόημα δίνει στην ζωή ο κάθε ένας που την ζεί με τον τρόπο που ζεί την ζωή του
Λες για μάταιες προσπάθειες. Σκέψου απλά και πές μου πόσο μάταιο είναι το να φυτέψει κάποιος έστω και ένα δέντρο που θα γίνει δάσος και θα υπάρχει για χιλιάδες χρόνια μετά από τον θάνατο αυτού που έριξε τον αρχικό σπόρο
Γράφεις για αγάπη και ξεχνάς ότι η αγάπη, οι μνήμες, οι σκέψεις δεν πεθαίνουν. Είναι δώρα που χαρίζει ο καθένας σε άλλους.
Μπερδεύεσαι με την προσπάθεια. Πιστεύεις ότι είναι προσπάθεια με μορφή αυτοσκοπού την διατήρηση της ζωής. Ο σκοπός της προσπάθειας όμως είναι άλλος. Είναι να δώσει ο καθένας νόημα σε ότι κάνει πρίν να συναντήσει τον θάνατο.
Περιγράφεις κάποιο παράλογο που βλέπεις στην ζωή. ΚΑι δεν βλέπεις το παράλογο σε έναν θάνατο χωρίς νόημα
Μιλάς για το δώρο της επιλογής και αυτό το δώρο θεωρείς πως έχει υπάρξει για να επιλέξει κάποιος τον τρόπο. Αλήθεια αυτό το τεράστιο δώρο της επιλογής λές να υπάρχει μόνο για κάτι τόσο μικρό όσο ο τρόπος του θανάτου?
Δώρο λες η επιλογή και όμως δεν δίνεις σημασία πως το να επιλέξει κάποιος τον θάνατο ουσιαστικά ακυρώνει το κάθε δικαίωμα για μελλοντικές του επιλογές
Ματαιο λες είναι το να κάνει κάποιος πράγματα λες και ότι κάνει έχουν αντίκτυπο μόνο σε αυτόν. Ναι αν πιστεύεις ότι ο καθένας μας ζει μέσα στην δικιά του αποστειρωμένη γυάλα είναι μάταιο αλλά ότι κάνει ο καθένας μας επηρρεάζει όλο το σύμπαν. Μάταιο? να έχει κάποιος την δύναμη όλο το σύμπαν να το κάνει καλλίτερο?

Σε όσα γράφεις ξεκινάς με μία λάθος υπόθεση. Βλέπεις την κάθε ύπαρξη αυτόνομη. Κάτι που δεν νοείται. Παρθενογέννεση δεν υπάρχει.
Πραγματικά ο όλος συλλογισμός σου ξεκινάει με μία λάθος υπόθεση και γιαυτό καταλήγει σε λάθος συμπέρασμα.
Αν αλλάξεις οπτική και δείς ότι η κάθε ύπαρξη είναι μέσα σε κάποιο περιβάλλον τότε θα δείς ότι δεν γίνεται τίποτα μάταια, όλα έχουν νόημα. Και μόνο τότε ακόμα και ο θάνατος έχει νόημα.

όσο για αυτό που ρωτάς εδώ

Quote:

---

Originally Posted by cartoon

.... Ρωτάω για πιο λόγο όταν κάποιος θέλει να δώσει τέλος στην ζωή του, πέφτουν όλοι να του αλλάξουν γνώμη.

---

παίζει σαν απάντηση να είναι και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Όταν κάποιος φτάνεις στο σημείο να πιστεύει ότι είναι κάτι καλό το να αφαιρέσει μία ζωή (ακόμα και αν αυτή είναι η δική του) τότε μπορεί να φτάσει χρονικά πιο πριν να πιστέψει πως είναι κάτι καλό το να αφαιρέσει και άλλες ζωές. Να κάνει κάτι ακόμα καλλίτερο. Να αφαιρέσει όσες πιο πολλές ζωές μπορεί.

Πολύ ωραία προσέγγιση justme....

Μόνο για το τελευταίο, θα προτείνω ότι ένας από τους λόγους που 'πέφτουν όλοι να του αλλάξουν γνώμη', είναι και ο δικός τους φόβος, η προσπάθεια να εξαφανίσουν τη δικιά τους αμφιβολία και ίσως η προσπάθεια να αποδώσουν κάποιο νόημα στην ύπαρξη. Κάτι που βέβαια είναι τελικά θέμα της οπτικής που περιέγραψες και όχι μιας εναγώνιας προσπάθειας.

Quote:

---

Originally Posted by cartoon

Δεν ρωτάω ποιο είναι το νόημα της ζωής. Ρωτάω εάν υπάρχει έστω και ένας λόγος για να μην αυτοκτονήσει κάποιος. Ρωτάω για πιο λόγο όταν κάποιος θέλει να δώσει τέλος στην ζωή του, πέφτουν όλοι να του αλλάξουν γνώμη.

---

Πολύ εύκολη ερώτηση...
Πρώτον, όλοι αυτοί που θα σπεύσουν να απαντήσουν είναι όλοι αυτοί που έχουν τις απαντήσεις cartoon. Δεν είναι αυτοί που έχουν τις ερωτήσεις. Εσύ έχεις την ερώτηση...όποιος άλλος συμφωνεί μαζί σου προφανώς δεν έχει την απάντηση οπότε και θα μείνει στην σιωπή του. Είναι σαν να ρωτάς σε πιο club να πας το βράδυ....προφανώς θα σου απαντήσουν μόνο εκείνοι που πηγαίνουν σε clubs....κοινώς αυτοί που έχουν λόγο για να ζουν.
Στο κάτω κάτω αν κάποιος έλεγε εδω "ξέρεις τι? η ζωή είναι σκατά, εχεις δικιο θα αυτοκτονήσω και εγω μαζί σου" τότε θα έπεφταν πάνω του αστυνομίες κλπ.
Μην περιμένεις άλλες απαντήσεις.

Να πω και κάτι ακόμα....δεν υπαρχει μεγαλύτερη ντόπα απο τον εγωισμό...
Ο εγωισμός είναι αυτός που θα σε κάνει να πηδήξεις απο τον γκρεμό με χαμόγελο γιατι νομίζεις οτι θα τα καταφέρεις. Η απόγνωση είναι αυτή που θα σε κάνει να πηδήξεις με δάκρυα. Και θα πηδήξεις με δάκρυα γιατί κλαις για την ζωη που αφήνεις. Αυτός που πηδάει με χαμόγελο δεν εκτιμά τίποτα γιατί δεν εχει νιώσει τι ειναι να χανεις τη ζωη. Ποιος την εκτιμά περισσότερο? αυτός που χαμογελά? η αυτός που κλαίει?
Όπως βλέπεις πάντως εδώ υπάρχουν αρκετοί με χαμόγελο.

Δεν είναι λίγο άτοπο να λες σε κάποιον "μην αυτοκτονείς γιατί θα θα χασεις ολα τα ωραια της ζωης"? αν τα είχε λετε να σκεφτόταν έτσι? Εσείς που τα έχετε πιστεύετε οτι καταλαβαίνετε αυτον που του λείπουν?
Ο πολύς εγωισμός και τα thread με τα ερωτικά τρίο, τις ιστορίες αγάπης και τους έρωτες φαίνεται να σας έχουν ποτίσει για τα καλά το μυαλό.

Quote:

---

Originally Posted by cartoon

Πιστεύω πως εφόσον η ζωή είναι καταδικασμένη να τελειώσει κάποια στιγμή, είναι μάταια και οποιαδήποτε προσπάθεια. Έστω ότι ζεις, αγαπάς, σε αγαπάνε, έχεις φίλους, έχεις αμάξι, έχεις προσωπική ζωή και χίλια δύο άλλα. Όλα αυτά για να συνεχίσουν να υπάρχουν θέλουν καθημερινό αγώνα. Θέλουν διαρκώς προσπάθεια. Αγώνα και προσπάθεια όμως για πιο λόγο? Αφού έτσι και αλλιώς θα έρθει ο θάνατος.........
Πιστεύω πως είναι παρανοϊκό να λέει κανείς "θα ζήσω την ζωή μου, θα ταξιδέψω, θα δουλέψω, θα κάνω πράγματα" από την στιγμή που ήδη ξέρει πως όλα αυτά είναι μάταια. Από την στιγμή που υπάρχει ένα δεδομένο τέλος, τότε η ίδια η ζωή είναι μια παράλογη επιλογή.

---

Νομίζω ότι συμφωνώ μαζί σου σε όσα λες παραπάνω. ΑΝ η ζωή τελειώνει εδώ, τότε το πράγμα είναι εντελώς παράλογο. Προσωπικά δεν πιστεύω όμως ότι τελειώνει εδώ, επομένως δε μου φαίνεται καθόλου παράλογη. (συζήτηση η οποία θα μας έπαιρνε βδομάδες και νομίζω ότι η απάντηση σε αυτήν είναι θέμα προσωπικού ψαξίματος και βιωμάτων του καθένα μας.)
Επίσης πέρα από τη λογική ή όχι του θέματος, οφείλεις να παραδεχτείς ότι υπάρχουν όμορφες στιγμές και σχέσεις και εμπειρίες που αξίζουν. Το θέμα είναι ότι δεν κρατούν για πάντα, αλλά... για μένα υπάρχει κάτι που κρατάει για πάντα και σ'αυτήν εδώ τη ζωή, η αγάπη. Και υπάρχουν τόσοι γύρω μας για να τους δώσεις, και είναι κάτι που δεν προϋποθέτει ανταπόδοση για να υπάρξει... Με λίγα λόγια πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο!
Σου αφιερώνω το παρακάτω απόσπασμα από την παρακάτω ταινία, που με άγγιξε πολύ και νομίζω είναι στο μήκος κύματος αυτών που εννοώ: (προειδοποιώ θέλει δίπλα χαρτομάντηλα άμα τη δεις...)

«Σφίγγοντας τα δόντια μέχρι τριγμού, και τα χέρια μέχρι πόνου, χαίρε, διότι ζεις. Χαίρε με τη γαλαζόπετρα του ουρανού και με το ρουμπίνι της ηλιοβασιλέματος. Χαίρε με το μαργαρίτη της βρόχινης σταγόνας, διότι δεν μπορείς αλλιώς. Χαίρε με τη χαρά του πληγωμένου μαχητή, που κείται κάτω. Αν και η μάχη χάθηκε, η σημαία είναι ψηλά, και το όπλο δεν πετάχτηκε στη λάσπη, και δεν τρέχεις ντροπιασμένος, επειδή δεν έχεις πια πόδια... Και το μόνο που μένει είναι να πολεμάς μέχρι θανάτου. Και αν δεν μείνει πια τίποτα, χαίρε με μια άνωθεν χαρά για τον πλησίον σου. Χαίρε με την αγάπη των άλλων, χαίρε με τα γέλια των παιδιών που δεν είναι δικά σου. Ακόμα και όταν είναι μαύρα σύννεφα παντού χαίρε. Στη βροχή και στη λάσπη χαίρε. Χαίρε και αγαλλιάσου, αψηφώντας το πόνο, διότι το όνομά σου είναι Άνθρωπος!»

http://www.youtube.com/watch?feature...&v=igYtqVKY090