Καλό σου ταξίδι πατέρα μου και να με σκεφτεσαι από εκεί ψηλά

Quote:

---

Originally Posted by justme

Άλλο η στεναχώρια, ο πόνος, η θλίψη και άλλο οι τύψεις...
Μη το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.
Εάν είχες πιστέψει πραγματικά ότι κάποιος θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι για να βοηθήσει τον πατέρα σου θα είχες προβεί σε ανάλογες κινήσεις.
Αλλά το ξέρεις και εσύ πολύ καλά ότι τα πειραματικά προγράμματα θεραπειών ΔΕΝ έχουν σίγουρα αποτελέσματα.
Ναι, προτίμησες να μην υποβάλλεις τον πατέρα σου σε μία διαδικασία αβέβαιη, πειραματική με ότι αυτό συνεπάγεται.
Διώξε τις τύψεις από τις σκέψεις σου...
Θυμίσου και μείνε στις ευχάριστες αναμνήσεις..
Δεν έχει κανένα νόημα ή αποτέλεσμα το αυτομαστίγωμα είδικά όταν τα γεγονότα έχουν συμβεί και δεν γυρνάνε πίσω.
Καλή σου δύναμη

---

συμφωνω σε ολα, δεν εχω κατι να προσθεσω.
σκεψου και το πιο σημαντικο. για να τον υποβαλεις σε αυτες τις αβεβαιες πειραματικες θεραπειες, θα επρεπε να μαθει την κατασταση του και πιθανοτατα να πονεσει και σωματικα.
φανταζεσαι την αγωνια του?
σοφοι οι γιατροι που το εκρυψαν, εξω θα ηταν αντιδεοντολογικο κατι τετοιο, εγω συμφωνω απολυτα με την πραξη τους.
να θυμασαι οτι τον ειδες ηρεμο οταν εφυγε.
ολα τα αλλα τα "μηπως εαν" ειναι παιχνιδια του μυαλου σου που τα κανει ο πονος σου.
εκανες το καλυτερο και πανω απ ολα του χαρισες εναν γυιο που τον αγαπουσε τοσο πολυ.

θα περασει ο πονος Βασιλη.
Συλλυπητηρια και καλη δυναμη για το επομενο διαστημα.

Να είσαι καλά remedy όπως και όλοι όσοι με στηρίζετε αυτές τις δύσκολες μέρες.

Θα ήθελα να πω ένα περιστατικό το οποίο έλαβε επίσης μέρος λίγο πριν το θάνατο του πατέρα μου.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς πιστεύετε στο θεό στους Άγιους κτλ η ενδεχομένως δεν πιστεύετε η πιστεύετε σε άλλη θρησκεία…
Αυτό που συνέβη πραγματικά με κάνει να αισθάνομαι ότι κάτι υπάρχει εκεί που μπορεί να σε ακούσει… .Να ακούσει την ψυχή σου.

Όταν έμαθα από την μητέρα μου ότι μπήκε στην εντατική επειδή η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί είχα πάθει το πρώτο σοκ…
Μάλιστα μας ειδοποίησαν το ίδιο βραδυ ότι θα περάσει μια δύσκολη νύχτα και να ετοιμαζόμαστε για το μοιραίο….

Την επόμενη μέρα πήγα με δάκρυα στα μάτια στον Πολιούχο της Θεσσαλονίκης Άγιο Δημήτριο και άναψα ένα κερί παρακαλώντας να τον προστατέψει και τουλάχιστον να μην πονάει….

Αργότερα όταν πήγαμε να τον επισκεφτούμε στο νοσοκομείο , έμαθα από τους γιατρούς της εφημερίας τα εξής….

«Ο πατέρα σας έπαθε μια ανακοπή η οποία προήλθε από πνευμονικό οίδημα…»
«Ο πατέρα σας τα κατάφερε και βγήκε νικητής από αυτή την δοκιμασία και δείχνει να πηγαίνει και καλύτερα….»

Ήταν η τελευταία του αναλαμπή. Για μένα όμως ήταν κάτι παραπάνω…. Μια αισιοδοξία άρχισε να με κυριεύει και ήταν ένα πραγματικά υπέροχο συναίσθημα….
Δεν ξέρω εάν ο Άγιος Δημήτριος τον προστάτεψε εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή.

Σας παραθέτω τα γεγονότα όπως συνέβησαν και ο καθένας ας κρίνει όπως νομίζει….

Α ρε πατέρα μου....γμτ που είσαι?

Τις τελευταίες ημέρες και λίγο πριν τον χάσουμε έψαχνα μια μουσική λιγο μελαγχολική

Άκουγα λοιπόν το συγκεκριμένο κομμάτι σχεδόν συνέχεια…


Το ακούω και τώρα γιατί μου θυμίζει τις τελευταίες στιγμές με τον πατερά μου…
Είναι ένα κομμάτι που θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό γιατί το εχω συνδέσει πλέον με αυτό το γεγονός…

Και θα το ακούω συνέχεια πατερά ,δεν θα σε ξεχάσω ποτέ….

http://www.youtube.com/watch?v=aMqOkmDoMFQ

γεια σας.
εχασα τον πατερα μου πριν 3 μηνες. επασχε απο διπολικη διαταραχη και αυτοκτονησε μετα απο 6 μηνες. νιωθω πως εχασα τα παντα.
μοιραζω ευθυνες στη μητερα και την αδελφη μου για αυτο που εγινε. Τιποτα δεν μπορει να με κανει να νιωσω καλυτερα.

Κουράγιο τίποτε άλλο… και εγώ δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου….
Δεν μπορώ να πιστέψω ακόμη ότι βλέπω στο μνήμα το όνομα του….
Το όνομα του γιου μου.
Εκεί που ξεχνιέμαι με την δουλειά και τα υπόλοιπα, ξαφνικά τον θυμάμαι και μια μαχαιριά καρφώνεται στο στομάχι μου… επιστροφή στην πραγματικότητα….

Καλησπέρα κι από μένα...Το να χάνεις έναν γονιό είναι σαν να χάνεις ένα πολύ μεγάλο κομμάτι απο μέσα σου...από την καρδιά σου...Κόβεται αυτό το κομμάτι την ώρα που τον χάνεις...Εγώ τουλάχιστον αυτό έννιωσα όταν έχασα τον δικό μου πατέρα πριν από έξι χρόνια,από αυτήν την σχεδόν σπάνια κληρονομική ασθένια που λέγεται τετραπληγία...μέσα σε ένα χρόνο ο πατέρας μου έφτασε να μην μπορεί καν να σηκωθεί..Να πιάσει ένα ποτήρι νέρο να πιει μόνος...Αυτή η νόσος καταλλύει και τα τέσσερα άκρα...φαντάζεστε πως έννιωσα να βλέπω μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα έναν νέο άνθρωπο 52 ετών να εξαρτάται και να αλλάζει τόσο...Τον έχασα ενώ ήμουν 17...Δεν τον έζησα...Δεν τον χόρτασα....Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 2...Δεν ήταν καθημερινά κοντά μου...Ούτε τώρα είναι...Να με συμβουλεύει για όσα ερωτήματα και αδιέξοδα έχω στην ζωή μου...Να με βοηθάει χωρίς να του το ζητήσω γιατί έτσι με έμαθε...δεν θα είναι εκεί σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου...Δεν θα μπορέσει να χαρεί με την χαρά μου αλλά και ούτε να του δώσω εγώ λίγη....Δεν λέω ότι είναι εύκολο να χάνεις έναν γονιό σε όποια ηλικία και αν είσαι...Απλά εσύ τον έζησες...Έστω και αυτά τα 36 γεμάτα χρόνια ήταν κοντά σου...Του έδωσες χαρά με την ευτυχία σου...Με την δημιουργία της δικής σου οικογένειας....Ενός εγγονιού που φέρει το όνομά του και τον τιμά!!!Αυτό να θυμάσαι και να νιώθεις ευλογημένος για αυτές τις στιγμές που έζησες με τον πατέρα σου,γιατί είμαι σίγουρη ότι τώρα έχει αναπαυτεί και σε βλέπει από εκεί πάνω με ένα χαμόγελο απόλυτης λύτρωσης και ευδαιμονίας....

Συληπητηρια φιλε μου, καταλαβαινω απολυτα τι βιωνεις μιας και εγω έχασα τον δικό μου πριν απο 1 1/2 μηνα επίσης στα 75 μέσα σε 4 μήνες απο την κώλο αρωστια και ενω ηταν ενας υγιεστατος ανθρωπος που δεν τον εκανες πανω απο 65 (όχι οτι έχει διαφορα η ηλικια για τον ανθρωπο σου...). Σε περιμένει βουνο το οποιο εγω ανεβαινω κανονικοτατα απλα ειμαι σε μεγαλυτερο "υψομετρο" απο εσενα λογω του χρονου και μονο.. Δεν ξερω ποσο θα τραβηξει αυτο, δεν εχω την εμπειρια μιας και για μενα ειναι η 1η και πολυ οδυνηρη φορα.. Προσπαθησε ειδικοτερα το βραδυ οταν ηρεμεις και ξαπλωνεις να βγαζεις απο το μυαλο σου τις εικονες του νοσοκομειου και της κηδειας και φερνε στο μυαλο σου ολα τα ωραια που ζησατε μαζι και ειδικοτερα τις στιγμες του χαβαλε και της πλακας (σιγουρα υπηρξαν χιλλιαδες τετειες), Εμενα αυτο με βοηθαει ασχετα εαν οι τελευταιες μερες του νοσοκομειου ερχονται σαν γ@μημενες ολη την ωρα και με κανουν κομματια.. Επισης μεγαλο κεφαλαιο το θεμα "μανα".. Μας αρεσει δεν μας αρεσει αυτες υποφερουν χ 1000 απο οσο υποφερουμε εμειες και οσο και εαν θα σου πηγαινει την ψυχολογια στα ταρταρα οταν εισαι μαζι της και θα σε κανει χειροτερα σκεψου για αυτην και ασε τον ευατο σου εκτος για την ωρα... Ειναι πισωγυρισμα αλλα αυτες ειναι χειροτερα και θελουν μεγαλυτηερη βοηθεια.. Εαν σε βοηθαει να πηγαινεις στο μνημα πηγαινε.. εαν σε κανει χειροτερα μην πατησεις... ειναι προσωπικη υποθεση, εμενα δεν μου λεει τιποτα.. απολυτος.. και δεν πιστευω κιολας οτι με ακουει τον πηγαινω εκει και του μιλαω... ελπιζω να βοηθησα και να.. βοηθήθηκα και εγω...

ότι πιο δύσκολο είναι η απώλεια γονέα..ότι και να πουν όσοι είναι έξω απο τον χορό,δύσκολα καταλαβαίνουν..
Η αλήθεια είναι πως η ζωή η ίδια σε κάνει να προχωράς και να συνηθίσεις την απώλεια.
Το σίγουρο όμως είναι πως μετά την απώλεια γονέα ΩΡΙΜΑΖΕΙΣ..Τίποτα δεν είναι όπως πριν...

Quote:

---

Originally Posted by Last_Chance

Κουράγιο τίποτε άλλο… και εγώ δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου….
Δεν μπορώ να πιστέψω ακόμη ότι βλέπω στο μνήμα το όνομα του….
Το όνομα του γιου μου.
Εκεί που ξεχνιέμαι με την δουλειά και τα υπόλοιπα, ξαφνικά τον θυμάμαι και μια μαχαιριά καρφώνεται στο στομάχι μου… επιστροφή στην πραγματικότητα….

---

και κατι ακομα... ποσο σε καταλαβαιμω ρε φιλε με αυτην την γ@μημενη την μαχαιριά... δεν παλεύεται ρε π..στη μου... δεν παλεύεται....

Να είσαι καλα φίλε μου να τον θυμασαι.... Εγω τον εχασα αλλα ειμαι πλεον και εγω πατερας....

Πατέρα Αύριο γιορτάζεις… Όπως γιορτάζει και ο εγγονός σου…

Να ξέρεις ότι εγώ πάντα θα σε θυμάμαι… Πάντα θα θυμάμαι την αγκαλιά σου…

Πάντα θα θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια κοντά σου….
Πάντα θα θυμάμαι την οικογένεια μας… Όπως τότε, με τις αδελφές μου και την μαμά στο σπίτι… Φτωχοί αλλά ευτυχισμένοι.

Γεια σου πατερά μου και όπως είπα και στην αρχή

Να μας σκέφτεσαι και εσύ από εκεί ψηλά

(ένα δάκρυ εμφανίστηκε στο μάτι μου)

Quote:

---

Originally Posted by Last_Chance

Πατέρα Αύριο γιορτάζεις… Όπως γιορτάζει και ο εγγονός σου…

Να ξέρεις ότι εγώ πάντα θα σε θυμάμαι… Πάντα θα θυμάμαι την αγκαλιά σου…

Πάντα θα θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια κοντά σου….
Πάντα θα θυμάμαι την οικογένεια μας… Όπως τότε, με τις αδελφές μου και την μαμά στο σπίτι… Φτωχοί αλλά ευτυχισμένοι.

Γεια σου πατερά μου και όπως είπα και στην αρχή

Να μας σκέφτεσαι και εσύ από εκεί ψηλά

(ένα δάκρυ εμφανίστηκε στο μάτι μου)

---

Ποσο σε καταλαβαινω... αυριο θα γιορταζε κ ο δικος μου πατερας... εφυγε απο κοντα μας πριν απο 7 μηνες.. δυστυχως ο δικος μου ταλαιπωρηθηκε αρκετα... καλη αναπαυση να εχουν..

Να χαιρεσαι κ ν αγαπας τον μικρουλι σου...

Quote:

---

Originally Posted by πιεσμενη

Ποσο σε καταλαβαινω... αυριο θα γιορταζε κ ο δικος μου πατερας... εφυγε απο κοντα μας πριν απο 7 μηνες.. δυστυχως ο δικος μου ταλαιπωρηθηκε αρκετα... καλη αναπαυση να εχουν..

Να χαιρεσαι κ ν αγαπας τον μικρουλι σου...

---

εγω στη θεση σας θα προτιμουσα να μη σκεφτομαι απολυτος τιποτα τετιο κ να ξεχασω το θεμα οσο γρηγοροτερα μπορω με τη κλαψα δεν αλλαζει κατι οτι εγινε εγινε κ κανεις δε γυριζει πισω μερικες φορες στη ζωη πρεπει να εισαι αναισθητος για να περνας καλα γιατι αν διχνεις ετσι ευαισθησια γυριζει εναντιον σου ευαισθησια μονο οταν σε οφελει.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

εγω στη θεση σας θα προτιμουσα να μη σκεφτομαι απολυτος τιποτα τετιο κ να ξεχασω το θεμα οσο γρηγοροτερα μπορω με τη κλαψα δεν αλλαζει κατι οτι εγινε εγινε κ κανεις δε γυριζει πισω μερικες φορες στη ζωη πρεπει να εισαι αναισθητος για να περνας καλα γιατι αν διχνεις ετσι ευαισθησια γυριζει εναντιον σου ευαισθησια μονο οταν σε οφελει.

---

Το «θέμα» που αναφέρεις αγαπητέ είναι ο θάνατος του πατέρα μου…
Μάλλον δεν έχεις χάσει δικό σου άνθρωπο

Σε κάθε περίπτωση το τι θα έκανες εσύ είναι δικό σου θέμα

Και δεν πρόκειται για κλάψα αλλά για αληθινή αγάπη προς τον εκλιπόντα….

Εσύ αν πεθάνεις, που φυσικά δεν το εύχομαι καθόλου, μπορεί να μην θέλεις να σε θυμούνται οι δικοί σου άνθρωποι….