ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

Tom, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως ότι κάνουμε είναι δική μας επιλογή, ακόμα και αν δεν είμαστε καλά με αυτό. Κάτι ο φόβος της αλλλαγής, κάτι το βόλεμα-βούλιαγμα, κάτι η οικειότητα (ναι, βασανίζομαι, αλλά είναι το δικό μου βάσανο και το αγαπώ), μένουμε στα ίδια και μιζεριάζουμε, ενώ μπορούμε να κάνουμε την ανατροπή. Πώς να πετάξεις όμως όταν δεν έχεις στα μάτια ουρανό...

Δε μιλώ για γκομενικά ευκολάκια. Μιλώ για τον έρωτα που σε κάνει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, τη ζήλια, την κτητικότητα. Τον έχω ζήσει αυτό τον έρωτα πριν πολλά χρόνια. Είναι κάτι θεικό. Σου βγάζει ότι θετικό έχεις μέσα σου. Δυστυχώς συμβαίνει σπάνια, κυρίως όταν μεγαλώνουμε και κλεινόμαστε στο καβούκι που φτιάξαμε για προστασία και που τελικά έγινε η φυλακή μας...

Συγγνώμη για το thread-jacking miliva....
Nick με βρισκεις και πάλι σύμφωνο σχεδόν σε όλα αλλά νιώθω αναγκασμένος να βάλω και πάλι την νότα διαφωνίας μου...
Δεν μπορούμε πάντα να κάνουμε την ανατροπή...θα μου πεις πως εδω είναι το σημείο που εγώ μιζεριάζω και άρα δεν καταλαβαίνω αυτό που λες...μπορεί.
Απλά κοιτάω την δική μου ζωή αυτή τη στιγμή και το πως την ζω εγώ και με βλέπω να κάνω πράγματα όχι που δεν έκανα πριν...όχι που δεν θα σκεφτόμουν να κάνω ...όχι που είναι ακατόρθωτα...αλλά απλά πράγματα που δεν έχω δει κανέναν άλλο να κάνει. Θα φανώ πολύ αλαζόνας αν πω, πράγματα που δεν κάνεις ούτε εσύ? Μάλλον αλλά έτσι και αλλιώς δεν μπορούμε να ανταλλάξουμε μαγικα ζωές για μια μέρα και να δούμε τι το "δυσκολο" κάνει ο ένας και τι ο άλλος, σωστα? μπορεί να εβλεπα οτι κάνω λάθος μπορεί και όχι. Κρατώ όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο και των δυο.
Γιατί όμως δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα την ανατροπή? Μα γιατί όπως λες και εσύ σε ένα άλλο thread παραδίπλα, ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω απο εμάς...και όσα "ακατόρθωτα" και να κάνω εγώ αυτή τη στιγμή, αν ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι έτοιμος να τα δεχτεί, απλά χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Και είναι και τόσες οι παραμετροι που μπαίνουν απο εκεί και πέρα που ....ναι μπορεις να συνεχίσεις επ'απειρο αυτου του είδους την προσπάθεια. Μπορείς επίσης να απογοητευτείς και να αρχίσεις να ζηλεύεις την "απλότητα" των άλλων καταλήγοντας στο ότι κανένα απο αυτά τα "ακατόρθωτα" τα τεράστια βήματα για σένα, τα άλματα πίστεως κλπκλπ, δεν είναι αρκετό γιατί πάντα θα είσαι περιορισμένος απο την αποδοχή αυτού του κόσμου.
Όταν λοιπόν ανοίξεις αυτή την πόρτα και βρεθείς με αυτό αντιμέτωπο....τι κάνεις? Μην μου δώσεις μόνο κάτι τελείως γενικό του στυλ "βγαίνεις απο εκει και πας αλλου" ή καμιά απο αυτές τις ελπιδοφόρες τυποποιημένες φρασούλες που κυκλοφορούν σε ευχητήριες κάρτες και στο fb.
Μιλάω για την ζωή μου...για πραγματικά γεγονότα...όχι για φαντασία.

ΥΓ: Για να μην παρεξηγούμαι...ό,τι άποψη και να έχω θέλω ευχαρίστως να την ξεφορτωθώ...γιαυτό ήρθα και εδώ. Όχι για να πω τον πόνο μου αλλά για να πάρω μια άλλη οπτική ...δυστυχώς όμως θέλω ισχυρά επιχειρήματα για να πιστέψω στο οτιδήποτε ..

Μιλβα, δε σου ζητάω συγγνώμη, γιατί πιστεύω πως αυτά που συζητάμε με τον Τομ σε αφορούν...:)

Φίλε Τομ, ο λόγος που εσύ, εγώ και οι περισσότεροι άνθρωποι δε μπορούμε να κάνουμε την ανατροπή, είναι απλός: θέλουμε εγγυήσεις. Επιθυμούμε βέβαια να ξεφύγουμε από την παρούσα κατάτασή μας, αλλά σκεφτόμαστε πονηρά: "Γιατί να αφήσω κάτι σίγουρο -με τα όποια σκατά κουβαλάει αυτό- και να βαδίσω στο άγνωστο, σαν ακροβάτης στο σχοινί?" Στην περίπτωσή σου θέλεις να σου εγγυηθεί κάποια ανώτερη δύναμη οτι οι άλλοι θα αποδεχτούν αυτό που θέλεις να κάνεις, πριν το κάνεις. Για να νιώσεις καλύτερα (ή χειρότερα) σου λέω πως το ίδο συμβαίνει και σε μένα.

Το ερώτημα στην περίπτωσή μας δεν είναι αν ο κόσμος είναι έτοιμος να μας δεχτεί, αλλά αν η επιθυμία μας να κάνουμε αυτό που θέλουμε είναι τόσο δυνατή, που τιποτα δεν είναι ικανό να τη σταματήσει. Οταν πεινάς, τίποτα δε σε σταματάει από το να βρεις φαγητό. Οταν είσαι ερωτευμένος, κανένας δε μπορεί να σε εμποδίσει να συναντήσεις το αντικείμενο του έρωτά σου. Ο Καβάφης δεν έβρισκε εκδότη για τα ποιήματά του. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να βγαίνει στους δρόμους της Αλεξάνδρειας και να τα μοιράζει ο ίδιος στον κόσμο σε φέιγ βολάν.

Ας μην ψάχνουμε εσύ κι εγώ και τόσοι άλλοι λογικά επιχειρήματα για να κάνουμε την ανατροπή. Δεν είναι θέμα λογικής, αλλά καρδιάς. Η μαγκιά είναι να σου φωνάζουν όλοι "που πας ρε Καραμήτρο" κι εσύ να ακούς μόνο τη φωνή της καρδιάς σου. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι "θα δεχτεί ο κόσμος αυτό που θα κάνω", αλλά "πόσο πολύ θέλω να το κάνω". Αν η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι "ντάξ μωρέ, το θέλω, αλλά...", τότε φίλε Τομ εγώ κι εσύ θα καθόμαστε στ΄αυγά μας και θα μιζεριάζουμε για πολύ καιρό ακόμα....

Δεν θεωρώ πως κάθησα στα αυγά μου όμως...για να δανειστώ τα παραδείγματα σου, (και αν θες με πιστεύεις) βγήκα έξω και μοίρασα τα φειγ βολαν μου (ομολογώ ότι δε το ήξερα αυτό για τον Καβάφη αλλά θα σου πω ότι το έκανα αυτό κυριολεκτικά κατα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό! Είχα κάποιες πολύ μικρές ιστορίες, τις τύπωσα και τις έδωσα σε παντελώς αγνώστους, όχι στον δρόμο αλλά σε πραγματικά παντελώς αγνώστους) αλλά nick...
Υπάρχει και κάτι που το λένε απογοήτευση. Και είναι το μάλλον λογικό επακόλουθο της μη επιτυχημένης προσπάθειας.
Χαζό δεν ακούγεται που έκανα κάτι τέτοιο? το έκανα όμως...και δεν ζήτησα καμία εγγύηση..ήταν για μένα κίνηση υπέρβασης, απόγνωσης και όλων εκείνων των απόκοσμων συναισθημάτων που σκέφτεσαι όταν έχεις φτάσει στην άκρη και λες "οκ τώρα πέφτουμε και δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε". Αλλά την ελπίδα δεν την χάνεις ποτέ και αυτό είναι που πάντα θα σε φέρνει πιο χαμηλά. Γιατί όσο και αν ήξερα πως δεν είχα τίποτα να χάσω, η ελπίδα υπήρχε πως μέσα από την κίνηση αυτή απόγνωσης κάτι μπορεί να γεννηθεί.
Δεν γεννήθηκε τίποτα γιατί απλά όπως είπα πρέπει και ο κόσμος να είναι δεκτικός. Δεν είναι οπότε εισπράττεις απόρριψη και από εκεί, έστω και αν δε ζήτησες κάτι.

Πέρασα το σημείο που μιζέριαζα...πέρασα και ξύπνησα μια μέρα και άρχισα να κάνω όλα εκείνα που ήταν αδιανόητα για εμένα. Θεωρώ πως ξεπέρασα εμένα σε αρκετά πράγματα...
Και? πάλι εδώ είμαι, στο ίδιο δωμάτιο, με την ίδια παρέα κάνοντας τα ίδια πράγματα να περάσει η ώρα. Το μόνο που άλλαξε ήταν το ότι προστέθηκε και συνεχίζει να προστίθεται, καθώς δεν σταμάτησα ακόμα να προσπαθώ, η απογοήτευση του "το έκανα και αυτό...αυτό που κανείς δεν έχει κάνει...και?".
Ψάχνω το επόμενο βημα nick .... όλα τα άλλα είναι μιζέρια 101 που το έχω προσπεράσει σαν κεφάλαιο καιρό τώρα.

Τομ, οι απογοητεύσεις είναι μέσα στο παιχνίδι. Οταν είσαι αγωνιστής θα σηκωθείς μετά από κάθε αποτυχία, θα μετρήσεις τις απώλειες, θα μαζέψεις τις δυνάμεις σου κα θα συνεχίσεις λέγοντας στον εαυτό σου: φίλε, την πάτησες. Δεν πειράζει. Παρ' το αλλιώς και συνέχισε...

Φυσικά είναι μέσα στο παιχνίδι και αυτό κάνω. Έχω ξαναγράψει πως τα γόνατα μου είναι καταματωμένα αλλά προσπαθώ συνέχεια...τελευταία φορά προσπάθησα χτες και μάλιστα δις..και ήταν διπλή απογοήτευση :P Δε βαριέσαι όμως...Δεν είμαι όμως αρκετά αναίσθητος ώστε να πω ότι δεν με πείραξε...
Σήμερα είμαι έτοιμος να προσπαθήσω ξανά ψάχνοντας.
Απλά οι αποτυχίες μου με πικραίνουν και με κάνουν να "γκρινιάζω" παράλληλα :P Γιαυτό γράφω ότι γράφω. Δράση αντίδραση, έτσι δε πάει? Ή μάλλον σκέψη->δράση->αποτυχία->απογοήτευση->πίκρα->σκέψη->δράση->αποτυχία->απογοήτευση->κλπκλπ ! αυτή είναι η "φυσική" πορεία και βλέπω να κάνω τον γύρο του θανάτου....
Θα δούμε...

τομ νετ αγορι μου προσγειωσου λιγο γιατι πετασ λιγο στα συννεφα

Το μηνυμα τροποποιηθηκε απο την διαχειριση για παραβιαση των ορων χρησης.

Το μηνυμα τροποποιηθηκε απο την διαχειριση για παραβιαση των ορων χρησης.

Το μηνυμα τροποποιηθηκε απο την διαχειριση για παραβιαση των ορων χρησης.

Το μηνυμα τροποποιηθηκε απο την διαχειριση για παραβιαση των ορων χρησης.

Το μηνυμα τροποποιηθηκε απο την διαχειριση για παραβιαση των ορων χρησης.

Quote:

---

Originally Posted by miliva18

Λεω να ξεκινησω αισιοδοξα για να μην σας ψυχοπλακωσω καλοκαιριατικα :D Βρισκω τη ζωη μου ΒΑΡΕΤΗ!βαριεμαι και οταν βαριεμαι σκεφτομαι πολυ...ειμαι παθητικο ατομο κ αυτο με καταστρεφει...με κανει πιο ευαλωτη...Ειμαι σε εγρηγορση οταν οι καταστασεις το απαιτουν ομως δεν γινεται συνεχεια να περιμενω τους αλλους να με κινητοποιουν.Εχω χασει τον ελεγχο....και ενω προσπαθω να κανω πραγματα για να εχω ενδιαφερον το βλεπω σαν αγγαρεια και επαναπαυομαι...Δεν ξερω πως να παρω δυναμη και πληροτητα απο τη καθημερινοτητα μου.Η διαθεση μου δεν ειναι καλη.....προκειται για καταθλιψη..?

---

Ο πιο βαρετός άνθρωπος είναι αυτός που βαριέται με όλους και με όλα... Ενεργοποιήσου με κάθε δυνατό τρόπο..βρες έστω και μισό πράγμα που να σου αρέσει και ασχολήσου ενεργά με αυτό... όλα αυτά που σήμερα θεωρείς δεδομένα, βαρετά και αδιάφορα ..αύριο μπορεί να μην υπάρχουν. Άδραξε την μέρα!!!! Από όλα τα πράγματα που μπορούν να κλαπούν από εσένα – τα υπάρχοντα σου, η νιότη σου, η υγεία σου, οι λέξεις σου, τα δικαιώματα σου – αυτό που δεν μπορεί κανείς να σου πάρει είναι η ελευθερία σου να επιλέξεις σε τι θα πιστέψεις και τι εσύ και η καρδιά σου θα αγαπήσετε και θα δώσετε προσοχή...

Σιγουρα το να σκεφτεσαι πως αυτα που εχεις δεν ειναι δεδομενα ειναι καλος τροπος για να σε κινητοποιησει ομως νιωθω οτι μου λειπει η ζωντανια και η ορεξη..μπορει να ξεκινησω κατι αλλα μετα απο λιγο το σταματω γιατι εχει καθιερωθει στη ρουτινα μου κ με κανει να πληττω...ειμαι καλα οταν ειμαι με αλλους πχ με τις φιλες μου γιατι τοτε νιωθω επιθυμητη και αποδεκτη και εχω διαθεση να ειμαι χαμογελαστη και ηρεμη... οταν ειμαι μονη μου χανομαι σε σκεψεις δικες μου σκορπιες και μου ειναι αδυνατο να κανω κατι ειτε γιατι δεν θελω ειτε γιατι μου φαινεται τοσο δυσκολο να ενεργοποιηθω εκεινη τη στιγμη και κατσουφιαζω...δεν ξερω..ισως να ειναι και θεμα συγκεντρωσης που εγω δεν μπορω να το ελεγξω... οι δικοι μου με βλεπουν παραιτημενη και αδιαφορη τις περισσοτερες φορες...νιωθω φοβιες μου να με κρατανε πισω ομως δεν ξερω πως να τις αναγνωρισω και να τις αντιμετωπισω......νιωθω εγκλωβισμενη....

Το μηνυμα τροποποιηθηκε απο την διαχειριση για παραβιαση των ορων χρησης.