Θάνατος Συγγενή Πρώτου Βαθμού

Δεν έχω βιώσει ποτέ θάνατο συγγενικού προσώπου,αλλά έχει βιώσει η κολλητή μου.Υποθέτω ότι είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο.Αλήθεια σου λέω,κάνε ότι νομίζεις ότι είναι καλύτερο για \'σένα,εννοώντας πάντα κάνε αυτό που νιώθεις.
Το πιο σημαντικό είναι να δίνει κουράγιο κανείς μόνος του στον εαυτό του,ανεξάρτητα από το τι μπορεί να κάνουν οι φίλοι του γι\'αυτόν.Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής,το καταλαβαίνω από έναν φίλο που χάσαμε πρόσφατα ηλικίας μόλις 26 ετών..Καλή δύναμη φίλε μου και ο Θεός μαζί σου,θα είναι,αρκεί να το πιστέψεις.

Καλέ μου cosmic
Σε νιώθω...Είμαι 28 και έχασα το μπαμπά μου πριν από 9,5 μήνες...Καταλαβαίνω την αγωνία σου να σκέφτεσαι την κάθε μέρα αν θα ξαναδείς το μπαμπά σου ζωντανό, τα έχω ζήσει.

Είμαι μόνη χωρίς αδέρφια με τη μαμά μου ψυχικά άρρωστη. Περνώ απίστευτες φάσεις θυμού και οργής. Ειδικά στην αρχή ο μοναδικός φταίχτης ήταν ο Θεός μου, τα είχα βάλει μαζί του παρόλο που δεν είμαι και απίστευτα θρήσκα αλλά πιστεύω με τον δικό μου τρόπο...Τα είχα βάλει μαζί του γιατί από μικρή δεν έχω ζήσει λίγες πίκρες και στενοχώριες όπως άλλωστε και ο μπαμπάς μου...Τώρα χωρίς να το συνειδητοποιώ μερικές φορές τον ευχαριστώ για το ότι δεν μου τον πήρε απροσδόκητα.

Αν και για μένα, παρόλο που το ήξερα, ήταν πολύ μεγάλο σοκ γιατί οι γιατροί μας είχαν δώσει περισσότερο χρόνο ζωής και ο μπαμπάς μου ήταν φαινομενικά καλά και απόλυτα λειτουργικός όπως και πριν... Είχα χρόνο να του δείξω πόσο τον αγαπώ γιατί αν μου τον έπαιρνε απροσδόκητα αλήθεια θα τρελαινόμουν γιατί η σχέση μαας ήταν με αρκετά σκαμπανεβάσματα... Παρόλ\' αυτά μπορούσα να είχα κάνει πολύ περισσότερα γιατί δεν ήμουν προετοιμασμένη όσο θα μπορούσα αν και είχα τη δυνατότητα...

Καλέ μου πές του ότι τον αγαπάς, ότι θα είσαι δίπλα του για να μη φοβάται, δως του κουράγιο, σκέψου αυτή τη στιγμή πόσο θα φοβάται, κάνε υπέρβαση και κάνε ότι θα ήθελε ο μπαμπάς σου αυτές τις στιγμές, ότι θα τον έκανε πιο χαρούμενο...Αν δεν είσαι σίγουρος τι θα ήθελε, ρώτα τον. Να είσαι εκεί για να έχει κάποιον να μιλάει, όποτε μπορεί. Δως του την ευκαιρία να μιλήσει για την αγωνία του γιατι σκέψου πόσο θα αγωνιά. Ζήτα του ευθέως να σου μιλήσει για τα συναισθήματά του. Είναι πράγματα που δεν έχω κάνει. Κάντα εσύ, μετά θα νιώθεις πολύ καλύτερα.


Όσο για το ότι σκεφτόσουν μόνο τη διασκέδαση και την παρέα μια από τα ίδια. Ακόμα και μετά που έμαθα την αρρώστια του μπαμπά μου ήταν ένας τρόπος να ξεδώσω. Τώρα έχω αλλάξει εντελώς, χωρίς όμως και αυτό να είναι απαραίτητα καλό γιατί έχω κλειστεί εντελώς, έχω αποκοπέι από τα πάντα. Ούτε καφέδες, ούτε εξόδους, ούτε διακοπές. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου γι\' αυτό, ένας φυσιολογικός νέος στην ηλικία μας αυτά δεν είναι υγιές να κάνει, να έχει παρέες και να διακεδάζει; Δεν εννοώ μόνο αυτά αλλά και αυτά.

Σου εύχομαι ολόψυχα κουράγιο

Καλησπερα.
Οταν ημουνα δεκα, ειχε φτασει η ωρα να αναμετρηθω με τα δεδομενα της ζωης και του θανατου. Εμαθα πολλα εκεινη τη χρονια, ασχημα πραγματα. Εμαθα για τον καρκινο, εμαθα οτι το τερας που υπηρχε στα παιδικα μου ονειρα και φανερωνε μια φρικτη αληθεια απο την οποια δεν ξεφευγε κανεις ηταν ο θανατος, αναθεωρησα την αντηληψη μου για τον Θεο.
Θυμαμαι οταν εμαθα οτι πλησιαζει το τελος της μαμας, καθομουν ωρες ολοκηρες μπροστα απο τις εικονες παρακαλωντας την Παναγια, ταζοντας της την ζωη μου ολοκληρη, ικετευοντας για ενα θαυμα, θυμώνοντας μαζι της στο τελος..
Θυμαμαι επισης την ολη μυστικοτητα, το ταμπου του θεματος, το οτι ειχαμε προ πολλου διαλυθει απο την αρρωστια που επισκεφτηκε την οικογενεια μας. Δεν ανοιγομασταν, να μοιραστουμε τους φοβους μας, την αγωνια, να την σπασουμε στα δυο , στα τρια. Ποτε δεν ειπαν σε εμας τα παιδια ξεκαθαρα τι συνεβαινε παρα μαντευαμε, παραμονευαμε για αντιδρασεις των μεγαλων να αποκωδικοποιησουμε, παντα στο μισολογα μας ειχαν. Ολο αυτο μου με νευριαζε, μας ηθελα σαν γροθια αλλα ημασταν ο καθενας στον δικο του κοσμο χαμενος.
Αργοτερα, στην εφηβεια μου με κατελαβε η απελπισια. Πως να νιωθε εκεινη η γυναικα? Σκεφτομουν.. τις τελευταιες της ωρες, ειχε καποιον να της κρατα το χερι? Καποιον που να μην φοβαται να την αντικρυσει, και μαζι να αντικριζει και τον δικο του θανατο και να κατσει να μιλησει για το αναποφευκτο? Καποιον που να αντεχει να την ακουσει? Οχι να την παρηγορησει, να τις πει ψευτικα λογια, να νιωσει οικτο, να την καθυσηχασει, αλλα να κατσει για λιγο απεναντι της και να συζητησει την αγωνια της...
Ξερω τις τελευταιες της κουβεντες.Δεν ημουν εκει.
\"Τα παιδια μου, να προσεχετε τα παιδια μου\". Δακρυσε και \"τελειωσε\" ετσι μου ειπαν τοτε. Το σιχαινομαι αυτο το ρημα το καμουφλαρισμενο.
Αραγε την κουβεντα αυτη που με αγωνια ηθελε να προφτασει να ξεστομισει, της ειχε δοθει η ευκειρια να την μιλησει με καποιον ηρεμα? Να πει τις επιθυμιες της? Να νιωσει οτι θα τις λαβουν υποψη?Μπορεσε να κλαψει και να χτυπηθει για το επικειμενο τελος της χωρις να την εμποδιζουν μπουκουνοντας την με ψευτοπαρηγορα λογια?
Δυσκολο να συμπαραστεκεσαι σε μια τετοια κορυφαια στιγμη της ζωης στον ανθρωπο σου.
Δυσκολο να μενουν ολοι ενωμενοι.
Δυσκολο αυτος που χανεται, να εχει το δικαιωμα να πεθαινει την ωρα που πεθαινει, και οχι νωριτερα, τοτε που οι συγγενεις εχουν ηδη οραματιστει το χαμο του και προετοιμαζονται και μαζευουν τα κομματια τους, αφηνοντας τον στην ακρη.
Γιατι σου τα γραφω?
Η ιστορια μου εχει μεσα πολλα ανθρωπινα λαθη.. ισως μπορει σε κατι να σε βοηθησει.
Κανε κουραγιο, ολα τα δυσκολα, οπως και τα \"ευκολα\", για μας δοθηκαν, για να τα ζησουμε.
Φιλικα.

πριν 3 χρονια και ενω το προηγουμενο βραδυ ημασταν μαζι το πρωι με πηραν τηλεφωνο και μου ειπαν πως σκοτωθηκε ο φιλος μου. δεν υπαρχουν λογια να πεις σε αυτες τις περιπτωσεις, εγω σου ευχομαι κουραγιο και να ξερεις πως ο θεος σου στελνει οσα μπορεις να αντεξεισ...και πως κανεις δεν χανεται αν δεν τον ξεχασεις. ολα θα φτιαξουν μην φοβασαι τιποτα. νιωσε τη δυναμη που κρυβεις μεσα σου και αυτη θα βγει γιατι την εχεις.

Tha sou pw ki ego kouragio h alithia einai pos den einai oti kalutero na vlepeis enan agapimeno sou anthropo na lionei mera me thn mera alla dystixos h zoh etsi einai...

Diavasa kapou pio kato pou elege ena post oti o gios kapias kopelas (ypotheto den prosexa nick sorry) exase ton baba tou otan htan 3 eton auto kai an einai lyphro fantasou esy exeis eikones auto to paidaki ti tha thimate sta 26 tou ? mia fotografia mono ....

Kati allo omos eisai 26 kai exeis kai 2 megalutera aderfia , den apalunei ton pono sou vevaia alla eisai megalos ... ego exasa ton patera mou sta 18 mou, teleutaia fora ton eida zontano sta gennethlia mou (taxideue kai den ton evlepa suxna kai se ena apo auta ta taxidia pe8ane)... emas htan xafniko den prolavame na to sinithisoume ena lepto htan auto pou mas alaxe olh thn zoh ego hmoun 18 o aderfos mou 11 kai mia mhtera moni pou megalone ta paidia tis kai den douleue, kai eimai kai kopela...2 1/2 xronia meta pe8ane (htan arrwstos omos autos kai ton perimename) o adefos tis mhteras mou ... sta xeria mou ...

Den mporo na pw oti perasa ta kalutera xronia tis zois mou 7 xronia distixia alla ksereis kati ? epiviosa xairomai pou exo anamnhseis apo autous tous anthropous kai as mou lupoun fysiko einai meros tis zois mas einai...to savvato arravwniazomai kai autoi oi anthropoi den zoune na einai mazi mou na xroun me thn xara mou alla paramenoun mia anamnhsh mesa mou autoi me megalosan kai mou prosferan osa exo xairomai omos perissotero pou tous ezhsa esto kai gia 18 xronia...

Na les euxaristo pou esto kai sta 26 sou tous zeis ... kai na ksereis ena pragma xeirotero apo to na xanei enas gonios to paidi tou den yparxei ... oi goneis pai8enoun kapia stigmi einai h seira tous einai megaluteroi ta paidia omos .... einai h xeiroterh katara gia enan gonio elege h giagia mou ....

auta opos kai na xei kalo kouragio kai upomoni kai ksepsou pos uparxoun kai xeirotera alla kai kalutera kai gi auta ta kalutera na prospa8eis na ta exeis :)

\"to savvato arravwniazomai kai autoi oi anthropoi den zoune na einai mazi mou na xroun me thn xara mou alla paramenoun mia anamnhsh mesa mou \"

Διαβάζοντας τα λόγια σου αυτά άρχισα να δακρύζω...Αυτό σκέφτομαι διαρκώς, ότι τους χάνω έναν έναν... Δε θα είναι μαζί μου πια ούτε στη χαρά μου ούτε στη λύπη μου. Κάθε φορά, σε κάθε απώλεια, είμαι και πιο μόνη.
Νιώθω μεγάλη θλίψη που διαβάζω ένα ακόμα μήνυμα από ένα παιδί που έχασε το γονιό του...Νιώθω όμως και μεγάλη χαρά και ανακούφιση που ακούω ένα ακόμη άνθρωπο να μιλά με μία σοφία όχι και τόσο συνηθισμένη στην ηλικία μας δυστυχώς...

Σίγουρα θα πρέπει να αισθανόμαστε πιο τυχεροί που ζήσαμε και γνωρίσαμε αυτούς που μας έφεραν στη ζωή για κάποια χρόνια παρά σχεδόν καθόλου... Αλλά ξέρεις κάτι; Υπάρχουν νομίζω δύο αντικρουόμενες πλευρές. Από την μία όσο πιο πολύ ζεις έναν άνθρωπο τόσο πιο δύσκολο είναι να τον αποχωριστείς και από την άλλη όσο λιγότερο έχεις ζήσει με έναν άνθρωπο τόσο πιο πολύ σε πονάνε αυτά που δεν πρόλαβες να ζήσεις μαζί του...Δεν ξέρω τι πονάει πιο πολύ...Μάλλον είναι δύο εντελώς διαφορετικοί πόνοι αλλά εξίσου μεγάλοι...

Ο πόνος ενός γονιού για το χαμό του παιδιού του από όσα ακούει από το περιβάλλον του ο καθένας είναι ο πιο μεγάλος...Όμως όταν δεν έχεις ζήσει τέτοιον πόνο - και δεν το εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου (τρόπος του λέγειν) να το ζήσει - αυτός που ΤΩΡΑ ζεις σου φαίνεται ανυπέρβλητος... Δεν μπορείς να τον συγκρίνεις με τίποτε άλλο. Χάνεις το στήριγμά σου, τον άνθρωπο που ήταν εκεί πάντα για σένα, από το πρώτο βήμα σου ως βρέφος, την πρώτη μέρα στο σχολείο...Που ακόμα κι αν είσαι 26 και δεν τον \"χρειάζεσαι\" όσο τον χρειαζόσουν 15 χρόνια νωρίτερα και μόνο η παρουσία του σου έδινε ένα αίσθημα ασφάλειας. Μάλλον όμως ήταν ψευδαίσθηση αυτό το αίσθημα γιατί είμαι πια ενήλικας. Μάλλον όταν χάνουμε ένα γονιό μας ενηλικιωνόμαστε πραγματικά. Παρόλο που νιώθω προσωπικά ακόμα σαν 7χρονο απαρηγόρητο παιδί που δε θα ξαναδεί ποτέ το μπαμπά της...

Σου εύχομαι ότι καλύτερο στην νέα σου ζωή darky...Η ζωή σου το χρωστάει. Εύχομαι να είμαι έτοιμη να βρεθώ στη θέση σου μια μέρα ξεκινώντας μια νέα αρχή και να σκέφτομαι έτσι!

Cosmic,

Σε καταλαβαινω, τα έχω περασει κι εγω με τη μητερα μου. Δε θέλω να σου πω ψεματα, πάντα νιώθεις ένα κενό και η ζωή σου αλλάζει εντελώς μετα από αυτό. Κι εσυ αλλάζεις, ωριμάζεις μέσα σε απίστευτα λίγο χρόνο. Αλλά η ζωή είναι ωραία, και σκέψου ότι ο πατέρας σου θα ήθελε εσυ να είσαι καλά.

Δεν υπάρχουν λόγια ανακούφησης, ούτε χάδι που να γιατρεύει. Ο θεός θα σου δώσει δύναμη να το πολεμήσεις, με τρόπο μαγικό που εμείς οι άνθρωποι δεν συλλαμβάνουμε..

Ο Θεός...Άβυσσος η...ψυχή του. Άραγε υπάρχει πιο απρόβλεπτο Ον από αυτόν; Συγνώμη αν μιλάω έτσι και ενοχλώ κάποιους μάλλον και τον ίδιο μου τον εαυτό προσπαθώ να κοντράρω. Υπάρχει; Δεν υπάρχει; Γιατί άλλες φορές νιώθω τόσο έντονα την παρουσία του και άλλες φορές είμαι πεισμένη ότι δεν υπάρχει; Γιατί άλλες φορές τον ευγνωμονώ και άλλες τον μισώ; Γιατί δεν ξέρω τι να πιστέψω πια; Γιατί φοβάμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχει...

Φοβασαι να πιστεψεις οτι δεν υπαρχει...
Γλυκια μου σε νιωθω σε αυτο που λες..
Για μενα οι πιο δυσκολες στιγμες σχετικα με τον Θεο ειναι οταν νιωθω απεραντη χαρα, ευγνωμοσυνη, αναγκη να πω ενα μεγαλο ευχαριστω!! Τοτε εχω επειγοντως αναγκη την πιστη μου... το πιο δυσκολο ειναι να μην εχω ποιον να ευχαριστησω...
Τις αλλες φορες, στα δυσκολα, ειμαι μια ορθολογιστρια, δεν περιμενω απο κανεναν που λεμε..
Τοτε ειναι που με εκφραζει απολυτα ο Γιαλομ μιλωντας για δεδομενα της υπαρξης που πρεπει απλα να αποδεχτουμε...

Στις δύσκολες στιγμές στρεφόμαστε στον θεό και αυτό είναι το νόημα του πόνου.
Δεν έχει σημασία πώς θα στραφείς σε Αυτόν.Μπορεί να κλάψεις μπροστά του, να θυμώσεις, να απορήσεις, να μετανοιώσεις...
Δεν έχει σημασία...

Σημασία έχει ότι την στιγμή του πόνου δίνεις όλη την προσοχή σου σε Αυτόν.

Τα υπόλοιπα άστα και μην νιώθεις ενοχές ότι και αν πεις.

Μίλα του και Αυτός θα βρει τρόπο να σου απαντήσει.

Απλά μίλα του...

Όσο περνάει ο καιρός μερικές φορές δε με αναγνωρίζω στο θέμα αυτό. Σήμερα για παράδειγμα είχαμε τα 40 του θείου μου...Αφηρημένη όπως πάντα και μην έχοντας και ιδιαίτερη έως καμία στοιχειώδη διάθεση για ντύσιμο πήγα όπως ήμουν με το παντελόνι. Μόλις μου είπαν ότι υπάρχει περίπτωση να μη με κοινωνήσει ο παπάς γιατί φοράω παντελόνι εκεί με έπιασε τόσο μεγάλος θυμός για την εκκλησία που μέχρι και εγώ η ίδια καταλάβαινα ότι ήταν ανόητο να αισθάνομαι έτσι. Αφού ούτε να συγκεντρωθώ μπορούσα για να προσευχηθώ έστω και για λίγα λεπτά για την ψυχή του θείου μου.
Μερικές φορές σας ζηλεύω που η πίστη σας είναι πιο βαθιά από την τόσο ρηχή τη δική μου. Κοιτούσα σήμερα τις γιαγιάδες με τι ευλάβια έψελναν ή προσκυνούσαν και αναρρωτιόμουν αν το ζούσαν πραγματικά ή απλά έτσι έχουν μάθει...

Weird μου οι περισσότεροι, και σε αυτή την κατηγορία ανήκω κι εγώ, στρεφόμαστε στο Θεό μόνο στα δύσκολα! Μόνο εκεί τον θυμόμαστε! Ή μόνο τότε αρχίζουμε να του παραπονιόμαστε, να πικραινόμαστε, που μας έφερε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, που δεν μας \"προστάτεψε\". Καλή μου αν και δεν είσαι θρήσκα με τη βούλα όπως είχες πει έχεις πιάσει το αληθινό νόημα της πίστης!
Andy μακάρι να μπορούσα ξανά να πιστέψω όπως πριν, δεν ξέρω...

Νομίζω ανώνυμη ότι εσύ είσαι σε πλεονεκτηκότερη θέση από εμας μπροστά στον θεό.
Αυτό το λέω γιατί εμείς που δεν περνάμε δύσκολες στιγμές μιλάμε χλιαρά και με μια τυπικότητα στον θεό.Κάτι σαν υποχρέωση...

εσύ έχεις την ευκαιρία-αν είναι σωστή η λέξη-, να εκφραστείς με πάθος στον θεό, έστω και με την αμφισβήτηση της ύπαρξη του αλλά και της παρουσίας του.

Μην χρησιμοποιείς την λογική του\"δεν ξέρω αν πιστευω η όχι\"...

αυτή η αμφιβολία σου μου φαίνεται ως η πιο δυνατή πίστη...

δεν ξέρω ίσως να κάνω και λάθος...

Andy θα συμφωνήσω ότι μόνο στα δύσκολα φαίνεται πόσο δυνατή είναι η πίστη κάποιου. Και σε μένα, αν και έχω περάσει αρκετές φορές πολύ δύσκολα, ο χαμός του μπαμπά μου ήταν το χειρότερο και το κομβικό σημείο στο οποίο η πίστη μου μάλλον αποδείχτηκε ρηχή...
Χαρακτηριστικό είναι αυτό που θα πω. Πρώτη φορά στη ζωή μου στο προχθεσινό μνημόσυνο ένιωσα ότι δεν είμαι σε λειτουργία αλλά σε μια παράσταση κάποιων που ήταν ντυμένοι ιερείς και κάποιων από κάτω που ήταν οι πιστοί, μια παράσταση χωρίς νόημα...Και κάθε ψαλμός που αναφέρεται στους νεκρούς όπως και σε όλα τα μνημόσυνα του μπαμπά μου που προκαλεί μια ταχυκαρδία και παράλληλα με δυσκολία μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου...Μερικές φορές είμαι στο τσακ να φύγω γιατί νομίζω θα πέσω κάτω. Οπότε μόνο παρηγοριά δε μου δίνει...η παράσταση.

Δεν ξέρω αν έχεις παρατηρήση, αλλά σε αυτή την \"παράσταση\" τα λόγια και ο ρυθμός των ψαλμών μόνο πένθιμος δεν είναι.

Μου είχε κάνει εντύπωσει-και πάντα μου κάνει- όταν βράθηκα σε μνημόσυνο.

καταντά σχεδόν ύβρις ο ρυθμός και τα λόγια του ψάλτη.

να έχεις χάσει έναν άνθρωπο και η ψαλτική να είναι ρυθμικά χαρούμενη και τα λόγια ευχάριστα.

(π.χ το σημείο που λέει:το αρχαίο καλλος αναμορφώσασθαι. πάντα με ανατρίχιαζε)

μιλάμε για θάνατο και αυτοί μιλάνε για ομορφιά, για παράδεισο , για συγχώρεση....

πάντα τα μνημόσυνα με έκαναν να απορώ, μέχρι που κατάλαβα ότι οι τελετές αυτές δεν γίνονται τόσο για τον νεκρό όσο για μας εδώ, τους ζωντανούς, που σήμερα θα πρέπει να πάμε για ψώνια, να πάρουμε προαγωγή, να κάνουμε οικογένεια, να...να.....

δεν ξέρώ, ίσως να ακούγεται λίγο βέβηλο...αλλά μου φαίνεται ότι το μνημόσυνο, ακομα και αν δεν γνωρίζω το άτομο που πέθανε, με ενώνει μαζί του, με ενώνει με όλους του \"εκεί πάνω\"

αλλά΄, κατάπαράξενο τρόπο, με ενώνει και με τους εδώ κάτω.

όταν το αντιλήφθηκα αυτό απόρησα πιο πολύ...

Γιατί έχεις δίκιο, όλο αυτόείναι μια παράσταση...καθαρτική,

ίσως και κάτι παραπάνω