Printable View
Δεν συγκρινω σε καμμια περιπτωση την Αμερικη με Ελλαδα , ουτε γονεας εχω υπαρξει για να τους υποστηριζω , αλλα εδω στην Ελλαδα παντα υπηρχε η ταση ο γυιος η η κορη ( κυριως ο γυιος ) να παραμενει σπιτι μεχρι προκεχωρημενης ηλικιας . Ειμαι 52 κ εχω δει την Ελλαδα κ προ κρισης . Τωρα αν η περαιτερω παραμονη με τους γονεις οφειλεται σαυτους η στο παιδι , αυτο δεν το εχω εξακριβωσει . Απλως το αναφερω ως ταση .
Εμ ετσι ειναι στο Ελλαντα...
Το να μένει κανείς λοιπόν με τους δικούς του βλάπτει σοβαρά τη ψυχική υγεία...Αν το αντιληφθεί καλώς, αν πάλι το αντιληφθεί και ουδέν πράξει, τότε η απόδοση ευθυνών είναι κατά πολύ περισσότερο μοιρασμένη...δεν είμαι ειδικός αλλά ούτε και επιδιώκω να κερδίσω το ρόλο αυτό. Είμαι 25χρ έφυγα από επαρχία και ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω και αναγκαστικά έμεινα μόνη και πιστέψτε με ήμουν πολύ παιδί της μαμάς...μέχρι τα 17 πολλές φορές κοιμόμασταν μαζί..Πολλές φορές φοβόμουν να κοιμηθώ τα βράδια, γτ έχω αντιμετωπίσει θάνατο από πολύ μικρή και φοβόμουν, και στα 17 έχασα 1 παιδικό φίλο και ένα συμμαθητή σε τροχαίο και θυμάμαι να μη μπορώ να κοιμηθώ χωρίς τη μάνα μου.. Όταν ήρθα εδώ Αθήνα πολλά βράδια περίμενα να πάει η ώρα 4 να με πάρει ο ύπνος...
Το πρόβλημα ήταν δικό μου και όχι της μάνας μου...Ο διαχωρισμός είναι σαφής...Πρέπει κατ αναλογία και ο Στεφανος να εντοπίσει τα σφάλματα στη συμπεριφορά του και μέχρι πόσο αφήνει τη μητέρα του να τον κάνει ό,τι εκείνη θέλει..
Οι μανάδες στην Ελλάδα, όταν γεννήσουν ρίχνουν το βάρος στα αγόρια ειδικά, ξεχνάν το ρόλο τους ως συζύγου και το κενό που νιώθουν κατά την ενηλικίωση του παιδιού και την αλλαγή πορείας του, απόκλιση από τα θέλω τους ενίοτε δεν το αποδέχονται...νομίζουν ότι είναι νοητή προέκτασή τους***
Στα 26 μου θελησα να φυγω απ' το σπιτι, αργησα πολυ γιατι βλεπεις λογω των κρισεων πανικου και της αγοραφοβιας απο τα 19 μου μετα τις πανελληνιες δηλαδη, της μη στηριξης απο τους γονεις οι οποιοι με ειχαν καταπιεσει παρα πολυ και της μη δυνατοτητας να βρω δουλεια αργησα να βγω στην αγορα εργασιας. Δεν ειχα και κανεναν να με βοηθησει σ' αυτο κι επρεπε να ψαξω μονη μου και μαλιστα με ενα μειον εναντι των αλλων λογω των διαφορων ψυχολογικων που ειχα. Βρεθηκα λοιπον να εργαζομαι σε μια υπηρεσια του δημοσιου ως συμβασιουχος. Τα λεφτα ηταν καλουτσικα, πληρωνα και τη σχολη μου τοτε, οχι ομως για τιποτα παραπανω. Εμεινα εκει 4 χρονια προσπαθωντας να διεκδικησω μια μονιμη δουλεια και να μπορεσω ν' απεγκλωβιστω απ' τους γονεις μου. Τιποτα και κανεναν αλλο δεν ειχα να πιαστω οποτε ειπα θα πιαστω απ' τη δουλεια αυτη να φτιαξω κι εγω τη ζωη μου. Τελικως μετα απο 4 χρονια κι για λιγες μερες δε μ' επιασε το προεδρικο διαταγμα κι εχασα τη μονιμοποιηση. Παλεψα δικαστικα οσο μπορουσα να διεκδικησω τη θεση μου, θεση δημοσιου βλεπεις ηταν αυτη, δουλευοντας ενα χρονο με δικαστικες αποφασεις χωρις να πληρωνομαι, χρηματα δεδουλευμενα που το κρατος δε μου εχει δωσει ακομη. Στη συνεχεια δουλεψα για ενα χρονο σερβιτορα σε ταβερνα ημουν ηδη 31 χρονων κι οι κρισεις πανικου μαζι με εν δυναμει καταθλιψη με ειχαν επισκεφτει ξανα. Εκει που ειχα κανει δυο βηματα μπροστα να σου το πισωγυρισμα. Ψυχολογια στο πατωμα. Ενα χρονο μετα βρισκω δουλεια σε γραφειο γιατι η νυχτα δε μου αρεσε, ηθελα ν' αποκτησω προυπηρεσια για να μπορω να βρισκω καλυτερη αυριο δουλεια. Εμεινα εκει 7 χρονια. Λιγα τα λεφτα. Κουραστικη δουλεια. Δυσκολο περιβαλλον. Δυσκολες συνθηκες. Αστατα ωραρια. Ουτε Σ/κα, ουτε αργιες. Καταστραφηκε τελειως η κοινωνικη μου ζωη. Σπιτι-δουλεια. Δουλεια-σπιτι. Αλλα που να φυγεις οι δουλειες δεν ηταν ευκολες ειχαν αρχισει και τα προεορτια της οικονομικης κρισης. Βοηθουσα και στο σπιτι, ετσι κι αλλιως για να ζησω μονη μου και να νοικιασω δεν εφταναν, ουτε για ζητω που λενε. Προσωπικη ζωη μηδεν. Εξοδοι περιορισμενοι. Πληρωνα και τη σχολη που πλεον ειχε παρει ρυθμους χελωνας. Τα λεφτα μειωθηκαν κι αλλο τον τελευταιο χρονο. Ειχα γνωρισει ενα παιδι ομως, ειχε δικο του σπιτι κι ηταν μια καλη ευκαιρια για μενα ν' απεγκλωβιστω απ' την οικογενεια. Στην αρχη πηγαινα σπιτι του και καθομουνα, στη συνεχεια αρχισα καποιες μερες να μενω κι εκει. Απ' το σπιτι μεγαλο πολεμο κι ημουν ηδη 38 χρονων. Ειχαν μαθει βλεπεις τοσα χρονια να μ' ελεγχουν και τους κακοφαινονταν. Ειχε καταλαβει και το παιδι τι παιζει κι ειχα γινει ρεζιλι. Σου λεει ολοκληρη γυναικα;; Δεν ηθελαν με τιποτα να καταλαβουν οτι το παιδι τους μεγαλωσε. Τι μεγαλωσε;; Γερασε. Στο μυαλο τους ημουν ακομη 15 χρονων και η αντιμετωπιση που δεχομουν απ' αυτους ηταν αναλογη. Δε με σεβονταν. Αυτο το πραγμα δεν μπορουσα το διαχειριστω. Επρεπε να φωναζω και να τσακωνομαι συνεχεια. Το πιο μεγαλο προβλημα το ειχα με τη μανα. Ο πατερας μου ηταν πιο συζητησιμος ασχετως αν ξαναεκανε τα ιδια. Ασε που νομιζω οτι τον ειχε η αλλη και τον πριζωνε συνεχεια. Η μανα μου ομως με τιποτα. Δε δεχοταν κουβεντα. Κι αυτο γιατι απ' τη μια δεν της αρεσε εμφανισιακα "που τον βρηκες αυτον;;" μου ελεγε "οι ξυπνιες βρηκαν ωραιους, μορφωμενους και πλουσιους" μ' εκανε δηλαδη να νιωθω κι αποτυχημενη μεσα απ' τις επιλογες μου απ' την αλλη ηταν φτωχος κι αυτος οπως κι εγω και το κυριοτερο ηταν χωρισμενος. Λες κι εγω στα 40 μου θα γνωριζα κανεναν αβγαλτο. Μουλαρωνε λοιπον, κρατουσε μουτρα και μπορουσε τουλαχιστον για μια βδομαδα να μη σου μιλαει. Χωρια τις σποντες που πεταγε μολις γυριζες την πλατη για να σ' εκνευρισει. Δε μ' ενοιαζε ομως γιατι ειχα τη δουλεια μου και καποια στιγμη θα πηγαινα να μεινω εκει. Μεσα στο χρονο χανει ο φιλος μου τη δουλεια του ειχε ομως την αποζημιωση ακομη, δουλευα κι εγω.... λιγους μηνες μετα χανω κι εγω τη δουλεια μου. Ακομη ομως ειχα το ταμειο και κατι ηταν. Το καλοκαιρι πεθαινει η μανα του κι αναγκαζεται να παρει σπιτι τον 85χρονο με ανοια πατερα του. Οταν λεμε σπιτι εννοουμε μια γκαρσονιερουλα. Προσωπικες στιγμες μηδεν. Που να μετακομισεις μετα;; Τα λεφτα τελειωναν. Παθαινω καποια προβληματα με την υγεια μου αναγκαζομαι να κανω ενα χειρουργειο που μου τρωει και σχεδον ολα τα λεφτα. Σιγα σιγα αρχιζω εκ των πραγματων να ξαναγυριζω στο κλουβι μου. Τσακωμοι, αποστασεις, νευρα λογω των καταστασεων και χωρισμος. Σημερα που σου γραφω 19/08/13 και ωρα 10:20 ειμαι 40 χρονων χωρις δουλεια, χωρις λεφτα, χωρις σχεση, χωρις φιλους, χωρις κοινωνικη ζωη, με τα ψυχολογικα και τα ψυχοσωματικα να μ' εχουν κυριευσει, κλεισμενη σ' ενα σπιτι μαζι με τους γονεις μου ν' ασχολουμαι διαρκως με τα σακχαρα τους και τις χοληστερινες τους και τα δικα τους προβληματα και χωρις τη δυνατοτητα να κουνησω απο εκει ουτε ρουπι. Ψαχνω για δουλεια αλλα τιποτα. Η ηλικια μου δε βοηθα. Απλα περιμενω ενα θαυμα. Αν με ρωτησεις πως απ' τα 26 εφτασα στα 40 χωρις να εχει αλλαξει τιποτα στη ζωη μου θα σου απαντησω πως ουτε που καταλαβα. Αυτα για να μιλαμε με πραγματικα γεγονοτα κι οχι με θεωριες. Αν δεν εχεις μια οικογενεια να σε στηριζει κι οταν μιλαμε για στηριξη δεν εννοουμε απαραιτητα οικονομικη γιατι μπορει οι γονεις σου να μην εχουν να σε βοηθησουν αλλα ηθικη, κυριως αυτη ή αν δεν εισαι τυχερος να εχεις βοηθηθει απο προσωπα και καταστασεις, να εχεις μια καλη δουλεια ή να εχεις βρεις ενα συντροφο που να μπορει εκεινος να σε στηριξει δεν μπορεις να κανεις τιποτα κι να ας πουθενα. Δεν παυεις βεβαια ουτε να παλευεις, ουτε να ελπιζεις. Η αληθεια ομως ειναι οτι δεν εχεις και πολλες επιλογες, ουτε προοπτικες για ν' αλλαξεις πολλα. Εκτος πια κι αν σου τυχει το ΛΟΤΤΟ. Γιατι το θεμα ειναι καθαρα οικονομικο.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Nοvia ##πολύ δυνατά όσα λες, μ εχουν αγγίξει βαθιά..δε ξέρω τι να πω....
Οτι μου λενε κι αλλοι nefelimirtw.... κουραγιο και κουνουν το κεφαλι αλλα κι εκεινοι μεσα τους οπως κι εγω γνωριζουν πως πλεον ειμαι καμμενο χαρτι κι οι πιθανοτητες ακομη να κανω οικογενεια μηδαμινες. Απλα που καταληγω εγω ως συμπερασμα ειναι πως λιγοι γονεις πραγματικα αγαπουν τα παιδια τους οι περισσοτεροι ειναι εγωιστες και προβαλλουν τις δικες τους επιθυμιες μεσα απ' τα παιδια τους καταστρεφοντας τα στο τελος. Η αληθεια ειναι οτι οσο πιο γρηγορα κι πιο μικρος φυγεις απο κοντα τους τοσο το καλυτερο απλως πρεπει κι οι συνθηκες να ευνοουν. Που αν δεν την εχεις τα πραγματα ειναι δυσκολα ειναι σα να σ' εχει δεσει καποιος με τετοιο τροπο που να προσπαθεις να λυθεις και να μη μπορεις. Εγω εχω κατσει πολλες φορες να κανω αυτοκριτικη να δω που φταιω ισως εγω, γιατι ως ανθρωπος ειμαι τρομερα ενοχικη, εκαν την αναδρομη μου στο παρελθον να βρω που χαλασε τι πραγμα, να βρω την πηγη του κακου που καταντησε η ζωη μου κι εγω η ιδια ετσι. Ανακαλυψα λοιπον οτι ναι μεν μπορει να ειχα κι εγω ευθυνες για το πως διαχειριστηκα τα πραγματα ομως υπο τις συνθηκες που επικρατουσαν τοτε, το περιβαλλον μου, οι ανθρωποι που ηταν γυρω μου, ο τροπο που με μεγαλωσαν δε θα μπορουσε να τα φερει αλλιως. Δηλαδη δε βρισκω μια στιγμη που αν ειχα λειτουργησει αλλιως θα ειχε αλλαξει το ρου των πραγματων χωρις να σημαινει πως κι εγω δεν εχω κανει λαθη.Quote:
Originally Posted by nefelimirtw
Απλα που καταληγω εγω ως συμπερασμα ειναι πως λιγοι γονεις πραγματικα αγαπουν τα παιδια τους οι περισσοτεροι ειναι εγωιστες και προβαλλουν τις δικες τους επιθυμιες μεσα απ' τα παιδια τους καταστρεφοντας τα στο τελος. Η αληθεια ειναι οτι οσο πιο γρηγορα κι πιο μικρος φυγεις απο κοντα τους τοσο το καλυτερο απλως πρεπει κι οι συνθηκες να ευνοουν.[/QUOTE]
Πολυ σωστο συμπερασμα novia . Εγω στην θεση σ , αν κ δεν εχω βρεθει σε τοσο δυσκλη θεση , κ ειμαι 52 , πιστευω θα κοιταγα να σωσω τον εαυτο μου , δλδ θα κοιταγα την παρτη μου , οσο σκληρο κ αν ακουγεται . Βεβαια εξω απ τον χορο....................
Novia , το κερασι καλα λεει , η απομακρυνση εκ του σπιτιου μπορει να αποβει καταλυτικη , ( σωστο φιλε κερασι ) αλλα οσο καθεσαι μαζι τους , τοσο διαιωνειζεις το προβλημα . Οσο τραβαει αυτη η κατασταση , τοσο θα υποφερεις . Χρειαζονται ριζοσπαστικες λυσεις . Οταν φτασει η κατασταση στο απροχωρητο , που θα φτασει , τι θα κανεις ? Οταν εφτασα στα ορια μου , ( ντροπη μου ) επιασα τον πατερα μου απ τον λαιμο , και τον απειλησα οτι θα τον στραγγγαλισω . Η απαντηση του ? καντο ρε αμα τολμας !!!!πρεπει να πω οτι ο πατερας μ , αν κ 87 , τι ανοιες κ παπαρες , φαινεται κ συμπεριφερεται σαν 70αρης , ζωη ναχει , μετα βεβαια αλλαξαν τα πραματα , υπερ μου , καταλαβαινεις το ποιντ μου . Κ ο Αγιος φοβερα θελει . Μην μασας με τιποτα .
Διάβασα αρκετά από τα μηνύματα που έχεις στείλει εδώ πριν αποφασίσω να γράψω αυτά που σκέφτομαι. Παρατηρώ ότι έχεις μια αρκετά καλή αίσθηση της πραγματικότητας γενικά. Όμως σε αυτό το θέμα που γράφεις εδώ, εγώ το βλέπω διαφορετικά. Να σου πω τι σκέφτομαι?Quote:
Originally Posted by nefelimirtw
Γράφεις: "Το πρόβλημα ήταν δικό μου και όχι της μάνας μου...Ο διαχωρισμός είναι σαφής...Πρέπει κατ αναλογία και ο Στεφανος να εντοπίσει τα σφάλματα στη συμπεριφορά του και μέχρι πόσο αφήνει τη μητέρα του να τον κάνει ό,τι εκείνη θέλει..".
Αρκετές φορές στη ζωή μου έκανα το λάθος να νομίζω ότι οι συνθήκες ζωής των άλλων είναι παρόμοιες με τις συνθήκες ζωής μου. Τώρα που μεγάλωσα αρκετά, (με αυτό θέλω να πω ότι μου πήρε κάποια χρόνια για να μπορώ να έχω καλύτερη κατανόση), κατάλαβα -επιτέλους- πως δεν είναι πάντα έτσι. Οι συνθήκες στη ζωή των άλλων μπορεί να είναι τόσο πολύ διαφορετικές που ούτε καν να τις φαντάζομαι! Ο Στέφανος, -και ο Στέφανος εδω είναι απλά ένα παράδειγμα-, μπορεί να έχει τόσο πολύ διαφορετική συμπεριφορά από τους γονείς του, που να μην έχει καμμιά -μα καμμία- σχέση με τη συμπεριφορά των γονιών σου σε εσένα. Έτσι, θεωρώντας ότι οι συμπεριφορές μοιάζουν, καταλήγουμε να αδικούμε τους άλλους. Δηλαδή αν στον Στέφανο του συμπεριφέρονται/συμπεριφέρονταν πολύ πιο άσχημα τον αδικείς.
Και με αυτό τον τρόπο έχω αδικήσει πολλούς, και με τον αντίστοιχο τρόπο αδικούν και εμένα. Αν κάποιος νομίζει ότι οι συνθήκες ζωής μου μοιάζουν με τις δικές του, απλά με αδικεί, γιατί μπορεί να μην καταλαβαίνει κάποια μεγαλύτερη δυσκολία που τυχαίνει να έχω. Με τον ίδιο τρόπο τον αδικώ και εγώ αν κάνω το ίδιο. Στο σημείο αυτό σου προτείνω να διαβάσεις παλιότερα μηνύματα του Στέφανου για να έχεις μια καλύτερη εικόνα.
Eύκολο είναι για κάποιους να το λένε. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου, γίνε ανεξάρτητος.
Στην Ελλάδα της τριαντακονταετίας της μάσας όμως δεν φάγαμε όλοι, και αντί να ζούμε τις ζωές μας καθόμαστε σπίτι και πλέκουμε με την μάνα μας και βλέπουμε μπάλα με τον πατέρα μας. Δικαιολογία είναι η ανεργία και ανέχεια; Eύκολο είναι να βρει ο άλλος να νοικιάσει με 2 κατοστάρικα (συν όλα τα άλλα έξοδα) όταν στη καλύτερη των περιπτώσεων θα βρει μια θέση δούλου με 450 ευρώ;
Υπάρχει και η περίπτωση να φιλήσει κατουρημένες ποδιές εκείνος ή οι γονείς του, αλλά για ποιά αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία μιλάμε μετά;
Όχι, δεν μ'αρέσει που ζω με τους γονείς μου και σίγουρα θα χει και ο Στέφανος ένα μερίδιο ευθύνης στην δικιά του περίπτωση, αλλά όχι και δικαιολογία η ανεργία και η κρίση. Βρείτε του δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και εργασιακές συνθήκες και θα φύγει πετώντας το παιδί, είμαι σίγουρος. Και θα γράψει και στα φρύδια του τη μητέρα του (ελπίζω φίλε Στέφανε να καταλαβαίνεις πώς το λέω) και θα ξεκινήσει τη ζωή του.
Αλλά που;
Καλά και συ ρε ΚΕΝΟ μια χαρά τα λες, το κόλλημα με τους μετανάστες τί είναι πάλι;
τι να ειναι, απλα εδω που ζω στην Αθηνα εχουμε γεμισει απ'αυτους, οποτε και ρατσιστης να μη θες να εισαι σε κανουν. ακομα κι αν καταλαβαινω οτι δε φταινε οι ανθρωποι που φυγαν απ'τη χωρα τους για καπου καλυτερα, οι πολιτικοι φταινε που ριμαξαν τα παντα και τους αφηνουν να μπαινουν παρανομα. επισης καταλαβαινω οτι θελωντας κι αυτοι να ζησουν οπως ονειρευτηκαν, καπου προκαλουνε προβληματα στους επισης ταλαιπωρημενους ελληνες, που εχουν ξεπερασει τους 5000 σε αυτοκτονιες. τα οποια προβληματα τα ακουμε καθημερινα, δε χρειαζεται να τα περιγραψω. και φυσικα θα γινουν ακομα χειροτερα αν τυχει και ξεσηκωθουνε. τοτε θα καταντησουμε Αιγυπτος.
Κοίτα να δεις, δεν θέλω να αρχίσω τα πολιτικά εδώ μέσα, γιατί δεν είναι το καταλληλότερο μέρος.
Ένα πράγμα θα σου πω, γιατί κάπου πήρε το μάτι μου και γι'αυτά που έγραφες για την Ελλάδα και πόσο την μισείς. Λοιπόν φίλε επειδή η μετανάστευση είναι πολύ κοντά για πολλούς απο μας, μην νομίζεις ότι ένα ευρωπαικό διαβατήριο σε κάνει πολύ διαφορετικό απο αυτούς στο κέντρο της Αθήνας. Μετανάστης θα είσαι και συ που ψάχνεις να φας τη δουλειά τους. Και αμα είσαι και μελαχρινός ή μαυριδερός και πας σε κανένα βορρά, δεν θα καλοπεράσεις.
Εχουνε και αυτοί σβαστικοφόρους βλάκες, αλλά ακόμη χειρότερα έχουν έναν politically correct κοινωνικό ρατσισμό. Μπροστά σου είναι αντιρατσιστές και φιλικοί και πίσω απο την πλάτη σου είσαι ο βρωμονότιος που τους έφαγε τους φόρους στα ούζα και τους καφέδες και τώρα ήρθε να τους πάρει τη δουλειά.
Επειδή δεν θέλω να αναφερθώ τώρα σε ευρύτερα θέματα, καπιταλισμούς-πολέμους-ιμπεριαλισμούς κτλ, σου λέω κράτα μικρό καλάθι και πάρτο αλλιώς γιατί είσαι έξυπνο παιδί και δεν γινεται να μπαίνεις σε τέτοιες ατραπούς.
γεια σου στεφανε!νομιζω πως απολα οσα γραφτηκαν πρεπει να κρατησεις αυτο στο μυαλο σου πολυ καλα και να δεις τι θα κανεις!το ΚΕΝΟ εχει απολυτο δικιο καθως οι γονεις σου δε προκειται να αλλαξουν ποτε!καταρχην να σου πω οτι ειμαι 25 χρονων εχω ζησει λογο σπουδων και λογο δουλειας 6 χρονια μονη μου.τωρα μενω παλι με τους γονεις μου γιατι μου ΕΛΕΓΑΝ οτι θα αλλαξουν και εγω δυστυχως τους πιστεψα!!!!!φυσικα τιποτα δεν αλλαξε,ισα ισα καθε μερα γινονται και πιο περιεργοι.ειμαι ακριβως στην ιδια φαση με σενα,ειχα καταθλιψη και μολις τη ξεπερασα γυρησα στο πατρικο μου καθως νομιζα οτι εχω τη δυναμη να τους αντιμετωπισω.μετα απο ενα χρονο συγκατοικησης μπορω να σου πω οτι ξαναγυρησα στη καταθλιψη και στους ψυχολογους!!!και ναι οι γονεις κανουν πολυ κακο στη ψυχικη υγεια.ασε με να μαντεψω...σε αντιμετωπιζουν σαν αχρηστο,καθε φορα που τους ζητας για καφε γκρινιαζουν,θελουν να τα ξερουν ολα,δε σεβονται ουτε το προσωπικο σου χωρο και περιμενουν να κανεις ενα λαθος για να σε κανουν να νιωσεις ακομα πιο αχρηστος!εγω ουτε αυτοκινητο εχω,για να πεις οτι τους ζηταω λεφτα για βενζινες,ουτε ειμαι απο αυτες που ζητανε λεφτα για να ψωνισουν ρουχα,και μεχουν κανει να μη θελω να βγω για καφε για να μη ζητησω λεφτα.δλδ ειμαι σαν να μην υπαρχω μεσα στο σπιτι αλλα ουτε αυτο τους ευχαριστει κ περιμενουν μια ευκαιρια για να μου τη πουν και ναρχισουν να φωναζουν.ε πως να μη παθεις καταθλιψη οταν οι ιδιοι σου οι γονεις σου φερονται ετσι.και γτ να εισαι χαρουμενος οταν δεν εχεις δουλεια και μια ελπιδα οτι θα φυγεις απο κει μεσα.ετσι απελπισμενη πηγα και εγω στη ψυχολογο η οποια μου ανοιξα τα ματια κ μου ειπε τα εξης.πρεπει να ψαξεις για δουλεια(χωρις να το γνωριζει κανεις)γτ αν μεινεις εκει μεσα σε μερικα χρονια θα σου κανουν παρεα τα φαρμακα.οποτε πρεπει να παψεις να προσπαθεις να αλλαξεις τους γονεις σου γτ αυτοι ειναι δε θαλλαξουν,προσπαθησε ναλλαξεις εσυ.μαζεψε οτι δυναμεις σου εχουν μεινει κ φυγε απο κει πριν σε τρελανουν.μεχρι τοτε,οποτε βλεπεις οτι ετοιμαζονται να σου πουν κατι που σε χαλαει μην απαντας,μη κανεις τιποτα η πες ποναει το κεφαλι μου και τετοια χαζα.εγω αυτο κανω και βρηκα την υγεια μου.ενταξει η δικη μου κατασταση ειναι πιο απελπιστηκη γτ ουτε φιλους εχω αλλα κ οταν ειχα δεν εχαναν ευκαιρια να με παρακολουθησουν και γενικα τιποτα δε τους περνουσε απαρατηρητο.καλο κουραγιο!!!!!!Quote:
Originally Posted by KENO
Προσωπικα πιστεύω οτι όταν καταφέρεις να βρεις δουλειά και με αρκετή προσπάθεια,θα απεγκλωβιστείς. Τωρα νιώθεις αδύναμος διότι δεν είσαι οικονομικά ανεξαρτητος. Ευχομαι να βρεις γρηγορα δουλειά!
γεια σου στεφανε!!!ευχομαι να βρεις δουλεια αλλα οπως λεει η viky σε αλλο θεμα μην τους πιστεψεις ποτε γιατι τελικα κανεις δεν αλλαζει εαν δεν το θελει ο ιδιος,και εμενα οι γονεις μου στα 27 μου χρονια ανακατευτικαν στην δουλεια μου και την εχασα!!!πριν απο αυτο καταφερα να μεινω μονη μου,να εχω την οικονομικη μου ανεξαρτησια(που την ειχα κ πριν αλλα οχι για να εχω σπιτι κτλ)αλλα με προσπαθεια και επιμονη τα καταφερα κ εμαθα να προσαρμοζομαι στις οποιες συνθηκες!!!
αυτο που καταλαβα μετα απο αυτο ειναι οτι ειναι δικη τους ανασφαλεια να εχουν τον ελεγχο στους αλλους γιατι δεν καταφεραν να τον εχουν στον δικο τους εαυτο και επισης αυτο λιγο πολυ γινεται σε ατομα που δεν τους αφησαν καποιοι αλλοι να κανουν αυτα που ηθελαν,πιστευοντας στα λογια τους,αρα με αυτη την τακτικη περιμενουν και απο σενα το ιδιο!!!
τελικα το θεμα ειναι να πιστεψεις τον εαυτο σου και οταν αρχισεις να μην δινεις σημασια στα λογια που θελουν ας πουμε το κακο σου και ακους μονο τα δικα σου (σε αυτη την περιπτωση)παει να πει οτι σιγουρα θα τα καταφερεις ακομα και εαν κοιμαστε και μαζι που λεει ο λογος!!!