Χωρισμός

Και πάλι έχεις δίκιο, η ζωή συνεχίζεται, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου και πολλά ακόμη..

Όταν για πρώτη φορά στη ζωή σου, (τώρα είμαι 28) γνωρίζεις έναν άνθρωπο που σε κάνει να αισθάνεσαι μοναδικά, το κάνει ακόμη πιο δύσκολο..

Ελπίδες έχω, κυρίως διότι πιστεύω ότι υπάρχει αγάπη..

Απλά θέλω, όπως λές και εσύ, να κάνω κάποια πράγματα, χωρίς βέβαια να τη πιέσω..

Κάτι άλλο που θυμήθηκα αυτές τις ημέρες είναι ότι δύο μόνο πράγματα στη ζωή είναι δεδομένα :
Το πρώτο είναι ότι κάποτε γεννηθήκαμε και το δεύτερο ότι κάποτε θα πεθάνουμε..

Γι΄αυτό άσε το καβούκι σου και μη γυρνάς τη πλάτη σου στη ζωή...

geia soy soygar!!!!!!o xwrismos einai mia poly dyskolh apofash otan eixes k arketes kales stigmes me ton allon...aparaithtes proypotheseis gia na yparxei mia ygihs sxesh einai o allhlosebasmos,h katanohsh,h epikoinwnia,h adolh agaph,o erwtas k ola ayta poy apoteloyn tis baseis gia mia fysiologikh sxesh....omws tha eiphselthw sto thema giati flyarw...gia mena allh basikh proypothesh einai na exelisesai mesa apo th sxesh...na ananewnesai...otan payei na yparxei o erwtas kalo tha htan na baleis ena telos,na krathseis tis wraies stigmes san kales anamnhseis k afoy meineis gia kapoio diasthma monh soy(gia na gemiseis tis mpataries soy) na kaneis mia kainoyrgia sxesh an tyxei....oso gia to filo soy mporeis na ton bohthhseis me diaforoys tropoys opws gia paradeigma na toy thymizeis synexeia oti exete teleiwsei,oti exei epelthei koresmos k an den mporei oyte etsi na to katalabei,de tha htan kako na xatheis gia kapoio diasthma....etsi ekana k egw afoy eixe exantlhthei h ypomonh moy giati yphrxe poly piesh....eyxomai na se bohthhsa me ayta poy soy egrapsa k eyxomai na pane ola kala k se esena k se ekeinon... ;)

Συμφωνώ μαζί σου, τουλάχιστον στις 6 πρώτες γραμμές.
Όσο για τη βοήθεια, νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, σε αυτές τις περιπτώσεις (έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα). Είναι μία, καθαρά, προσωπική \"μάχη\".

Γεια σας...

Βλέποντας το \"διάλογό\" σας πάνω σε αυτό το θέμα, μου γεννήθηκαν ορισμένες σκέψεις:

Σκέφτομαι αρχικά πως είναι καλό ο καθένας να στηρίζεται στον εαυτό του.

Όμως, δε γίνεται να είσαι με τη θέλησή σου σε μια μακροχρόνια σχέση και να μην εμπλακείς και να μη δώσεις και να μη δοθείς -εκτός αν κοροιδεύεις τον άλλον, ή του έχεις ξεκαθαρίσει πως το βλέπεις αλλιώς το πράγμα.

Εν πάση περιπτώσει, σχέση χωρίς δόσιμο και ζωή χωρίς δόσιμο, δε νοείται, για μένα...

Τελικά πού είναι η χρυσή τομή; Πώς απεμπλέκεσαι από όλο αυτό; Εγώ λοιπόν πιστεύω πως πάντα θα είναι δύσκολος ένας χωρισμός και πως είναι αναπόφευκτο τελικά να πονέσεις στη ζωή.

Γι\' αυτό πρέπει να ζεις στο τώρα, να εμπιστεύεσαι αυτό που ζεις... Όμως, από την άλλη, δε γεννιούνται παραπάνω προσδοκίες από ένα άτομο που είστε καιρό μαζί, ή που είσαι ερωτευμένος/η μαζί του; Ε, δε γίνεται...

Κι απ\' την άλλη, λέμε να είμαστε ανεξάρτητοι, όμως αυτό δεν αναιρείται όταν μιλάμε για σχέση; Πού είναι το \"εμείς\" σε όλο αυτό;

Ναι, εντάξει, ξέρω, θεωρητικά το τέλειο είναι να είσαι σε μια σχέση με όρους εμείς, αλλά πάντα να κρατάς χρόνο και για τον εαυτό σου κλπ. Θεωρητικά όλα καλά... Στην πράξη όμως;

Κι αν εσύ επενδύσεις, κι ο άλλος δεν επενδύσει; Διότι, πώς να το κάνουμε βρε παιδιά, δεν υπογράφεις και συμβόλαιο \"εγώ θα επενδύσω συναισθηματικά το 45% και εσύ το 35%\".

Και τέλος, αν τα δώσεις όλα και πληγωθείς (που συνήθως γίνεται κάπου στις πρώτες σχέσεις), δεν είναι άδικο για αυτούς που θα ακολουθήσουν και που μπορεί να σου δώσουν πράγματα, αλλά εσύ να τα μην εκτιμήσεις δεόντως και να είσαιέτσι κι αλλιώς ψυχρός κι αποστασιοποιημένος λόγω προηγούμενης εμπειρίας;

Τελικά, τι θεωρείται ωριμότητα; Να κρατάω την πισινή έτσι κι αλλιώς; Έτσι όμως δεν αποκλείω το πλήρες αυθόρμητο δόσιμο; Και τότε γιατί παραπονιόμαστε τη σήμερον εποχή για σχέσεις ρηχές κι επιφανειακές;

Ουφ αυτά!

Πώς μπορείς να αποχωριστείς ένα κομμάτι απο τη ζωή σου..
Πώς να δεχτείς ότι είναι παρελθόν..
Γιατί να αφήσεις να σβήσει η φλόγα όταν η αγάπη είναι ακόμα ζωντανή;

Πρέπει να απομακρυνθείς, να παλέψεις με τον εαυτό σου..
Κάποιες στιγμές θα χάσεις αλλά στο τέλος πρέπει να νικήσεις..

Μια σχέση πρέπει να προχωρά και να κάνει βήματα μπροστά, όπως η ίδια η ζωή..
Πρέπει όμως να το καταλαβαίνεις όσο έιναι καιρός..

Πρίν σβήσει η φλόγα...

Περιμπανού, ειλικρινά δεν κατάλαβα τη προσέγγιση σου στο θέμα.
Όμορφα λες, ό,τι λες αλλά δεν βλέπω την σχέση των όσων λες με τον χωρισμό.

Όλα αυτά περί δοσίματος, συμβολαίων κλπ με βρίσκουν σύμφωνη, αλλά νομίζω πως δεν έχουν ιδιαίτερη \"επαφή\" με την μη αποδοχή ενός χωρισμού. Καλύπτει κάποια κενά αυτή η εμμονή σε μία σχέση...κάτι εξυπηρετεί. Μη με ρωτήσεις τί, δεν ξέρω...

Φυσικά και είναι δύσκολος ένας χωρισμός και επίπονος. Ακόμα και όταν η επιλογή, είναι δική σου.

Ρωτάς τί είναι ωριμότητα. Σου λέω ότι δεν δεν υπάρχουν απαντήσεις, γιατί οι ερωτικές σχέσεις είναι σαν τα επιτραπέζια γνώσεων. Πολλές ζαριές, πολλά κουτάκια, πολλές ερωτήσεις, πολλές απαντήσεις -που είσαι σίγουρος ότι τις ξέρεις-και τελικά αποδικνύονται λάθος.
Εσύ η ίδια, υποστήριξες και συμφωνώ, ότι δεν νοείται να υπογράφεις και συμβόλαιο \"εγώ θα επενδύσω συναισθηματικά το 45% και εσύ το 35%\".

Νομίζω ότι αυτό, μας \"καλύπτει\" εν μέρει.

sigoyra kaneis den mporei na mas bohthhsei an den paroyme emeis thn apofash na bohthhsoyme ton eayto mas....kalo einai pantws na dexesai tis gnwmes twn allwn k na prospatheis na pairneis kati apo ayto...pote den xereis...egw toylaxiston ayto kanw...kalh synexeia(soygar)

Oμολογώ ότι ξέφυγα κάπως από το θέμα... Μου γεννήθηκαν , όπως είχα πει, κάποιες σκέψεις για τις σχέσεις των ανθρώπων γενικότερα, καθώς διάβαζα τα λεγόμενά σας περί χωρισμού.

Η σχέση όσων λέω με το χωρισμό... Ο χωρισμός είναι ένα κομμάτι από το όλο θέμα των σχέσεων, για την ακρίβεια είναι η κατάληξη μιας σχέσης. Για μένα, το πώς σχετιζόμαστε, πώς αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις έχει να κάνει άμεσα και με το πώς τις διαλύουμε...

Δε ζητώ ίσως τόσο απαντήσεις, όσο έθεσα προβληματισμούς, που ήθελα να μοιραστώ.

Ευχαριστώ για την παρατήρηση.

Γεια χαρά σε όλους!

Ν\'αρχίσω από τα τελευταία μηνύματα, αν έδινα έναν ορισμό στην ωριμότητα, θα ήταν ο εξής : ωριμότητα είναι ό,τι κερδίζουμε μέσα από τον πόνο και τις δυσκολίες που περνάμε. Το ζήτημα είναι τι τον κάνουμε αυτόν τον πόνο, σε τι τον μεταλλάσουμε - εκεί μπαίνει η προσωπική ευθύνη και επιλογή. Για παράδειγμα, θα έβαζα ερωτηματικό στη δημιουργία μιας νέας σχέσης πολύ γρήγορα μετά το χωρισμό, αφού έτσι δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε την απώλεια, το πένθος.

Προφανώς δεν το κατακρίνω, το έκανα πριν λίγα χρόνια, χωρίζοντας από μια δύσκολη σχέση - στα δυο χρόνια που ήμασταν μαζί, ο δεύτερος κύλησε μέσα σε φοβερούς καβγάδες, οπότε φθαρήκαμε τόσο που φτάσαμε να μισούμε ο ένας τον άλλο. Ένοιωσα ανακούφιση μόνο τις πρώτες μέρες, μετά θλίψη και θυμό. Έλεγα τότε ότι δε θέλω σύντομα σχέση, αλλά να περνάω καλά, έτυχε όμως να συναντήσω τον καλό μου κι άλλαξα γνώμη. Πέρασε πολύς καιρός για να συγχωρήσω, και στον άλλον και στον εαυτό μου τα λαθη που κάναμε με τον πρώην μου και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο ξανά, έχοντας την αίσθηση πως αυτή η παλιά αγάπη έχει \'πάει στον παράδεισο\'.

Όταν χάνουμε κάποιον που αγαπάμε, είναι σαν να χάνουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας. Μερικές φορές ο πόνος είναι οξύς, σχεδόν σωματικός. Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να τον ηρεμήσει, ούτε οι φίλοι, ούτε οι αγαπημένες μας ασχολίες, τίποτα. Νομίζω ότι δεν έχει μεγάλη διαφορά το ποιος θα πει το αντίο - αυτός που το λέει ίσως νοιώθει περισσότερες ενοχές κι αυτός που το ακούει βιώνει κυρίως την εγκατάλειψη.

Όσο κι αν ακουστεί τετριμένο, Candle και Harrys, ο χρόνος βοηθά, επουλώνει τις πληγές. Παίρνουμε αποστάσεις και βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά. Προσπαθώντας να κρατήσουμε κάποιον με το ζόρι, ακόμα κι αν συμβεί, θα φοβόμαστε μετά συνεχώς μήπως τον χάσουμε. Έτσι, τον χάνουμε σιγά-σιγά. Αν νοιώθουμε ότι δεν πάει άλλο, ότι έληξε, οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε το βήμα.

Ο Σεφέρης λέει κάπου : \'...τα πόδια μπερδεύονται στις κλωστές που δένουν τις καρδιές μας.\'
Εις το... επανειπείν!

Afroditi, to na se toympari o allos, isos simenei oti den eisai sigoyri gia tin apofasi poy pires, isos kai alloi logoi poy mono esy mesa soy kseris..

Gia mia tetoia apofasi, pisteyo oti pote den tha eisai sigoyri, panta tha exeis endiasmoys, fovo ean kaneis to sosto kai alla polla..

Ego pernao mia paromoia fasi, mono poy eimai sti thesi aytoy poy prospathi na toympari ton allo..Theli xrono i oli katastasi..

Pisteyo, oti kai na apofasiseis tha einai kalo gia sena, i zoi theli tharos kai tolmi...

Geia soy Kosmiki!

Exeis dikio, einai poli dyskoli katastasi, theli xrono kai distixos, kaneis den mporei na se boithisi...

Einai tosa poy pernoyn apo to mialo soy aytes tis ores, tosa poy thelis na peis kai na kaneis alla niothis eglovismenos...

Ayti ti stigmi, to mono poy moy dinei dinami, einai i elpida..

Ean xathi kai ayti tote isos ksekinisei akomi enas kyklos, poy den kseris poy tha teleiosi..

Aν και θα ήθελα να αποφύγω τις διεκρινήσεις:

Περιμπανού, δεν ήθελα να το δεις σαν παρατήρηση γιατί δεν ήταν παρατήρηση.

Κασταλία, νομίζω πως έχεις παρεξηγήσει το ύφος που γράφω. Σίγουρα έχω και εγώ ένα μερίδιο ευθύνης.


Ας γυρίσουμε στο θέμα μας...

Μήπως κάποιος μπορεί να βοηθήσει κι εμένα;Ειμαι καινούργια και θα ήθελα μια βοήθεια

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!

Μπουμπού, είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε!

Περιμένουμε να διαβάσουμε το πρόβλημά σου...:)

Quote:

---

Originally posted by harrys
Πώς μπορείς να αποχωριστείς ένα κομμάτι απο τη ζωή σου..
Πώς να δεχτείς ότι είναι παρελθόν..
Γιατί να αφήσεις να σβήσει η φλόγα όταν η αγάπη είναι ακόμα ζωντανή;

Πρέπει να απομακρυνθείς, να παλέψεις με τον εαυτό σου..
Κάποιες στιγμές θα χάσεις αλλά στο τέλος πρέπει να νικήσεις..

---

Δεν υπάρχει γιατί... γιατί έτσι, αν το προτιμάς σαν απάντηση... για να ξεκινήσει μία σχέση χρειάζονται και οι δύο. Για να τελειώσει η σχέση, χρειάζεται να το θέλει μόνο ο ένας. Ο άλλος δεν υπολογίζεται. Έτσι είναι...

Κακιώνεις, απογοητεύεσαι, θυμώνεις... φυσιολογικές αντιδράσεις... αν μισήσεις, είναι λεπτή η γραμμή, γιατί είναι καλυμένη αγάπη...

Αν φτάσει όμως να οικτίρεις, αν κάποια πράγματα σου δημιουργούν έναν οίκτο για τον πρώην σύντροφό σου... τότε σημαίνει πως η σχέση ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ...

Είναι σκληρό να το λες, είναι απογοητευτικό να το λες... αλλά όταν φτάνεις στο σημείο να έχεις δώσει, να έχεις επενδύσει συναισθηματικά σε μία σχέση και να μην έχει γίνει ποτέ αντιληπτό αυτό, τότε ναι, μόνο οίκτο μπορεί να σου δημιουργήσει...