πως βιωνετε την καταθλιψη?

Quote:

---

Originally Posted by dipolikos

πως βιωνετε την καταθλιψη.. και πόσο καιρό σας παίρνει μεχρι να περασει?

σωματικα σας ριχνει ? ατονια αδυναμια αισθημα κενου?

---

Κάθε ώρα της ημέρας είναι μια διαρκής πάλη. Ξυπνάω με έντονη νευρικότητα και δεν μπορω να ηρεμήσω. Βλέπω τους ανθρωπους να κάνουν βασικές δραστηριότητες και νιωθω ακομα πιο απαισια.Δεν μπορω να σηκωθω απο το κρεβάτι ( κλινοφιλία ) . Γυρισα απο το εξωτερικό που εζησα δυο χρονια και χωρισα. Καθε βραδυ ξυπναω και οταν κοιμαμαι εχω εφιάλτες.Παίρνω 2 μηνες Βαλντοξαν και Ζάναξ. Ποτε θα φύγει ολο αυτο?Πονάει ολο μου το σώμα και η ψυχη μου. Νιώθω ανημπορη. Θέλω τη ζωη μου , το δυνατο μου χαρακτήρα πίσω. Δεν μπορω να θυμηθω ποια ημουν πριν απο όλο αυτο.Βοηθείστε με.

Quote:

---

Originally Posted by barbiesk

Κάθε ώρα της ημέρας είναι μια διαρκής πάλη. Ξυπνάω με έντονη νευρικότητα και δεν μπορω να ηρεμήσω. Βλέπω τους ανθρωπους να κάνουν βασικές δραστηριότητες και νιωθω ακομα πιο απαισια.Δεν μπορω να σηκωθω απο το κρεβάτι ( κλινοφιλία ) . Γυρισα απο το εξωτερικό που εζησα δυο χρονια και χωρισα. Καθε βραδυ ξυπναω και οταν κοιμαμαι εχω εφιάλτες.Παίρνω 2 μηνες Βαλντοξαν και Ζάναξ. Ποτε θα φύγει ολο αυτο?Πονάει ολο μου το σώμα και η ψυχη μου. Νιώθω ανημπορη. Θέλω τη ζωη μου , το δυνατο μου χαρακτήρα πίσω. Δεν μπορω να θυμηθω ποια ημουν πριν απο όλο αυτο.Βοηθείστε με.

---

Είναι έτσι ακριβώς όπως το περιγράφεις. Κι εγώ έτσι το βιώνω. Πολλές φορές η μέρα μου φαίνεται ατελείωτη. Άλλες είμαι καλύτερα. Έχω μια ανησυχία και τρόμο ότι κάτι θα γίνει, που συνήθως δεν ξέρω καν τί είναι αυτό! Στο μυαλό μου είναι όλα μπερδεμένα. Εγώ το έχω ξαναπεράσει. Προφανώς πας σε γιατρό. Μήπως πρέπει να σου αλλάξει τα φάρμακα ή ν' αυξήσει τη δόση? Του έχεις πει ότι δεν αισθάνεσαι βελτίωση? Κάνε υπομονή πάντως. Κι εγώ απελπίζομαι και θέλω να παραιτηθώ. Σκέφτομαι όμως ότι τις προηγούμενες φορές το νίκησα, γιατί όχι και τώρα? Το ξέρω ότι είναι πολύ επώδυνο και μπορώ να σε καταλάβω, όπως και πολλοί άλλοι εδώ μέσα. Πρέπει να παλέψεις!

την καταθλιψη τη βιωνω σαν μια κατασταση απελπισιας απογνωσης και ελλειψη κινητρων για ζωη. απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο ετσι ειμαι. ειναι πολυ ασχημο να βλεπεις τους αλλους να εχουν λογο να γελανε να χαιρονται τη στιγμη που εγω εχω μονο λογους να κλαιω να απελπιζομαι και να μην μπορω να αναπνευσω απο το αγχος για το μελλον. οχι οτι θα μαρεσε να βλεπω τους αλλους να κλαινε δεν θα με παρηγορουσε καθολου χειροτερα θα με εκανε. αλλα να αυτο να μην βρισκεις λογο να χαιρεσαι ουσιαστικα για κατι ειναι βασανιστικο. κι ακομα πιο βασανιστικο να προσπαθεις να αλλαξεις στο να σκεφτεις θετικα γτ εστω και το παραμικρη δυσκολια να βρεις τελος παλι απο την αρχη.

Quote:

---

Originally Posted by dipolikos

πως βιωνετε την καταθλιψη.. και πόσο καιρό σας παίρνει μεχρι να περασει?

σωματικα σας ριχνει ? ατονια αδυναμια αισθημα κενου?

---

εχω πανω απο 20 χρονια καταθλιψη . βιωσα σχεδον ολα τα συμπτωματα που μπορει να εχει ενας καταθλιπτικος
απ τα πρωτα που περασα ηταν η ατονια ....
εχεις δοκιμασει φυσικες /εναλλακτικες θεραπειες ?ειναι ποιο αποτελεσματικες απο φαρκακα κ ψυχοθεραπεια αν κ οχι 100%

εχω παρει βαλντοξαν .εχεις καμιια βελτιωση εστω κ λιγο η μετρια ? κανονικα αν μεσα σε 2 μηνες δεν εχεις οι πιθανοτητες να βελτιωθεις μειωνονται πολυ . ετσι μου ειχε πει η δικη μου ψυχιατρος . για τον πρωτο μηνα οι % για βελτιωση ειναι περιπου 60 % στον 2 μηνα περιπου 40 % .
καλο θα ηταν να δοκιμασεις φυσικες θεραπειες κ που ποιο αποτελεσματικες ειναι κ με λιγες παρενεργειες .

Quote:

---

Originally Posted by barbiesk

Κάθε ώρα της ημέρας είναι μια διαρκής πάλη. Ξυπνάω με έντονη νευρικότητα και δεν μπορω να ηρεμήσω. Βλέπω τους ανθρωπους να κάνουν βασικές δραστηριότητες και νιωθω ακομα πιο απαισια.Δεν μπορω να σηκωθω απο το κρεβάτι ( κλινοφιλία ) . Γυρισα απο το εξωτερικό που εζησα δυο χρονια και χωρισα. Καθε βραδυ ξυπναω και οταν κοιμαμαι εχω εφιάλτες.Παίρνω 2 μηνες Βαλντοξαν και Ζάναξ. Ποτε θα φύγει ολο αυτο?Πονάει ολο μου το σώμα και η ψυχη μου. Νιώθω ανημπορη. Θέλω τη ζωη μου , το δυνατο μου χαρακτήρα πίσω. Δεν μπορω να θυμηθω ποια ημουν πριν απο όλο αυτο.Βοηθείστε με.

---

εχω παρει βαλντοξαν .εχεις καμιια βελτιωση εστω κ λιγο η μετρια ? κανονικα αν μεσα σε 2 μηνες δεν εχεις οι πιθανοτητες να βελτιωθεις μειωνονται πολυ . ετσι μου ειχε πει η δικη μου ψυχιατρος . για τον πρωτο μηνα οι % για βελτιωση ειναι περιπου 60 % στον 2 μηνα περιπου 40 % .
καλο θα ηταν να δοκιμασεις φυσικες θεραπειες κ που ποιο αποτελεσματικες ειναι κ με λιγες παρενεργειες .

Πιστευω οτι η καταθλιψη μπορεί να εμφανιστει και πιο ήπια, όχι αυτο που θολώνουν τα πάντα και βρίσκεσαι σε απόγνωση, αλλα σε αρκετα χαμηλότερο βαθμο απ αυτο. Έστω και αν αυτο έχει διάρκεια, συνεχές. Και χωρίς κατ΄αναγκη να εχει συμπτώματα (ή αν εχει αυτα ειναι σε μικρό έως μέτριο βαθμό) ατονίας, κούρασης, μελαγχολίας, ελλειπους συγκεντρωσης κλπ. Το ατομο εργαζεται, διασκεδάζει ακόμα, δεν χανει τις κοινωνικες του επαφες, δεν καθεται σε μια γωνια ή στο κρεββατι με τις ωρες χωρις όρεξη για τιποτα. Απλα τη σκεψη του χρωματιζει συνεχως ενα ήπιο συναισθημα λύπης το οποιο όμως δεν του στερει την ικανοτητα να ασχολειται με ολα αυτα που προειπα (ισως να του ριχνει την αποδοση σε ολα αυτα με τα πιο πανω συμπτωματα να εμφανιζονται μονο σε μικρο βαθμο). Ειναι και σ αυτη της τη μορφη ενα συναισθημα που πηγαζει απο θυμησες της ζωης του. Το ηπιο εξαρταται ειτε απο το μεγεθος της ζημιας που εχει υποστει ειτε απ τον τροπο που αντικριζει με τις ψυχικες του αντοχες τη ζημια (ειτε μικρη ειτε μεγαλη).

Γενικα πιστευω πως το καλυτερο αντιδοτο στην καταθλιψη ειναι το να να στερει το ατομο στον εαυτο του το να ειναι/μενει μονος (πχ στο δωματιο, στο σπιτι, με τις σκεψεις), να βγαινει εξω, να επιδιωκει τις επαφες, την κοινωνικοποίηση, το να μιλα και να ξανοιγεται στους αλλους. Η απομονωση ενδυναμωνει την καταθλιψη οποιαδηποτε κι αν ειναι η αιτία της.

δεν εχω ορεξη να βγαινω απο το σπιτι, σε μερη με πολυ κοσμο νιωθω χαλια, κανω αρνητικες σκεψεις, ανησυχω για το μελλον, το παρελθον με βασανιζει, χαμηλη αυτοεκτιμηση, ελλειψη αυτοπεποιθησης, ατονια, θελω να κοιμαμαι συνεχεια, μελαγχολικος.

εγώ πέρασα κατάθλιψη 1.5 χρόνο και τώρα πιστεύω είμαι καλά.Κάνω διάφορες δραστηριότητες και γενικά έχω βρεί τον καλό μου εαυτό.Εύχομαι να το ξεπεράσουν και όλα τα μέλη του φόρουμ και γενικά να είναι πιό τυχεροί στην ζωή τους.

ειναι καρκινος της ψυχης. της ψυχης μου εδω και δεκαεπτα χρονια,με περιοδους εξαρσης και υφεσης. παρολα αυτα μεχρει τρεις μηνες πριν νωμιζα οτι τα ειχα καταφερει καλα. τα τελευταια ο.μως ενδόικογενεικα προβληματα με οθησαν στο απολητο τελμα. παρα το οτι ο γιατρος μου προσθεσε και δευτεροφαρμακο το velept ενω παιρνω απο πριν και το zoloft. εδω και τρεις μηνες λοιπων ψαχνω τον τροπο να δωσω τελος σαυτο τον καρκινο με μοναδικη μου ενοια να φανει ατηχιμα, για να μην στηγματισω τα παιδια μου. ακομα και σαυτο αδυναμη ειμαι καθος δυο φορες που επιχειρισα δεν ειχα τα κοτσια να φουνταρω στο γκρεμο οδιγωντας....

Quote:

---

Originally Posted by ριας

..... εδω και τρεις μηνες λοιπων ψαχνω τον τροπο να δωσω τελος σαυτο τον καρκινο με μοναδικη μου ενοια να φανει ατηχιμα, για να μην στηγματισω τα παιδια μου. ακομα και σαυτο αδυναμη ειμαι καθος δυο φορες που επιχειρισα δεν ειχα τα κοτσια να φουνταρω στο γκρεμο οδιγωντας....

---

Για εμένα...
η αυτοκτονία είναι η πιο συγκινητική και η πιο λυπητερή πράξη που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα στον κόσμο αυτό.
Γιατί δηλώνει πως έμεινε αβοήθητος μπροστά στις δυσκολίες που του έτυχαν.
Γιατί δηλώνει πως πόνεσε η ψυχή του μέχρι που διάλυσε.
Γιατί δηλώνει πως δεν βρέθηκε ούτε ένας στον δρόμο του να του πιάσει το χέρι και να τον σηκώσει. Να τον σταματήσει..
Γιατί είναι λυπηρό να ξέρεις ό,τι η ζωή αυτού του ανθρώπου ήταν τόσο ανυπόφορη, τόσα πολλά προβλήματα του έτυχαν ενώ ήταν ευαίσθητος..
που τελικά.. έπιασε ταβάνι η στεναχώρια και ο πόνος. Και μπούχτησε.
Μέχρι που αναγκάστηκε τελικά -να επιλέξει ή τον πόνο ή την απουσία του- να δώσει τέλος στη ζωή του.

Το λοιπόν.. εγώ δεν θέλω ρε ούτε ένας άνθρωπος ακόμη να φτάσει να κάνει αυτή την πράξη. Δεν αξίζει ρε να το σκέφτεσαι !
Πάλεψε ρε ρίας σε παρακαλώ! Σήκω λίγο . Να γίνεις όπως ήσουν τρεις μήνες πριν. Και τότε προσπάθησες και τα κατάφερες.

Εύχομαι να μην βρεις ποτέ σου τα κότσια ούτε τη δύναμη να το κάνεις. Αυτό εύχομαι με όλη μου την δύναμη ενώ διαβάζω τις τρεις τελευταίες γραμμές του κειμένου σου και λυπάμαι .
Μην το ξανασκεφτείς.
Δεν το θέλω εγώ ρε.
Δεν το μπορώ εγώ να ξέρω ότι ένας άνθρωπος θέλει να πέσει στον γκρεμό.


Όχι, να το πάρεις αλλιώς. Ανάποδα όλο το θέμα.

Ακριβώς έτσι

Φιλε vodka σε ευχαριστω για τι κουραγιοπου προσπαθεις να μου δοσεις. Πιστεψε με δινω μαχη τοσα χρονια και καθε φορα λεω στον εαυτο μου αντε θα περασει παλη, θα γηρισει ο τροχος , θα το νικησω παλη κλπ κλπ. Ο μως γμτ τωρα φοβαμαι οτι εχω χασει ανεπιστρεπτη την προσοπικοτητα μου και λητουργω, απλως σαν ενα απαρχεομενο μοντελο ρομποτ. Εγω ο εαυτος μου δεν ειμαι πια πουθενα...πουθενα....ουτε καν για τα ιδια μου τα παιδια....

Μακάρι αυτά τα γράμματα να ήταν αρκετά για να πάρεις έστω και λίγο κουράγιο. Το ξέρω πως δεν αρκούν ούτε βοηθούν πρακτικά αλλά μακάρι να γινείς καλά ρίας , αλήθεια το εύχομαι για 'σένα..
Από όλα όσα έχω διαβάσει, τα δικά σου λόγια με έχουν συγκινήσει περισσότερο εμένα προσωπικά.
Τι να πω ..δεν ξέρω..
Σου εύχομαι να τα καταφέρεις αυτή τη φορά, να γίνεις καλά και να συνέλθεις τελείως.. Μακάρι ..

Αισθάνομαι σαν να κατέβηκα από το τραίνο της ζωής σε έναν εντελώς απομονωμένο σταθμό.
Είναι νύχτα και δεν υπάρχει κανείς.
Τα ρολόγια έχουν σταματήσει εδώ και καιρό,το καθένα σε διαφορετική ώρα.
Δεν έχω ιδέα πότε και αν θα ξαναπεράσει αυτό το τραίνο με τη ζωή,τα φώτα και την κίνηση στο οποίο υποχρεωτικά ανήκω.
Και το χειρότερο δεν είναι αυτό.
Το χειρότερο είναι πως αν ξαναπεράσει το τραίνο,δεν είμαι σίγουρος αν θα θελήσω να ανέβω.