Κλαίω πάρα πολύ εύκολα.

Quote:

---

Originally Posted by Sofim

Αντιμετοπιζω ακριβως την ιδια κατασταση.ειμαι 37 χρονων και απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου κλαιω συνεχεια και στεναχωριεμαι οταν καποιος μου μιλαει αποτομα ,οταν μια κατασταση δεν παει οπως την ειχα φανταστει και γενικα δεν μπορω να το ελενγξω κλαιω μπροστα στα παιδια μου σε συναδελφους.και ντρεπομαι που δεν μπορω να ελενξω μεχρι και ο συζυγος νιωθω οτι με λυπαται και αν συνεχισω ετσι θα με αφησει.

---

Αφου στεκεται διπλα σου σημαίνει οτι σ αγαπαει...και δεν θα σε αφησει. Ξερω οτι πολυ μπορει να ειστε άθεοι. Και το σεβομαι ..απλως να ξερεις με τον Χριστό στις καρδιες σας δεν εχετε να φοβηθειτε τιποτα. Το λεω απο εμπειρίες. :)

Quote:

---

Originally Posted by Neverland

Δεν ξέρω αν ταιριάζει εδώ το θέμα αλλά δεν ήξερα που αλλού να το βάλω.


Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο αλλά με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση συνέχεια..Κλαίω σε περιστάσεις που δεν πρέπει.Πέρα από το κλάμα όταν στεναχωριέμαι κλαίω όταν νευριάζω όταν βρίσκομαι σε αμηχανία..
Τί εννοώ..Όταν για παράδειγμα έρχομαι σε αντιπαράθεση με κάποιον και είμαι θυμωμένη ξαφνικά η φωνή μου σπάει και αν συνεχίσω να μιλάω θα ξεσπάσω σε κλάματα.
Και δεν είναι μόνο σε καταστάσεις που θυμώνω.Όταν πρέπει να μιλήσω σε κάποιον που δεν έχω οικειότητα και θέλω να ζητήσω κάτι π.χ στο διευθυντή του σχολείου,στο γιατρό μου πάλι συμβαίνει το ίδιο πράγμα.Αν κάποιος μου μιλήσει έντονα ή με ειρωνεία και βρεθώ πάλι σε αμηχανία πάλι το ίδιο.Σαν να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό μου και δε μπορώ να βγάλω καθαρή φωνή.Τα μάτια μου ξαφνικά βουρκώνουν και νιώθω ότι αν δεν κλάψω θα ηρεμήσω.Αν δε μιλήσω σταματάει.Αλλιώς γίνεται χειρότερα.
Όταν στεναχωριέμαι για κάτι το κλάμα είναι διαφορετικό.Δε μπορώ να σταματήσω.Χρειάζομαι νερό και όταν ηρεμώ αν παλι αρχίσω και μιλάω ξεκινάω πάλι..
Είναι εκνευριστικό.Κάθε φορά που θα τσακωθώ με φίλους και αρχίζει να σπάει η φωνή μου μου λένε "Ναι.Κλάψε πάλι." Και γω με το που το ακούω αυτό ξεσπάω.
Όταν συγκινούμαι -πράγμα που συμβαίνει συχνά- δεν με ενοχλεί.Αλλά φοβάμαι αργότερα που θα πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνη μου πόσο ρεζίλι θα γίνομαι όταν κάποιος με φέρει σε δύσκολη θέση.
Το να είσαι ευσυγκίνητος σε τόσο μεγάλο βαθμό είναι πρόβλημα.Ειδικά αν κλαίω μπροστά σε άλλους για ασήμαντο λόγο με κάνει να νιώθω ακόμα πιο άβολα..

Μπορώ να το μετριάσω;Δεν ξέρω πως να μην έρχομαι τόσο εύκολα σε αμηχανία όταν ανεβαίνουν οι τόνοι...Παθαίνει κανένας το ίδιο;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις σας.

---

Πραγματικά δε θα μπορούσα ουτε εγω η ιδια να διατυπώσω τοσο καλα το προβλημα μου. Μου συμβαινει το ιδιο ακριβώς. "Ξεθαβω" αυτή την ανάρτηση γιατι έγινε κατι που πραγματικά με ταρακούνησε και συνειδητοποίησα πως αυτο που μου συμβαίνει ίσως να ειναι στ'αληθεια πρόβλημα ψυχολογικο και άρχισα να "γκουγκλάρω" μεχρι που έπεσα στο συγκεκριμένο θέμα. Μπορώ να πω ότι χάρηκα που δεν είμαι η μόνη, αλλά είναι πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Το είχα πάντα, από το σχολείο όπως περιγράφει τοσο ευστοχα η κοπέλα (το 2013 και ελπίζω με κάποιο τρόπο να ειναι εδω και να το δει) Το έχω ακόμη και σήμερα. Θεωρώ πως ως ενήλικας το πρόβλημα ειναι πιο σοβαρο, γιατι δεν έχεις τα ελεφρυντικά του "εισαι παιδί" , "είσαι έφηβη, έχεις ορμόνες" και γιατί πρεπει να αντιμετωπίσεις καταστάσεις απλες, όπως συζητήσεις με τον συντροφο σου για θεματα σχεσης και ειναι απαραδεκτο να μην μπορεις να τις κανεις γιατι απλα εβαλες τα κλαματα.

Αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο και έκλεισα ραντεβου, ωστόσο η συζήτηση με άτομα που "με νιώθουν" θεωρώ πως μπορεί επίσης να βοηθήσει. Υπάρχει κάποιος που το αντιμετώπισε και έχει κάποια εμπειρία?

Ευχαριστώ πολυ.
Ρ.

Πραγματικά πίστευα πως μόνο εγώ αντιμετωπίζω αυτήν την κατάσταση. Κλαίω συνεχώς για το παραμικρό για οτιδήποτε και πολλές φορές χωρίς λόγο. Είναι εκνευριστικό κυρίως στη δουλειά που καταλαβαίνω ότι με κοροιδεύουν οταν με πιάνει. Έχω απευθυνθεί σε κάποιο ψυχολόγο όμως δεν βλέπω κάποια διαφορά. Δεν ξέρω τι να κάνω έχω πια απελπιστεί.

Θελετε να πειτε τι πραγματικα νιωθετε εκεινη την στιγμη και κλαιτε μηπως βρεθει ενα μοτιβο;;Αν καποιος μας εμαθε πχ πως ειναι κακο να αισθανομαστε θυμο η να εκφραζουμε τον θυμο μας,αυτο δεν ειναι κατι που θα αλλαξει στην ενηλικη ζωη μας απο την μια μερα στην αλλη.Θα χρειαστει δουλεια για να ξεπεραστει.Οσοι λοιπον νιωθετε ετσι γιατι δεν μοιραζεστε εδω που δεν θα σας κρινει κανεις,τι ειναι αυτο που πραγματικα φοβαστε και αντιδρατε με κλαμμα.Δεν ειστε κλαψιαρες ΑΝΤΙΔΡΑΤΕ με κλαμμα.

Και εγω σε αυτο το κλαπ ήμουν .....
Εκλαιγα με το παραμικρό ιδιαίτερα όταν έγινα μάνα ,ήμουν και μικρή 22.....

Με το περασμα των χρόνων όμως και με πολύ δουλειά προσπαθώ και το αλλάζω συνέχεια και λέω αλλάζω γιατί ακόμα πιστεύω εχω δρόμο....
Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου ,αν είσαι ευαίσθητος λίγο παραπάνω όσο και να δουλέψεις αυτό παραμένει. ....

Ακριβώς το ίδιο έχω και άλλα χωρίσαμε και φοβάμαι ότι ήταν ένας από τους λόγους. Δεν ήμουν έτσι. Εινια κουραστικό να κλαις με το παραμικρό. Ψυχοφθορο πολύ. Σε καταλαβαίνω. Και δεν έχω βρει λύση.

Σε νοιώθω ακριβώς το ίδιο. Ακόμα δνε πήγα σε ειδικό είπα να πάω τον Σεπτέμβριο γιατί δνε βρήκα ραντεβού πιο νωρίς. Δεν ξέρω τι λύση να βρω πια.

Για να κλαίτε σε τόσο διαφορετικές περιστάσεις, η λογική εξήγηση είναι ότι το κλάμα για εσάς (τη νηματοθέτη και τα άλλα μέλη που κάνουν το ίδιο), εξυπηρετεί διαφορετικούς σκοπούς, οργανικούς, ψυχολογικούς. Το πιο ενδιαφέρον είναι το κλάμα από θυμό θεωρώ. Κάπου διάβασα για τον κόμπο στον λαιμό, θα το εξηγήσω αργότερα, είναι κάπως πολύπλοκο.