Printable View
Marina , ο καθεις μπορει να εχει την αποψη του για την ψυχολογια κ τους ψυχολογους . Ενας την εγκρινει κ την αποδεχεται , κ αλλος οχι . Δεν υπαρχει ' απολυτη ' αποψη πανω σε τετοια αμφιλεγομενα θεματα . Μπορει ναχω δικιο , μπορει κ οχι . Το ιδιο κ εσυ .
Παραυτα θα συμφωνησω με την Alex5 .
marina38 ναι καλά τώρα εσύ τι θα λέγες
Παιδιά θα πω κάτι σοκαριστικό το ξέρω.....ΔΕΝ υπάρχουν καλοί ψυχολόγοι...πηγαίνετε σε ψυχίατρο καλύτερα
Γιατι φιλε sk@ta , γιατι θεωρεις σοκαριστικο αυτο που λες ? . Ειναι η γνωμη σ , κ ειναι δικαιωμα σ να την εκφρασεις .
εγώ πιστεύω ότι ένας καλός ψυχολόγος πρέπει να μπορεί να μπαίνει στην θέση του άλλου και να κατανοεί τι του λέει ο θεραπευόμενος του.Επίσης θεωρώ μεγάλο συν ο ψυχολόγος να έχει κλίση στην φιλοσοφία, γιατί πιστεύω η ψυχολογία περνάει μέσα απ' την φιλοσοφία.
http://www.youtube.com/watch?v=NexZFlRAPrwQuote:
Originally Posted by Macgyver
Κατά την γνώμη μου είναι ένα γενικό αλλά συγχρόνως και βασικό χαρακτηριστικό το οποίο πλαισιώνει την κάθε είδους επαγγελματική δραστηριότητα : το να νιώθει πρώτα κάποιος ικανοποιημένος με αυτό που επέλεξε να κάνει έτσι ούτως ώστε μέσα από την ικανοποίηση που αντλεί να απορρέει το αληθινό ενδιαφέρων για αυτό που προσφέρει , βελτιστοποιώντας με βάση αυτό το συναίσθημα την διάθεση για προσπάθεια για το καλύτερο που για την συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω είναι η συσσώρευση γνώσεων , και η παρατήρηση τον αποτελεσμάτων από την πρακτική εφαρμογή τους.Quote:
Originally Posted by mariafil
Macgyver φυσικά και ο καθένας έχει την άποψη του. Αλλά εσύ που λες ότι δεν υπάρχει 'απόλυτη' άποψη, ελπίζω να κατανοείς πόσο απόλυτες είναι εκφράσεις του στυλ 'δεν υπάρχουν καλοί ψυχολόγοι' ή 'κοροϊδεύουν τον κόσμο'. Κατ' εμέ δεν βοηθούν πουθενά οι αφορισμοί κι οι γενικεύσεις.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Πάντως σε όσα ανέφερε η alex5 ναι κι εγώ συμφωνώ.
Και τέλος, πάνω σε κάτι άλλο που είπες πριν, για το ότι ο ψυχολόγος δεν θα σε κακοκαρδίσει, ο κακός επαγγελματίας ναι, δεν θα κοιτάξει τι ωφελεί εσένα, αλλά τι θα ωφελήσει τον ίδιο.
Όχι δεν ήταν καθόλου κατευθυντική.Quote:
Originally Posted by marina38
Δεν ξέρω, σκέφτομαι ότι μπορεί να το έκανε λόγω του ότι μεγάλωσα σε εξαιρετικά κατευθυντικό περιβάλλον ...?....
Το άλλο που μου έκανε τεράστια εντύπωση ήταν ότι αφηγούμην κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις που με έφεραν σε δύσκολη θέση γιατί δεν τα κατάφερα να βάλω όρια και μού αντέστρεφε τελείως αυτό που ήθελα να πω και αυτό που θεωρούσα αδυναμία μου.
Δηλαδή:
- με είχαν καλέσει σε κάποια φιλική συγκέντρωση, δεν ήθελα να πάω αλλά η οικοδέσποινα το έθεσε επιτακτικά "θα έρθεις την ταδε ώρα, θα σε πάρει με το αυτοκίνητο ο ταδε, θα είμαστε όλοι εδώ, θα φάμε, θα κουβεντιάσουμε, θα φύγεις τότε" και δεν μπόρεσα να φέρω την παραμικρή αντίρρηση. Ισα ίσα φάνηκε ότι δυσανασχέτησα και μου βγήκε κάτι σαν αντικοινωνικότητα...
Η ψυχοθεραπεύτρια μου είπε ότι αυτά σημαίνουν ότι είμαι αγαπητή.....
- κατανάλωνα πάρα πολλές ώρες βλέποντας ταινίες στο ίντερνετ σε βάρος των υποχρεώσεων μου.
απάντηση: φάση είναι, θα περάσει!
- Είχα αρνητικές σκέψεις που με κατέβαλαν!
απάντηση: να σκέφτομαι το μέλλον.
Το περιβάλλον σου ίσως ήταν 'παρεμβατικό', όχι κατευθυντικό...
Συνήθως σε μια τέτοια περίπτωση δυσκολευόμαστε να πάρουμε την ευθύνη της ζωής μας, να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και φυσικά να βάλουμε όρια. Κι επιπλέον, ναι μεν δυσανασχετούμε όταν οι άλλοι μας δίνουν 'οδηγίες', μπορεί όμως να νιώθουμε άβολα / 'χαμένοι' σε λιγότερο παρεμβατικά πλαίσια.
Στο παράδειγμα σου για τη φιλική συγκέντρωση... μπορεί πράγματι να ήσουν αγαπητή κι επιθυμητή, όπως ερμήνευσε η ψυχοθεραπεύτρια [μπορεί και όχι - δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι σε τέτοιες ερμηνείες]. Και οπωσδήποτε είναι καλό να προσπαθούμε να δούμε όλες τις όψεις των γεγονότων. Όμως τελικά, συζητήσατε καθόλου τη δυσκολία σου στο να λες 'όχι', να κάνεις αυτά που θέλεις, να φτιάχνεις το δικό σου πρόγραμμα, ώστε να μην καταφεύγεις σε passive aggressive συμπεριφορές (πχ τη δυσαρέσκεια και την αντικοινωνικότητα)?
Για τις ταινίες, ε ναι συνήθως είναι μια φάση :) Όμως ίσως ήθελες ένα 'πρόγραμμα' για να βοηθηθείς να βγεις από τη συνήθεια και την αδράνεια ή ίσως λίγη συζήτηση περί ενοχών, δεν ξέρω....
Αν πάντως έχεις σαν βασικό θέμα το άγχος, δεν είναι κακή ιδέα να τα βλέπεις όλα λίγο πιο χαλαρά (όπως ίσως προσπάθησε να κάνει η θεραπεύτρια).
Mαρίνα μου ήταν εξαιρετικά παρεμβατικό. Και ναι δυσκολεύομαι πάρα πολύ να βάλω όρια από μόνη μου στο πρόγραμμα μου που σπάνια τηρώ 100%, να πειθαρχήσω στις υποχρεώσεις μου, να διαχειριστώ το χρόνο μου, να μαζέψω τα αρνητικά συναισθήματα και τις ενοχές που νιώθω μετά επειδή δεν ανταποκρίνομαι...
Κοίτα, σε εντολές ανωτέρων συμμορφώνομαι, πχ εργοδότες, καθηγητές. Το πρόβλημα μου ανακύπτει όταν είναι να λειτουργήσω μόνη μου, δεν παίρνω μπρος.
Έχω καταλήξει να κρατάω ημερολόγιο για τα πάντα, από τη διατροφή και τις δουλειές του σπιτιού μέχρι τα ψώνια και τα τηλεφωνήματα που πρέπει να κάνω, για να με μαζέψω...
Σε μη παρεμβατικό πλαίσιο νιώθω σαν το ψάρι έξω από το νερό, μου έχουν πει ότι δείχνω χαμένη στον κόσμο μου ενώ προσπαθώ να είμαι άνετη. Και μετά νιώθω υποχρεωμένη να απολογηθώ κιόλας που δίνω την εντύπωση της απόλυτης αποστασιοποίησης και αδιαφορίας.
Στο ερώτημα σου συζητήσατε καθόλου τη δυσκολία σου στο να λες 'όχι', να κάνεις αυτά που θέλεις, να φτιάχνεις το δικό σου πρόγραμμα, ώστε να μην καταφεύγεις σε passive aggressive συμπεριφορές (πχ τη δυσαρέσκεια και την αντικοινωνικότητα)? , από όσο θυμάμαι γιατί έχει περάσει ένας χρόνος, όχι!
αλλά νομίζω ότι το πρόβλημα εδώ είναι ότι δίνω την εντύπωση ότι είμαι πολύ δυναμική, αποφασιστική, διεκδικητική, με πρωτοβουλίες, ενδιαφέροντα, και τέλος πάντων, αυτή η παθητικοεπιθετική συμπεριφορά μου καλύπτεται εκ πρώτης όψεως.
[QUOTE=marina38;462302]Macgyver φυσικά και ο καθένας έχει την άποψη του. Αλλά εσύ που λες ότι δεν υπάρχει 'απόλυτη' άποψη, ελπίζω να κατανοείς πόσο απόλυτες είναι εκφράσεις του στυλ 'δεν υπάρχουν καλοί ψυχολόγοι' ή 'κοροϊδεύουν τον κόσμο'. Κατ' εμέ δεν βοηθούν πουθενά οι αφορισμοί κι οι γενικεύσεις.
Μαρινα , στην παραγραφο #8 αναφερω οτι αυτα δεν τα ειπα εγω , αλλα ο Σελτζουκος , κ εγινε μπερδεμα !!
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Ως ψυχολόγος έχω συναντήσει συχνά την αμφισβήτηση και καταλήγω ότι αυτό που φταίει είναι η υιοθέτηση ενός ιατρικού μοντέλου όπου ο θεραπευόμενος τα περιμένει όλα από το θεραπευτή χωρίς να κάνει αυτός κάποια σχετική προσπάθεια.
Συμφωνώ ότι πρέπει ο θεραπευτής να έχει όσα περισσότερα θετικά στοιχεία γίνεται αλλά (καλός ή κακός) όλα κρίνονται στις πρώτες συνεδρίες όπου διαμορφώνεται η θεραπευτική σχέση. Εάν δε μπορέσουν αυτοί οι δύο άνθρωποι (θεραπευτής – θεραπευόμενος) να εδραιώσουν μία σωστή θεραπευτική σχέση όπου βασίζεται στην ειλικρίνεια, στην κατανόηση, στο ενδιαφέρων, στην εχεμύθεια κ.α. τότε δε θα μπορέσουν να προχωρήσουν στη ψυχοθεραπεία και η συνεργασία τους θα έχει πολύ μικρή επιτυχία.
Αυτό σημαίνει πως ο ψυχολόγος που είναι για εμένα πολύ καλός, μπορεί για κάποιον άλλον να είναι πολύ κακός.
Οι χειρότεροι πάντως ψυχολόγοι είναι αυτοί που κρύβονται πίσω από τα μεγάλα τους γραφεία και παίρνουν ένα αυστηρό ύφος, χρησιμοποιώντας συχνά βαρύγδουπους όρους και πομπώδεις φράσεις. Οι χειρότεροι θεραπευόμενοι είναι αυτοί που γκρινιάζουν, θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους και τη κατάσταση τους αλλά δε κάνουν τίποτα για αυτό. Δεν ακούν τις συμβουλές του ψυχολόγου τους και στα πιο απλά πράγματα, δε κάνουν καμία προσπάθεια, δε στρέφουν τα μάτια τους μέσα τους και καταλήγουν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι φταίνε όλοι οι άλλοι αλλά κυρίως ο ψυχολόγος τους, που δεν είχε ένα μαγικό ραβδί να τους κάνει «καλά».
Έλα να κάνουμε παρέα... :p Γιατί κι εγώ δυσκολεύομαι να 'πάρω μπρος'. Όμως αυτό συμβαίνει για 3 λόγους:Quote:
Originally Posted by Lena01
- Είτε επειδή κάτι δεν μου αρέσει, είναι απλώς μια βαρετή 'υποχρέωση'. Οπότε συνήθως το κάνω τελευταία στιγμή και βαριεστημένα.
- Είτε επειδή φοβάμαι το αποτέλεσμα - κι έτσι όλο αναβάλλω τη 'δράση'. Εκεί περιττό να πω ότι ξεμπλοκάρω μόνο όταν αδιαφορήσω για το αποτέλεσμα και κάνω ακριβώς αυτό που μου βγαίνει.
- Είτε τέλος επειδή έχω χίλια δυο πράγματα που κάνω ταυτόχρονα. Κι εδώ ταιριάζει αυτό που λες εσύ για πρόγραμμα, ημερολόγιο, σημειώσεις - αυτά βοηθάνε.
Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση εγώ να αδιαφορώ για κάτι, οι άλλοι να νομίζουν ότι δεν θα έπρεπε να αδιαφορώ, κατά συνέπεια εγώ απλά να μην ασχολούμαι, οι άλλοι όμως να νομίζουν ότι διστάζω. Αυτό το τελευταίο δεν το σχολιάζω.
Τα προηγούμενα ταιριάζουν καθόλου σε εσένα?
Για τα υπόλοιπα, ναι θέλει χρόνο και ανοιχτό μυαλό για να εξοικειωθείς με μη παρεμβατικά πλαίσια. Αυτό μου θυμίζει λίγο τους Έλληνες φοιτητές μου στην Αγγλία, που άκουγαν 'independent study' και πάθαιναν αλλεργία... γιατί είχαν συνηθίσει αλλιώς στα εδώ σχολεία και πανεπιστήμια.
Τέλος, δίνεις την εντύπωση μόνο? Θα έλεγες ότι δεν είσαι καθόλου όλα αυτά? (δυναμική, με ενδιαφέροντα κλπ?)
[QUOTE=Macgyver;462363]Κανένα πρόβλημα Macgyver, ναι το κατάλαβα :)Quote:
Originally Posted by marina38
αχ κρατάω τετράδιο με σημειώσεις για το ότι δεν παίρνω μπρος... είναι και αυτά που λες και άλλα πολλά...Quote:
Originally Posted by marina38
Δηλαδή και να πάρω μπρος, δεν τηρώ σταθερό πρόγραμμα, θα το κάνω 1-2 βδομάδες πχ και μετά για 3 μήνες θα είμαι σε αδράνεια. Αφετέρου δυσκολεύομαι εξαιρετικά να συντονιστώ με ομάδα. Είτε έχει να κάνει με ένα απλό μάθημα χορού είτε με την από κοινού παρουσίαση μιας εργασίας. Το πρόβλημα είναι ότι για να τα πετύχω καταβάλλω τεράστια προσπάθεια, εξαντλούμαι και ξανά τα παρατάω... Πώς το λένε? παίρνω τον αέρα πολύ δύσκολα και με πολύ κόπο. Οπότε είναι θέμα επιμονής και πείσματος, αλλά με καταβάλλει όλο αυτό...
Τα εδω σχολεία και πανεπιστήμια με την παπαγαλία πάνε χεράκι-χεράκι. Και ο αυταρχισμός είναι η εύκολη λύση.
Μαρίνα μου οκ δεν δίνω μόνο την εντύπωση, είμαι σε μεγάλο βαθμό αλλά θέλω να πω ότι αυτό το πολύ δυναμικό καλύπτει κάποιες άλλες εκφάνσεις του χαρακτήρα μου, πιο καταθλιπτικές, ευαίσθητες, και τις τάσεις που έχω προς την ατονία, την αδράνεια, την καθήλωση μπροστά στο λαπτοπ. Το είπα με αφορμή την ψυχοθεραπεύτρια που είχα, στο ερώτημα σου αν συζητήσαμε τις δυσκολίες μου.