ψυχίατροι και κοινωνική φοβία

Quote:

---

Originally Posted by scna

Μαρία, και εγώ ζω το ίδιο πρόβλημα με εσένα, αλλά όπως είπαν και οι υπόλοιποι, τα φάρμακα πιθανότατα δεν είναι η λύση. Το πρόβλημα, πιστεύω, είναι το άγχος που λογικά σου προκαλείται και εσένα όταν τραβάς την προσοχή του κόσμου όπως είπες. Να κάτι που μου συνέβη πριν αρκετό καιρό:
Είχα πάει μια σχολική εκπαιδευτική εκδρομή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με περίπου άλλα 30 άτομα. Εκεί υπήρχαν παιδιά από σχεδόν όλη την Ευρώπη και είχαμε κάνει κάποιες θεματικές ομάδες για να συζητήσουμε για διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ε.Ε. Έτσι χωρίστηκαν αυτές οι ομάδες και μέσα σε αυτές έπρεπε να βγουν πρόεδροι. Εγώ λοιπόν θεώρησα συνετό να δοκιμάσω μπας και βγω. Όμως αυτοί που θα ψήφιζαν μου ήταν σαφώς άγνωστοι μιας και ήταν από άλλες χώρες. Γι' αυτό έπρεπε ο κάθε υποψήφιος να παρουσιάσει τον εαυτό του και με λίγα λόγια να εξηγήσει γιατί είναι ικανός για πρόεδρος. Αφού μίλησαν κάποιοι ήρθε και η σειρά μου και (σαν ξερόλας) θεώρησα πως δε χρειαζόταν να σκεφτώ νωρίτερα τι έπρεπε να πω και όταν άρχισα να μιλάω συνειδητοποίησα ότι ούτε εγώ δε θα με ψήφιζα...
Αργότερα συνειδητοποίησα ότι η αυτοπεποίθηση που είχα για τον εαυτό μου πηγάζει από τη μη-σκέψη. Έτσι, τώρα, με περισσότερη ηττοπάθεια προχωρώ και προσπαθώ να αλλάξω, νομίζω.
Το ίδιο πρόβλημα πάντως το αντιμετωπίζω και μέσα σε παρέες, μεγάλες και μικρές, αλλά όχι πάντα. Έχω βρεθεί με άτομα που ταιριάζαμε πολύ και ενώ μόλις τα είχα γνωρίσει, τους μιλούσα με μεγαλύτερη οικειότητα απότι με "γνωστούς" που τους ξέρω χρόνια!!!
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως ίσως δε φταις εσύ, αλλά το γεγονός ότι τα άτομα που συναναστρέφεσαι δεν ταιριάζουν;
Ελπίζω να σε βοήθησα, έστω και λίγο

---

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ τελικά, που δεν είμαι η μόνη που δε μπορεί να χαρεί τη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους ή να στενοχωρηθώ που και άλλοι άνθρωποι βασανίζονται από το ίδιο πρόβλημα!
Στη δική μου περίπτωση σίγουρα φταίω εγώ και όχι οι άλλοι, γιατί το πρόβλημα εμφανίζεται με οποιοδήποτε άνθρωπο γνωρίζω και παραμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα... δε μπορεί να φταίνε όλοι οι άλλοι!
Θέλεις να μου πεις πως το αντιμετωπίζεις εσύ; Έχεις μιλήσει με ειδικό; Έχεις δει βελτίωση με κάποιο τρόπο;

Μαρία μετα το λύκειο με τι ασχολήθηκες?

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Μαρία μετα το λύκειο με τι ασχολήθηκες?

---

σπούδασα και αμέσως μετά δουλειά.

Καλησπερα αγαπητο μελος,ειμαι 27 ετων κ αντιμετωπιζω ομοιο προβλημα με το δικο σου κιολας,προβλημα μου ειναι οτι ενω μπορω να ειμαι μαζι με το αγορι μου κ με λιγα οικεια προσωπα δεν μπορω να ειμαι σε μια ομαδα ανθρωπων παραδειγμα σχολικη ταξη αγνωστων η εστω που να γνωριζω λιγο ενω δεν εχουμε οικειοτητα κ να νιωθω καλα,Μου ειναι αδυνατον να συμμετεχω να πω την γνωμη μου σε τετοια ομαδα μεσα,Πολλα χρονια εψαξα βασανισα τον μυαλο μου κ τωρα κατεληξα παροτι δεν εχω επισημη διαγνωση εστω προστοπαρων στο οτι ειναι πιθανοτητα να ανηκω στο φασμα του αυτισμου συνδρομο ασπεργκερ,Μελετησα κ εχω πολλα απο τα συμπτωματα που ειναι κοινωνιοφοβια αδεξιοτητα δεν μπορω να μαθω να κανω μια περιπλοκη κινηση οπως να δενω φιογκο δεν μπορω να κανω μια δουλεια κ με τα 2 χερια ευκολα παραδειγμα πληκτρολογω με το ενα χερι στο κομπιουτερ επαναλαμβανω τις ιδιες φρασεις διαρκως μονοτονα φοβια για τις σκαλες αφηρημαδα κ λιγα ενδιαφεροντα,Πιθανον να σε ενδιαφερει να το κοιταξεις κ για σενα εαν ειναι αυτο

Καλησπερα maria b, και εγω με κοινωνικη φοβια ειμαι 22 ετων. Και εγω πιστευω πως ενας ψυχολογος δεν μπορει να σου λυσει το προβλημα. Οπως και εσυ, ολες οι κοινωνικες συναναστροφες με αγχωνουν, μπορει μεν να μην εκδηλωνω οπτικα συμπτωματα και ενας πολυ δυσκολα ενδεχομενως να καταλαβει οτι πασχω απ αυτο, αλλα ξερω τι γινεται μεσα μου και μου στερει μια ποιοτικη ανθρωπινη επαφη. Καποιες φορες μπορει να καταληξει και σε κριση πανικου, μπορει π.χ να ειμαι στη σχολη μου, να με σηκωσει ενας καθηγητης στον πινακα να γραψω σημειωσεις, να με πιασει κριση πανικου και να δυσκολευτω να μιλησω με τον οποιοδηποτε μετα. Τωρα τελευταια παρατηρησα οτι μπορει και να κοκκινισω καμια φορα και για αγορι ειναι αρκετα ντροπιαστικο.
Η καλυτερη θεραπεια μπορω να πω πως ειναι η φαρμακευτικη αγωγη. Δεν πιανουν ολες παντα, αλλα τα κοινα αντικαταθλιπτικα SSRI ή ακομα καλυτερα τα αντικαταθλιπτικα κατηγοριας ΜΑΟΙ, μπορουν να βοηθησουν αρκετα. Βεβαια, ο γιατρος θα κρινει ποιο ειναι το καταλληλοτερο για σενα. Εγω σκεφτομαι για φαρμακευτικη αγωγη, αλλα αυτο που με σταματαει ειναι οτι πρακτικα περναω πολυ χρονο μονος και δεν εχω να παω πουθενα, οποτε ποιος ο λογος ...

καλησπερα
μυσπ με τρομαξες μοναχα αυτο μου ελειπε τωρα ενα συνρομο αυτισμου με συμπτωματα κοινωνικης φοβοιας .
εψαξα λιγακι για αυτο που λες αλλα θελω αν σε ρωτησω αυτο το εχεις απο την παιδικη ηλικια?
δωσε μου λιγακι τα φωτα σου ,αν μπορεις μωρε ...
υποφερω απο την κοινωνικη φοβια απο το 2000 ,σχεδον 13 χρονια , και οσο περναει ο καιρος το παιρνω ποια αποφαση οτι δεν γινεται κατι για να το αντιμετωπισω .
επσικσεφτηκα ψυχολογο για 3 χρονια και δεν εγινε τιποτα .
τωρα εδω και 5 χρονια παω ψυχιατρο ,ειμαι σε αγωγη αλλα τα συμπτωματα επιμενουν ....
ειμαι απελπισμενη ....οποιος βρει μια λυση η εχει μια καλη ιδεα ευπροσδεκτη ....

Καλησπέρα Σάντυ! Ελπίζω να μη γίνομαι αδιάκριτη, αλλά ήθελα να ρωτήσω μερικά πράγματα για την αγωγή που αναφέρεις με τον ψυχίατρο. Ακολουθείς φαρμακευτική αγωγή 5 χρόνια και δεν έχεις δει διαφορά; Ο γιατρός σου θεωρεί οτι η κοινωνική φοβία θεραπεύεται; Τι συμπτώματα είναι αυτά που επιμένουν; Μπορείς να βρεθείς σε μια παρέα με πολλά άτομα και να είσαι ομιλητική και κοινωνική;
Συγγνώμη που ρωτάω τόσα, αλλά θέλω και εγώ άμεσα να επισκεπτώ κάποιο ψυχίατρο, μήπως και με βοηθήσει. Εγώ αυτό το πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζω 13 χρόνια, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οπότε όπως καταλαβαίνεις έχω απελπιστεί!

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Καλησπερα maria b, και εγω με κοινωνικη φοβια ειμαι 22 ετων. Και εγω πιστευω πως ενας ψυχολογος δεν μπορει να σου λυσει το προβλημα. Οπως και εσυ, ολες οι κοινωνικες συναναστροφες με αγχωνουν, μπορει μεν να μην εκδηλωνω οπτικα συμπτωματα και ενας πολυ δυσκολα ενδεχομενως να καταλαβει οτι πασχω απ αυτο, αλλα ξερω τι γινεται μεσα μου και μου στερει μια ποιοτικη ανθρωπινη επαφη. Καποιες φορες μπορει να καταληξει και σε κριση πανικου, μπορει π.χ να ειμαι στη σχολη μου, να με σηκωσει ενας καθηγητης στον πινακα να γραψω σημειωσεις, να με πιασει κριση πανικου και να δυσκολευτω να μιλησω με τον οποιοδηποτε μετα. Τωρα τελευταια παρατηρησα οτι μπορει και να κοκκινισω καμια φορα και για αγορι ειναι αρκετα ντροπιαστικο.
Η καλυτερη θεραπεια μπορω να πω πως ειναι η φαρμακευτικη αγωγη. Δεν πιανουν ολες παντα, αλλα τα κοινα αντικαταθλιπτικα SSRI ή ακομα καλυτερα τα αντικαταθλιπτικα κατηγοριας ΜΑΟΙ, μπορουν να βοηθησουν αρκετα. Βεβαια, ο γιατρος θα κρινει ποιο ειναι το καταλληλοτερο για σενα. Εγω σκεφτομαι για φαρμακευτικη αγωγη, αλλα αυτο που με σταματαει ειναι οτι πρακτικα περναω πολυ χρονο μονος και δεν εχω να παω πουθενα, οποτε ποιος ο λογος ...

---

Stefamw, είσαι ο μόνος νομίζω που υποστηρίζει ότι μόνο η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να βοηθήσει. Νομίζω και εγώ ότι θα συμφωνήσω μαζί σου, γιατί δοκίμασα την επιλογή του ψυχολόγου και το μετάνιωσα. Έχω διαβάσει εδώ πολλά για παρενέργειες των φαρμάκων, αλλά αν είναι να λυθεί το πρόβλημα την κοινωνικής φοβίας, δε νομίζω ότι κανένα θα τον ενδιέφεραν οι παρενέργειες.
Πάντως ξανασκέψου το και εσύ, μπορεί αυτή η λύση να σε κάνει να πάρεις τα πάνω σου και να μην περνάς τόσο χρόνο μόνος!

Απο ξενα forum κοινωνικης φοβιας κατεληξα σε αυτο το συμπερασμα. Ειναι μια παθηση η οποια χρηζει φαρμακευτικης αγωγης. Βεβαια, οπως ειπες και συ οι παρενεργειες ειναι αρκετες, και εμφανιζονται κατευθειαν με την εναρξη της θεραπειας. Τα SSRI εχουν πιο γρηγορη δραση με τις λιγοτερες ανεπιθυμητες ενεργειες, ενω τα ΜΑΟΙ ακομα καλυτερη αλλα μπορει να χρειαστουν εως και 2 μηνες για να δεις αποτελεσματα ενω ειναι και πιο επικινδυνα. (Λογω αλληλεπιδρασης με τροφες που περιεχουν τυροσινη).

Ακομα και αν δεν σκοπευεις να τα χρησιμοποιησεις για μεγαλο χρονικο διαστημα, αν καταφερεις και νιωσεις ηρεμη με τα φαρμακα σε καταστασεις που σου προκαλουν αγχος, πιστευει οτι και μετα το περας τη φαρμακευτικης αγωγης θα αισθανεσαι πιο ανετα, σκεπτομενη το ποσο χαλαρη ησουν και ποσο καλα μπορουσες να αποδωσεις. Αυτη ειναι η προσωπικη μου αποψη, πως πιστευω δηλαδη οτι μπορει να ειναι, γιατι δεν τα εχω δοκιμασει ποτε ωστε να πω πως ειναι οταν τα παιρνεις και πως εισαι μετα.

Ο ψυχολογος εχει ως σκοπο να σε φερει αντιμετωπο με το προβλημα ωστε να το ξεπερασεις. Σε ψυχολογο δεν πηγα, αλλα ετυχε να διαβασω project μπροστα σε γεματη αιθουσα στη σχολη μου, ετυχε να γραψω σε πινακα, ετυχε στο ξενοδοχειο που δουλευω να μιλησω μπροστα σε 60 τουριστες (δουλευοντας ως ρεσεψιονιστ, δουλεια απαγορευτικη για καποιον με κφ), εχει τυχει σε εκπαιδευτικη επισκεψη να "κολλησω" κατα καποιο τροπο διπλα απο τον υπευθυνο που μιλαει του εκαστοτε ιδρυματος και να με βλεπει ολη η σχολη. Ποτε δεν ειδα καμια βελτιωση μετα απ'ολα αυτα. Μονο χειροτερα.
Εχω παθολογικα συμπτωματα οπως ταχυπαλμια, τρεμουλο στα χερια, αγχος που καμια φορα με κανει να φοβαμαι να κοιταξω δεξια και αριστερα, μπορει να αρχισουν τρομερα σαρδαμ αναλογα με το ποσο αγχωμενος ειμαι και το πιο κλασσικο να αρχισω να πεταω βλακειες οταν υπαρχουν αυτα τα μεγαλα και αβολα κενα ησυχιας που παρεμβαλονται αναμεσα στις συζητησεις, πιστευοντας πως δεν γινομαι αρεστος εαν δεν μιλησω. Ολα αυτα δε νομιζω πως θεραπευονται απλα με μερικες επισκεψεις στους ψυχολογους.

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Απο ξενα forum κοινωνικης φοβιας κατεληξα σε αυτο το συμπερασμα. Ειναι μια παθηση η οποια χρηζει φαρμακευτικης αγωγης. Βεβαια, οπως ειπες και συ οι παρενεργειες ειναι αρκετες, και εμφανιζονται κατευθειαν με την εναρξη της θεραπειας. Τα SSRI εχουν πιο γρηγορη δραση με τις λιγοτερες ανεπιθυμητες ενεργειες, ενω τα ΜΑΟΙ ακομα καλυτερη αλλα μπορει να χρειαστουν εως και 2 μηνες για να δεις αποτελεσματα ενω ειναι και πιο επικινδυνα. (Λογω αλληλεπιδρασης με τροφες που περιεχουν τυροσινη).

Ακομα και αν δεν σκοπευεις να τα χρησιμοποιησεις για μεγαλο χρονικο διαστημα, αν καταφερεις και νιωσεις ηρεμη με τα φαρμακα σε καταστασεις που σου προκαλουν αγχος, πιστευει οτι και μετα το περας τη φαρμακευτικης αγωγης θα αισθανεσαι πιο ανετα, σκεπτομενη το ποσο χαλαρη ησουν και ποσο καλα μπορουσες να αποδωσεις. Αυτη ειναι η προσωπικη μου αποψη, πως πιστευω δηλαδη οτι μπορει να ειναι, γιατι δεν τα εχω δοκιμασει ποτε ωστε να πω πως ειναι οταν τα παιρνεις και πως εισαι μετα.

Ο ψυχολογος εχει ως σκοπο να σε φερει αντιμετωπο με το προβλημα ωστε να το ξεπερασεις. Σε ψυχολογο δεν πηγα, αλλα ετυχε να διαβασω project μπροστα σε γεματη αιθουσα στη σχολη μου, ετυχε να γραψω σε πινακα, ετυχε στο ξενοδοχειο που δουλευω να μιλησω μπροστα σε 60 τουριστες (δουλευοντας ως ρεσεψιονιστ, δουλεια απαγορευτικη για καποιον με κφ), εχει τυχει σε εκπαιδευτικη επισκεψη να "κολλησω" κατα καποιο τροπο διπλα απο τον υπευθυνο που μιλαει του εκαστοτε ιδρυματος και να με βλεπει ολη η σχολη. Ποτε δεν ειδα καμια βελτιωση μετα απ'ολα αυτα. Μονο χειροτερα.
Εχω παθολογικα συμπτωματα οπως ταχυπαλμια, τρεμουλο στα χερια, αγχος που καμια φορα με κανει να φοβαμαι να κοιταξω δεξια και αριστερα, μπορει να αρχισουν τρομερα σαρδαμ αναλογα με το ποσο αγχωμενος ειμαι και το πιο κλασσικο να αρχισω να πεταω βλακειες οταν υπαρχουν αυτα τα μεγαλα και αβολα κενα ησυχιας που παρεμβαλονται αναμεσα στις συζητησεις, πιστευοντας πως δεν γινομαι αρεστος εαν δεν μιλησω. Ολα αυτα δε νομιζω πως θεραπευονται απλα με μερικες επισκεψεις στους ψυχολογους.

---

Πολύ ενημερωμένο σε βρίσκω... δεν είχα σκεφτεί ότι υπάρχουν και ξένα φόρουμ κοινωνικής φοβίας!! Εμένα η ψυχολόγος που πήγαινα δεν μου έλεγε ποτέ να εκτίθομαι σε καταστάσεις που με δυσκολεύουν. Ίσα - ίσα όταν της έλεγα ότι πήγα κάπου με κόσμο που δεν αισθανόμουν άνετα, μου έλεγε "και τι άλλο κάνατε πέρα από ασκήσεις θάρρους;" Επίσης εμένα δε με αγχώνει να μιλάω μπροστά σε κοινό, στη σχολή είχε τύχει πολλές φορές να κάνω παρουσιάσεις, ομιλίες σε σεμινάρια και δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα. Επίσης επειδή είμαι καθηγήτρια μιλάω καθημερινά μπροστά σε κοινό, αλλά επειδή αισθάνομαι ότι είμαι σε κάποιο ρόλο, δεν μου προκαλεί άγχος. Εγώ έχω πρόβλημα σε πιο προσωπικές επικοινωνίες π.χ. να βγώ για καφέ με μια φίλη μου και μερικούς γνωστούς της που δεν γνωρίζω καλά. Τότε δε βγάζω άχνα, μαζεύομαι και κοιτάω τους άλλους. Δε ξέρω τι μορφή κοινωνικής φοβίας είναι αυτό, αλλά σίγουρα είναι πρόβλημα!!

Ισως και να εχεις αποφευκτικη διαταραχη εφοσον σε αγχωνουν μονο οι πιο προσωπικες επικοινωνικες. Ειναι πολυ ευκολο να μπερδεψεις κφ με αποφευκτικη, αλλα μπορει καλιστα και να συνυπαρχουν.

Quote:

---

Originally Posted by sandy25

καλησπερα
μυσπ με τρομαξες μοναχα αυτο μου ελειπε τωρα ενα συνρομο αυτισμου με συμπτωματα κοινωνικης φοβοιας .
εψαξα λιγακι για αυτο που λες αλλα θελω αν σε ρωτησω αυτο το εχεις απο την παιδικη ηλικια?
δωσε μου λιγακι τα φωτα σου ,αν μπορεις μωρε ...
υποφερω απο την κοινωνικη φοβια απο το 2000 ,σχεδον 13 χρονια , και οσο περναει ο καιρος το παιρνω ποια αποφαση οτι δεν γινεται κατι για να το αντιμετωπισω .
επσικσεφτηκα ψυχολογο για 3 χρονια και δεν εγινε τιποτα .
τωρα εδω και 5 χρονια παω ψυχιατρο ,ειμαι σε αγωγη αλλα τα συμπτωματα επιμενουν ....
ειμαι απελπισμενη ....οποιος βρει μια λυση η εχει μια καλη ιδεα ευπροσδεκτη ....

---

Καλησπερα σου κοπελα μου,πιθανον να πασχω κ εγω απο το συνδρομο ασπεργκερ που για το οποιο εχω μιλησει κ με την ειδικο που πηγαινω κ παροτι δεν μπορει να μου δωσει επισημη διαγνωση,Προκεται για ενα συνδρομο το οποιο εμφανιζεται οταν εισαι 5 εως 8 ετων ενω ο αυτισμος εμφανιζεται στα 2 η 3 χρονια κ ειναι σοβαροτερο απο το ασπεργκερ κ σε καθε περιπτωση δεν θεραπευεται ποτε αλλα μπορεις να κανεις πραγματα να βελτιωσεις την καθημερινοτητα σου,Ενας ανθρωπος ασπεργκερ η μαζι με ελαφρυ αυτισμο μπορει να κανει οικογενεια να εργαστει να κανει φιλιες κ να ζησει φυσιολογικα ομως με καποιες ιδιαιτεροτητες που δεν ειναι απαιραιτητα ορατες στο περιβαλλον σου,Οπωσδηποτε το σοβαροτερο προβλημα ειναι η κοινωνικη αποσυρση που κανει τον ανθρωπο μην νιωθει οπως οι αλλοι κ να μην μπορει να επικοινωνησει οπως οι αλλοι κ να φαινεται πολλες φορες απομακρος κ αναισθητος στο περιβαλλον του,ο ανθρωπος ασπεργκερ εχει μια ιδιαιτερη ευαισθησια στην επαφη με πολυ κοσμο κ δεν μπορει να διαχειριστει ευκολα το στρες που τοτε τον καταβαλλει εντονα,επαναλαμβανει φρασεις διακοπτει τον συνομιλητη του κανει περιεργες κινησεις,εχει ευαισθησια σε ορισμενους ηχους οπως το τηλεφωνο η κ το φως εξαιτιας του οτι ειναι πολυ λαμπερο,δεν μπορει να συντονισει τα χερια του να κανει μια δραστηριοτητα κ χρησιμποποιει το ενα χερι κ δεν ειναι ευκολο ακολουθησει οδηγιες με πολλα βηματα για να φερει εις περας κατι,φοβαται τις σκαλες τις ανηφορες κ τα αποτομα σημεια,ειναι αφοσιωμενος σε ο,τι αγαπαει παρουσιαζοντας λιγα ενδιαφεροντα στην ζωη του

Quote:

---

Originally Posted by maria b

Καλησπέρα Σάντυ! Ελπίζω να μη γίνομαι αδιάκριτη, αλλά ήθελα να ρωτήσω μερικά πράγματα για την αγωγή που αναφέρεις με τον ψυχίατρο. Ακολουθείς φαρμακευτική αγωγή 5 χρόνια και δεν έχεις δει διαφορά; Ο γιατρός σου θεωρεί οτι η κοινωνική φοβία θεραπεύεται; Τι συμπτώματα είναι αυτά που επιμένουν; Μπορείς να βρεθείς σε μια παρέα με πολλά άτομα και να είσαι ομιλητική και κοινωνική;
Συγγνώμη που ρωτάω τόσα, αλλά θέλω και εγώ άμεσα να επισκεπτώ κάποιο ψυχίατρο, μήπως και με βοηθήσει. Εγώ αυτό το πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζω 13 χρόνια, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οπότε όπως καταλαβαίνεις έχω απελπιστεί!

---

Κοπελα μου κ εγω το αντιμετωπιζω απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου κ πιστευω το προβλημα μου ειναι οτι βρισκομαι στο φασμα του αυτισμου,ετσι κ σε ενδιαφερει μελετησε περισσοτερα για αυτο

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Ισως και να εχεις αποφευκτικη διαταραχη εφοσον σε αγχωνουν μονο οι πιο προσωπικες επικοινωνικες. Ειναι πολυ ευκολο να μπερδεψεις κφ με αποφευκτικη, αλλα μπορει καλιστα και να συνυπαρχουν.

---

Τη διαταραχή αυτή την ακούω πρώτη φορά. Ξέρεις αν θεραπεύεται με φαρμακευτική αγωγή; Σ' ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες, με βοήθησες πολύ και μου έδωσες έναυσμα να ψάξω και κάτι άλλο!

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Κοπελα μου κ εγω το αντιμετωπιζω απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου κ πιστευω το προβλημα μου ειναι οτι βρισκομαι στο φασμα του αυτισμου,ετσι κ σε ενδιαφερει μελετησε περισσοτερα για αυτο

---

Μυσπ, σε ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες, θα το ψάξω αν και δεν παρουσιάζω κανένα άλλο σύμπτωμα από αυτά που λες, παρά μόνο την κοινωνική απομόνωση.Υπάρχει κάποιος ειδικός που μπορεί να διαγνώσει τέτοια σύνδρομα; Φαντάζομαι δεν είναι ψυχιατρικό πρόβλημα, αλλά αναπτυξιακό.