Quote:
Originally Posted by nick1984
Με τον περιπτερά και την μάνα σου μονο το πεθαίνεις? Η γενικά?
Printable View
Quote:
Originally Posted by nick1984
Με τον περιπτερά και την μάνα σου μονο το πεθαίνεις? Η γενικά?
Γενικα.φανταζομουν μια εικονα οποιον βλεπω οτι παω να τον πνιξω.τωρα (3 μερες μετα) τα σκεφτομαι και γελαω.Απλα μαλλον επιρεαστικα φοβερα μονο και μονο ποθ εκανα μια σκεψη σαν και αυτη και δεν μου φευγε απο το μυαλο.αρχισα τα ειμαι τρελλος,ειμαι επικινδυνος,εγινα ψυχωτικος κλπ κλπ.απο χτες ειμαι μια χαρα μεσα στην χαρα,τιν διαθεση,ακουω την μουσικουλα μου κλπ κλπ.Στην τελικη ολοι οι σεναριογραφοι που κανουν ταινιες με μακελεια και χιλια δυο αλλα θα επρεπε να ειναι ολοι τρελλοι.ετσι το σκεφτηκα.χεχε
Καλα φιλε μου δεν πιστευω οτι σκοπευεις να κανεις ολα οσα σκεφτεσαι πιστευω ειναι κλασικο συμπτωμα ιδεοψυχαναγκαστικης διαταραχης αναγκαζεσαι να σκεφτεσαι αυτα τα πραγματα κ πανικοβαλλεσαι
Aκριβως για αυτο το χω ριξει στην πλακα και δεν με εχει παρει απο κατω πλεον.
καλησπερα! ακριβως τα ιδια συμπτωματα ειχα και εγω... βασικα ξεκινησαν ολα οταν ''αλλαξε'' και μαλιστα αποτομα η ζωη μου (δηλαδη απο φοιτητρια ξαναγυρισα στο πατρικο μου,μετα ξανα εφυγα απο την πολη που εμενα και μετακομισα σε αλλη πολη... εγιναν ολα ξαφνικα και γενικα ειμαι και ατομο που δεν προσαρμοζεται ευκολα) ετσι λοιπον, ενα βραδυ που καθομουν με τον φιλο μου στο σπιτι, ειδα το οπλο του (ειναι αστυνομικος) που το ειχε κρυμμενο στο σπιτι, και απο εκεινη την στιγμη αρχισα να σκεφτομαι τραγικα πραγματα, του τυπου οτι μπορει να το παρω και να σκοτωσω καποιον ή να αυτοκτονησω κλπ... με τρομαξε τοσο πολυ αυτη η σκεψη που δεν σταματησα να σκεφτομαι το ιδιο πραγμα για πολυ καιρο... πολλες φορες οχι με το οπλο συγκεκριμενα αλλα με οτι εβλεπα γυρω μου... εκει αρχισαν οι σκεψεις μου: τι εχω? ειμαι τρελη? τα χανω? θα γινω δολοφονος? γιατι τα σκεφτομαι αφου δεν θελω να κανω κατι τετοιο? πιστευω οσοι εχουν περασει απο ιδια κατασταση καταλαβαινουν... μετα απο ολα αυτα και αφου αρχισε να μην με φοβιζει τοσο αυτη η σκεψη αφου ειχαν περασει αρκετοι μηνες ταλαιπωριας και απαντουσα στον ευατο μου οτι τοσο καιρο που το σκεφτομαι δεν εχω κανει κατι,γιατι να το κανω τωρα? μια σκεψη ειναι παλι και θα φυγει... τοτε αρχισα να σκεφτομαι αλλα πραγματα οπως: λες να παθουν τιποτα οι δικοι μου? και τι θα κανω? λες να παθει τιποτα ο φιλος μου? και αν αποφασισω να κανω παιδια και παθουν τιποτα τα παιδια μου? γενικα αρχισα να ανησυχω για τους παντες και τα παντα... σαν να ημουν αναγκασμενη δηλαδη να ανησυχω συνεχεια... πηγα και σε ψυχολογο και με βοηθησε πολυ... απλα το θεμα ειναι να το παρεις αποφαση να παλεψεις και μονος σου... να πιστεψεις στον εαυτο σου!!!
ελπιζω να εισαι ηδη καλύτερα...
Α, εμενα προσωπικα με βοηθησαν πολυ βιβλια περι ψυχολογιας (και ο ψυχολογος φυσικα)...
Σαν να βλεπω τον ευατο μου,να γραφει μαρια.Τα ιδια ακριβως!!
σε καταλαβαινω απολυτα!!! δεν ξερω για εσενα παντως εμενα με βοηθησε πολυ που εμαθα οτι δεν ειμαι μονο εγω ετσι,αλλα δυστυχως ειναι παρα πολλα ατομα!!! ετσι δεν νομιζω να ειμαστε ολοι τρελοι... :) και οσο μπορεις να κανεις πραγματα για να ξεχνιεσαι...
Είχες κάποιο τραυματικό επεισόδιο πρόσφατα? Ένοιωσες κάποια πολύ έντονη κατάσταση άγχους μήπως?
καλησπερα, υπαρχει κιολας η πιθανοτητα απο παιδικα τραυματα, δηλαδη κατι που ειχες περασει μικρος (κακο) το οποιο να σου το ειχαν κανει και οι γονεις σου και να το εχεις βαλει εσυ τωρα πισω σε μιαν ακρη του μυαλου σου και εκει που ησουν οκ ξαφνικα να σου ηρθε αυτη η σκεψη. μην το αμελεις αλλο οσο μπορεις τρεχα σε καποιον ειδικο.
Το να κατανοήσεις το παραλογο/τη διαστρεβλωση στη σκεψη σου ειναι το πρωτο βημα. Το επομενο ειναι να μαθεις να αποβάλλεις/να σταματας/να αντικαθιστας τετοιες σκέψεις εκει που βρίσκονται σε εξέλιξη και να κατευθυνεις τη σκεψη σου αλλου. Κι αν από μονος σου δυσκολευεσαι να επιτυχεις αυτη τη διαδικασία που σου προτεινω τοτε ενας ψυχολογος μπορει να σε καθοδηγησει καλύτερα. Όπως το περιγραφεις μου φαινεται πως προσφατα σου προεκυψε το θεμα γι αυτο αντιμετωπισε το συντομα πριν εξελιχθει σε συνηθειο.
Ολα καλα μεχρι στιγμης με ταλαιπωρησε λιγακι επειδη με φοβισε τις πρωτες μερες αλλα εδω και καμια βδομαδα εμφανιζετε σπανια.Το ολο θεμα(κατα την γνωμη μου) ειναι οσο και αν μας φοβιζει να μην του δινουμε σημασια.εμενα με βοηθησε πολυ το να βγαινω εξω.Ως δια μαγειας εξαφανιζοταν και αυτο.
Φίλε Nick είχα και εγώ ακριβώς τις ιδιες εικόνες-σκεψεις που με βασάνιζαν μήνες μέχρι που πήγα σε ειδικό και ησύχασα. Φυσικά και τώρα έχουν μείνει κάποια κατάλοιπα αλλα το πάλεψα βγαίνοντας έξω κάνοντας εκδρομές και παίζοντας παιχνίδια με χαρούμενο περιεχόμενο... σταμάτησα να βλέπω ταινίες τρόμου, σταμάτησα λίγο τον υπολογιστή και έτσι συνήλθα.
Ακριβψς φιλε μου.Εγω σαν συμβουλη θα πω μην του δινετε σημασια,καντε κατι αλλο.Η σκεψη απο την πραξη απεχει πααααρα πολυ.Αυτοι που τα κανουν εχουν μισος μεσα τους και θυμο.Για παραδειγμα θα σασ πω το πιο απλο.ολοι οι σεναριογραφοι που γραφουν θριλερ σκεφτειτε τι εχουν σκεφτει ωστε να τα γραφουν.Απλα αυτοι δεν μπενουν στο τρυπακι που μπενουμε εμεις και το ξεψαχνιζουμε.Σκεψεις ειναι θα φυγουν με υπομονη και θεληση.βγειτε εξω καντε την ζωη σας.Παρτε το εγωιστικα.θα σασ κανει μια κολοσκεψη οτι θελει?