Printable View
Π.χ. αν το πρόβλημά σου είναι το άγχος επιβίωσης, οικονομικά, εργασιακά και άλλα, πώς μπορεί να αποβληθεί, εφόσον πρόκειται για υπαρκτά προβλήματα και όχι συμπλέγματα;
Προφίλ μέλους Δείτε όλα τα μηνύματα του χρήστη U2U Member
Δεν είναι πάντα σαφές αυτό που με ενοχλεί.
Κατα εναν περίεργο τρόπο οι τελευταίες κρίσεις ήρθαν σε πολύ καλές περιόδος.
οχι πρέπει, μπορει να γίνει μονο εκ των εσω....συμφωνω τόσο πολυ...Quote:
Originally posted by Blue9791
Αυτή η επώδυνη αλλά και λυτρωτική διαδικασία πρέπει να γίνει μόνο εκ των έσω.
Οι άλλοι, αν νοιάζονται πραγματικά, απλά χαίρονται να σε βλεπουν να αναδύεσαι.
Και σίγουρα δεν είναι βάρος οι παρουσίες τους.
Ο γιατρός μου πρότεινε να προγραμματίσω τον χρόνο μου και γενικά τη ζωή μου.
Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται σημεία αναφοράς μέσα στην ημέρα και το σημαντικότερο είναι οτι ο χρόνος δεν φαίνεται πλέον ενα χαόδες \"κάτι\" που σε καταπίνει.
Μάλλον έχει δίκιο.
Βέβαια όταν η μισή μέρα είναι γεμάτη κρίσεις, την υπόλοιπη μισή το τελευταίο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να βάλει ενα πρόγραμμα.
Αυτήν την στιγμή αποφεύγω να το κάνω και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής αποφεύγω να κάνω κάποια τηλεφωνήματα για δουλειά γιατι φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω ή οτι είναι νωρίς ακόμα και οτι πρέπει να κάνω 2-3 ακόμα συνεδρίες για να νιώσω δυνατή και να ξαναδουλέψω.
Ξέρω οτι αυτά είναι δικαιολογίες και ίσως γράφοντάς τα και διαβάζοντάς τα να ταρακουνηθώ και να αρχίσω να κινητοποιούμαι.
Αν υποθέσουμε ότι παθαίνουμε αυτά που παθαίνουμε επειδή απλά και μόνο το άγχος μας είναι περισσότερο από το φυσικολογικό που μπορεί να \"σηκώσει\" ο οργανισμός μας και από την άλλη πλευρά συσσωρεύεται μέχρι που σκάει επώδυνα, τότε το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν είναι απαραίτητα κακό που δεν το ψάχνεις επαγγελματικά προς το παρόν. Πιθανότατα να χρειάζεσαι ξεκούραση 2-3 εβδομάδες ακόμη (αν σε παίρνει οικονομικά), στο ενδιάμεσο κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν και περπάτα να σου φεύγει η πίεση και μετά μπες στη στρεσογόνο διαδικασία της δουλειάς.
Η αλήθεια είναι οτι προσπαθώ να κάνω ακριβώς αυτό.
Πράγματα που με ευχαριστούν και συμφωνώ στο οτι ίσως όλα αυτά να είναι ένας τρόπος να μας πει το μυαλό μας \"φτάνει! με πιέζεις!\".
Οικονομικά σίγουρα δεν με παίρνει αλλά προσπαθώ να μην αφήσω το οικονομικό στρές να με καταβάλει.
Relia οι ζαλάδες υποχώρησαν?
Περιέργως, είναι η τρίτη ημέρα σήμερα που δεν έχω τις ζαλάδες, τουλάχιστον έτσι νομίζω γιατί ακόμη δεν έχω βγει έξω να το τσεκάρω. Βέβαια, πριν τις είχα απλά συνέχεια και μέσα στο σπίτι, οπότε θέλω να πιστεύω ότι υποχωρούν. Ελπίζω να κρατήσει αυτό... Θέλω να κρατήσει αυτό, γιατί ούτε κι εμένα με παίρνει οικονομικά να κάθομαι μέσα και να κάνω ότι μπορώ από το σπίτι. Στις 9 Οκτωβρίου πρέπει λόγω της δουλειάς να είμαι κάπου (ενώπιον κόσμου κ.λπ.) και το σκέφτομαι συνεχώς και αγχώνομαι, προσπαθώ όμως να το δω λογικά, ένα ένα στάδιο και να το πάρω ψύχραιμα. Εύχομαι να μη σκάσουν οι ζαλάδες εκείνη την ημέρα και πάθω καμία κρίση. Ξέρω πώς αν το σκέφτομαι συνέχεια, ακόμη και αν είμαι εν μέσω φαρμακευτικής αγωγής, στο τέλος θα την πάθω την κρισάρα, αλλά προσπαθώ να το ελέγξω....
Ήθελα να σου πω και κάτι άλλο. Σε κάποιο σημείο ανέφερες για τη μητέρα σου και το πρόβλημα αγοραφοβίας της. Και η δική μου η μητέρα, λίγα χρόνια από όταν πέθανε ο πατέρας μου σταμάτησε να κυκλοφορεί έξω μόνη της. Όπου πήγαινε και πάει, ακόμη και στο περίπτερο, έπρεπε και πρέπει να τη συνοδεύω εγώ ή κάποιος άλλος. Αν και δεν πιστεύω ότι αυτά είναι κληρονομικά, έχω την αίσθηση ότι μας έχουν δημιουργήσει μια εξτρά πίεση (στην περίπτωσή μου σίγουρα). Π.χ. καμιά φορά μου λέει η μητέρα μου να πάμω βόλτα μαζί. Για τους χ ψ λόγους βαριέμαι και μετά αν θέλω να βγω εγώ, τελικά δεν το κάνω επειδή νιώθω τύψεις....
Τέλος πάντων. Με το νέο γιατρό, πώς εξελίσσεται η σχέση;
Relia καταρχην ο νέος γιατρός φαίνεται να ξέρει τι κάνει και πραγματικά μου έχει δημιουργήσει μια φοβερή αίσθηση ασφάλειας.
Ελπίζω να με επιβεβαιώσει.
Μου είπε και οτι κάποια στιγμή θα μπορέσω να στηρίζομαι σε μενα αποκλειστικά και οχι με την βοήθεια των φαρμάκων και ειλικρινά με ανακούφισε πάρα πολύ.
Όσο για την κληρονομικότητα των φοβιών γενικά δεν ισχύει και μου το έχουν επιβεβαιώσει πολλοί γιατροί.
Σίγουρα λοιπόν επηρρεαζόμαστε απο τους ανθρώπους γύρω μας. Όταν δε οι άνθρωποι αυτοί είναι μαμάδες, σίγουρα κάτι δεν θα πάει καλά.
Καλό θα ήταν να δεί και η μητέρα σου κάποιον ειδικό.
Έτσι θα βοηθηθείτε και οι δύο περισσότερο.
Κάντε το τώρα και οι 2 γιατι αργότερα θα της το καταλογίζεις, αν δεν το κάνεις ήδη.
Παρόμοια κατάσταση ζω απο την άποψη οτι έχω τύψεις επειδή καταλογίζω στην μητέρα μου το οτι δεν ηταν δυνατή μετα τον χωρισμό της με τον πατέρα μου.
Αφέθηκε με αποτέλεσμα να πληρώνω και εγω τις ανασφάλειες/φοβίες/άγχη της.\\
Πίστεψε με με πονά πολύ που αισθάνομαι έτσι διότι η μητέρα μου δεν ζεί και δεν ειχα την ευκαιρία να της πώ όλα όσα σκέφτομαι γιατί όπως κάθε εγωιστής (βαρυ;) γονιός όταν άνοιγα μια τέτοια συζήτηση μου έλεγε οτι δεν είναι καλή μάνα με αποτέλεσμα να το κόβω και να την παρηγορώ και πάλι εγώ.
Δουλέψτε το μαζί!
Και να είσαι σίγουρη οτι μεχρι τις 9 Οκτωβρίου θα είσαι έτοιμη.
Αλλά και να μην είσαι δεν τρέχει τίποτα...θα είσαι έτοιμη για την επόμενη φορά.
Μην πηγαίνεις τον εαυτό σου πίσω με τέτοιες σκέψεις.
Blue, σ\' ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου! Χαίρομαι ειλικρινά που ο νέος γιατρός δείχνει να είναι καλός. Και μόνο το γεγονός ότι σου δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας είναι μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Μου έλεγε μια φίλη τις προάλλες, ότι είχε πάει σε ένα γιατρό και της είπε, λέει, ότι χρειάζεται εντατική ψυχοθεραπεία, 2 φορές/εβδομάδα, μόνο(!!?) 100 ? η ώρα.... Όπως καταλαβαίνεις, η κοπέλα δεν ξαναπήγε. Μπορεί ο συγκεκριμένος γιατρός να αποδεικνυόταν σούπερ, αλλά δεν έχει και ο καθένας μας μία Τράπεζα από πίσω να σέρνει! Τέλος πάντων...
Αυτό που λες για τη μητέρα σου, με λυπεί και σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί παρεμφερείς σκέψεις (για όσα δεν πρόλαβα να πώ) έχω για τον πατέρα μου. Σκέψου όμως, ότι ακόμη κι αν μιλούσες, μάλλον το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Π.χ. εσένα δεν σε πίεσε κανείς να δεις ψυχίατρο, μόνη σου το επέλεξες, όπως κι εγώ. Αν δεν θέλει ο ίδιος να θεραπευτεί, επειδή π.χ. δεν θεωρεί ότι έχει πρόβλημα, τότε κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει. Η μητέρα μου ανήκει στην κατηγορία αυτή, κατά μία έννοια. Ξέρει ότι έχει φοβία, ωστόσο προτιμά να μην κάνει κάτι γι αυτό και να επιβαρύνει εμένα και πρακτικά και ψυχολογικά. Και όσες φορές προσπάθησα να την πιέσω έμμεσα, να βγαίνω και να γυρνάω αργά, μήπως και αναγκαστεί να συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα να φοβάται μόνη της επιδέχεται επιστημονικής λύσης, το μόνο που κατάφερα, πέρα από τύψεις είναι να μη μιλιόμαστε για μέρες. Δεν θέλει επ\' ουδενί να κάνει κανενός είδους θεραπεία, ούτε καν να μιλήσει σε γιατρό γι αυτό....Anyway, τελικά δεν έχουμε τυχαία ότι έχουμε....Περαστικά μας...
Relia, δεν ξέρω πόσων ετών είσαι αλλά μάλλον είμαστε πάνω κάτω συνομίληκες.
Είμαι 28 για την ιστορία.
Θα σου πω κάτι που ίσως σου έχουν ξαναπεί και σίγουρα το έχεις σκεφτεί και η ίδια.
Ναι, αγαπάμε τους δικούς μας και οχι δεν θέλουμε να τους πληγώνουμε.
Μένω με τη γιαγιά μου η οποία είναι 74 ετών χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα υγείας αλλά με τις ανασφάλειες και τις ανάγκες ενός ανθρώπου της ηλικίας της.
Υπο \"φυσιολογικές\" ( για εμενα )συνθήκες θα καθόμουν στο σπίτι να την νταντεύω, όπως έκανα και με την μητέρα μου.
Όταν γνώρισα την σύντροφό μου και είδε περίπου τί συμβαίνει και μετά απο πολλές αρνήσεις μου να περάσω κάποιο σαββατοκύριακο μαζί της (για να μην νιώσει άσχημα η γιαγιά) μου είπε πολύ σκληρά και πολύ καλά έκανε το εξής.
\"Οκ, απ\'ότι καταλαβαίνω η επιλογή σου ως \"ζωη\" είναι να κάτσεις σπίτι για να μην κακοκαρδίσεις κανέναν και πρός Θεού να μην νιώσεις τύψεις. Μην αναρωτηθείς όμως στα σαράντα σου που πήγε η ζωή σου\".
Με σοκάρισαν τα λόγια της και την θεώρησα και λίγο αναίσθητη.
Είχε όμως τόσο δίκιο...
Όλοι είχαν την ευκαιρία τους στη ζωή.
Το τί έκαναν, πώς την ξόδεψαν είναι δικό τους θέμα ακόμα κι αν αυτοί είναι οι γονείς μας.
Τώρα είναι σειρά σου.
Δεν έχει πρόβα η ρημάδα και υπέροχη ζωή.
Ό,τι κάνουμε τώρα.
Δες τα πράγματα λίγο πιο αποστασιωποιημένα, πιο ψύχραιμα και πιο νηφάλια.
Ζήσε για σένα.
Ελπίζω να μην ακουστεί άσχημο, αλλά πραγματικά χαίρομαι που τα λέμε εδώ μέσα. Καλώς ή κακώς, όσους φίλους και να έχει κανείς, όσο κι αν μπορούν να \"καταλάβουν\" τα θέματα που αντιμετωπίζουμε, επί της ουσίας αν δεν έχει περάσει κανείς αυτά που περνάμε, δε μπορεί να κατανοήσει πόσο δύσκολο είναι.
Τέλος πάντων, καλά τα λες και μη νομίζεις, όλα αυτά τα λέω κι εγώ στον εαυτό μου, ενίοτε δε τα κάνω και πράξη. Πάντα όμως υπάρχει εκείνο το λεπτό όριο από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Φοβάμαι. Δεν είναι θέμα αγάπης. Φοβάμαι τις τύψεις που θα έχω στο μέλλον. Φοβάμαι τι μπορεί να της συμβεί, όταν δεν είμαι μαζί της ή δεν την έχω αφήσει σε κάποιο συγγενή. Κάποτε, ενώ έλειπα διακοπές και ήταν μόνη της, λιποθύμισε και κουβαλήθηκαν άσχετοι να βοηθήσουν. Όλο το χειμώνα δε που μπορώ να πω πως έβγαινα αρκετά συχνά και γυρνούσα 4-5 το πρωί, λίγο πριν φύγω χτυπούσε κάτι 18αρια πίεση (και είναι υποτασσική). Όσο και να ξέρω ότι όλα είναι ψυχολογικά και βασικά ακούσιος (ή εκούσιος) πόλεμος νεύρων, δεν μπορώ να αγνοήσω το άγχος μου ότι όσο λείπω και περνάω καλά εκείνη μπορεί να πάθει κάτι. Έτσι βρήκα τη μέθοδο να την ενημερώνω 10!!! ημέρες πριν βγω για να αργήσω ούτως ώστε να κοιμηθεί σε κανένα συγγενή. Τι σου λέω τώρα... Σε κάποιον άλλο αυτά μπορεί να ακούγονται χαζά, εμένα πάλι είναι όλη μου η ζωή έτσι και θεωρώ ότι σε ένα τεράστιο βαθμό, οι κρίσεις πανικού και τα ψυχονευρωτικά μου, οφείλονται σε αυτά όλα. Άσε που μέσα σε όλα, εξαρτώμαι οικονομικά από εκείνη (είμαι στη φάση που προσπαθώ/ούσα να \"φταχτώ επαγγελματικά\" και τα έξοδα δεν παίζονται). Θα δούμε τι θα γίνει.
Ελπίζω να είσαι καλύτερα...!:)
Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες.
Ακόμα και τώρα εχω εφιάλτες οτι αργώ να γυρίσω σπίτι την προκαθορισμένη ώρα και η μανα μου θα έχει τρελαθεί απο τον φόβο της.
Όσο ζούσε δεν τολμούσα να την πληγώσω φέρνοντας αντίρρηση στο τι ώρα θα επιστρέψω πχ.
Όσες φορές το έκανα με έκανε όχι απλά να νιώθω τύψεις αλλά να μου φεύγει κάθε διάθεση να παω οπουδήποτε με αποτέλεσμα να μένω μεσα, να πνίγομαι για να είνα εκείνη ήρεμη.
Δεν κανω όμως το ίδιο με τη γιαγια η οποία είναι πραγματικά πληγωμένη (εχασε το παιδί της στο φινάλε) κι ας υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι οτι είναι μονη της και βλέπει τηλεόραση και μπορεί να της συμβεί οτιδήποτε και τρέμω απο φόβο.
Δεν αντέχω να κάνω το ίδιο.
Απλά δεν το αντέχω πια.
Αφήνεις κι εσύ κι εγώ και όλοι όσοι αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα τους άλλους να έχουν τον πρώτο λόγο αλλά ακόμα κι αυτό πρέπει να είναι κάποια δικαιολογία στον εαυτό μας για να μην κόψουμε τον ομφάλιο λώρο γιατι όπως και να έχει ο λώρος είναι ασφάλεια.
Δεν είναι αυτό το ζητουμενο όμως.
Ο καθένας μας πρέπει να έχει την ευθύνη της δικής του ζωής.
Το δυσκολότερο κομμάτι της πορείας αυτής θα είναι να μάθεις να λες \"ΟΧΙ\".
Προσωπικά δεν τα έχω καταφέρει 100% και προσπαθώ πάρα πολύ.
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός οτι είσαι ΕΣΥ για ΕΣΕΝΑ και ΜΟΝΟ δεν είναι εγωιστικο.
Ειναι η οδυνηρή αλήθεια.
Είμαι πολύ καλύτερα απο τότε που είδα τον γιατρό μου.
Απο την άλλη εβδομάδα ίσως να αρχίσω να κόβω το ένα αγχολυτικό λίγο λίγο και νιώθω πολύ καλά γι\'αυτό :)
Ξέρω οτι τα λόγια μου και τέτοιου είδους σκέψεις σου δημιουργούν μεγαλύτερο άγχος απο αυτό που ήδη έχεις και σου ζητώ συγγνώμη αν το παράκανα.
Αυτό που έχεις ανάγκη τώρα είναι να επανέλθεις στις λειτουργίες σου και όταν το καταφέρεις θα είναι και η οπτική σου πιο ξεκάθαρη.
Να είσαι καλά και αφοσιωμένη στο να σε κάνεις καινούρια :)
Relia, πολλά απο οσα γράφεις μου ειναι οικεια κατά καποιον τροπο. μιλάς πολυ για τύψεις κ πόσο σε φορτώνουν,σε φορτίζουν,σε βαραινουν,σε πνιγουν...υποψιάζομαι οτι καταλήγεις να πνιγεις τις δικές σου επιθυμιες, ικανοποιώντας τις επιθυμίες άλλων.και τελικα καταπιέζεσαι κ πνιγεσαι ακομα περισσοτερο.Οι τύψεις αυτες,φυσικά κ δεν ειναι τυχαιες..οπως κ σχεδον τίποτα σ αυτη τη ζωή. Κάποιοι σου έμαθαν να ζεις μ αυτες, κάποιοι σου υπέδειξαν το δικο τους \"σωστο\" κ \"λάθος\".
Θεωρώντας οτι δεν φυλάκισες οριστικα τον εαυτό σου κ κανεις προσπάθειες απεγκλωβισμου,ειλικρινα σου λέω μπραβο για τα οσα κανεις κ προσπαθεις να κανεις....:)
Blue θα σου πρότεινα όχι να αλλάξεις ψυχίατρο μα πέρα από γνώμη ψυχιάτρου να πάρεις και την γνώμη ενός αξιόλογου ψυχολόγου/ψυχοθεραπευτή.Αν την ψάξεις λίγο μπορεί να βρεις κι εντελώς δωρεάν βοήθεια από ψυχολόγο του δημοσίου,αν και συνήθως θα πρέπει πρώτα να έχεις ήδη εγκλειστεί,όπως εγώ,για να γίνει αυτό.
Εγώ τον υποτιθέμενα κορυφαίο επαγγελματία προσωπικό(ιδιώτη) ψυχίατρό μου τον έκοψα οριστικά πριν ακριβώς ένα χρόνο,όταν συνειδητοποίησα πως με φόρτωνε στην ουσία με ενοχές,ταμπέλες και περαιτέρω φάρμακα(Tegretol,Lyrica,Ladose και δεκάδες άλλα παλιότερα..),και παράλληλα να με ξαλαφρώνει από...100 ολόκληρα ?πουλα παρακαλώ την φορά!!
Πλέον είμαι μόνο στο Tegretol,και με κόβω ως τα Χριστούγεννα να απαλλάσσομαι κι απ\'αυτό-ή έστω να το μειώνω στα 400 από 800mg-αν συνεχίσει η τωρινή μου χαλαρή σταθερότητα των τελευταίων δύο περίπου μηνών.
Την ψυχολόγο εξακολουθώ να την βλέπω 3-4 φορές τον μήνα και δεν σκοπεύω να την σταματήσω γιατί κάθε φορά που τελειώνει μία συνεδρία μας αισθάνομαι..21 γραμμάρια ελαφρύτερος. :)
Είμαι ταμπελιασμένος διπολικός τύπου 1(manic type) από το 1995 από τον ως άνω διάσημο ψυχίατρο(=αδερφό πρώην υπουργού οικονομίας) μα είχα ουκ ολίγες κρίσεις πανικού κι εγώ,ιδίως την περίοδο \'92-\'02..
Τα τελευταία 5 χρόνια τις σκότωσα μία-μία πάντως.
Πως;
Συνειδητοποίησα πλέον πολύ καλά αυτό που είχε κάποτε πει ο Winston Churchill,πως το μόνο που είχα να φοβηθώ ήταν ο ίδιος ο φόβος μου.
Κι απαλλάχτηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ντροπή,αυτό το άτιμο προπύργιο του φόβου,του τρόμου και κάθε είδους πανικού..
Το ζήτημα είναι πως τελικά, όσοι είμαστε εδώ, δεν είμαστε περίεργοι που μία ημέρα ξυπνήσαμε και αποκτήσαμε τα ψυχονευρωτικά μας. Κάτι ή κάποιοι μας τα προκάλεσαν και μας τα προκαλούν αυτά, συνήθως σε ηλικίες που απορροφούμε πράγματα και ότι μας λένε ή πάνε να μας επιβάλλουν το καταπίνουμε αμάσητο. Άντε τώρα έλα εσύ, στην ενήλική ζωή σου να στρώσεις την κατάσταση και να αλλάξεις όλα αυτά με τα οποία έμαθες να ζεις όλα τα χρόνια.
Blue μου, δεν με αγχώνεις περισσότερο, κάθε άλλο... Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημά μας τελικά; Εκεί που έχουμε μάθει να είμαστε εξαρτημένοι από τους γονείς μας, ως παιδιά, αντί να κάνουμε, μεγαλώνοντας, αυτό που όλος ο κόσμος κάνει, δηλαδή να ανεξαρτητοποιηθούμε και να σταθούμε στα πόδια μας, αίφνης αντί γι αυτό, προκύπτει να είναι κάποιοι άλλοι εξαρτημένοι από εμάς!!! στερώντας μας έτσι το μεσο-στάδιο. Τσαντίζομαι και μόνο που τα γράφω. Έμαθα σε όλη μου τη ζωή να απολογούμαι διαρκώς για πράγματα που θεωρώ αυτονόητα και δεν είναι κάτι που αντέχεται.
Σχετικά με τη γιαγιά, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι φεύγεις και έχεις το νου σου πίσω, πράγμα που σε αγανακτεί, μια και έχεις αντικρουόμενα συναισθήματα του στυλ \"βγαίνω έξω γιατί το χρωστάω στον εαυτό μου να ζήσω\" και από την άλλη \"κι αν συμβεί κάτι τώρα που λείπω; κάτσε να πάρω τηλέφωνο να δω τι γίνεται\". Θα σου πω το εξής (προσπαθώ να το λέω και στον εαυτό μου). Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Άλλωστε, στην τελική μπορείς κάλλιστα να κάνεις ένα δύο τηλέφωνα και να είσαι πιο ξέγνοιαστη (βέβαια, η δικιά μου δεν τα σηκώνει επίτηδες για να ανησυχήσω, αλλά έτερον εκάτερον).
Sofia, σ\' ευχαριστώ για την υποστήριξη και ελπίζω να μην έχεις συναφείς εμπειρίες, αν και μάλλον έχεις... Πράγματι έχω πνιγεί. Σκέψου ότι στο πρώτο μου ραντεβού με τον ψυχιάτρο, που δεν ήξερα καν, με το που με ρώτησε πώς πάει η ζωή μου, έμπηξα τα κλάμματα και μέχρι και που έφυγα είχα πλαντάξει, χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα καλύτερα, αλλά κατάλαβα πώς έχω μεγάλα αποθέματα πίεσης που δεν τα εκδηλώνω. Τι να πω; Ο Θεός βοηθός. Ελπίζω σιγά σιγά να μπορέσω να αποστασιοποιηθώ από τις ενοχές μου και να τακτοποιήσω λίγο τον εαυτό μου. Το παλεύω πάντως.
Sharpedon, λυπάμαι για ότι διαβάζω και σου εύχομαι το καλύτερο!
μαλλον για πολλους λογους που κρατουσες θαμμενους μεσα σου ολο αυτον τον καιρο....Quote:
Originally posted by Relia
Sofia, σ\' ευχαριστώ για την υποστήριξη και ελπίζω να μην έχεις συναφείς εμπειρίες, αν και μάλλον έχεις... Πράγματι έχω πνιγεί. Σκέψου ότι στο πρώτο μου ραντεβού με τον ψυχιάτρο, που δεν ήξερα καν, με το που με ρώτησε πώς πάει η ζωή μου, έμπηξα τα κλάμματα και μέχρι και που έφυγα είχα πλαντάξει, χωρίς συγκεκριμένο λόγο.
αυτό το σκηνικο μου λέει τοσα πολλα:)