νιώθω ότι έχω καταστρέψει το μέλλον μου

Βαλε εναν εναν τους στοχους. Μη σκεφτεσαι απο τωρα το μεταπτυχιακο. Τα ιδια λαθη κανουμε ολοι κ πελαγωνουμε. Επισης δες τι γινεται εξω στην αγορα εργασιας. Εχουμε μαζεψει ενα σωρο πτυχια (εννοω κ ξενες γλωσσες) κ δε μπορουμε να βρουμε δουλεια. Σκεψου το μεταπτυχιακο αφου ξεμπερδεψεις με το πτυχιο κ δες για ποιο λογο θες να το κανεις. Εγω το εκανα γιατι το εκαναν ολοι κ δεν ηθελα να υστερω. Το τελειωσα με τεραστιο ψυχικο κοπο γιατι φυσικα δεν ανταποκρινοταν στα θελω κ τις επιθυμιες μου, το εκανα απο πιεση. Κ τελικα δε μου χρησιμευσε πουθενα (μεχρι στιγμης). Ισα ισα νιωθω μεγαλυτερη απογοητευση που το εχω κ δεν εκτιμηθηκε απο κανεναν. Γι' αυτο σου λεω μην κοιτας τι κανουν οι αλλοι. Καταλαβα πια οτι ειναι λαθος και μονο πιεση προκαλουμε στον εαυτο μας.

Quote:

---

Originally Posted by silverfish

....

. Είχα αρχίσει να αποδέχομαι ότι μόνο σε φαστφουντάδικο θα με έπαιρναν (χωρίς να θέλω καθόλου να μειώσω τα άτομα που κάνουν τέτοιες δουλειές-κι αυτές είναι απαραίτητες). Σκεφτόμουν ότι ακόμα και ένα μεταπτυχιακό θα ήταν απαγορευτικό αφού θα τελειώσω αρκετά αργότερα απ'το προβλεπόμενο. Ξέρω ότι ο καθένας έχει τους δικούς του ρυθμούς. Πρέπει να σταματήσω λοιπόν να κλαίω τη μοίρα μου και θα βάλω τα δυνατά μου (κι ό,τι γίνει). Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να το πω στους γονείς μου, αλλά κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα γίνει κι αυτό.

---

Κατ' αρχήν θα σου πω πως συμφωνώ με τους προλαλήσαντες!
Η δουλεια στο φασφουνταδικο θα σε εκανε να ξεκοψεις απο την προτεραιοτητα σου στη ζωη αυτη τη στιγμη, δλδ τη σχολή. Η αποφαση σου αυτη δεν θα ηταν μια υγιης αποφαση, αλλα μια απόφαση μολυσμενη απο την απογοητευση που σε κυριαρχει. Κι οτι αποφασεις παιρνουμε φιλτραρισμενες απο τετοια κατασταση σκέψης πάντα ειναι λανθασμενες κι οταν αυτη η κατασταση σκεψης περασει τρεχουμε να μπαλωσουμε τα λάθη μας! Αυτη θα ηταν η συνεχεια τυχον επιλογης σου. Θα ξεκοβες απο τη σχολή, κι οποιος ξεκοψει απο τη σχολη, μετα, πολύ δυσκολα επανερχεται, την εχει ουσιαστικα εγκαταλειψει. Η συνεχεια αυτου θα ηταν μια ζωη χωρις επαγγελματικα/ακαδημαικα προσοντα να πεταγεσαι απο τη μια δουλεια του ποδαριού πχ φανσφουνταδικο στην αλλη, με ενα μισθο να ανεβοκατεβαινει στο ιδιο επιεπδο μια ζωη, να φευγεις απο τη μια τετοιου επιπεδου δουλεια και να βρισκεσαι σε αλλη αναλογη της, και στη σκεψη σου να μετανιωνεις που δεν εβγαλες τοτε τη σχολή. Αυτα ειναι δεδομενα απο αρκετους που ξερω που τα παρατησαν. Αρα συνεχιζεις τη σχολη! Τη συνεχιζεις και με βαση τις πιο πανω συμβουλες ώστε να τα καταφερεις.

Για μεταπτυχιακο ποτε δεν ειναι αργα, η ηλικια δεν ειναι προυπόθεση και υπάρχουν πολλα και μάλιστα αξιολογα πανεπιστημια τα οποια θα σε δεχτουν ακομα και με μετριους βαθμους. Και το επισης δεδομενο, υπαρχουν σημερα ατομα, και ξερω τετοια, που αργησαν να βγαλουν το πανεπιστημιο ή/και το εβγαλαν με χαμηλους βαθμους και όμως διαπρεπουν επαγγελματικα στον οικείο τομεα. Βρες μεσα σου τις δυναμεις και βαλε διπλα σου τα καταλληλα δικα σου ατομα ώστε να παρεις θαρρος και να σου φυγει όλη αυτη η απογοητευση.

Quote:

---

Originally Posted by lili25

Βαλε εναν εναν τους στοχους. Μη σκεφτεσαι απο τωρα το μεταπτυχιακο. Τα ιδια λαθη κανουμε ολοι κ πελαγωνουμε. Επισης δες τι γινεται εξω στην αγορα εργασιας. Εχουμε μαζεψει ενα σωρο πτυχια (εννοω κ ξενες γλωσσες) κ δε μπορουμε να βρουμε δουλεια. Σκεψου το μεταπτυχιακο αφου ξεμπερδεψεις με το πτυχιο κ δες για ποιο λογο θες να το κανεις. Εγω το εκανα γιατι το εκαναν ολοι κ δεν ηθελα να υστερω. Το τελειωσα με τεραστιο ψυχικο κοπο γιατι φυσικα δεν ανταποκρινοταν στα θελω κ τις επιθυμιες μου, το εκανα απο πιεση. Κ τελικα δε μου χρησιμευσε πουθενα (μεχρι στιγμης). Ισα ισα νιωθω μεγαλυτερη απογοητευση που το εχω κ δεν εκτιμηθηκε απο κανεναν. Γι' αυτο σου λεω μην κοιτας τι κανουν οι αλλοι. Καταλαβα πια οτι ειναι λαθος και μονο πιεση προκαλουμε στον εαυτο μας.

---

Κατ'αρχάς να πω ότι είσαι το ιδανικό παιδί πολλών γονιών-συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου! Καταλαβαίνω όμως πώς είναι να σπουδάζεις κάτι που να μη σε πολυενδιαφέρει. Δε θεωρώ ότι το μεταπτυχιακό αποτελεί μονόδρομο ή τον καθοριστικό παράγοντα για επιτυχία, αλλά μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εφόδιο για επαγγελματική ανέλιξη, γι' αυτό μην το βάζεις κάτω κι ας είναι προσωρινά έτσι τα πράγματα (όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται να το λέω αυτό εγώ η ηττοπαθής). Προς το παρόν δεν έχω εντάξει ένα μεταπτυχιακό στο πρόγραμμα, απλώς σκέφτομαι το ενδεχόμενο να θελήσω (εγώ η ίδια) κάποτε να συνεχίσω τις σπουδές μου και να μην το καταφέρω λόγω των τωρινών μου αποτυχιών.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Κατ' αρχήν θα σου πω πως συμφωνώ με τους προλαλήσαντες!
Η δουλεια στο φασφουνταδικο θα σε εκανε να ξεκοψεις απο την προτεραιοτητα σου στη ζωη αυτη τη στιγμη, δλδ τη σχολή. Η αποφαση σου αυτη δεν θα ηταν μια υγιης αποφαση, αλλα μια απόφαση μολυσμενη απο την απογοητευση που σε κυριαρχει. Κι οτι αποφασεις παιρνουμε φιλτραρισμενες απο τετοια κατασταση σκέψης πάντα ειναι λανθασμενες κι οταν αυτη η κατασταση σκεψης περασει τρεχουμε να μπαλωσουμε τα λάθη μας! Αυτη θα ηταν η συνεχεια τυχον επιλογης σου. Θα ξεκοβες απο τη σχολή, κι οποιος ξεκοψει απο τη σχολη, μετα, πολύ δυσκολα επανερχεται, την εχει ουσιαστικα εγκαταλειψει. Η συνεχεια αυτου θα ηταν μια ζωη χωρις επαγγελματικα/ακαδημαικα προσοντα να πεταγεσαι απο τη μια δουλεια του ποδαριού πχ φανσφουνταδικο στην αλλη, με ενα μισθο να ανεβοκατεβαινει στο ιδιο επιεπδο μια ζωη, να φευγεις απο τη μια τετοιου επιπεδου δουλεια και να βρισκεσαι σε αλλη αναλογη της, και στη σκεψη σου να μετανιωνεις που δεν εβγαλες τοτε τη σχολή. Αυτα ειναι δεδομενα απο αρκετους που ξερω που τα παρατησαν. Αρα συνεχιζεις τη σχολη! Τη συνεχιζεις και με βαση τις πιο πανω συμβουλες ώστε να τα καταφερεις.

Για μεταπτυχιακο ποτε δεν ειναι αργα, η ηλικια δεν ειναι προυπόθεση και υπάρχουν πολλα και μάλιστα αξιολογα πανεπιστημια τα οποια θα σε δεχτουν ακομα και με μετριους βαθμους. Και το επισης δεδομενο, υπαρχουν σημερα ατομα, και ξερω τετοια, που αργησαν να βγαλουν το πανεπιστημιο ή/και το εβγαλαν με χαμηλους βαθμους και όμως διαπρεπουν επαγγελματικα στον οικείο τομεα. Βρες μεσα σου τις δυναμεις και βαλε διπλα σου τα καταλληλα δικα σου ατομα ώστε να παρεις θαρρος και να σου φυγει όλη αυτη η απογοητευση.

---

Όχι, όχι, δεν το είπα μ'αυτή την έννοια! Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να προσπαθώ να τελειώσω τη σχολη (εκτός κι αν με διαγράψουν λόγω χρονικού ορίου, που δεν το θεωρώ πια και τόσο απίθανο). Θέλω να πάρω το πτυχίο γιατί το οφείλω στους δικούς μου, για να μην αναφέρω και τα θετικά (που ανέφερες και εσύ ο ίδιος) του να είσαι απόφοιτος ενός πανεπιστημίου (ή κάποιου ανάλογου ιδρύματος τέλος πάντων). Απλώς ανησυχώ ότι όταν οι μελλοντικοί εργοδότες δούνε ότι με πήρε x χρόνια να τελειώσω (χωρίς να οφείλεται η αργοπορία και η αναβλητικότητά μου σε κάποια σοβαρή αιτία) θα διστάσουν να με προσλάβουν. Το διευκρινίζω και πάλι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να εγκαταλείψω το πανεπιστήμιο θολωμένη από απογοήτευση. Επειδή ακριβώς ξέρω πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για τους ανειδίκευτους εργάτες είναι που αγχώνομαι παραπάνω! Επίσης, σίγουρα υπάρχουν άτομα που κατάφεραν να ανελιχθούν επαγγελματικά ανεξαρτήτως βαθμού πτυχίου κλπ. Αυτή τη στιγμή μου είναι δύσκολο να πιστεύω ότι θα διαπρέψω στην επιστήμη που σπουδάζω όταν αδυνατώ να περάσω ακόμα και μαθήματα πρώτου εξαμήνου. Είμαι όμως καλύτερα ψυχολογικά μετά τις απαντήσεις όλων (και είμαι αποφασισμένη να συνεχίσω ακάθεκτη).

Γεια και από μένα! :) Αν και με κάλυψαν οι προλαλήσαντες, θέλω να συμπληρώσω πως πλέον η καθυστέρηση στις σπουδές είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Υπάρχει πολύς κόσμος που πήρε πτυχίο στο 8ο και 9ο έτος, επειδή λόγω οικονομικών δυσκολιών χρειάστηκε να δουλεύει παράλληλα. Ένας μελλοντικός «εργοδότης» (τι άσχημη λέξη) ή μια επιτροπή για μεταπτυχιακό δεν στέκεται πλέον στην καθυστέρηση, αν πεις πχ πως είχες παράλληλες δραστηριότητες ή κάποια περιστασιακή εργασία. Όσο για τη διαγραφή, αν έχεις ακόμα 3 έτη και 20 μαθήματα, τότε αρκεί να περνάς 2 σε κάθε εξεταστική και είσαι καλυμμένη. Άσε που επειδή προσπαθούν να ξεφορτωθούν αναίμακτα τους «αιώνιους φοιτητές», όταν βλέπουν ότι κάποιος έχει υπερβεί το 6ο έτος τον περνάνε πιο εύκολα. Δε θα μιλήσω για 7ο και 8ο, εκεί ξέρω περιπτώσεις που γράφουν στην κόλλα πως είναι επί πτυχίο ή στο τελευταίο μάθημα και τους περνάνε χωρίς να το ελέγξουν καν. Αλλά ακόμα και όλα στραβά να έρθουν και να φτάσεις στο χρονικό όριο, χρωστώντας κάποια μαθήματα, νομίζω πως υπάρχει και πάλι τρόπος να πάρεις παράταση (αυτό συγκεκριμένα πρόκειται να το ψάξω κ εγώ άμεσα).
Πιο σημαντικό από αυτά, όμως, θεωρώ πως είναι η δική σου ανησυχία ή αμφιβολία που είπες ότι έχεις, ότι δηλαδή σε αποκαρδιώνει η τωρινή κατάσταση και σου δημιουργεί ανασφάλειες για το μέλλον. Αυτό το βλέπω λογικό σαν σκέψη, αλλά από την άλλη έχω δει πολύ κόσμο να τελειώνει μετά από 8 έτη (όπως είπε και η λιλι) και μετά να κάνει μεταπτυχιακό, ακόμα και διδακτορικό, σε τελείως διαφορετικούς ρυθμούς. Όλα σχετικά είναι. Όσο για τη σύγκριση με αυτούς που τελειώνουν στα 4 έτη, εκεί κ αν είναι σχετικά.. είχα συμφοιτητές που τελείωσαν στην ώρα τους και έβγαλαν όλη τη σχολή με σκονάκια ή με επιφανειακό διάβασμα, γιατί δεν τους ενδιέφερε πραγματικά το αντικείμενο. Άλλοι τελείωσαν, αλλά ασχολήθηκαν με τελείως διαφορετικά πράγματα στη συνέχεια και πολλοί παρ’ όλο που είχαν πτυχίο, εργάστηκαν ως ανειδίκευτοι γιατί δεν έβρισκαν αλλού δουλειά..
Και κλείνω με συμπέρασμα: Ένα καταστροφικό παρόν δεν προμηνύει ένα καταστροφικό μέλλον και ένα καταστροφικό μέλλον δεν προϋποθέτει ένα καταστροφικό παρόν.

Καλησπέρα zerox. Σ'ευχαριστώ για την απάντησή σου. Πιστεύω πως στην Ελλάδα ήταν πάντα συχνό φαινόμενο, με τη διαφορά ότι τώρα (καλώς ή κακώς) έχει μπει αυτός ο χρονικός περιορισμός. Δε χρειάστηκε πότε μου να εργαστώ (σπουδάζω στην πόλη μου και γενικά τα έξοδα είναι περιορισμένα), και δεν ξέρω αν θα ήταν συνετό να ισχυριστώ ότι έχω δουλέψει χωρίς να μπορώ να το αποδείξω. Έτσι κι αλλιώς περισσότερο με προβληματίζει το πώς θα τελειώσω σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα (για να πάψουν κιόλας όλοι να με ρωτάνε αν τελειώνω επιτέλους), και σε λιγότερο βαθμό το τί θα γίνει μετέπειτα. Ξέρω κι εγώ προσωπικά άτομο που ανήκε κάποτε στην κατηγορία των "αιωνίων" και σήμερα θεωρείται αρκετά επιτυχημένο, απλά το βλέπω περισσότερο σαν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Όπως είπες κι εσύ όμως είναι όλα σχετικά. Έχω ακούσει και εγώ κάτι για παράταση, αλλά φοβάμαι ότι σταδιακά ίσως γίνουν πιο αυστηρά τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να επικεντρώνομαι σε πιο μικρής κλίμακας στόχους, γιατί όταν σκέφτομαι πόσο απέχω από τον τελικό αποκαρδιώνομαι (ειδικα μετά την τελευταία εξεταστική=μεγάλη πανωλεθρία). Εύχομαι καλή συνέχεια και καλό πτυχίο, μιας και απ'ό,τι κατάλαβα σπουδάζεις και εσύ. Μου άρεσε ο ενθαρρυντικός "επίλογος"-αυτό που ελπίζω αυτή τη στιγμή είναι το καταστροφικό παρόν να γίνει σύντομα παρελθόν!

Γεια σου φις. Εγώ θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις να βρεις στοιχεία που μπορούν να σε ενθουσιάσουν στα μαθήματα και οχι να λειτουργήσεις καταναγκαστικά και μόνο με γνώμονα το πρέπει, που φυσικά και αυτό ισχύει. Είναι μια λούμπα στην οποια έχουν πέσει πολλά παιδιά για ετερόκλητους λόγους και συνοδεύεται συχνά απο αρκετές συνέπειες στην ψυχολογία. Στη βιβλιογραφία έχει και ειδικό όνομα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι η προσαρμογή στη σπουδαστική ζωή θέτει νέες προκλήσεις και δεν προσαρμόζονται ολοι οι άνθρωποι με τον ιδιο τροπο και τον ιδιο ρυθμό στα νέα δεδομένα.

Επειδή ανέφερες οτι πρόκειται για θετική σχολή, θα σου πρότεινα να μάθεις καλά κάποια βασικά μαθήματα και ακόμα και αν τα χεις περάσει επιδερμικά, να τα ξανακοιτάξεις. Ετσι θα ρολάρεις αργότερα με πιο γρήγορο ρυθμό. Για αρχή λοιπόν μπορείς να εστιάσεις σε μια μικρή ομάδα μαθημάτων στα οποια να πηγαίνεις και να συγκεντρώσεις διάφορες πηγές που θα σε βοηθήσουν στο διάβασμά σου.

Καλησπέρα kerasi. Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεις. Έχω πέσει κι εγώ σ'αυτήν την "παγίδα". Την προηγούμενη βδομάδα τα πήγα καλά σε ένα μάθημα για το οποίο δεν είχα υψηλές προσδοκίες και ήμουν εκστασιασμένη όλη μέρα. Σήμερα έμαθα ότι κόπηκα σε ένα άλλο και αντιμετωπίζω τα πάντα και πάλι με αρνητικότητα. Αν θυμάσαι τον όρο που το περιγράφει όλο αυτό θα ήθελα να μου τον πεις! Τα μαθήματα που με δυσκολεύουν πιο πολύ ως επί το πλείστον βασίζονται στα μαθηματικά, άρα είναι καλή ιδέα να αναπληρώσω τα κενά που έχω. Σκέφτομαι λοιπόν από αύριο να αρχίσω να ξεσκονίζω τα μαθηματικά των πανελλαδικών και μετά τα βασικά μαθήματα της σχολής (όπως πρότεινες κι εσύ).

silverfish , είμαι και εγώ φοιτητής και σε πληροφορώ οτι περασα 1.5 χρόνο μόνος μου χώρις παρεα και συντροφία σε ενα σπιτι με κρύους τοίχους , είναι πολύ δύσκολα και σε καταλαβαίνω , το ιντερνετ ήταν η μοναδική μου συντροφιά και περνούσα πολλες ώρες μπας και καταπολεμυθεί η μοναξιά , ήθελα να κάνω παρέες και να μπω στην ''κοινωνια'' των φοιτητών αλλά δεν υπήρχαν αξιόλογα ατομα , μονο κάτι αρχιδάκια που μηλούσαν πολυ και τσούλες , ολο club ποτα και μαλακιες και καθόλου σχολή , έχω περάσει χρόνια μόνος μου περίπου 5 , η μοναξιά είναι ο καλύτερός μου φίλος , έχεις μαλλον ελλειξη στόχου η καθόλου κίνητρα , εμενα ο στοχος μου ηταν η σχολη και να κανω περύφανους τους γονείς μου και δεν ενδιαφερόμουν για τους ''εμπειρους'' οπως λες , απλα δεν αξίζουν , βρες στόχους η κίνητρα για να συνεχίσεις , αμα έχεις χρήματα γράψου σε κάποιο άθλημα η γυμναστήριο , θα γνωρίσεις καινούρια ατομα σε χρόνο μηδεν , η μοναξιά καταπολεμείτε μονο με την επικοινωνία και την δραστηριότητα , αν και νομίζω οτι ολες οι σχολές παρέχουν μαθήματα χορού και σπορ δωρεάν , έχεις ευκαιρίες , άρπαξετες και ξεκίνα

ΧωρίςΣκιά τώρα είδα την απάντησή σου. Το πρόβλημα μου δεν είναι η μοναξιά ή το ότι δεν έχω παρέα (όπως είπα μου έχουν απομείνει κάτι φίλες, που όμως τις αποφεύγω κι αυτές), αλλά το ότι δε θέλω να συναναστρέφομαι με κόσμο λόγω του ότι νιώθω τελείως άχρηστη και κατώτερη όλων. Ντρέπομαι να βρίσκομαι ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, γιατί νιώθω ότι αποτελώ τον ορισμό αυτού που η κοινωνία θεωρεί ως "αποτυχία". Βασικά τον περισσότερο καιρό ντρέπομαι για το ότι υπάρχω απλώς. Σε περίπτωση που όντως το επιθυμούσα να γνωρίσω κόσμο, ο αθλητισμός δε θα αποτελούσε λύση για μένα, διότι μου αρέσουν μόνο τα ατομικά αθλήματα (τρέξιμο, ποδηλασία κ.λπ.).

μην χανεις την ελπιδα σου με επιμονη μελετη και προγραμμα ολα γινονται. Εγω ειχα χασει τρεις εξεταστικες λογω της διαγνωσμενης σχιζοφρενειας που με οδηγησε στο τεταρτο ετος να πηδηξω στο κενο απο 10 μετρα υψος. Εμεινα κλινηρης εξι μηνες και η αποκατασταση πηρε αλλο τοσο. Εφτασα να εχω 22 μαθηματα στο πεμπτο ετος που γυρισα να σπουδασω, χωρισα τα μαθηματα σε δεκα την πρωτη εξεταστικη του ετους και δωδεκα στη δευτερη μαζι με το πτυχιακο( 50 βιβλία), κανεις δεν πιστευε οτι θα τα καταφερω, αλλα διεψευσα ολους και πηρα ουσιαστικα πτυχιο στα 4 χρονια, αφου ουσιαστικα το τεταρτο ετος το χα χασει ολο και το πεμπτο ειχε ουσιαστικα τη θεση του τεταρτου. 20 μαθηματα μπορουν να διασπαστουν σε δεκαδες. Πραγματικα μπορεις να τα καταφερεις...εδω τα καταφερα εγω που εχω προβλημα συγκεντρωσης λογω σχιζοφρενειας. Μπορεις αρκει να πιστεψεις σε σενα. Γερα με τσαμπουκα!!

βρε κοπελαμου! χιλια συγνωμη κιολας για το θαρρος, αλλα εχεις την αρτιμελιασου, εισαι εξυπνη!!εχεις την αρετη της γνωσης κι μαλιστα εισαι στην οριμανση της!! εχεις αυτή την στιγμη ,ζεις αυτή την εποχη την καλητερη ηλικια!! είναι πολύ κριμας βρε κουκλαμου να σπαταλάς ετσι τα τοσο ομορφα χρονια!!!
βεβαια δεν υποτιμω τα προβλήματα κι την ψυχικησου ασθενεια!! αλλα βρε κουκλαμου ξανα σκεψου καποια πραματα!! σκεψου ότι αυτά τα χρονια δεν ξανα ερχοντε!!!!!!!!!!

Ελεφαντάκι, πραγματικά τρομερό αυτό που σου συνέβη. Χαίρομαι που το ξεπέρασες και κατάφερες να φτάσεις τελικά στο στόχο σου. Δυστυχώς η φύση των μαθημάτων είναι τέτοια, που αν και θα το ήθελα πολύ, αν δώσω δέκα μαθήματα μαζεμένα σε μια εξεταστική κινδυνεύω να έχω το αντίθετο αποτέλεσμα απ' το επιθυμητό...

Γιώργο, δε χρειάζεται να απολογείσαι για κάτι. Κάθε άποψη είναι καλοδεχούμενη. Ισχύουν αυτά που λες, γι' αυτό και με στεναχωρεί X 2 όλο αυτό που νιώθω να πλανάται διαρκώς πάνω απ' το κεφάλι μου...Θα βγάλω τη σχολή στα 24-25 (στην καλύτερη), μην έχοντας ζήσει σχεδόν τίποτα...Αρχικά έφταιγε η απομόνωση, τώρα φταίει το ότι πρέπει να διαθέτω όλο μου το χρόνο αποκλειστικά για τα μαθήματα. Αρχίζω και νιώθω ήδη αρκετά πικραμένη...

σιλβερ οι λόγοι για τους οποιους έμεινες πίσω ποιοι είναι?

Ασημόψαρο, διαβάζοντας αυτά που έγραφες στο 1ο σου μήνυμα ήταν σαν να διάβαζα κάτι που είχα γράψει εγώ.

Κι εγώ ήμουν φοιτητής σε μια σχολή 5ετή και κατάφερα να πάρω το πτυχίο μου στα διπλάσια χρόνια, μετά κόπων και βασάνων. Το ίδιο πρόβλημα είχα, είτε χρωστούσα 40 μαθήματα, είτε 3. Μη σου πως πως στα 3 ήταν χειρότερα! Δε μπορούσα να κάτσω να διαβάσω ή όταν τελικά διάβαζα δεν πήγαινα να δώσω.
Στο τέλος διαπίστωσα πως δεν ήθελα (εγώ ή το υποσυνείδητό μου τέλοσπάντων) να πάρει πτυχίο για χ,ψ λόγους που ποτέ δεν έμαθα. Έπρεπε να τελειώνω κάποια στιγμή όμως.
Όμως όπως τελικα αποδείχθηκε, δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα στο διάβασμά μου ή στη νοημοσύνη μου, που μέχρι να πάρω το πτυχίο πίστευα πως ήταν ο λόγος που με εμπόδιζε να τελειώσω. Η αλήθεια είναι πως κατά τύχη περασα εκεί και δε μου άρεσε από την αρχή.
Τότε πίστευα πως αν τελείωνα τη σχολή θα τελείωναν όλα τα προβλήματά μου. Αν είχα το ένα, το άλλο, το τάδε επίσης.
Όμως μετά από κάμποσα χρόνια με το πτυχίο, διαπιστώνω πως οι βαθύτεροι λόγοι παραμένουν και με δυσκολεύουν σε άλλα θέματα της ζωής μου.

Γι'αυτό θα σε συμβούλευα να προσπαθήσεις να βρεις τι είναι αυτό που σε απασχολεί και σε ταλαιπωρεί και να το λύσεις.
Ούτε εγώ έχω λύσει τα δικά μου θέματα και είμαι πλέον 35 ετών και βλέπω πως σιγά σιγά ορισμένα πράγματα που δεν έχω ζήσει δεν είναι πλέον διαθέσιμα σαν επιλογή.


Δεν ξέρω αν σε έκανα χειρότερα ή καλύτερα, αλλά προσπάθησε να μην αφήνεις το χρόνο να περνάει έτσι, μάταια.